|
< terug
Galtur de Grote (45)
26.
De Schollenaar gleed met een gelijkmatige snelheid door het luchtruim. Het enige geluid dat de stilte doorbrak was het monotone gezoem van de motor. De inzittenden waren in gedachten verzonken. Galtur maakte zich grote zorgen en voelde zich schuldig. Wat een zootje. Hij was blind, had drie Aardlingen deelgenoot gemaakt en het ergste, de Braincatcher weg en in het bezit van een criminele bende en bovendien had hij hun zo maar het password cadeau gedaan. Kobelates, de erbarmelijkste waarnemer die ooit door Faro was uitgestuurd. Misschien moest hij zijn schaamte en trots overwinnen en Tistemoors om hulp vragen. De gevolgen waren niet te overzien als die Rus zijn hoed in bezit nam. Ook al bezat hij slechts één password. Om in te loggen in de aanwezige data van de Braincatcher had hij gelukkig andere codes nodig. Een schrale troost.
Nita doorbrak de sombere gedachtengang van de Faronees : "Galtur hebben wij voldoende brandstof ?"
Dat jongetje was wel pienter. Goed dat hij hem had meegenomen, wat kon hij anders in de berg gaan uitrichten. Nochtans weer een zware deontologische fout. Nog nooit had een Aardling een voet in Faro2 gezet. Nood breekt wet troostte hij zichzelf.
"Galtur ?"
"Ja jongen, dit toestel werkt op Stardust."
"Stardust ?"
"Dat is een energiebron van mijn thuis, van Faro."
"Komt die Schollenaar ook van Faro ?"
"Inderdaad, sommige van mijn miniatuurtjes zijn afkomstig van daar."
"Hebben wij een valscherm aan boord of een schietstoel ?"
"Niet nodig Nita, zie je die verzonken drukknop links onderaan ? Indrukken. Maak ons eerst terug zichtbaar met de gele toets. Doen."
De Schollenaar vertraagde en vanuit de romp, iets achter de zitplaats van de jongen, schoven twee enorme vleugels.
"Die spanwijdte is groot genoeg om gebruik te maken van de opstijgende luchtstromen. We kunnen overgaan in lange glijvluchten en indien nodig ook veilig landen, maar die vleugels heb ik nog nooit gebezigd. Gerustgesteld ?"
Nita knikte, hij voelde zich een pak veiliger.
"De Schollenaar kan ook varen, zelfs onder water."
"Fantastisch."
"Maar op het water is de Blauwe Albatros meer geschikt."
"Mo en Jeff moesten me hier zien zitten," glunderde de jongen.
Ze naderden een gebergte, de vleugels werden ingehaald, de motor opnieuw aangezet en het toestel won aan hoogte en snelheid. De Schollenaar klom tot boven het wolkendek. Een half uur later vlogen ze over en tussen gigantische gletsjers. Nita keek zijn ogen uit. Het toestel verminderde vaart en begon te dalen.
"De Italiaans-Oostenrijkse grens," vertelde Galtur, "we zijn er."
"Waar is die Faro2 ?"
"In de Weisskugel, de Italianen noemen hem Palla Bianca."
Ze rondden een met sneeuw bedekte bergwand en hun snelheid werd gereduceerd tot een slakkengangetje. Het toestel zwenkte naar rechts om langzaam en pal op de berg af te gaan.
"We gaan botsen," riep Nita in paniek.
"Maak je geen zorgen," suste Galtur, "we gaan landen."
Toen de Schollenaar de bergtop op een tiental meter was genaderd verscheen er een cirkelvormig gat in de berg, voldoende groot om het toestel te ontvangen. De opening leidde hen door een tien meter lange koker met opvallend gladde wanden. Op het einde van de pijp zag Nita een vaag verlichte deur. Hij hoorde een zware bons achter zich. De toegang werd afgesloten en op hetzelfde moment opende de deur voor hen zich en gleed de Schollenaar een grote hel verlichte zaal in. Faro2.
Nita had Galtur uit de Schollenaar geholpen en leidde hem voorzichtig door de zaal. Overal stonden zonderlinge toestellen opgesteld waarvan sommigen hem bekend voorkwamen van zijn experiment met de Braincatcher. De meesten had hij nog nooit gezien en hij associeerde ze met moderne kunstwerken die hij ooit in een museum had aanschouwd. De Faronees liet zich naar een gestoffeerde rustbank brengen met aan het hoofdeind een felblauw helmachtig ding dat verbonden was met een machinekast en een instrumentenbord van dezelfde kleur. Galtur vleide zich neer en schoof zijn hoofd in de helm. Vervolgens drukte hij een toets in op de zijkant van de helm waarop de wijzers op het instrumentenbord begonnen te branden.
"Wat doe je ? Wat is dit ?" een bezorgde Nita boog zich over hem.
Galtur bromde iets in het Faronees. Zijn hoofd verdween helemaal in het toestel dat felle gekleurde lichten begon te bliksemen. Nita deinsde geschrokken achteruit. Seconden later klom Galtur met een brede glimlach uit de rustbank.
"Ik heb mijn zicht terug."
"Hoe heb je dat gedaan ?"
"Dat is een…een Neuronenheler, ik heb er geen andere vertaling voor."
"Een neuronen…?"
"Nita in één millimeter hersenmaterie kunnen 40.000 neuronen zitten en als daar iets mank loopt, wat mij overkomen is na die klap, ik was blind, kan die Genezer ingrijpen."
"Ongelooflijk."
"Jullie chirurgen zijn op dat vlak helemaal niet efficiënt. Als het nodig is kunnen ze uw hersenpan openen doch er zijn maar een paar dingen die ze met succes kunnen uitvoeren. Ze kunnen een gat in je hoofd boren als er opgehoopt bloed op je hersenen drukt en nog een paar dingetjes maar het blijft toch de betere loodgieterij."
"Als die Neuronenmachine blinden kan genezen, waarom help je de mensen dan niet ?"
"Wij mogen ons niet bemoeien met Aardse zaken, dat heb ik je al verteld."
Galtur begreep dat hij niet met een volwassene te doen had.
"Het is niet zo eenvoudig Nita. Zeg heb jij geen honger ?"
"Ik sterf, en dorst !"
"Ik ook, kom, ik ben benieuwd wat je vindt van gezonde Faronese kost."
Hij ging de jongen voor en bracht hem naar een kegelvormige afgesloten constructie.
feedback van andere lezers- Wee
Wat een heerlijk lezen weer.
'Ze rondden een met sneeuw bedekte bergwand', een wondermooie zin vind ik dat.
Je hebt echt een prachtige schrijfstijl (ik zeg het je nog maar eens :)).
x
diomedes: Danku Wee - joplin
alweer bijzonder knap en spannend
x
diomedes: Danku Joplin
|
