|
< terug
Galtur de Grote (67)
44.
Galtur en zijn vrienden hadden het einde van het knuppelpad bereikt. In de verlengenis daarvan kronkelde een aarden wegeltje door in de richting van de Bunker. Na een kort overleg besloten ze verder te stappen. Mon stond er op vooraan te lopen. Galtur volgde in zijn spoor, Lou sloot de rij. Ze hadden afgesproken een absolute stilte te bewaren en het enige geluid dat ze maakten was de doffe klank van hun voetstappen.Toen de gsm van Galtur begon te rinkelen ontstond er even paniek.
"Zet dat ding af !" snauwde Mon.
Galtur verbrak de verbinding en schakelde het toestel uit.
"Wie was het ? fluisterde Lou.
"Geen idee, waarschijnlijk de politie. Dat was een grote flater van mij Mon."
"Dat ding is tot ver in de omgeving hoorbaar," zei Mon.
"Laten we terugkeren," stelde Galtur voor.
"Nu we al zo ver zijn," sakkerde Mon.
"We kunnen hier blijven wachten," Lou richtte een lichtstraal op de weg voor hen.
"Ik wil niet dat we verder risico lopen. Laat ons teruggaan en in de Albatros op de politie wachten."
"Een kwartier, laat ons nog een kwartiertje wachten en als we niets verdachtst gemerkt hebben stappen we stilletjes door, akkoord ?"
"Akkoord," zei Lou.
"Ik weet niet hoor," Galtur aarzelde nog steeds.
"Als we ook maar iets horen keren we terug, akkoord ?"
"Ok Mon, maar bij 't minste gevaar gaan we terug naar de landingsplaats."
"Stil nu allemaal," Mon vleide zich neer op een boomstronk en ook de anderen zochten een zitplaats.
Het kwartier was al een tijd voorbij toen Mon opstond. Galtur en Lou volgden. Buiten de natuurlijke geluiden van het bos hadden ze niets ongewoons gehoord of gezien. Ze herstelden hun formatie met Mon aan het hoofd en voorzichtiger dan voorheen hervatten ze hun tocht. Ze vermeden het hun lampen frontaal te gebruiken zodat enkel de bodem voor hen goed zichtbaar was, wat voor enige vertraging zorgde. Toen ging alles heel snel. Opgeschrikt door het gekraak van dode takken draaide Lou zich om en ze werd op hetzelfde ogenblik verblind door twee felle lichten. In een reflexbeweging bracht ze haar handen voor haar ogen. De twee Russen zagen de Taser in haar rechterhand en openden gelijktijdig het vuur. Twee kogels drongen haar kogelvrije vest binnen en wierpen haar met grote kracht op de grond. Galtur draaide zich razendsnel om en vuurde zijn Mantis af. Zimski Smirnow die hem tot op minder dan twee meter genaderd was kreeg een voltreffer. De bokshandschoentjes raakten hem vol op zijn kin en hij ging neer. De Faronees mikte op de andere Rus maar die stond buiten het bereik van zijn wapen. De actieradius van zijn Mantis bedroeg slechts twee meter. Kusmin schoot enkele kogels af. Galtur bleef ongedeerd. Zijn kleine gestalte en een duikvlucht in de struiken naast het pad waren zijn redding.
Bijna op hetzelfde moment had ook de Zigeuner de aanval ingezet. Hij moest enkele meters overbruggen zodat Mon hem hoorde aankomen. Zijn Taser trof doel en Django stuikte neer. Sacha die de Zigeuner op de voet gevolgd was, wierp zich uit de vuurlijn en schoot zijn revolver leeg. Mon werd tegen een boom geslingerd en bleef kreunend liggen.
Sacha liet het licht van zijn lamp over het slagveld schijnen. Witco Kusmin was de enige die nog overeind gebleven was.
"Witco ?"
"Sacha ?"
"Waar is de dwerg ?"
"Tussen de bomen gevlucht."
"Getverdomme !"
"Ik dacht dat hij alleen ging komen ?"
"Ik ook."
Sacha boog zich over de Zigeuner. Die kreeg terug kleur op zijn wangen en beweging in zijn verlamde spieren. Kusmin hurkte neer bij zijn landgenoot.
"Die leeft nog."
"En die andere ?"
"Ook, het is verdomme een vrouw en ze heeft een kogelvrije vest aan."
"Deze ook, maar veel zal hij daar niet aan gehad hebben."
Sacha herlaadde zijn revolver, zocht met het licht van zijn lamp het hoofd van Mon en vuurde twee kogels af. Mon was op slag dood.
feedback van andere lezers- Wee
Verdómme!
x
diomedes: Het leven is hard, soms... - joplin
vreselijk
ze hadden naar Galtur moeten luisteren
|
