|
< terug
Galtur de Grote (74)
Hij werd vastgegrepen en spartelend omhooggetild. Zijn voet raakte één van de korven en hij kreeg een ingeving. Met al de kracht die hij in zich had schopte hij naar de korf. Een voltreffer. De bijenkolonie, zo bruusk gestoord in haar nachtelijke activiteit, reageerde erg agressief. Duizenden woedende bijen zwermden uit en gingen tot de aanval over. Blender had tot dusver zijn hylofobie, zijn angst voor bossen, kunnen onderdrukken. De toestand van Sacha had daar alles mee te maken. Nu werd hij geconfronteerd met de ergste van al zijn angsten, apifobie, angst van bijen. Bij hun eerste charge kromp hij in elkaar, verstijfde en raakte in een toestand van lethargie. Nita sloeg de bijen van zich af en maakte zich razendsnel uit de voeten. De bijen vielen bij bosjes aan en Blender kreeg honderden steken op zijn onbeschermde hoofd, armen en handen. Uiteindelijk stortte hij dood neer. De reus was geveld. Ook Nita kreeg enkele steken te verduren maar hij voelde geen pijn. De adrenaline gaf hem vleugels en in een oogwenk had hij de korven achter zich gelaten. Voor hem uit baadde het bos plots in een fel licht. Hij kreeg weer hoop en die werd bewaarheid toen hij Galtur in het gezelschap van Mo op zich zag afkomen.
"Waar is Lou ?" vroeg de Faronees bezorgd.
Nita wees naar de boswachterswoning.
"Maar Sacha en Blender hangen daar nog rond."
"Blijf achter me."
Vastberaden ging Galtur hen voor. Met de revolver van Sacha in zijn ene en het pistool in zijn andere hand zette hij er vaart achter. Ze zagen het levenloze lichaam van Blender in een onnatuurlijke houding omzwermd door ontelbare bijen en gingen er in een boog omheen. Van Sacha was geen spoor te bekennen. Ze vonden Lou bij bewustzijn onder de zware deur.
"Ik had jullie niet meer verwacht," glimlachte ze opgelucht.
Met vereende krachten tilden ze de deur op. Ze kermde van de pijn in een poging om op te staan.
"Blijf liggen meisje, wij halen hulp."
Consciëntieus onderzocht Galtur haar lichaam.
"Het is voorbij, we hebben ze allemaal."
"Blender ook ?"
Galtur knikte. "Ik denk dat er een paar ribben gebroken zijn."
Zachtjes streelde hij haar wang.
"Pijn ?"
"Het gaat als ik mij niet beweeg."
Nita deponeerde een kussen onder haar hoofd, Mo kwam met een warm deken aanzetten. Lou kreeg tranen in haar ogen van zoveel spontane bezorgdheid.
"Ik denk dat ik eens op zoek ga naar Sacha, die zal wel een gsm op zak hebben." Galtur was opgestaan.
Plots werden ze allen opgeschrikt door een schot vanuit het bos.
"God nee," stamelde Nita.
Mo greep naar de Taser, Galtur naar zijn pistool. Wanneer ging hier een einde aan komen dacht hij wanhopig.
"Hier blijven jongens," riep hij naar buiten stappend.
Voor het huis gekomen aarzelde hij. Zijn lichtgranaten waren opgebruikt, hij zou zich opnieuw in de duisternis moeten wagen. Misschien kon hij beter het huis barricaderen en daar afwachten. Dat licht moet gedoofd worden bedacht hij, zo vormden ze een levende schietschijf. Vooraleer hij zijn plan kon uitvoeren waren ze daar. Zwaarbewapend, gemaskerd en even zwart als de nacht. Geruisloos waren ze genaderd en ze kwamen van alle kanten. Galtur liet zijn pistool vallen en stak zijn armen in de hoogte ten teken van overgave. De mannen lieten hem onaangeroerd en verspreidden zich. Sommigen begonnen de woning uit te kammen, anderen verkenden de omgeving. Uit het duister zag Galtur twee bekende figuren naderen : Basso en Ignolin. Eindelijk…
feedback van andere lezers- Wee
Iets beklemt mij nog ... :(
x
diomedes: en gelijk heeft u - joplin
ben nog niet helemaal gerust.
spanning tot de laatste bladzijde
wat een verhaal!
xx
diomedes: danku joplin
|
