Volg ons op facebook
|
< terug
Galtur de Grote (76)
47.
"Amigo Mon…"
Moeizaam kwam Galtur uit zijn woorden. Hij voelde zich onwennig in zijn deftige zwarte pak en zonder zijn hoed. Lou had hem verzocht de grafrede uit te spreken. Met tegenzin had hij die taak op zich genomen. Hij had daar totaal geen ervaring mee en bovendien betrouwde hij zijn eigen gemoedsgesteldheid niet, maar voor Mon…
"…een cliché…woorden schieten te kort om ons verdriet te beschrijven. De leemte die jij achterliet is niet te vatten in woorden. Vijftien jaar is het geleden dat ik met mijn Vagebond in Mechelen kwam aanbeland. Ik kende hier niets of niemand. Een gelukkig toeval deed me aanmeren naast een fraai jacht, de Flamingo van Mon en Ingrid. Onmiddellijk hebben jullie zich over mij ontfermd. Met raad en daad, altijd stonden jullie klaar. Ik voelde me meteen thuis, voor het eerst in mijn aardse leven. Danku Ingrid, danku Mon.
Toen werd jouw dierbare Ingrid ziek Mon en heel je leven raakte overhoop. Jullie hebben samen gevochten met alle kracht en alle middelen maar het was een hopeloze strijd. Het mocht niet zijn. Ik was een bevoorrecht getuige van je intense emoties, je liefde, dankbaarheid, ontreddering, woede en verdriet die jij zonder schaamte ventileerde. Moeizaam ben je uit dat dal geraakt en je leven kreeg weer zin.
Mon, mooie ziel, altijd gingen uw gedachten uit naar anderen, nooit naar jezelf. Tot op het laatst. Ook die strijd moest je ondergaan. Het heeft niet mogen zijn. Mon, lieve Mon, wij zullen je missen…"
Met betraande ogen stapte Galtur van het spreekgestoelte.
Op zijn woorden volgde een veelzeggende stilte bij de rouwenden in de aula van het Crematorium van Vilvoorde.
De moreel consulente die de burgerlijke uitvaart leidde nam de ceremonie weer in handen en nodigde iedereen uit om het lichaam in de sobere kist een laatste groet te brengen. Lou, wat houterig en beperkt in haar bewegingen door het steunverband onder haar kleren, ging voor, gevolgd door Galtur en Nita. Mo, vergezeld van zijn ouders, Jeff van zijn moeder, Roland Basso van zijn collega's en enkele geüniformeerde agenten, volgden. Voorts nog wat verre verwanten, leden van een biljartclub en van de Humanistisch Vrijzinnigen Beweging waarvan Mon lid geweest was.
Toen Jo Stafford's versie van "Whispering Hope" de stilte doorbrak werd de doodskist plechtig weggereden en verdween achter een enorm gordijn naar de ovenruimte van het Crematorium.
"Soft as the voice of an angel
Breathing a lesson unlearned.
Hope with a gentle persuation…"
Nadat de laatste noot van de hymne van Septimus Winner uitgedeind was, nodigde de ceremoniemeester iedereen uit naar de koffietafel.
"Hij heeft een mooie uitvaart gekregen," zei Lou met trillende stem.
Galtur knikte.
"Geen evidente muziekkeuze voor een vrijzinnige, maar wel erg mooi," zei Basso.
"Mon was Mon, dat was zijn favoriete nummer, dat kon hij ontelbare keren beluisteren."
"Ik ook," beaamde Galtur.
Een rouwmaal bestond in dit deel van het land uit koffie, thee en met charcuterie belegde broodjes of sandwiches en koffiekoeken. Traditioneel werd er op het einde ook frisdrank en bier geserveerd. Galtur en Lou speelden gastheer en gastvrouw en begaven zich van tafel naar tafel om de genodigden te bedanken voor hun komst en herinneringen op te halen aan de afgestorvene. Eén na één namen de gasten afscheid en uiteindelijk bleven Galtur, Lou, Nita en Basso over.
Galtur had plaats genomen aan een tafel en leunde vermoeid achterover. De anderen hadden zich rond hem geschaard, niet toevallig de enigen die nog moesten "gewist" worden. Dat was hij ook niet van plan. Deze mensen vormden totaal geen gevaar voor Faro dacht hij, integendeel, zij konden hem bijstaan bij zijn edele taak. En waarom zou hij op zijn beurt Roland niet helpen, pure symbiose. De Hoofdinspecteur had zich de voorbije week een echte vriend betoond. In samenspraak met Galtur had hij het officiële verslag van de voorbije gebeurtenissen opgesteld en daarbij werd elke link met Faro vermeden. Samen hadden ze de drie Russen in het ziekenhuis bezocht en Galtur had zijn Geheugenwisser gebruikt. Dat had hij voordien al gedaan, met hun toestemming, bij Ignolin en Chagrin.
Sacha zou de kogel die zijn long doorboord had overleven. Galtur had hem zijn geheugen terugbezorgd maar elk spoor dat naar Faro verwees gewist. De drie zouden na hun herstel, samen met Fagnard en de Zigeuner, terechtstaan voor bendevorming, diefstal, ontvoering en moord. Mogelijk slaagde het team van Basso er in om nog meer bewijsmateriaal te verzamelen en de bestaande aanklachten te verzwaren. De rechercheurs zouden werk genoeg hebben om heel de bende in kaart te brengen.
Het verlies van Mon was hard aangekomen. Nooit had een Aardling Galtur zo nauw gestaan maar hij had zijn verplichtingen en moest aan de toekomst denken. Die boerderij was een goed idee en die zou er komen. Samen met Lou had hij een adoptieprocedure opgestart. Nita was in de wolken.
De jongens hadden de voorbije dagen schijnbaar goed verteerd. Geen achterblijvende trauma's bij Nita en Mo, dat had hij gecheckt met zijn Braincatcher. Misschien moest hij hen trakteren op een weekendje Disneyland. Misschien moest hij toch maar Tistemoors inlichten…
Marcel E. Van Hoof
feedback van andere lezers- Wee
Een prachtig slot, Marcel.
Je laat e.e.a. open, dus wat mij betreft: ga gerust nog even door :)
Ik vind je een top schrijver en heb genoten van ieder hoofdstuk.
x
diomedes: Bedankt Wee, voor uw vele en belangrijke tips en ook voor uw positieve kommentaar. Zou dit boekje kans maken bij een uitgever ? - joplin
Geweldig, wat heb ik van je verhaal genoten.
En of dit boekje kans maakt
ze hangen aan je lippen!
xx
diomedes: bedankt Joplin
|
