|
4. Angst en zuiverheid
De dijkgeest kondigde zijn aanwezigheid aan met nevelige slierten die een groen slijmerig spoor trokken over al waar hij mee in aanraking kwam. Amalia voelde hoe de angst van haar bezit nam. Ze smeekte de geest haar te aanhoren, ze bad tot hem, beloofde hem haar jeugd als ze maar de sterfelijkheid mocht ervaren zoals een mens dat plachte te doen.
De geest werd zichtbaar, zij het ietwat transparant, Amalia besloot dat ze nog inniger haar wens diende te verduidelijken. Hoe meer geloofwaardigheid haar wens kreeg en hoe duidelijker ze de goede intenties achter haar vraag kon verduidelijken en hoe minder transparantie de geest vertoonde. De dijkgeest waarde ondertussen rond haar. Kilte kroop tot onder haar hart maar raakte er niet in. Hij imponeerde haar maar zou haar nooit klein krijgen. Daarom was ze van "te" ver gekomen. Een bollige morf met groene poten krijste ter bevestiging van dit mysterie. De geest ontluikte als een Amaryllis, hij ontvouwde blad na blad, verspreidde een bedwelmende geur. Enkele schutbladeren kwamen haar richting uit, ze vocht er tegen. Wetende dat,… wanneer ze nu toegaf,… ze voor eeuwig verdoemd zou zijn.
Hij moest haar zuiverheid aanschouwen. Als ze enig teken van zwakte liet zien zou elke beweging die ze nog zou maken haar pijn doen, herinnerde ze zich. Even leek het of de Dijkgeest stopte met rond haar te dwalen. De morf piepte opeens meer dan hij krijste als was het of hij iets voelde waar niemand zijn vinger op kon leggen. Opeens verwelkte de Amaryllis even snel als hij gebloeid had, de bedwelmende geur veranderde in een rottende walm die Amalia"s maag maar net kon weerstaan, hoewel haar ingewanden duidelijk braakneigingen kregen die ze krampachtig onderdrukte. Kokhalzend trachtte ze het gevoel weg te denken.
Haar doel stond voorop, enige uiting van zwakte kon nefast zijn. De morf veranderde van kleur, zijn poten werden grijzer dan het donkerste blauw, zijn snavel vuurrood alsof hij in brand stond. Amalia keek ingespannen toe en toen,… als een blikseminslag bij heldere hemel kwam de vloed opzetten. De Schelde maakte een geluid zoals ze nog nooit gehoord had. Een zwaar ondergronds gebrom doortrok al haar ledematen. Bomen kraakten als oude balken en net toen ze dacht dat haar zenuwen het niet meer zouden trekken, spoelde de Schelde alles schoon. Een groenige lichtgevende golf sloeg haar over het hoofd en verdween weer zonder haar eigenlijk echt aangeraakt te hebben. Ze rilde zo hard dat ze amper nog op haar voeten kon staan, maar ze had niet gefaald. Ze wist dat ze dit alles slechts een keer diende te doorstaan om weer sterfelijk te worden.
Toen verscheen de Dijkgeest weer. Met zware grafstem zweefde hij net boven de grond. Zijn schaduw bewoog niet synchroon. Amalia probeerde er een beeld van te maken maar dat bleek onmogelijk. In fragmenten verdween en verscheen hij weer, steeds veranderend van gedaante en transparantieniveau. Ze wist dat ze nu gescreend werd. Haar opdracht ging volgen, herinnerde ze zich en net toen dit besef tot haar doordrong, vlogen woordenrijen haar om de oren. Drie dimensioneel leek het wel. Ze trachtte ze te onthouden maar wist dat dit de kracht van visioenen was. Ze moest open staan, later zou de tijd haar wijsheid geven als zij daar klaar voor was. Nu leek het op chaos, ze greep in haar rok maar vond geen houtskool om iets mee neer te schrijven. Enkel de tijd kon raad brengen.
Een paar ogen bespiedden haar vanuit het grijze struikgewas. Er stond ongeloof in te lezen. Wat die ogen aanschouwden was dan ook niet voor mensenogen bedoeld, althans, niet voor sterfelijke mensenogen.
Golven van zinnen en aroma"s draaiden rond tot hun epicentrum zich vormde en ze een steeds grotere snelheid haalden. Tot ze zich als het ware concentreerden en zich met een blauwe flits in het lichaam van Amalia boorden, die met een van pijn vertrokken gezicht een buitenmenselijke schreeuw uitstootte.
De hemel scheurde open, een hoosbui omhulde haar in één, twee drie tellen als een donkere deken. Twee bliksemschichten verscheurden de grond voor haar voeten, gensters sprongen in het rond, enkel bomen vlamden in vuur. Een donkere schaduw boordde zich in de spleet voor Amalia"s voeten om vervolgens door haar opgenomen te worden in een spookachtig licht, waarbij zijzelf er als helemaal machteloos bij hing, geliviteerd door geesten. De morf stuurde het akeligste keelgeluid uit dat tot hiertoe te horen was geweest en dan, leek het of de wereld stopte met leven.
...
---
Het spijt me van de dubbele afkappingstekens, maar anders kreeg ik steevast "syntax error" met een ganse hutsekluts achter.
stemresultatenEnkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.
Wordt Jacobius bedwelmd met papaverthee?totaal 8 stemmen Wordt Jacobius bedwelmd met hennep en valeriaankoekjes?totaal 8 stemmen Willen ze Emilie in een kerkkerker werpen in afwachting van een proces?totaal 8 stemmen Wordt Emilie in een kar vastgehouden die afgesloten is met ijzeren baren en die te pronken staat optotaal 8 stemmen Wordt Emilie gestenigd?totaal 8 stemmen Verdwijnt Emilie tijdens haar overbrenging in het moeras om nooit meer gezien te worden?totaal 8 stemmen |
63%