|
< terug
De verzamelaar
Aan het huis in de Tuinwijk, gelegen achter het rustoord 'Het Mussenhof ', was het een af en aan rijden van politiewagens en stadsdiensten. Morgan Saenen stond voorover gebogen over een grijze koffer die open op het gazon lag. De patholoog gaf zijn commentaar aan Santiago en VanderBorght die achter hem stonden. Ze zag de spottende blikken van de heren. Hoopten ze dat zij over haar nek ging? Dan hopen ze verkeerd, dacht zij. In een vlotte beweging bond ze haar blonde lokken in een paardenstaart en knielde wat korter bij de reiskoffer. Als hoofdinspecteur had ze veel dingen gezien en geroken.
Maar dit sloeg alles.
Het skelet stak netjes opgeplooid alsof het een handdoek betrof. Het grijze uniform duidde erop, dat ze het al die tijd bij het rechte eind had in dit dossier. De verzamelaar was hier in Houthalen neergestreken. Zijn profiel was studiemateriaal geweest aan de universiteit. Het was een interessant profiel omdat het wisselde. Het ene moment vond men een oude rieten reiskoffer. Dan was het een kartonnen doos omgevormd tot koffer. Men had in het verre Oost- Vlaanderen al eens een bakfiets gevonden. Hij bezat een voorliefde voor rechthoekige dingen en verpleegsters. Van de betekenis kreeg men toen kop noch staart. Dat was heden niet anders.
'Er liggen nog tien koffers binnen. Moeten we die ook naar buiten halen of eraf blijven,' riep een stadsarbeider vanuit de deuropening van het huis.
'Breng ze maar,' riep ze terug, terwijl ze weer overeind kwam. Het gras voelde vochtig en dat ervoer zij als onprettig.
'Hoelang twijfelde je al,' vroeg Santiago. 'Ik heb geen seconde getwijfeld. Ik wist het gewoon.' Santiago liep naar het huis waar de een stadsarbeider de ene grijze huisvuilzak na de andere op een vrachtwagen gooide.
Morgane ging Santiago achterna.
Hoewel dit een nette buurt was met enkel oudere senioren, kwamen er de laatste weken enorm veel klachten binnen over dit huis. Ze had een paar keer een interventieploeg erop af gestuurd maar omdat de eigenaar zelden thuis was, bleef ze aan handen en voeten gebonden. Een paar passen van de grijze voordeur af bleef ze staan. Een voorbode van wat haar binnen te wachten stond, waaierde met een stadsarbeider mee buiten. Ze grabbelde in haar bruine handtas naar haar parfum en spoot die op een zakdoek. Die hield ze voor haar mond voor ze naar binnen ging. Ze gunde het de andere inspecteurs niet, dat ze over haar nek ging.
Binnen was het een storthoop. Ondanks de bijna volle laadbak van de vrachtwagen lagen hier nog heel wat ladingen. Een van de mannen passeerde haar met een grijsblauwe koffer waaruit bruine smurrie lekte. De penetrante geur van ontbinding deed haar discreet kokhalzen in de zakdoek. Ze zag hoe Santiago over een berg vuil klom om aan hoge wandkast te kunnen. Hij trok de deuren van het bovenste stuk open en deinsde terug. Hevig kokhalzend sprong hij over de berg, liep haar voorbij naar buiten. Daar ging hij over zijn nek. Slijmerige slierten hingen aan de deuren en bengelden langgerekt naar beneden. De geur verspreidde zich over de hele kamer waardoor iedereen vluchtte.
Buiten zoog Morgane zuiver lucht in. Haar wachtte de moeilijkste taak ooit. Het monster vinden, voor hij opnieuw kon toeslaan.
feedback van andere lezers- GoNo2
Wel, wel, da's verdomd lang geleden hé?
Ghislaine: inderdaad lieverd, ik heb je ontzettend gemist maar je heel vaak gelezen. - joplin
'k word hier ook al misselijk
xx
Ghislaine: Er volgen nog een paar misselijkmakende stukken Joplin. Sorry
|
