|
< terug
De verzamelaar Hoofdstuk 2/1
Hoofdstuk 2
In het Mussenhof liep de hectische dag op zijn einde. De nachtploeg verzorgende kregen een korte briefing door hoofdverpleegkundige Strauven Janina. Een kranige vijftiger met jaren ervaring in zorgkunde maakte haar ploeg erop attent, dat mevrouw Ravels weer erg verward was en zich weer op de Afrikaanse vlakte bevond. Hoewel de dame in kwestie niet dementerend was. Ook met Roy Pieters ging het niet zo goed. Hij treurde omdat zijn broer Ray hem niet was komen afhalen. Laura Maes, het jongste teamlid, net terug uit haar verlof, vroeg uitleg over de kamerwissel van Bosmans Louis.
"Het is maar een voorlopige oplossing. Zodra het groot verlof eraan komt,gaat Louis terug naar zijn oude kamer. Nu leek het ons even handig het zo op te lossen. Roy vindt het reuze om de hele dag naar de af en aan vliegende kraaien te kijken, maar ruikt voor geen meter de onbehagelijke geur die in de kamer hing," meldde de hoofdverpleegkundige de stand van zaken. Na nog enkele vrij onbelangrijke zaken, ging ieder zijn weg. Laura Maes bleef in de buurt. Zij nam haar dienst waar op het middelste verdiep. Bestaande uit mensen die nog vrij goed te been waren. Het merendeel zat in de gemeenschappelijke ruimte naar een televisieprogramma te kijken. Uit gewoonte liep ze naar de kitchenette om voor extra koffie te zetten. Ook smeerde ze vlug enkele boterhammen voor Jos en Jan, die nog laat medicijnen nodig hadden waarbij gegeten moest worden. Daarna dekte ze de tafels in de refter. Een stuk gemakkelijk nu dan in de chaotische ochtenduren, waar ze al werk genoeg had met het wassen van enkele bewoners. Het ontlastte de ochtendploeg die na de briefing het druk genoeg kreeg om de honderdzestig mensen te wassen voor het ontbijt. Het televisiekijkend gezelschap brak op. Jos nam zijn eigen bord met brood mee. Jan verwachtte dat Laura het hem bracht. Hier en daar doorbrak een bel de stilte van de nacht. Laura verlangde naar haar pauze. Menigeen had wat last om de slaap te vatten na de vaste verzorgtoer. Laura was dit al enkele jaren gewend. Ze verloor vaak tijd doordat de mensen haar aan de praat hielden. Nadat ze de medicijnen voor de volgende dag had klaar gezet, kwam Liesbeth van vloer drie naar beneden.
"He, boven is het niet te doen,"zuchtte Liesbeth, "Het is alsof ze daar echt last hebben van het voorjaar. "
"Hier is het anders lekker rustig. Vier belletjes heb ik moeten uitdoen, voor de rest ligt iedereen lekker te pitten.
Omdat beiden wisten dat ze voor de straatlampen uitgingen, ze nog een toer hadden, begonnen ze aan de voorbereidingen. De zorgkar werd gevuld met pampers en beddengoed.
"Vindt je het niet stinken, in het pamperkot?"
"Komaan Laura, wat wil je? Er staan verschillende vuilbakken, die meestal openstaan. Het stinkt daar altijd," lachte Liesbeth.
Het duo begon aan de toer . Eerst gingen ze naar het gelijkvloers. Daar hadden ze snel gedaan. Daarna begonnen ze aan de zwaarste afdeling, de dementen op vloer drie. Ze hadden er hun handen vol. Hier en daar moesten ze de vloer en de muren poetsen, omdat meneer of mevrouw het nodig gevonden had, de pamperinhoud over de muren en vloer te vegen. Tussen alle bedrijvigheid door stoorde een bewoner hen met zijn vrijheidsdrang. Gelukkig kwam hij niet verder dan het lifthuis. Daar werd de code niet op de gangmuur geschreven, dat verder dwalen onmogelijk maakte. Toch zorgde de man ervoor, dat ze veel meer tijd nodig hadden, dan strikt voorzien. Toen Laura eindelijk aan haar eigen verdiep toe kwam, was het daar ook chaos. Zes bellen, twee mensen weg en het ganglicht kapot. Buiten waren intussen de straatlampen ook uit. Resoluut deed ze het pamperkot open, knipte het licht aan en begon eerste met de bellers. Eens dit achter de rug, begon ze haar dwalers ze zoeken. Mevrouw Ravels vond ze in het cafetaria. De dame dacht dat er een zwarte panter over het brandgang liep. Laura haalde al haar overtuigingskracht boven om de vrouw tot andere gedachten te bewegen. Na een half uur van inpraten, lag de vrouw in haar bed. Ze controleerde de kamer van meneer Pieters opnieuw en zag dat de man weer in zijn bed lag. Ze vond het niet eens vreemd. Het gebeurde wel vaker. Eindelijk kreeg ze de tijd om bij te komen. Met een kopje koffie en haar sigaretten in de hand plofte ze neer op het terras. Heerlijk de frisse nachtlucht. Ze lachte om de vroege hanen gestoord door licht in de buurt. Er was zelfs een bij, die met de nodige oefening een flinke kraaier werd. Niets deed zo deugd, dan even met gerust gelaten worden. Ze keek niet eens om toen de terrasdeur wijder opengeschoven werd. Klakkeloos nam ze aan dat het Liesbeth was. Ze schrok hevig van de kracht waarmee plastic folie over haar gezicht getrokken werd. Met alle kracht die ze bezat, weerde ze zich maar het enige wat ze nog voelde was een lange baard. Daarna werd de wereld stil.
|
