naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Vlier-4

door arwenn

Nadat Ortas de kom van Hùna had aangepakt, kwam hij tegenover haar zitten. Stil staarde hij in haar ogen, trok bijna haar gedachten over haar lippen. Hùna zuchtte, sloot haar ogen even en vond toen de moed om haar gedachten ook daadwerkelijk uit te spreken. "Wat is deze plek? En wie ben jij?" Ortas grinnikte. "Die vraag staat al uren in je ogen", zei hij. "Hetzelfde vraag ik me af over jou. Het verhaal dat jij te vertellen hebt kan niet anders zijn dan bijzonder." Hùna haalde onverschillig haar schouders op. "Het is minder sensationeel dan je zou verwachten. Waarschijnlijk valt het je tegen, en in het niet vergeleken met jouw verhaal." Ortas wees naar de diadeem die zich in haar huid had gebrand. De steen die in het midden op haar voorhoofd lag had een helderblauwe kleur, gelijk aan die van de zee. Het sterling zilver dat het vasthield, krulde naar Hùna's slapen, waar het in haar haren verdween. Links en rechts van de grote steen werden in totaal acht kleinere stenen vastgehouden door zilverkrullen, vier aan elke zijde. Negen stenen in totaal. "Dat, meisje", zei Ortas met een stem waarin verrukking doorklonk, "is veel meer dan sensationeel. Het is legendarisch." Met opgetrokken wenkbrauwen voelde Hùna even aan de grote steen. "Wat jij draagt, is hetgeen ik niet van durfde te dromen het ooit te zien. De Ziel van de Golven, t'Arsel Orsae." Tot dat moment hadden Hùna's vingers nog lichtjes de steen aangeraakt. Nu liet ze haar hand verbouwereerd zakken en keek Ortas vol ongeloof aan. Die schudde zijn hoofd en glimlachte. "Ik zal je hier later alles over vertellen. Ik dwaalde wat af. Laten we het eerst hebben over je vraag." Hij stond op en gebaarde dat Hùna hem moest volgen. Toen ze na een korte tocht door de gangen op bestemming waren, kon Hùna haar ogen niet geloven.
De kamer waar ze waren was twee verdiepingen hoog. Ladders verbonden de verschillende platteaus die allemaal boekenkasten bevatten. Geen milimeter muur was verspild aan iets anders dan boeken. Op alle plateau's stond een grote tafel met hierop stapels boeken en papieren. Rondom iedere tafel stonden zes comfortabele stoelen. Aan de rechterkant van de ingang van het vertrek stond een kring luie, grote stoelen. Een haard waar overduidelijk altijd vuur in had geknetterd, gaapte naar ze alsof hij wilde dat zij hem weer licht lieten zien. Ortas plofte neer op een stoel die bekleed was met een zachtgroene stof. Hùna koos er één met een rode stof; de leuningen waren afgewerkt met heel donker hout en waren breed genoeg om meerdere boeken op neer te leggen. Ortas maakte een wijds gebaar. "Dit", begon hij, "is een Gregora. Boomhuizen gemaakt door wezens waarvan de wereld het bestaan niet meer kent. Deze wezens hoefden enkel over de takken te aaien om ze naar hun wens te laten buigen, groeien en weven. Bijna liefdevol pasten ze zich aan aan de wens van de m'Hallae, Lae genoemd in de volksmond." In een korte pauze die volgde keek Hùna Ortas zo nieuwschierig aan, dat hij glimlachte en zijn verhaal snel vervolgde. "Deze Gregora is één van de zes die nog bestaan in heel Vlier. De rest is omgehakt of verbrand. Honderden huizen als deze waren ooit te vinden in de bossen van Vlier. Twee era geleden waren de bossen in handen van de Lae. Zij schiepen er vrede en rust. Beeld je wezens in van ruim tweeënhalve meter lang. Ze hebben spitse oren en groen-gele ogen waarmee ze dag en nacht goed zicht hebben. Hun lange vacht valt bijna over de schubben die hun buik en nek bedekken. Hun snuiten lijken op platgedrukte wolvensnuiten. Twee slagtanden vallen over hun onderlip, bijna tot halverwege hun nek. Laat je niet afleiden door hun enorme handen en buitenproportionele vingers; ze waren heel delicaat en verschrikkelijk wijs. Zij waren zich bewust van alles wat er aan de hand was in de wereld. Oorlog betekende niets voor hen; de bossen waren een plek van rust en vrede. De Gregora's boden regelmatig onderdak aan vluchtelingen.
Tijdens de Slag van Allen werden alle Gregora's bewoond door vluchtelingen. De gregora waar we nu zijn, is één van de zes die die oorlog hebben doorstaan dankzij de toewijding van de vluchtelingen en de verdediging van de Lae. De Lae verdwenen met de oorlog; bijna de helft van hun bossen waren verbrand of gekapt. De verliezen waren te groot voor hen om nog in Vlier te willen leven. Niemand weet waarheen ze gegaan zijn." Stilte daalde over hen als een zachte deken. Ortas keek Hùna schattend aan. Diens ogen waren groot van verbazing; honderden vragen waren erin te lezen. Hij wist het; dit meisje zou zijn erfgoed aan de wereld zijn. "Hoe oud ben je, Ortas?" vroeg Hùna vanuit het niets. Ortas grinnikte. Was zijn gedachte op zijn gezicht te lezen geweest? "Zevenhonderdrieëntwintig" zei hij zonder er verder doekjes om te winden. Hùna's gezicht, en haar kin die bijna tot de grond was gezakt, deden hem schaterlachen.

feedback van andere lezers

• warket
  U verbaast mij met dit schrijfsel of heb ik van één tot drie voordien gemist.
  arwenn: Vanwaar de verbazing? (; Dankjewel voor het lezen!
  
  x
• Wee
  Top!
  Fijn weer een vervolg te lezen, Arwenn.
  x
  arwenn: Ja, het muurtje waarover je heen moet als je geschreven teksten uit gaat typen is vaak een beetje hoog. Dankjewel voor het lezen!
  
  x
• Danvoieanne
  Knap geschreven...
  arwenn: Dankjewel voor het lezen!
  
  x
• Annelies
  Het was het wachten waard :) Fijn om te lezen!x
  arwenn: Dankjewel! Ik zal mijn best doen er nu minder tijd overheen te laten gaan (;
  
  x
• joplin
  wat een fantasie, mooi
  xx
  arwenn: dankjewel.. hoop ditmaal sneller te zijn met het vervolg!
  
  x

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 10

Uitstekend: 1 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 1 stem(men)