naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Ingrijpend 1

door Annelies

Mijn zus stuurde me een berichtje om te vertellen dat ze voor de deur stond. Ok, ik kreeg het moeilijk en zei dan mijn vriend dag die lag te slapen. Hij moest een half dagje gaan werken en na de operatie zou hij me bijstaan. Mijn zus glimlachte breed toen ik in de auto stapte. Ik gromde en vroeg me luidop af wat er zo grappig was. Ze wees naar het knuffelbeertje voor me op het dashboard. "Ooohh," antwoordde ik en nam het beertje in mijn handen. Mijn zus wist dat ik aan het freaken was, dus probeerde ze me op alle manieren op te vrolijken. We reden naar mijn ouders, want mijn mama ging me ook vergezellen. Het leek wel een familie-uitstapje, maar dan niet zo leuk.

Er was al veel gerij op de baan tijdens die vroege uurtjes en we kwamen iets te vroeg op de parking aan. "Gaan jullie maar," zei ik op de achterbank," ik wacht hier wel." Ze moesten erom lachen, maar ik had het wel gemeend. Kon mijn zus niet gewoon wegrijden zodat ik weer deftig kon ademhalen? Minuten later keek mijn zus me streng aan en zei: "Nu is het genoeg, we gaan." Ik schrok, maar haar woorden gaven me moed. Bij het stappen fluisterde ze: "Je bent toch niet kwaad? Ik wil je gewoon helpen hoor." Ik gaf een klopje op haar schouder. "Je kent me toch, ik heb dat nodig dat iemand streng tegen me is. Mama weet er alles van." Mama knikte en samen liepen we het ziekenhuis in waar het nog doodstil was. Het was een ziekenhuis waar we anders niet gingen, dus het dagziekenhuis was even zoeken. Ik schreef me in en de dame aan de balie zei me dat ik moest wachten tot de verpleegster me zou komen halen.
En dat bleek dus een tweetal uren later te zijn. Ondertussen was ik wel al vier keer naar het toilet gegaan, had ik ontelbare keren gezucht en had ik me afgevraagd hoe het hier te werk ging. Mijn mama en zus moesten in de wachtruimte blijven of doelloos rondstappen in het ziekenhuis. Mijn zus had haar telefoonnummer opgegeven en als de operatie gedaan was en ik naar de kamer kwam, dan zou de dame aan de balie hun wel verwittigen. De operatie zou niet zo lang duren, maar het hele proces van je in slaap doen, de operatie en het ontwaken zou drie uren duren. Lang genoeg, leek me. Ik volgde de verpleegster en we stonden in een kamer waar enkel plaats was voor een bed en zo een kast op wieltjes. De verpleegster kende amper Nederlands, maar het was dan ook een ziekenhuis in Brussel. Normaal zou dat niets mogen uitmaken, maar toch. "Doe al je vêtements maar uit en zet ze dans l'armoire. Als je bent klaar, dan je doet aan de kleedje." Chance dat ik haar had begrepen en toen ik mij in mijn fantastische outfit had gezet, moest ik in het bed gaan liggen. Ze duwde mij door het kamertje in de gang en een ogenblik later zat ik tussen andere bedden en apparaten in. De man naast me las een tijdschrift(had ik dat geweten, had ik de Flair meegenomen!) en de vrouw rechtover me, probeerde zichzelf wakker te houden. En aan mijn rechterkant kwam een verpleegster mijn ader zoeken. Ze zuchtte en blies, want ja bij mij zitten ze wat verscholen in de arm. Veel zei ze niet, want ze kon geen Nederlands. Pas op, ik spreek wel Frans, maar je gaat altijd naar je moedertaal als je je geborgen wilt voelen.
Enfin, ze stak dus een naald in mijn arm en de chirurg van dienst ,die dus mijn dokter is, kwam me opzoeken. "Sorry, we zijn wat later, want ik moest nog een onverwachte keizersnede doen. We gaan er bijna aan beginnen nadat de zaal is opgekuist." Ja, in een bebloede zaal wilden we niet liggen. Ze legde me de werking nog eens uit en begon over eventuele gevolgen. "Maar maak je geen zorgen, dat zal bij jou het geval niet zijn." Ik was er niet gerust in. "Heb je nog vragen?"
Mijn gedachten bleven bij haar uitleg waardoor ik even met mijn mond vol tanden zat. Ik ben wat verder, moest je je vragen herinneren." Tuurlijk, ik ging meteen even opstaan en een babbeltje slaan terwijl ik vastgekluisterd was aan dat bed. Enkele minuten later, vier om exact te zijn, stonden zij en de anesthesist aan mijn bed. "We brengen je zelf naar het operatiekwartier." Tof, mijn eigen escorte.
Ze loodsten me door gangen en babbelden op een luchtige toon tegen elkaar. "De man heeft nog niet door dat we Nederlands praten," zei mijn gynaecologe en lachte ondertussen om zijn grapje van het racende bed. Ik ontspande me een beetje en voelde me veilig. Maar toen ik me op het bed moest hijsen waar het snijwerk zou gebeuren, kreeg ik het kou en warm tegelijkertijd. "Oh," riep de dokter," je bent allergisch aan latex? Waarom hebben ze ons dat niet eerder vermeld?" Op dat moment had ik me afgevraagd waarom ik die lijst voor de dienst anesthesie had moeten invullen… "Wat heb je dan voor als je allergisch bent?" vroeg de anesthesist.
"Ik krijg uitslag en mijn huid verhit. Bij het opblazen van ballonnen tintelen mijn lippen."
Het medisch team keek elkaar aan. "Vlug, dan zorgen we dat het materiaal wordt vervangen." Het was koud in de operatiezaal en ik kreeg allerlei dingen op mijn lichaam. Een zuurstofregelaar en dan die elektroden die met patches op mijn borstkast werden geplakt. "Heb je een mooie droom uitgekozen?" vroeg de anesthesist. "Een mooie droom ?"herhaalde ik verbaasd.
"Als je gaat slapen, wil je toch van iets moois dromen, niet?" Ik hoorde zijn stem net achter me terwijl ik mijn hoofd op een zacht kussen legde. "Hum, ik heb daar nog niet over nagedacht," antwoordde ik. "Wel, je gaat er toch een moeten verzinnen, want binnen twee seconden ben je al in dromenland." Het drong pas tot me door toen ik een vreemde sensatie voelde in mijn borst en hoofd. "Wat?" stamelde ik. "Oh, dat voelt raar aan!" riep ik nog voor ik in zwijm viel. Het voelde echt aan als flauwvallen en dat had ik niet verwacht. Nu hing alles af van de mensen in die zaal en terwijl ik me in een mooie droom waande, gebeurde er in de realiteit geheel andere dingen.

feedback van andere lezers

• Danvoieanne
  iedereen is hier we bang voor.....
  Annelies: inderdaad. bedankt om te komen lezen. x
• Wee
  Je hebt het aangrijpend en toch met humor weten neer te zetten.
  Knap!
  Ik hoop dat alles meegevallen is. Ik wacht op het vervolg.
  x
  Annelies: Dank je Wee! Wahaa, altijd heel wat stress als je binnen moet eh...Ik wens het toch niemand toe.x
• GoNo2
  Goed geschreven!!
  Annelies: Dankjewel!!!:)
• joplin
  Heb er in totaal 8 achter de rug en ben alleen voor de narcose een beetje ongerust.
  Een vriend van me kon niet meer reageren maar was niet verdoofd, ze hadden het opgemerkt aan de toestellen dat hij bij kennis was.
  Daar ben ik bang voor! Het was vreselijk.
  x
  
  Annelies: Dat is al veel, amaai! Ik heb er nog maar drie gedaan en inderdaad, ook ik zie die narcose niet zo goed zitten! De vorige keer werd ik amper wakker, maar dat viel nu beter mee! Ja dat van je vriend zou ik ook niet willen meemaken, dat is een trauma voor heel je leven.x

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 8

Uitstekend: 4 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 4 stem(men)