naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Ingrijpend 2

door Annelies

"De operatie is gedaan. Wakker worden!" hoorde ik in de verte zeggen. Ik moest hoesten en kreeg een zuurstofmasker op. Langzaam deed ik mijn ogen open en terwijl ik nog niet wakker was, voelde ik een stroom van energie door me glijden. Ik ben wakker, dacht ik en voelde me opgelucht. Ik vocht tegen de nog aanwezige narcose en staarde naar het plafond. Rechts van mij hoorde ik een vrouw roepen van de pijn en voor de rest was ik omgeven door gordijnen. Mijn hart klopte in een regelmatig ritme dat ik op een monitor naast me hoorde. Rillingen namen de controle van mijn lichaam over. "Ca va, madame?"
" Non, j'ai froid," kon ik nog uitbrengen en was verbaasd van mijn rauwe stem. Ik kon het beven niet stoppen en even later kwamen ze me bedekken met een deken die aangesloten was aan een verwarmingstoestel. Warme lucht kietelde aan mijn voeten en na een toch lange tijd begon ik het warm te krijgen. Ik draaide mijn hoofd om en zag enkele verpleegsters tegen elkaar praten. Mijn hoofd zat precies nog in een wilde attractie, maar de duizeligheid begon weg te ebben. Minuten later voelde ik een enorme druk in mijn blaas en probeerde ik me kranig in te houden. Na een tijd begon het pijn te doen en had ik geen andere keuze dan " Madame!" te roepen. Ik voelde me net een klein kind toen ik aankondigde dat ik pipi moest doen. Daar kwam ze met een bedpan en met twee tilden ze me op toen ik erop zat en mijn ding kon doen. Het duurde echter even, want daar beneden was het nog verdoofd precies. De bedpan met het blauwe smurfenwater(door de vloeistof die ze in mijn lichaam hebben gespoten)werd afgevoerd en ik kon weer verder liggen. Echter moest ik na een tiental minuten terug dringend! Alweer riep ik iemand en verontschuldigde ik me omdat ik opnieuw wat water moest lozen. De verpleegsters bleven vriendelijk en lieten me op mijn gemak zitten terwijl ze de gordijnen weer sloten. Na een lange tijd kwamen ze die pan halen en mijn poep leek de afdruk van die bedpan in zich te hebben. Het verwarmingstoestel werd weggenomen, dommage! De anesthesist kwam langs en lachte: "En zin om naar je kamer te gaan?"
Ik grijnsde en dacht: duh, neen ik wil hier nog de ganse dag blijven liggen, ahum. Mijn gynaecoloog kwam me tegemoet toen twee verplegers mijn bed verhuisden. "Alles is goed gegaan, het was een vlotte operatie. En alles zag er binnenin tip top in orde uit."
Zeg me nu eens iets dat ik nog niet wist, dacht ik. "Bedankt," zei ik haar, want ik was blij dat ik het overleefd had.
"Bedankt dat ik in je mocht snijden," grapte ze en ik lachte mee. Tijdens mijn tocht door al die gangen begonnen de twee verplegers tegen elkaar te praten in het Frans. Die ene verpleger dacht dat ik er niets van begreep aangezien ik Nederlands sprak, maar hij was goed mis. Nadat hij zijn zegje had gedaan, zei ik in mijn vloeiend Frans. "Merci pour l"histoire, c'était très interessant." Geschrokken keek hij me aan, maar ik glimlachte lief terug. Een andere verpleegster nam het over en duwde mijn bed een kamer binnen waar ik op mijn moeder en zus kon wachten.

Beiden kwamen ze blij binnen. " We zagen je lachen, dus alles is ok?" Ik vertelde mijn verhaal en ze keken opgelucht. "Ja ze zeiden ons dat het drie uur ging duren, maar ondertussen zijn er vier uur verstreken," deelde mijn zus me mee. De Franse verpleegster kwam me middageten geven, alhoewel ik dat niet echt eten kon noemen. Ik at een paar keer van die kartonnen boterham en keek uit het raam. Het was een zonnige dag en diep in mijn hart voelde het ook warm aan. Ik lag misschien nog aan het infuus, maar ik was ontspannen omdat ik wist dat ik vandaag nog naar huis mocht om in de armen van mijn wederhelft te liggen.

Het was geen activiteit om over te doen, maar het was een ervaring rijker. Ik kijk nu anders tegenover operaties, maar de schrik zal altijd blijven. Het is je leven die zij in handen hebben en het is moeilijk om de controle aan anderen over te laten. Het herstel zal nog een paar dagen duren, maar de pijn en de vermoeidheid neem ik erbij. Woorden die ik heb neergepend en gezegd en reacties die ik heb gekregen, hebben me de nodige moed gegeven dit te doorstaan. Ik heb beseft dat ik van geluk mocht spreken, er zijn veel ergere operaties. Maar zoals ik al zei: het is erger als het je zelf overkomt. Elk avontuur is anders, maar het komt altijd neer op één ding: ga je de uitdaging aan?

feedback van andere lezers

• Wee
  Mooi geschreven, Annelies.
  Wat een spanning, hè?!
  Maar als ik je goed lees, is alles oké met je,
  en ben je heerlijk weer thuis.
  x
  Annelies: Zeg dat wel! Ja hoor, ik heb nog een paar dagen thuis moeten herstellen, maar nu is alles prima :) Bedankt voor je mooie reactie. x
• warket
  Zo goed beschreven dat ik nog meer angst krijg om ooit op een operatietafel terecht te komen.
  Annelies: Dank je. Mijn angst voor operaties zal toch ook blijven hoor, maar wie heeft dat nu niet...x
• joplin
  niet leuk maar wat een geluk dat het kan
  xx
  Annelies: Dat is juist!Bedankt voor je reactie.x
• Danvoieanne
  BETERSCHAP en goed herstel ...
  Annelies: Dank je wel!!!x

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 11

Uitstekend: 5 stem(men), 83%
Goed: 1 stem(men), 17%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 6 stem(men)