naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Baby in our wildest moments...

door Koen

"Geef me de fles eens," zei Tess tegen haar vriendin.
Ze draaide haar hoofd opzij, waardoor haar geblondeerde pony voor haar ogen slingerde, en nam de fles wodka aan die Cleo haar aanreikte. Ze zette de fles aan haar lippen en nam een grote slok, die ze in kleine slokjes doorzwelgde. De fles wodka was al wat ze hadden kunnen scoren vandaag. Het was niet veel, maar het was tenminste iets. Er waren dagen dat ze het met minder moesten stellen, ze hadden zelfs al gegeten.
Tess keek op haar gsm. Geen belkrediet, platte batterij en geen elektriciteit om hem op te laden. Ze voelde zich plotseling verloren, afgesneden van de wereld. Woede welde in haar op en in een vruchteloze poging ze te bekoelen, zong ze zachtjes voor zich uit. Baby in our wildest moments… Vruchteloos, want nog steeds was ze razend vanwege de situatie waarin ze buiten haar wil was beland. Een opstandige razernij die soms omsloeg in moedeloosheid, in koele gelatenheid die niets met aanvaarding te maken had, maar die opdook telkens als er een prikje in haar arm bijkwam.

Ze keek naar Cleo en een golf van walging kwam opzetten. Wat zocht ze eigenlijk in haar? En wat had ze tot nu toe gevonden? Hun enige samenhang was de overbodigheid. Overbodigheid was hun existentie geworden, en het besef van die overbodigheid werd hun existentiële pijn, een pijn die hen folterde als een doornenkrans, die rond hun ziel gespannen was, en bij momenten strak toegetrokken werd zodat ze kronkelend over de vloer kropen, tot de foltering muteerde en overging in een macabere dans rond het vuur van de oerlust van het bestaan, waarvan ze de peilloze diepte en onverwoestbaarheid vermoedden in die kortstondige, volmaakte momenten van Dyonisische verrukking.
Cleo stond recht en ijsbeerde door de woonkamer van hun kraakpand, een oud herenhuis in de schaduw van de Antwerpse Boerentoren, waar sinds kort de Europese kantoren van de Korean Bank for Credits waren gevestigd. De KBC was een Koreaanse financiële mogol die een Europese systeembank had overgenomen die enkele jaren daarvoor zwaar in de problemen was gekomen. Ze had verhalen gehoord over cocaïnesnuivende traders, wat een dodelijke combinatie vormde met het wijdverspreide idee van winstmaximalisatie en de illusie dat elk risico beheersbaar was. Tot ze allemaal met een cold turkey waren wakker geworden…
Het was de laatste jaren trouwens schering en inslag dat Aziatische bedrijven kwamen shoppen in Europa, waarbij ze bedrijven overnamen met geld dat eerst van Europa naar ginds was gevloeid. Onder de vlag van "delokalisatie", "investeringen", "uitbreiding van afzetgebied en marktaandeel" was er vanuit Europa al zoveel poen naar de spleetogen gevloeid, dat die nu naar believen in de Westerse economieën konden infiltreren. Dat daarbij al eens wat banen sneuvelden, was uiteraard normaal. Dus had je banen die sneuvelden omdat produktie naar China werd versluisd, om hier zoveel mogelijk jobs te redden, die dan weer verloren gingen omdat de Chinezen de bedrijven die ze hier opkochtten, ook nog eens gingen saneren.

Zo was het Tess en Cleo vergaan. Tot voor enkele maanden werkten ze allebei voor een van die bedrijven die nu overgenomen waren. Bij de reorganisatie die erop volgde, waren ze allebei op straat beland. Ze waren uiteraard niet de enigen, maar wat ze verder nog gemeen hadden, was dat ze door hun respectievelijke vriendje het appartement uit geschopt werden. En omdat ze alletwee te koppig waren om naar moeder terug te keren, hadden ze de laatste weken dan maar op straat doorgebracht. Tess had zich in het nachtleven gestort en was op zekere avond Cleo tegen het lijf gelopen.
"Ken ik je niet ergens van?"
"Kan zijn," antwoordde de vrouw aan de bar, terwijl ze de as van haar zelfgerolde sigaret klopte.
"Jij werkt toch voor Yello Overseas Shipping, niet? Ik ook, tot voor kort, maar die rijstvreters hebben me buitengekegeld."
"Correctie: werkté. Mij hadden ze blijkbaar ook niet meer nodig," zei de vrouw, die intussen haar volgende Vodka Tonic bestelde. Ze vroeg niet of Tess iets wilde. "Waar leef je nu van?"
Tess dronk van haar Jack 'n Coke. "Van wat de stad te bieden heeft," zei ze, "Je hebt altijd wel een wanhopige die wel ergens wil voor betalen. Het moeilijkste is een slaapplaats te vinden. Ze verjagen je overal. En jij? Hoe heet je trouwens?"
"Karin."
Jezus, dacht Tess, Karin, wat een kutnaam.
"Je hebt er geen idee van wat ik de laatste tijd over mijn lippen gekregen heb, maar dat krijg ik er niet over. Geen bezwaar als ik je Cleo noem?"
"Waarom Cleo?"
"Omdat je een mooie neus hebt." Wat waar was. Midden in Cleo 's mooie poppetjesgezicht, dat afgezoomd werd door gitzwarte krullen, stond een parel van een neus. Die hele Cleo zag er trouwens een lekker ding uit, dacht Tess, waarbij ze zich verwonderde over haar eigen gedachten, want tot nu toe was ze eigenlijk nooit manifest geïnteresseerd geweest in meisjes. Nu voelde ze echter een vreemde kriebeling in haar buik.

"Oké, mijn geen punt," zei Cleo, quasi ongeïnteresseerd. En toen, uit het niets: "Ik woon in een kraakpand, hier wat straten verderop. Als je wil, kan je je daar installeren. Ik zit er toch maar alleen. Het is geen Hilton, maar je zit er droog en uit de wind."
Die had ze niet zien aankomen. Tenslotte waren ze nog altijd min of meer vreemden voor elkaar. Zij het dan dat hun recente geschiedenis opmerkelijke parallellen vertoonde. Zoiets schept een band, blijkbaar. Tess keek Cleo diep in haar staalblauwe ogen. Die keek koeltjes terug, schijnbaar ongevoelig voor wat er om haar heen gebeurde, gehard in het vuur van de dagelijkse strijd waartoe ze veroordeeld was. Ze probeerde haar achterliggende bedoelingen te raden, maar slaagde daar niet in.
Tot Cleo 's ogen een uitnodigende zachtheid kregen, om haar mondhoeken verscheen een verholen lachje en ze knipoogde. Schalks. Uitdagend. "Wat denk je?"
Tess voelde hoe en hevige wervelstorm vanuit haar lenden alle hoeken van haar buik ondersteboven keerde. Haar hart joeg het bloed in een gloeiende blos naar haar wangen. En Cleo kreeg haar antwoord in de vorm van een kus op haar lippen en een hand op haar borst.
Baby in our wildest moments, you could be the greatest… was het laatste wat ze hoorden toen ze de bar verlieten. Ze hadden er allebei nog geen idee van hoe die song die nacht tot leven zou komen.

feedback van andere lezers

• doolhoofd
  Nice bro
  Koen: thx
• jan
  welkom!
  
  meer van dit!
  Koen: dank u
• Wee
  Dag Koen, ik heb je verhaal graag gelezen. Top!
  x
  Koen: dank je
• joplin
  goed verhaal
  vlot geschreven
  ik luister
  xx
  Koen: dank je
  benieuwd wat ik hier verder nog zal vinden
  heb al op een paar leuke dingen gestoten
• dichtduvel
  Dat belooft!
  Wat mijn reactie op je gedicht betreft: het was een flauw antwoord op je vraag, grtz, j
  Koen: of ik die het weer eens niet op tijd doorhad ;-)
  bedankt voor je reactie!
• Annelies
  Dit heb ik graag gelezen. Super!x
  Koen: dank je

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 13

Uitstekend: 6 stem(men), 86%
Goed: 1 stem(men), 14%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 7 stem(men)