|
< terug
Dag, Bron en...opgedeelde versie 39
Ze is een aantal jonger dan hij, maar veroudert, net zoals iedereen van Het Oude Volk, heel traag, waardoor ze nu nauwelijks enkele jaren ouder oogt. Hij herinnert haar nog van voor alles verkeerd liep.. Zijn eerste herinneringen zijn Aix. Voordat Moran hem opeiste om naar boven te zenden.
Telkens hij terugkeert, probeert hij zijn eigen stam op te sporen om even hallo te zeggen. En iets meer dan 'hallo' aan Aix. Ze hoort bij hem, met lange tussenpozen.
'Je ziet er goed uit, jochie.' Ze kust hem snel op zijn mond en kijkt hem warm aan. ' Ik moet gaan, Dag. De puppies gaan voederen. Maar zoals altijd is het heel leuk om je terug te zien. Let op jezelf en doe de groeten aan die lekkere broer van je.'
'Aix, wacht!' Dag wil haar nog niet laten gaan. Maar ze rent al de poort uit; Snel en licht. Dag staart haar na. Ze zwaait nog éénmaal en dan verdwijnt ze in het bos. Met zijn hemd.
'Jij kent Woudmensen?' Yannick staart hem overdonderd aan. ' Ik wist niet eens dat ze konden praten.'
'Huh?'
Dag knippert met zijn ogen. ' O, Aix is min of meer mijn zus.' Hmm, dat klinkt verkeerd. 'Zoiets. Om het met jullie bewoording te zeggen: we komen uit hetzelfde nest.' Hij grijnst om de verbazing. Yannick kijkt in de richting waar Aix verdween. Ze is al lang weg, opgeslokt door het bos. ' Jij bent een Woudmens? Jongen, dat zou je ook echt niet zeggen.'
'Moran haar gezanten komen om de zoveel jaar ook eens bij ons op bezoek om zielen te ronselen voor haar missies. Of je wordt een kruispunt-bewaker of je wordt, zoals ik een wisselkind, een kwelduivel. Ik had pech en werd uit de groep gehaald maar als ik kan ga ik altijd nog even naar huis.'
'Vandaar dat je gisteren zei dat je niets te vrezen had van de Noorderstammen. Wauw, ik wist niet dat jij daar vandaan kwam.'
'Drie letters.'
'Wat?' Yannick kijkt hem verbaasd aan. Dag haalt zijn schouders op.
'Je kon het weten door mijn naam. De Noorderstammen moeten, bij wet bepaald, hun kinderen namen geven met 3 letters. Zodat 'echte mensen' weten met wie ze te maken hebben. Dag telt drie letters…' hij haalt zijn schouders op en wandelt weg, het pleintje op. Naar het bankje in de zon. Tijd om eens een uurtje na te denken.
Op een dag vind je de job van je leven…en dan ben je weg natuurlijk. Ver weg.
De verdwijning van Dag was niet onopgemerkt voorbijgegaan. En dan vooral niet voor diegene die met Bron in contact kwamen.
'Kan je echt niet terug om hem te zoeken?' Bron zit bij Marjolein in de keuken en speelt met een verloren kruimel van de cake die nog steeds onaangeroerd op zijn bord ligt. Marjolein staat met haar rug naar hem toe, maar hij ziet haar verveelde uitdrukking. Het uit zich in het zuchtend ophalen van haar schouders. Het streepje dat ze in gedachten zet. Nog een keertje.
'Dag is groot genoeg om op zichzelf te passen. Laat hem dit oplossen.' 398 keer, zoveel maal heeft Bron het al gevraagd. ' En nee, ik kan niet terug Bron. Het is niet van willen, het is van kunnen. Er zijn regels, jongen. En daar wordt niet al te nonchalant mee omgegaan, zoals jullie doorgaans doen. Ik kan het niet.'
'Marjolein, er valt niets op te lossen. Ada zit veilig en wel op de schoolbanken en Dag denkt nog steeds dat hij haar moet gaan halen in Hoogstad.' Waarom, o waarom lijkt niemand dat te snappen????
'Ik weet het, Bron, en daar valt niets aan te doen. Je zult gewoon moeten afwachten.' Ze draait zich om en legt een kleine hand op zijn schouder. ' Ik weet dat het je doodnerveus maakt, maar je zult gewoon moeten wachten. Dag redt zich wel.'
Bron schudt de hand van zich af. Hij weet wel beter. Dag redt het zelden alleen, dat is een vervelende eigenschap van zijn broer. Maar dat wil niemand inzien.
'Als jij het zegt. Ik ga naar huis.' Marjolein doet hem geen uitgeleide, hij kent intussen de weg. Dag is nu al vier dagen weg. Het wachten is zenuwslopend.
Het is nog vroeg in de ochtend.
Nauwelijks licht.
Hij heeft de hele nacht samen met Leo de muren helpen schilderen, om zijn gedachten af te leiden. Het heeft weinig geholpen. Bron kan namelijk piekeren en schilderen op hetzelfde moment.
Bron slentert met zijn handen in zijn zakken langs de verlaten straten. Te opgefokt om ook maar aan slapen te denken.
Eerst denkt hij dat ze een speling van het licht is. Een schim van zijn vermoeidheid. Verbluft blijft hij staan.
Het is een meisje.
Met een geruit, belachelijk kort rokje en een topje waarbij zowat haar hele buik bloot is, net zoals haar boezem. Hij fronst.
Ze staat op blote voeten en wrijft met haar ene voet onelegant over haar kuit van haar andere been. Hij hoort vaag een schurend geluid. Jakkes.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 1Uitstekend:   0 stem(men), 0%Goed: 1 stem(men), 100%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 1 stem(men) |
