naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Consciëntieus

door nemo

Het was een verschrikkelijke man. Davids sympathie was direct op haar hand. Zij werkte zich zo snel mogelijk uit de SUV en zette de pas er in. Als ze bijna buiten gehoorafstand was, hoorde zij (en David in haar verlengde) hem 'Emmy, Emmy!' roepen. De achterklep geopend wijst hij de kofferbak in. 'Zal ik je witte trui meenemen?!' Voorwenden niets te horen, dat was het beste geweest, maar een minieme draai had haar verraden. Dan kon ze zich net zo goed helemaal omdraaien en hem aanzien. Met die mooie blik, tussen spot en moordlust in, was David op den duur vertrouwd geraakt. Hij zag haar man, goede sul, eigenheimer, veelverdiener, uit de verte met onder zijn arm een witte trui komen aanlopen, haar richting op, geen spoor van aarzeling over zijn zijn. Elke donderdagavond gingen ze in de Witte de With eten en elke donderdag speelde zich deze scène uit een huwelijk af met als inzet het kledingsstuk van het seizoen. 'Emmy, Emmy!' 'Je jumper?!' 'Je moonboots?!' 'Je strooien hoed?!' 'Emmy, Emmy!' 'Zal ik je witte trui meenemen?!' David zat er klaar voor, week na week, consciëntieus, zeven maanden lang. Hij had weinig te doen en leefde in een smalle kosmos. Hij hoefde slechts tweemaal daags het paardenmiddel zijn aderen in te laten vloeien. Hij was volmaakt gelukkig en compenseerde met zijn sereniteit, zo was zijn hoop, de schaduw die het geknakte huwelijk van Emmy en haar man over de stad wierp.

feedback van andere lezers

• Wee
  Intrigerend ... En wat een práchtige laatste zin!
  Fijn je weer te lezen, Nemo.
  x
  nemo: Hé Wee, hoop dat het je goed gaat! En dank voor het 'welcome back'

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 3

Uitstekend: 1 stem(men), 50%
Goed: 1 stem(men), 50%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 2 stem(men)