Volg ons op facebook
|
< terug
Meeuwen op zee
Verdomde vroeg en koud. Uit avontuur gaat Davids zoon met de boot. Het is waar dat zijn zoon als kleine jongen al droomde van een lange zeereis. 'Dit is mijn kans.' Ze staan aan de ka. De morgen krijgt wat kleur. Grijs. Een ijzige wind, regenflarden. Zijn zoon gaat lesgeven in Indonesië en het is geen ontwikkelingshulp. Hij doet iets technisch. Zijn business heeft, gelukkig, geen betrekking op wet, religie of cultuur. Werkzaam in de nanotechnologie zegt hij tegen leken: ik doe iets technisch. Hij heeft een leek als vader. Dat is minder erg als het lijkt. Haat en nijd zijn erger.
Leek mag ie zijn, maar dom is David niet. Zijn zoon lijkt zijn precieze bezigheden buiten het licht te houden. Soms zegt hij, op aandringen, iets vaags over zelfreparerende materialen. Geclassificeerd onderzoek? Militairen? Veiligheidsdienst? De opwerping verontrust David, even maar, hij heeft grenzeloos vertrouwen in zijn kroost.
'We houden contact, Pap,' zegt zijn zoon bij de laatste omhelzing. Op de loopplank draait hij zich nog één keer om, maakt de V van Victory en is verdwenen. David is blij dat whatsapp, skype, tumblr bestaan. Is hij? Ooit kon de vrolijke vis weken onder water zijn.
Achter zijn zoon gaat een afgetrainde jongeman de loopplank over. Een moeder en dochter wuiven driftig met witte zakdoeken. Hun blik eenzaam als meeuwen op zee. Deze keer zegt de witte doekjes niet: oprotten, wegwezen, maar: terugkeren, hierkomen, veilig uit dat enge, verre land. 'Johnnie,' hoor hij de vrouw prevelen als die definitief uit beeld schuift. De dochter zegt: 'Die zien we nooit meer terug,' niet speciaal tegen iemand, dus waarom niet tegen David. Zo had hij het nog niet bekeken. Hij realiseert zich hoe kwetsbaar ook zijn knappe zoon met zijn amper 30 jaar is. De planeet één, maar leefomstandigheden en gewoontes minder. Taal, geuren, dierengeluiden, toiletgewoontes, naïeve reacties, zinloos geweld, elders werkt alles anders dan in het kikkerland waar wij zoveel van houden.
Hij ziet de moeder iets uit haar tas pakken. Een boterhamzakje met waxinelichtjes. Ze kijkt er even naar, voor de zekerheid, en stopt het weer terug. Een kaarsje branden, dat is lang geleden. Hij krijgt er zin in en loopt, als het troepje verregende verdrietigen uitgewuifd is, moeder en dochter achterop naar het havenkerkje om de hoek. In tijden van nood leest David ongegeneerd de ziel van een geliefde in een vlammetje. Een symbool heeft niet veel nodig.
Wat een klein bedrijf met een opgewekte directeur (zie zijn peptalk op de site) in Leuser Nasional Park moet met iemand die werkt aan zo iets geavanceerds als de nanotechnologie? Daar moet een corrupte generaal achter zitten. David vroeg het zijn zoon. Hij zei dat hij 1 jaar lang les gaat geven aan twee briljante broers, zonen, opvolgers. Ze hadden al tijden contact via het wereldwijdweb. Hij laat zijn vader een paar foto's zien. Alle twee de zoons een brede glimlach, veel gele tanden bloot, even opgewekt als hun vader. Meerkoppige directie, stront in de tent... Zou dat ook in de Oost gelden? Dat vond Davids zoon te cynisch, hij is op zijn beurt weer vol vertrouwen in zijn generatie.
Als moeder en dochter hun kaarsje aansteken, houdt David zich op de achtergrond. Dan schraapt hij zijn keel en vraagt of hij een lichtje mag lenen? 'Ik wil iemand een behouden vaart wensen.' De vrouw geeft hem er een en vertelt ondertussen dat Johnnie in de olie-industrie gaat werken, het olieplatform weer opgericht nadat het vorige door de tsunami is weggevaagd, onvindbaar tot de laatste pijler.
David steekt het lichtje aan en tuurt zwijgend naar zijn zoon. De vrouwen slaan gelijktijdig een kruisje en spoeden zich huiswaarts. Hij gaat naar de kroeg aan de overkant voor koffie en bestelt er ondanks het vroege uur iets stevigs bij. Wat zouden vrouwen eten op een dag als deze, vraag hij zich af? Je weet het niet.
Maar aan de toog wordt zijn denken helder en ziet hij de vrouw en haar dochter in de keuken bezig. Ze maken zijn favoriete eten, spekpannenkoeken. Van de consternatie bakken ze aan. Nadat ze de zwarte stukken eraf gesneden hebben, gaan ze met de rest zitten en eten tegen heug en meug. De damp slaat tegen de portretfoto van Johnnie op het dressoir. Er lopen tranen over zijn achter glas geslagen lach.
David draait een Javaanse Jongen en gaat buiten in de kou staan roken. Het is mooi dat hij in een havenkroeg zit, maar treurig dat zijn kleintje op het wijde sop doolt. Hij mist hem nu al. Pap zal de zee in de gaten houden.
feedback van andere lezers- greta
Mooi geschreven. Een sfeervol verhaal.
nemo: dank je... - Wee
Beeldend!
(Eén na laatste regel: hij misT.)
x
nemo: dank ja - mist mot ut zijn
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 5Uitstekend:   2 stem(men), 67%Goed: 1 stem(men), 33%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
