naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Manvrouwvriendschap: Een verdienstelijke poging

door pisatelj

Ik scheer mijn baard af. Berdien staat in de douche. Ik zou gerust kunnen kijken hoe ze haar poes scheert. Openlijk dan, want ook al kijk ik in de spiegel strak voor me, ik ken Berdien goed genoeg om haar ook te zien zonder mijn ogen te gebruiken.

'Heb jij nog lang werk?'

Ik antwoord niet.

'Dat moet alleen zijn baard doen en dat doet daar nog een uur over.'

Express trek ik het scheermes trager over mijn wang.

'Is Edward tenminste klaar?'

Of Edward klaar is. Edward is al uren vertrekkensklaar. Hij popelt al een week. Gelukkig heb ik hem ervan overtuigd om een andere outfit aan te trekken. Edwards idee van overdadige, decadente kledij past beter bij een slappe versie van carnaval. Hij zag er uit als een overklede pinguïn.

'En wat denk je, in de loods, moet hij toch een vrouw vinden die minstens één keer seks met hem wil?'

'Je weet hoe ik er over denk', zegt Berdien, terwijl ze het lavabokastje opentrekt en haar scheerspullen opbergt. De hele badkamer ruikt naar haar lavendelzeep. Ze heeft volle, geblokte dijen. Berdien is hordeloopster. Ze sprint erg snel, ze steekt mij zelfs bijna voorbij als ik niet oppas. Op de lange afstand is haar loopvermogen groot, maar dan is ze wel aan de trage kant. Enkele dagen geleden, op een snikhete zomerdag, ging ik met haar joggen op het meest foute moment van de dag. Niemand te zien op een parcours waarop je normaal gesproken elke 200 meter een collega-jogger ontmoet. Berdien liep traag en gefolterd haar acht kilometer uit. Petje af, toch wel.

'Zeg, die kerel van vanavond, wat voor iemand is dat? Is ie knap?'

'Welke kerel?', vraagt Berdien terwijl ze een plasje doet.

'Wel, die kerel die de boel vanavond organiseert. Een rijkeluiskindje?'

'Niet bepaald.'

'Hoezo niet bepaald?'

'Ja, vraag hem zelf hoe het zit. Als je geluk hebt, legt hij je 't allemaal haarfijn uit.'

'Voel je wat voor die vent?'

'Nee, natuurlijk niet. Ik heb die kerel één keer gezien.'

'Je hebt vast indruk gemaakt.'

Berdien is niet mijn vriendin, maar horen hoe de zoveelste kerel haar genaaid heeft, geeft toch altijd even een zure oprisping.

'Ach, je weet hoe dat gaat.'

En of ik dat weet. Voor ze de badkamer uit gaat, wikkelt ze zich in een grote gele badhanddoek.

Ik zeg: 'Jij in een badhanddoek, da's de enige keer dat we van jou geen décolleté te zien krijgen.'

'Och jij'

Berdien is een tikje zenuwachtig. Misschien is ze bang dat Edward het voor ons verpest.
Als ik mijn wangen terug glad zijn, ga ook ik mij omkleden. Ik passeer langs de zithoek. Edward zit op de divan en lijkt aandachtig iets te lezen op zijn laptop.

'Wat doe je?', vraag ik.

'Ik kijk eens of we niet beter een andere elektriciteitsleverancier nemen. Eentje die goedkoper is, we betalen ons hier blauw.'

'Ja, we zijn dan ook met drie.', zeg ik.

'Ja, maar dan nog', antwoordt Edward gepijnigd. Ik ken elke toon in zijn stem, we wonen nu al drie jaar samen. Het eerste jaar hier, eindelijk een appartement dat groot genoeg is voor ons drie samen. Maar ja, de kosten zijn dan ook navenant.

Edward gaat naarstig verder met zijn zoektocht. Ik trek mijn hemd aan. Een Amerikaanse vlag, maar dan met mouwen. Ik trek een cowboybroek aan met bruinleren rafels aan de pijpen. Aan mijn voeten doe ik zwarte puntschoenen, die scherp tikken als je over straat wandelt. Om mijn hals doe ik nog een opzichtig paars sjaaltje. En op mijn hoofd een witte bolhoed met een rode rand.

Berdien is me ook nu voor. Ze staat al voor mij in een kledingstuk dat voor één been een rok lijkt en voor het andere been een broek. Het is helemaal zwart, behalve haar hele linkermouw die wit is. Ik kijk haar aan en probeer mijn broek dicht te knopen.

'Wat? Vind je het er over?'

'Nee, hoor, het is speciaal. Heel dienstbaar voor vanavond.'

Dienstbaar zal het wel nooit goed doen als compliment aan 't adres van een vrouw.

'Zal ik nog snel iets anders aantrekken?'

'Nee, alstublieft zeg, het is echt goed zo. Vraag het aan Edward. Edward, kom eens, wat vind jij er van?'

Edward komt er aangehold.

Hij laat zich op zijn kousen over de houten vloer schuiven en roept 'Smashing!' nog voor hij tot stilstand komt.

'Hij of ik?', vraagt Berdien.

'Allebei', antwoordt Edward, terwijl hij doet alsof zijn vingers pistolen zijn en hij ons neerschiet.

'Ik trek iets anders aan.'

En weg is Berdien. Ik rol met mijn ogen. Edward doet een soort pirouette.

'Heb je condooms bij?', vraag ik.

'Nee'

Edwards glimlach is als die van een klein kind dat een cadeautje uitpakt.

'Je hebt geen condooms bij?'

'Maar nee.'

'En als er straks wat gebeurt, he? Als mijnheer touche heeft?'

'Dat zien we dan toch wel?'

'Daar zijn geen condoomautomaten, hoor. Hier neem er één van mij.'

Edward neemt de condoom met beide handen aan, zoals een Aziaat een visitekaartje ontvangt. Daarna knielt hij en stopt hij die weg in zijn kous.

Ik heb geen zin in zijn overdreven komisch gedoe, dus ik zeg er niks van. Als hij stapt, blijkt de verpakking van het condoom te steken, dus even later stopt hij die toch in zijn portefeuille. Krijg zoiets ontmaagd.

Berdien rijdt. Edward en ik hebben geen rijbewijs. De GPS heeft ze geleend van haar promotor. Ze kent de punten van haar thesis al en ze moet nog meer dan de helft schrijven.

'Hoe werkt zoiets nu?', vraagt Edward.

'Hoe bedoel je?', vraagt Berdien.

'Moeten we echt geen inkom betalen?'

'Nee, je moet alleen het wachtwoord kennen.', antwoord ik in de plaats van Berdien.

Edward weer.

'Maar zo gek. De organisator, die maakt daar dan verlies op?'

Berdien zucht.

'Maar nee, wat moet hij dan betalen, denk je? De DJ doet het als promotiestunt, de loods is uiteraard gratis en 't handjevol mensen dat voor de veiligheid zorgt zijn goeie kennissen van hem.'

Berdien klopt tegen het stuur. 'Wat is er mis met die GPS vandaag? Die stuurt ons verkeerd.'

'Maar nee', zeg ik, 'we gaan de goeie kant uit.'

Niet dat ik een flauw benul heb welke loods het deze keer is, maar ik heb vertrouwen in moderne technologie. Tegen Edward zeg ik:

'Die kerel is gewoon een magneet voor het juiste volkje. Ik betwijfel dat hij er veel geld aan insteekt. 't Zal hem natuurlijk wel iets kosten, maar niet veel meer dan ons bijvoorbeeld.'

'Is dat dan zo'n speciale kerel? Hoe kent die zoveel mensen?'

'Geen idee,' zucht ik, 'charisma zeker?'

We laten een hele reeks spoorwegbruggen achter ons en uiteindelijk duikt de loods dan op. 'Bestemming bereikt', zegt de Hollandse computerstem.

'Bestemming niet echt bereikt', zegt Berdien. 'We moeten parkeren op een wei die er achter zou liggen. Ik hoop maar dat het daar geen moeras is.'

'Als je vast rijdt, duwen we je wel los', zegt Edward. 'Geen probleem.'

Als dit een driewieler is, ja dan misschien, denk ik.

Op de weide staan een twintigtal auto's. Hier en daar staan groepjes mensen te praten. Ik krijg krampen in mijn buik van de zenuwen. Ik tik bedarend met mijn hand op Berdiens dij. Alsof zij het is die geruststelling nodig heeft.

'Wat is het wachtwoord eigenlijk?', vraagt Edward terwijl Berdien parkeert in haar wilde stijl met veel lawaai. We schaven bijna een BMW. Onze entree hebben we bij deze ook gemaakt. Schaterlach uit de richting van de achterbank. Edward vindt zoiets geweldig grappig.

We stappen uit, ik doe mijn best om er uit te zien als een dier dat eindelijk terug in zijn eigenlijke biotoop komt.

'En nu?', vraagt Edward. 'Waar is de ingang nu?'

'Er zal direct wel iemand komen.'

Ik zet mij op de motorkap, bang dat mijn hoed afwaait. Edward kijkt nieuwsgierig rond. Het duurt niet lang of een groot, slank silhouet komt op ons af. Een rijzige man met de pels van een knaagdier over zijn hoofd. Tenminste, ik denk dat het een man is. In het licht van de fakkel die de portier draagt, bestudeer ik zijn gemaquilleerde gezicht en dan begin ik te twijfelen.

'Wie mag ik een vraag stellen?', vraagt hij, net een sprekend standbeeld. Ook de klank van de stem verraadt niet doorslaggevend een geslacht. Misschien is dit een reusachtige hermafrodiet. Zo'n seksuele delicatessen, zullen we maar zeggen, zullen vanavond wel niet ontbreken. Ik wil eigenlijk ook wel een vraag stellen. Twee om precies te zijn. Ben jij een vent of een wijf en welk beest draag je op je hoofd?

'Stel de vraag maar aan mij', zegt Berdien.

'Kan ik u plezieren met een portie zoete dadels?'

'Nee', zegt Berdien, 'ik verkies de smaak van wrange vijgen.'

'Volgt u mij', zegt het grote reusachtige knaagdier.

Aan Edward vraag ik of de 'smaak van wrange vijgen' toevallig geen kortverhalenbundel is van Theophrastos, maar ik ben mis.

'Nee, nee, zeker niet, dat is een dichtbundel van Martialis. Wel gek dat ze dat als paswoord gebruiken.'

'Die onnozelaars moeten natuurlijk zo speciaal mogelijk kunnen doen', zeg ik.

'Simon leest echt heel veel.', zegt Berdien, achter ons. Met haar hoge hakken komt ze trager vooruit.

'Heb je hem wel eens zien lezen?', vraag ik. 'Iedereen kan de erudiete boekenvreter uithangen, hoor.'

'Ik heb zijn boekenkast gezien.'

Alsof dat het dan onomstotelijk bewijst.

Berdien trekt aan mijn mouw. 'Kijk, daar boven, daar heb je hem.'

Ze draait mij opzij en wijst naar boven.

'Daar hoog op dat platform, tussen die fakkels, dat is Simon.'

Ze steekt haar hand op en hij knikt. Hij slaat ons duidelijk gade. Of alleszins, hij slaat Berdien gade.

'Hoe weet je dat het die Simon is?', vraag ik. 'Je kan zien dat hij een masker draagt.'

Edward is ook even gestopt. 'Hij doet mij een beetje denken aan dat verhaal van Poe, het masker van de rode dood.'

'En over wat gaat dat dan wel? Is dat die kerel die gek wordt van een bonzend hart?', wil ik weten.

'Nee, nee, helemaal niet, da's the tell-tale heart.'

'Het zou mij niks verbazen, Simon leest echt heel veel.'

'Ja, dat weten we ondertussen al', zeg ik en ik leg mijn handpalm op Berdiens rug en duw haar zachtjes voort.

Vlak voor de ingang stopt de portier. 'Vanavond zijn er vijf zalen. Twee aan weerszijden van het binnenplein en eentje onder het platform, boven. Als je naar boven gaat, neem dan enkel de trap in de linkse hoek, die in de rechtse is niet te betrouwen. Om naar boven te gaan, moet je natuurlijk het tweede paswoord van vanavond kennen.

Er zijn maar enkele regels. Nee is nee. Ten allen tijde. In de zwarte kamer is het stopwoord 'satis', wie 't waagt om door te gaan als 'satis' is gezegd, wordt naar het binnenplein gesleurd en ontvangt zijn straf van iedereen. Andere gasten tegen hun zin drugs opdringen, is ten strengste verboden.'

Edward kijkt mij bedenkelijk aan. Geen idee wat hij precies wil zeggen, maar ik kijk bedenkelijk terug om hem een plezier te doen.

Op het binnenplein weerklinken electrobeats. Geen idee welk subgenre, ik ben niet thuis in die muziek. 't Lijkt mij een deviante mix van moderne dance en old school house. Niet wat je op de radio hoort. De DJ is een boomlange neger, gekleed als een Griekse hopliet. Zijn helm staat langs zijn draaitafel en hij draagt een borstplaat. Ik vraag me of die echt is.

Enkele mensen staan bij de draaitafel, maar er is weinig ambiance. Mijn zenuwen slaan om in ongeduld.

'En nu?', vraagt Edward.

'Eens langs de kamers wandelen, zien wat er te beleven valt.', zeg ik.

Berdien steekt ons voorbij.

'Jongens, ik ga jullie laten.'

'Waar ga jij dan heen?', vraag ik.

'Naar boven.'

'Hoezo? Ken jij dan het tweede paswoord van de avond?'

Ze knikt. 'Wel, zeg het dan ook tegen ons.'

Ik ben niet graag zo opdringerig tegenover Berdien.

'Dat gaat niet. Wie het paswoord doorgeeft, mag geclaimd worden door de ingewijden.'

'Hoe bedoel je? Geclaimd.'

'Ja, moet ik er een tekening bij maken?'

Ik bekijk haar. Hoe ze voor mij staat in haar nieuwe outfit. Ik vraag me af of ze geen kou heeft. Een oranje halsband, een halfwit, halfzwart plasticachtig jurkje dat haar rug bloot laat, oranje schoenen met een hak van pakweg 15 centimeter.

'Heb je seks moeten hebben om het eerste paswoord te krijgen?'

'Nee, iemand anders heeft zich laten claimen om mij het paswoord te geven.'

'Twee keer dan?'

'Nee, het tweede heb ik van iemand anders.'

Ze ziet aan mijn gezicht dat ik haar niet graag laat vertrekken.

'Ik kom straks terug, hoor. Ik ga enkel goedendag zeggen.'

Ze gaat er vandoor. Tik tik over de stenen wildernis, tussen de tegels groeit een soort oliftantenmos.

Goedendag, zegt ze. Ik draai mij richting de linkse kamers en ik kan enkel aan de middeleeuwse variant denken.

Ik pak Edward bij zijn schouder en trek hem mee. We zijn hier tenslotte in de eerste plaats voor hem. Ik zoek de juiste kleur. Welke kamer kies je voor een maagd? De witte?


Ik had gehoopt dat de sfeer hier los zou zijn, ik had al beelden in mijn hoofd van de summer of love, iedereen doet het met iedereen en voor eventjes ben je geen individu alleen tegenover de grote gevaarlijke wereld. Maar hier hangt de zelfde kille sfeer van een megadiscotheek, maar dan zonder volk.

De witte kamer is van buitenaf een deurgat en een groot open raam dat afgeplakt is met een witte doek. Binnen is een bar geïmproviseerd. Dat wil zeggen: over twee tonnen is een plank gegooid. Een meisje met een witte bontmuts serveert een wit alcoholisch drankje dat naar kokos smaakt aan één euro per bekertje. Ze doet de bekers goed vol, dus ik betwijfel dat ze veel winst maakt. Edward en ik gebruiken de bar als toevluchtsoord. Op mijn vorig loodsfeest was veel meer volk en de hoofdactie was op het binnenplein. De kamers waren er voor de enkelingen die meer privacy zochten.

Binnenin is de witte kamer helemaal niet wit. Er staan restanten van carnavalwagens in aanbouw. Vroeger werd de loods gebruikt door een carnavalgroep, de Zweethollekes'. Het staat hier nog vol versleten kinderkoetsen vol lege bierflessen.

'Wat is de specialiteit van de witte kamer?', vraag ik aan het barmeisje.

'The glory holes', zegt ze. Ze kijkt mij aan met een halve lach, ze voelt mijn zenuwen.

'Glory holes,', vraagt Edward, die tot mijn verbazing de kokossiroop al uit heeft. Hij bestelt er nog twee.

Ik veronderstel dat de actie zich afspeelt achter de doek die over de hele breedte van de kamer is gespannen. Dus met twee bekers kokostroep in mijn handen, ga ik eens piepen achter de doek.

Op het einde van de kamer staat een wand. Links en rechts is er een doorgang. Voor de wand zitten twee meisjes en één jongen op hun knieën.

Juist, glory holes. Je kan door een doorgang plaats nemen achter de wand en je lul door een gat in de wand steken.

Ik vraag me af of er wel eens iemand uren staat te schilderen zo achter die wand, zonder dat er een genadige mond langskomt.

'Da's een begin', zeg ik tegen Edward. 'Duik achter die wand.'

'Hey, hey, de avond is nog jong, hé.'

We zitten een dik half uur in de beschimmelde zeteltjes die er en der verspreid staan. Die oude fauteuils zijn hier ooit heen gesleurd door een stel carnavalganders met een stuk in hun gilet.

'Ik had eigenlijk niet gedacht dat het zó erg zou zijn.', zegt Edward.

Ik word ongeduldig.

'Ga je nou of ga je niet?'

'Waarom ga je zelf niet.'

'Dit is mijn ding niet.'

Ik hoef niet achter een muur te gaan staan om een blowjob te versieren, voeg ik mentaal toe. Maar ja, waarom zou Edward dat wel moeten?

'Kom', zeg ik 'we zijn weg, eens kijken wat er te beleven valt in de andere kamers'

Waar blijft Berdien trouwens?

Op het binnenplein blijft de DJ gas geven. Hij lijkt wel de enige bezielde mens hier, de enige die helemaal in opgaat in zijn muziek.

De roze kamer houden we snel voor bekeken. Een onderbelicht vertrek waar iedereen meteen handtastelijk wordt met iedereen. Allemaal mannen en travestieten. Edward vindt het grappig.

'Wil je blijven?', vraag ik terwijl een vent verkleed als pin-up hard in mijn kont knijpt.

Edward glimlacht met geamuseerde ogen, maar schudt van nee. We zijn weg.

De zwarte kamer kunnen we zo wel voor bekeken houden. Edward doet niet aan sm en ik doe niet aan sm met wildvreemden.

Edward wil toch even een kijkje nemen. Langs de muren staan grote potten met kaarsen. In het midden van de ruimte hangt een vrouw met haar ledematen strak uiteengespannen. Een rijtje ventje staat in de wachtrij om haar een beurt te geven.

'Iets voor jou?', vraag ik aan Edward.

Ook dit niet.

'Het is echt geen knappe. Ik val niet op rood haar.'

'Je hoeft niet per se op haar te vallen, je hoeft haar alleen te penetreren.'

'Ja, maar toch. Het moet toch iets zijn, hé', protesteert Edward.

Op naar de gele kamer maar. De enige kamer die haar eigen live muziek heeft. Een bandje tokkelt traag wat op gitaren. Een jongen met enorme wallen en een dikke blonde haarbos, speelt sitar. De enige die tolereerbare klanken produceert. Er ligt een meisje uitgeteld tegen hem aan. Af en toe slaat ze op een tamboerijn.

Op de grond ligt een grote plastic zeil. Daarop kronkelen een achttal mensen over elkaar. Handen graaien traag in het rond, er wordt veel gekust en gewreven. 'Echte' seks spot ik niet. Aan de ogen van de deelnemers is te zien dat ze in hogere sferen verkeren. Een meisje met een oversized roze zonnebril tikt tegen mijn arm. Ze houdt haar hand uitgestrekt uit. In het midden ligt een papiertje waar net een olievlek op zit.

Ik schud van nee. De hand gaat -lijkt eerder te kruipen over de lucht- richting Edward. Ook die bedankt vriendelijk. Hoe zeer ik de sitarmuziek ook kan appreciëren, ook hier blijven we niet.

'Hier naast eens gaan kijken?'

Edward heeft geen duwen nodig en volgt mij al.

De oranje kamer telt het meeste volk. Hier lijkt weinig te gebeuren. Mensen staan gewoon te praten. Er is vodka-orange te krijgen and that's it. De meeste hier hebben niet eens de moeite gedaan om zich opvallend te kleden. Ik zie er verschillende die gewoon een T-shirt en een jeansbroek aan hebben.

'Beetje een tegenvaller hé, dit feestje?', vraag ik aan Edward.

'Bwa, ik vind het wel eens een ervaring.'

Ook snel tevreden, die Edward.

Terwijl ik voor ons beide een vodka-orange bestel, opnieuw aan de zeer democratische prijs van 1 euro, trilt mijn broekzak. Een sms. Berdien.

Ze vraagt om boven te komen, maar zonder Edward. Het paswoord is: 'Hieronymus Bosch' .

Typisch Berdien. Hoe kan ik Edward hier nou gewoon ditchen?

Snel even een gesprek aanknopen. Ik spot twee meisjes en één jongen die verveeld bij een hoog tafeltje staan.

Ik knik en vraag: 'Ook vrienden van Simon?'

'Mijn zus kent hem,' zegt de jongen.

Als blijkt dat de zus kinesitherapie doet, veronderstel ik dat zijn zus ook Berdien kent.

'Ja, die zitten samen in de les.'

Ik stel Edward voor. 'Wij wonen met z'n drieën samen.'

'Ja, wat gaaf', zegt de jongen.

Die denkt natuurlijk meteen dat wij met z'n drieën hele dagen en nachten liggen te vogelen.

'Wat studeren jullie?', vraagt de jongen.

'Edward, antwoord jij even, ik ga naar het toilet.'

Niet mijn handigste tactische terugtocht, maar ik ben wel ontsnapt. Mijn vodka-orange sla ik voor de zekerheid maar achterover. Geen idee wat ik daar boven kan verwachten.

De trap ligt in een verlaten hoek. Pas helemaal bovenaan bots ik terug op een levende ziel. Net zo'n portier als buiten. Hij duwt een speer onder mijn neus. Nou ja, een speer, rond de top van een bezemsteel is een gebruikt condoom getrokken. Misschien liever een echte speer, als ik mag kiezen.

'Wie was de grootste schilder allertijden? '

Deze portier staat vrij wankel te been. Heeft vast al een aardige slok op. Als ik wil trek ik hem zo langs de trappen naar beneden.

'Hieronymus Bosch', antwoord ik verveeld.

De zatlap met die rattenkop gaat opzij.

In de rode kamer ruikt het bepaald aangenamer dan beneden. Daar zorgen enkele grote potpourri schalen voor.

Berdien ligt op een grote rode matras met een deken over zich heen. Haar kleren liggen naast haar op de grond. Ik ken Berdien goed genoeg. Ze heeft die dommige blik in haar ogen, die haar op een koe doet lijken. Een aantrekkelijke koe, maar toch een koe. Ze is zat. Of ze heeft een stommiteit uitgehaald. Of beide.

'En ben je al geclaimd?', vraag ik bot.

'Sst, wees lief voor mij.'

Ik schud afkeurend met mijn hoofd. Ze trekt het laken over haar hoofd. Zat is ze dus.

'Ze is nog niet geclaimd.', zegt de jongen met het masker. 'Welkom bij de ingewijden', zegt hij. 'Wil je wat drinken? Vodka from the land of the wolf?'

'Niet puur, als 't kan.'

'Tatjana, haal eens fruitsap, als je wil.', commandeert Simon.

'Je heet toch Simon, juist?'

Simon knikt. Berdien komt terug piepen vanonder haar laken.

'Dolkomische vriendin heb jij zeg, een echt schatje. Mooi ook. Net een edele Egyptische, maar dan in 't blond.'

Berdiens coupe heeft inderdaad iets weg van Een Oudegyptische pruik.

'Claim je haar of drink je eerst je vodka?', vraagt Simon.

'Hoezo claimen? Ik dacht dat die eer voor de ingewijden was.'

'Zoals je ziet zijn er niet veel ingewijden. Alleen wij drie en Tatjana.'

'Berdien en ik zijn gewoon vrienden. Al jaren.'

'Hihi, ja vrienden', giechelt Berdien. Ze is zatter dan ik dacht.

Simon gaat zitten in een stoel en ligt een staf over zijn dijen. De jongen heeft een dikke bos krullen. Zelfs met zijn masker aan, kan je zien dat het een knappe kerel is. Hij is een goeie tien centimeter hoger dan mij. En ik benijd hem om zijn zelfverzekerdheid. Ik had een afstotelijke rijkeluismacho verwacht.

'Je rol als koorknaap gaat je slecht af', zegt hij.

Tatjana is terug. Ze schenkt mijn glas tot een derde vol met fruitsap en kwakt het dan tot de rand vol met vodka. Gelukkig heb ik al wat gedronken, anders kreeg ik het zo nooit naar binnen.

'Je zus?', vraag ik.

Hij knikt.

Tatjana ziet er uit alsof ze net is weggelopen van de set van een gestoorde Japanse horrorfilm. Haar nagels zijn zwart en scherp als messen. Een oog is zwart omrand, het andere paars. Ze heeft een flinterdun jurkje aan, in een donkerpaarse tint. Haar haren zijn opgestoken. Er zitten houten stokjes in haar knot.

'Als jij haar niet claimt, dan kunnen we Edward natuurlijk inwijden. Dan kan hij haar claimen.', zegt Simon na een pijnlijke stilte.

'Waarom wil je zo nodig dat ik seks met haar heb?'

Ik kan enige verlekkerdheid in mijn stem niet onderdrukken.

'Omdat ik mensen graag met hun neus op hun ware verlangens druk', zegt Simon. Hij heft het glas en zegt:

'Ik ben een man van rijddom en van smaak.'

Zijn glimlach geeft mij koude, maar aangename rillingen.

Het probleem is, besef ik, dat ik inderdaad wel seks wil met Berdien. Alleen is Berdien zo verrekt lekker, dat ik niet durf.

'Je moet nogal een masochist zijn. Om drie jaar samen te wonen met een vrouw waarop je zo hard geilt. En er dan nooit mee in bed belanden. Nu is je kans en nog doe je 't niet.', vertelt Simon.

'Maar hoe kom daar bij? Waarom zou jij die moeite doen om daar wat aan te doen?'

'Ik heb van jullie situatie gehoord. En zoals ik al zei, ik ontbrand graag de ware verlangens van mensen. Alleen lijkt jouw ware verlangen uit niets dan zelfkwelling te bestaan, helaas.'

Mijn ziel bloedt een beetje. Ik wil juist het tegengestelde zijn van wat hij beweert. Een roekeloze vent, die grenzeloos zwelgt in hedonisme, en elk beetje merg uit het leven uitzuigt.

Achter mij zwaait de metalen fabrieksdeur piepend open.

Edward.

'O, nou wordt het echt interessant', zegt Simon en hij klapt enthousiast in zijn handen.

'Hoe ben jij aan het paswoord geraakt?', vraag ik.

'Nou, gewoon, de belangrijkste schilder, ja Bosch natuurlijk.', kraait Edward triomfantelijk. 'Ik had hier wel wat meer volk verwacht, eigenlijk. Maar er is drank zie ik, dus ik klaag niet.'

Onze gastheer houdt al een glas vodka voor hem uit.

'Simon, I presume? Ik ben Edward, aangenaam.'

Simon richt zich weer tot mij.

'Je hebt zulke sympathieke vrienden, maar zie jou daar staan. Een en al frustratie en ontevredenheid. Maar goed, je kan de onvrede zo van je afwassen. Geef je over aan wat je al drie jaar wil.'

'Heb jij daarom zo'n feest georganiseerd?', vraag ik.

'Je denkt te veel, je leeft te weinig. Waar of niet Edward?'

Edward geeft natuurlijk meteen toe. 'Ja, zo is hij wel een beetje. Maar ik zie hem graag, hoor.'

'Edward, ik zeg net tegen je vriend, dat nu het tijdstip is gekomen, dat hij de liefde moet bedrijven met Berdien.'

'Dat zou inderdaad tijd worden', beaamt Edward.

'Ik vraag mij serieus af wat je maat tegenhoudt.'

'Geen idee', zegt Edward terwijl hij van zijn vodka nipt.

'Misschien is hij niet zeker of Berdien er wel zin in heeft? Berdien, als je mag kiezen, met wie van ons drieën zou je dan het liefste seks hebben?'

'Met wie van ons vieren', corrigeert zijn zus hem.

'Juist, met wie van ons vieren?'

'Met niemand', roept Berdien beslist.

'O, ocharme, ze wil niet,' zeggen Simon en zijn zus in koor.

Edward lacht met hen mee. Da's het ergste.

Ik denk aan drie jaar lang geilen, drie jaar lang verlangen. In elke vrouw die ik neukte, zag ik Berdien. En ik kan maar één reactie bedenken. Ik wil vervellen in zelfvernedering. Ik wil de zelf haat tot zo'n graad drijven dat ik stop mezelf te zijn en iemand anders word.

Ik draai mij om en storm de trap af naar beneden. Regelrecht richting de witte kamer. Ik stel me achter een glory hole en wacht. Ik wacht tot een anonieme mond mijn oude zelf komt wegpijpen.

feedback van andere lezers

• doolhoofd
  Wat betekent 'pisatelj' ? Pis, Pisa, ateljee, ... ??
  pisatelj: schrijver in 't Sloveens en ook Russisch. Ik ben niet zo content van die naam, maar het lijkt mij dat er geen optie is om dat te veranderen :-)

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 2

Uitstekend: 1 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 1 stem(men)