|
< terug
Kleurlingen verdwaald...3
Enkele malen per jaar gingen ze naar beneden, met de feesten, met huwelijken of gewoon, als hij even overvallen werd door een moment van huiselijkheid. En iedere maal werden ze onthaald als helden. Maar na drie dagen lonkte de vrijheid, had hij nood aan beweging, het gevoel dat hij het uiterste uit zijn lichaam moest halen vervulde hem met een soort bewondering.
Niemand had ooit de zonsondergang op de Troon gezien.
Niemand had er ooit afgedoken.
Niemand had de bessen geproefd aan de andere kant van het Kloof.
Niemand was ooit tegen de muur opgeklommen, als spinnen tegen de rotsen, zodat ze pal boven hun dorp hingen. Råvin wilde deze luxe nooit meer inruilen voor een leven binnen de dorpsmuur.
Beide jongens doken in elkaar toen de volgende donderslag zo hard kraakte dat ze de energie voelden knetteren. Soras lachte en huilde tegen de wind als een één van die dolle honden die door de bossen zwierven.
Ze waren allebei tuk op onweer, werden aangetrokken door de enorme grootsheid ervan. De Moeder der tronen werkte als een magneet op hen.
Maar de Eerste Storm verraste hen ieder jaar opnieuw.
De regen had de vallei nog niet bereikt.
'Luid de bel!' Hij smeet Soras de stok toe en rende zelf verder. De bel was niet meer dan een metalen plaat in een houten raam. Maar als je erop sloeg vibreerde het geluid door de hele vallei. Tot aan het verste dorp.
Het zorgde er zelfs voor de dat het gladde wateroppervlak van de baai rimpelde. Soras legde al zijn kracht in de slag.
Vier korte, snelle slagen na elkaar.
De Storm komt eraan!
Råvin rende naar het eerste baken.
Vier grote vuren, op vier rotsen rond de baai. De eerste twee waren hun taak. De andere twee waren voor de Zwervers aan de andere kant van de baai. Ieder dorp zond een duo op de bergen en de drie koppels werkten samen om de vallei als geheel te beschermen. Alleen stelden de dorpen niet veel voor. Ze lagen km uit elkaar en niemand had iets te zoeken in een ander dorpen, maar hun Zwervers maakten deel uit van een oeroud verbond. Råvin zag in de verte al één van de andere bakens aarzelend vlam vatten. Hij wachtte tot het droge hout helemaal brandde. Een vuur die zelfs de storm niet klein zou krijgen.
Soras haalde hem snel in.
Ze waren intussen doorweekt en de wind maakte ieder gesprek onmogelijk. Råvin hoorde de stemmen van de valleibewoners. Meegedragen door het water. Ze riepen dingen naar elkaar, wezen naar de vuren en keken ongerust naar boven.
Ze hadden de klok gehoord. Alle maatregelen om deze tweedaagse storm te doorstaan, waren genomen. Iedereen kende zijn plek.
feedback van andere lezers- andremoortgat
Wij volgen... oei, oei
Wordt dat een orkaan ? - greta
Zo je hebt de verteltrand goed te pakken.
catharina: hallo greta, ( als ik zo familiair mag zijn), u lijkt me wel een geschikte info bron. Dank u, ten eerste, om verder te lezen, het verbaast me altijd een beetje. Maar anders...als ik eens wil neuzen bij de anderen, waar moet ik dan in hemelsnaam het begin van een verhaal zoeken??
Sorry voor de vraag maar ik ben de site aan het doorgronden :) - ivo
het blijft wat hard op hard opstapelen, maar wel leuk verteld
catharina: Oeioei,is het erover? Het wordt alleen maar erger denk ik...Zal ik mijn excuses aanbieden voor de kleine overdaad aan drama? Ik had zin in drama...maar dank u voor het dapper verder lezen.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 6Uitstekend:   2 stem(men), 50%Goed: 2 stem(men), 50%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 4 stem(men) |
