naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

9. Kleurlingen...( kleurlingenperspectief dit maal)

door catharina

Deel 2: Vanuit het standpunt van de 'Kleurlingen'

Joke hield eindelijk op met snotteren.
De angst had haar moe gemaakt. Ze zat in een bolletje in elkaar gedoken tegen de kille rotswand en speelde met haar gsm. Haar haren waren nat, haar kleren vochtig. Ze had het koud en honger hoewel het idee van eten haar misselijk maakte maar ze was boven op al die ellende gewoon heel erg bang.
Ze keek opnieuw, voor precies de 41ste keer op het scherm van haar gsm.
Geen ontvangst. Natuurlijk niet. Ze was omringd door massa's steen.
Haar drie vrienden zagen er even miserabel uit.
Buiten raasde de storm genadeloos door. Hoewel het hier, zo diep in de berg meer leek op een zacht rommelen, dan op het beukende geweld van enkele uren geleden.
De Storm had hen verrast.
Op het weerbericht hadden ze niets gemeld over stormen en gigantische onweren. En zoiets hadden ze nog nooit gezien. Hoe hadden de weermannen het over het hoofd kunnen zien?
Dit exemplaar verdiende zelfs een eigen naam, vond Joke. Haar gedachten dwaalden af. Naar de ochtend, toen alles nog schitterend, zonnig en droog was.
Het begin van wat een fantastische dag had moeten worden.
De bus had hen in het hotel opgepikt en beneden op de parking afgezet. Aan de voet van deze reusachtige berg. Ze konden doen wat ze wilden als ze maar tegen 19u terug waren. Dit waren geen bossen om rond te dolen eenmaal het donker was, had de gids gelachen en iedereen had elkaar heimelijk lachend aangekeken.
Iedereen wist dat deze mensen waren opgegroeid met verhalen. Fantastische verhalen over mensetende monsters en verwilderde stammen. De lokale bevolking kwam nooit in deze bergen, de brochures waren alleen voor onwetende toeristen als zijzelf. Ze beloofde zichzelf plechtig dat ze er nooit meer zou intrappen.
Joke was een beetje teleurgesteld toen de gids hen meldde dat de archeologische site verboden was voor bezoekers. Ze hield van oude plekken, van het gevoel dat er ooit mensen hadden gelopen, op exact dezelfde plek maar dan honderden jaar voordat zij er was. Maar deze plek was slechts tien jaar geleden ontdekt en er waren nog volop werken aan de gang.
Dus had ze samen met drie anderen de tocht naar boven gewaagd…
Het pad was snel verdwenen en binnen de kortste keren waren ze hopeloos verdwaald. Ze bleven maar klimmen. Alex op kop. Hij moest altijd op kop. Die zou nooit toegeven dat hij de weg kwijt was geraakt, ook al had hij de kaart in zijn rugzak gestopt.
Ze kende haar drie gezellen nauwelijks, dat had je met die groepsreizen hé...altijd vol verrassingen.

feedback van andere lezers

• ivo
  oeps weer heel anders, hak op de tak - en nog leuk ook
• doolhoofd
  http://eenvoud.bizbears.com/pics/Loesje-verdwalen%20-%20kopie1.gif
  catharina: Een waarheid als iets :) en vooral heel erg handig...

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 4

Uitstekend: 2 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 2 stem(men)