|
< terug
10. ( voor wie volgen kan/wil) kleurlingen dus...hun versie is even waar
Alex had zich de eerste dag al ontpopt tot een arrogante klier, op alles en iedereen had hij commentaar. Dus natuurlijk had hij voorop moeten lopen, een andere plek kende hij niet.
Achter Alex had Elke gelopen. Gezwind en zonder dat ze ook maar 1 zweetdruppel verloor of een beetje hijgde. Ze beklom de berg alsof ze dit iedere ochtend eens deed voor het ontbijt. Joke had haar met enige afgunst bekeken. Elke sliep bij haar op de kamer maar daar stopte het ook. Ze was mooi en slim en was zich jammer genoeg goed bewust van deze zaken.
Ze draaide rond Alex en had de slechte gewoonte om Joke te betuttelen alsof ze compleet wereldvreemd was.
Voor Joke had Jonas gelopen, nummer drie van de kleine ondernemin. Hij was de enige geweest die nu en dan eens achterom had gekeken. Hij fronste bij iedere beslissing die het leidersduo nam, maar hield zijn mond terwijl hij een blik met Joke wisselende. Dit was geen plek om ruzie te maken. Voor je het wist was er iemand alleen op tsjool.
Maar Joke had zo het gevoel dat Jonas op zijn strepen zou staan eenmaal hij het echt nodig vond. Het idee stond haar wel aan.
Joke vond het bos maar niets. Ze hoorde dingen snuiven, briesen en grollen, alsof tientallen ogen haar begluurden.
Njammie, een hapje op wandel.
Ze waren zo blij geweest dat ze de klif hadden gevonden. Geheel per toeval stonden ze plots boven. De brochure beloofde een adembenemend zicht en ze had zich inderdaad verslikt toen ze eindelijk over de zee konden kijken.
De lucht had er apocalyptisch uitgezien.
Zwart en groen waar de witte schuimkoppen sterk mee contrasteerden. Alex had er foto's van genomen. Hij had zijn felrode blikje open gesneden en op een stok gezet zodat het scherp afstak tegen de dreigende achtergrond.
'Dit wordt er ene om in te kaderen,' had hij gemompeld en volgens Joke had hij wel twaalf foto's genomen. Van één en dezelfde legen blikje. En toen waren ze zo snel ze konden teruggekeerd. Niemand had het blikje meegenomen.
De wind had hen eerst ingehaald.
Daarna de regen.
Compleet verrast en blind waren ze hand in hand het pad afgegleden. Voordat het onweer in al zijn hevigheid barstte zaten ze droog.
Ze hadden de grot per toeval gevonden.
Het feit dat hij volstond met primitief ogend kampeermateriaal hadden ze vooral heel erg aangenaam gevonden.
Ze hadden hun natte jassen uitgedaan en hun rugzakken nonchalant in de hoek gesmeten, alsof de plaats voor hen bedoeld was.
En toen waren die twee binnengevallen...
feedback van andere lezers- ivo
wow ja - mss wat te veel detail - maar dat zal ik pas tegen enkele sessies verder kunnen vertellen
catharina: O lap, ik wil vooral dat het een beetje boeiend blijft...ik zal mijn best doen maar euh...fluit me gerust terug :)
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 4Uitstekend:   2 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
