|
< terug
13. kleu...( dit wordt bijna een dagboek-ervaring. Help!)
Eén van de oudere Zwervers nam Soras in huis en samen trokken ze vaak de bergen in, om weken te verdwijnen. En telkens ze terugkwamen was de kleine bange jongen een beetje verder verdrongen en kwam er een zelfzekere jongeman terug naar beneden. Råvin was als een blok voor hem gevallen.
Soras had iets dat hem zo overdonderde dat hij het eerste jaar geen één zinnig woord had kunnen zeggen.
En op een ochtend had hij Råvin klem gezet.
Hij had die halve, lieve glimlach op zijn gezicht die meestal alleen was weggelegd voor zijn pleegvader. De enige die hij volledig leek te vertrouwen.
'Zo kleintje,' Råvin had hem aangestaard, rood van schaamte, met droge mond. ' wil je me iets vragen?'
Råvin kon zich niet herinneren wat hij had gezegd maar het resultaat was er. Soras had Råvin gekust, daar achter het muurtje waar iedereen voor het eerst had gekust.
Råvin had niet eens de tijd gehad om ook maar iets van een gedachte te vormen. Soras had gelachen. En vanaf dat moment had Råvin het als zijn taak gezien om die lach te houden.
Het werd het mooiste in zijn leven.
Een jaar na die kus werd Soras een Verkenner, een Zwerver in de bossen. Råvin was dertien en ging met hem mee. Twee jaar later verbond de raad hen in de echt tijdens het jaarlijkse oogstfeest. Daarna trokken ze opnieuw de Berg op.
En Råvin had er nog geen seconde spijt van. Nog steeds kon hij overvallen worden door dat ademloze gevoel dat die jongen voor altijd bij hem hoorde.
'Waar denk je aan?' Soras keek hem over zijn eigen beker aan. Het vuur weerkaatste in zijn ogen.
'Niets speciaals.' Råvin zette zijn kom neer. Hij was wakker. Helemaal. ' Ga slapen, Soras, je ziet er moe uit.'
'Kan kloppen,'Soras wreef in zijn ogen en nestelde zich naast het vuur. ' ik ben kapot.'
'Het is je leeftijd, oude knar.' Råvin kuste zijn vriend, greep de bijl en vatte post in de schaduw. Geen enkel creatuur zou zich ongestraft tegoed doen aan Soras!
Hij concentreerde zich en voelde de gejaagde ademhaling van een ander levend wezen. Råvin s haar op zijn armen ging overeind staan.
Ze zijn hier.
Ze bestaan echt.
Hij klemde zijn handen steviger om de steel van de bijl.
Klaar om toe te slaan.
feedback van andere lezers- ivo
bloeddorstig ook al - wow, ik zou je in het donker niet willen tegenkomen :) - het blijft boeien - alhoewel mijn handen vrijblijven en ik mijn eigen realiteit kan blijven zien en voelen
catharina: Mijn bloeddorst is beperkt :) veggie mens hé. Maar zo nu en dan...woehahaha ( dit is een typisch filmlachje). Los van mijn morbide fantasie ben ik héél blij dat u het nog steeds aankan... - doolhoofd
Hoop dat je tegen n grapje kunt.
http://sp3.fotolog.com/photo/51/10/118/never_let_goo/1206631513_f.jpg
http://static.someecards.com/someecards/usercards/MjAxMi1mY2M1Nzg1ZTA4NDAxYTdm.png
catharina: Hmmm, ik heb de hele nacht in shock naar mijn plafond liggen staren :) en de rekening van de psycholoog die volgt wel...
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 4Uitstekend:   2 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
