|
< terug
17, alweer. ( Hak de bijl er in ...jawel, leve de emancipatie!)
Joke was verlamd van afgrijzen. Iemand had een droge tak in haar handen geduwd maar ze kon haar ogen niet van de mensen voor haar houden.
Waren het mensen?
Ze zagen er menselijk uit maar er was iets heel erg verkeerd mee.
Vlak voor haar stond de donkerharige jongen, Råvin. Het zweet liep in beekjes van zijn gezicht, vermengde zich met as en vuil. Hij had een vuile wond in zijn schouder en een gemene snee in zijn arm, verder leek hij volkomen in zijn element.
De bijl lag licht in zijn hand, hij draaide er onophoudelijk kleine kringetjes mee. Hij stond stevig, zijn benen licht uit elkaar, klaar om de slag van zijn leven te geven. En dat idee leek hem volledig aan te staan.
Naast hem stond zijn gezel, ze stonden schouder aan schouder. Een muur tussen haarzelf en die slurpende dingen. Hij was er erger aan toe maar leek zich daar niet druk in te maken.
Compleet ontspannen stond hij naast zijn vriend. Zijn ogen gleden kalm doorheen hun voorheen compleet veilige schuilplek.
Hij leek niets liever te willen dan hier te staan, rustig wachtend op datgene wat er zou gebeuren. De spanning en concentratie die zijn vriend uitstraalde was hier compleet zoek.
Nonchalant schopte hij een steentje weg, hij keek snel over zijn schouder en merkte dat ze hem aanstaarde.
Hij glimlachte verrast en onder al de vuiligheid en gorigheid, leek hij plots heel erg jong. Joke staarde hem aan en hij knipoogde.
Joke had gezien hoe al die wezens op hem waren gestort. Ze had zijn mes keer op keer zien flitsten. En dan die geluiden.
'Geen paniek, dame,' Hij draaide zich weer om. ' We zorgen wel dat ze je niet krijgen.'
Ze rilde terwijl de tranen over haar gezicht liepen. Waar kwamen die nu weer vandaan?
'Joke?' Jonas verscheen in haar blikveld. ' Alles komt goed,' hij schudde haar zacht door elkaar. Zijn lichtblauwe ogen waren groot van angst maar hij leek vastberaden.
'Niemand doet je iets, beloofd.' Jonas nam de brandende tak van haar over en duwde haar een beetje harder tegen de rots. Ze stond nu en het midden. De drie jongens stonden rondom haar, met vastbesloten, vuile gezichten.
Joke knipperde met haar ogen. Had het gevoel dat ze net wakker werd.
Dit was niet juist.
Moest zij beschermd worden tegen enkele grote mossels?
Ze was toch een zelfstandige meid?
Niemand moest haar beschermen! De tijd van 'jonkvrouw in nood' was al eeuwen voorbij.
Haar brein juichte haar toe toen ze haar eigen tak in brand stak aan één van de kaarsen.
Ze kroop tussen Jonas en de blonde jongen in. Hij stond al wat wankel.
Als er iemand beschermd moest worden, dan was hij het en zij zou erop toezien dat niemand hem opvrat.
Haar brein ontplofte van triomf.
De jongeman wierp een snelle blik op haar en lachte.
'Welkom in de club,' en het klonk zo normaal dat ze een lach voelde borrelen.
Ze vielen allemaal tegelijk aan.
Joke schreeuwde met de andere mee en zwaaide met haar fakkel. Ze raakte ieder stukje grijs rimpelvel dat ze kon zien en niet kon zijn.
De kleine ruimte vulde zich met gegil, geschreeuw en de geur van verbrand vlees. Iets klauwde naar haar of misschien waren het tanden. Wat het ook was, het stonk als iets vort.
Ze gilde en stampte met haar bergschoenen naar diegene die tot bij haar geraakt was. De donkerharige Råvin sprong haar te hulp, deelde één welgemikte zwaai uit en er klonk een doffe bonk van iets zwaars dat op de grond viel. Een elementair van het wezen, wat het liet haar onmiddellijk met rust.
'Bedankt.' Joke schudde het zware gewicht van zich af, weigerde om na te denken en ging de volgende te lijf.
Niet nadenken, niet kijken.
Alles komt goed.
Dat had Jonas gezegd.
Ze kruiste de blik van Jonas. Hij stond rug aan rug met de blonde jongen en het contrast tussen beiden kon niet groter zijn. Maar zijn ongecontroleerde uithalen hielden de wezens evenzeer op afstand.
'Ze moeten Soras hebben,' De jongste van de twee, die nog steeds bij haar stond leek het hele plan door te hebben.
Er vielen telkens 2 van die dingen aan. Twee voor zijzelf en 2 voor haar nieuwe kennis. Daarna slopen de anderen naar het andere duo.
Leg eerst de gevaarlijkste neer, de rest zal volgen. Dat leek zowat hun plan te zijn en ze volgden het met overtuiging.
'Soras, ze willen jou eerst uitschakelen.' Råvin schoof cm voor cm op, richting zijn vriend maar de wezens leken het door te hebben en vielen nog enthousiaster aan. Het leek hen niet te kunnen schelen hoeveel er dood gingen. Joke volgde hem op de voet.
'Verdomme, Soras!!!'
Joke gilde toen Jonas onderuit werd gehaald. Hij krabbelde verdwaasd overeind en zocht naar zijn fakkel.
'Laat hem gerust! Laat hem gerust, stelletje moordzuchtige gekken.' Hij mepte met zijn fakkel op de monsters die nu allemaal rond de blonde jongen stonden. Ze dreven hem weg van het licht, steeds verder van hen af. Jonas snelde er achteraan.
Stonden ze nu te lachen? Het was een hoog, keffend geluid.
Joke realiseerde zich plots heel helder dat hier iemand letterlijk zou worden opgevreten. Hier? Tijdens haar vakantie.
Mocht ze dit later als anekdote vertellen? Haar brein kon niet bevatten wat haar ogen zagen. De donkerharige jongen brulde van woede en vocht zich een weg door zijn belagers. Ze volgde op de voet, doodsbang voor de blonde jongen. Vast van plan om hem te helpen, als het in haar vermogen lag.
Ze gingen steeds dieper de grot in, waar er duidelijk een veldslag werd geleverd voor het behoud van lijf en leden.
En toen was het plots stil.
'Soras!!!'
feedback van andere lezers- ivo
mooi hoor het leest als een trein - geen BE of NL trein die altijd te laat komt, maar als een pünktliche Duitse trein. Just in time ... - doolhoofd
Lekker.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 4Uitstekend:   2 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
