Volg ons op facebook
|
< terug
24. Drama, drama en nog een keertje...
Soras kende de weg.
Hij kende de weg beter dan wie ook. Waarschijnlijk beter dan de Rimpelhuiden zelf. En hoeveel hij ook wist van het leven op de Berg, hij was de enige die iets wist van het leven onder en in de Bergen.
Die doeltreffend waarmee hij gangen koos, het gemak waarmee hij over de gladde rosten liep herinnerde Råvin aan datgene waar hij nooit meer aan wilde denken.
Hij was er niet eens bij geweest en toch stonden de beelden op zijn netvlies gebrand. Van datgene wat Soras had verteld. In de donkerste uren van de nacht, als hij niet kon slapen.
Ze waren met vier geweest.
Een mama, een papa, een grote zus en Soras. Hij heette geen Soras, dat was de naam die zijn pleegvader had gegeven.
Zijn echte naam had hij nooit gezegd.
Kleurlingengezinnetje op stap. Råvin had moeten wennen aan dat idee.
Verrast door een regenbui waren ze een grot ingedoken. Net zoals deze vier wisten ze niets over het leven op de berg of welke grotten al dan niet geschikt waren. Ze hadden slecht gekozen.
'Wisten wij veel, in de brochure stond er niets over Rimpelhuiden. Het was best gezellig. Papa vertelde één of ander verhaal en mama was bezig met de picknick.' En toen waren ze gekomen. Een blitsbezoek.
De vader had zijn best gedaan om het gezin te beschermen maar vier stadsmussen maakten geen kans.
Ze waren zo snel onder de voet gelopen dat Soras geen tijd had gehad om bang te zijn.
'Als het daar was opgehouden, dan was het ok geweest, weet je wel.' Alleen was het niet opgehouden. De Rimpelhuiden zijn spaarzaam met hun oogst, hebben niet veel nodig. Net genoeg om de winter door te komen. En aangezien ze dan op non-actief stonden, aten ze maar om de twee of drie dagen. Soms waren het schapen, soms koeien, soms mensen. Het maakte hen niets uit. Alles vloog achter een houten traliesje in een nis en nu en dan kwamen ze eens snuffelen in hun snoepkast.
'De eerste maanden namen ze genoegen met mijn ouders. Intussen bleven ze mijn zuster en mezelf gewoon voederen, wij waren de reserve. Net als bij Hans en Grietje.'
Na een poos waren de ouders op. Het gillen en schreeuwen was al langer opgehouden, overgegaan in een gesnik en dan niets meer. Behalve de slurpende, wansmakelijke geluiden. De beelden die erbij hoorden zaten vast in de hoofden van de 2 kinderen. De doodsangst van voorheen had al weken voordien plaatsgemaakt voor een doffe gelatenheid. Kleine Soras was intussen 12 geworden en wou dat hij dood was. Alles liever dan levend opgevreten te worden. Of toe te moeten kijken.
Na de ouders begonnen ze aan de zus. Zij was de grootste. Hap per hap. Ze leken geen flauw benul te hebben dat ze een ander levend wezen opaten of het kon hen niet schelen.
Haar kleine broer kon alleen maar luisteren naar het krijsen en kijken. Er was niets dat hij kon doen, alleen maar denken dat hij de volgende was. Dat het bijna voorbij was. ' Ze gaven haar door als een kippenboutje.'
En op een heel erg regenachtige dag waren ze plots weg. Opgewonden waren ze vertrokken, zonder zijn kooi dicht te doen. Samen met drie schapen brak hij uit. De beesten begonnen onmiddellijk tevreden te knabbelen aan wat mosjes, terwijl hij wegvluchtte.
Soras zwierf weken door de tunnels voordat hij bovenraakte. Uitgemergeld en compleet uitgeblust doolde hij nadien door de bossen. Niemand was nog op zoek naar een verdwenen gezin. Na 2 jaar had iedereen hen opgegeven. De wolven en de beren lieten hem met rust. Lieten hem ongemoeid door hun domeinen zwerven. Alleen de Baas deed een poging hem te rammen. Maar de jongen was niet onder de indruk van het gesnuif. Hij bleef gewoon staan wachten tot de hoorns hem zouden pinnen. En daar was geen fun aan voor de Baas.
Het duurde nog dagen voordat de Zwervers hem vonden, boven op troon. Een verwilderd joch, klaar om te springen en alle gruwel uit zijn hoofd te halen.
Iedereen in het dorp wist dat hij een kleurling was maar zijn pleegvader had duidelijk net genoeg verteld, om hem te verdragen en nadien helemaal te aanvaarden.
Råvin begreep maar al te goed wat zijn vriend dreef.
Hij zou niemand of niets 2 jaar laten rotten in de tunnels, wachtend tot iemand zijn stinkend, vort gebit in de arm zette.
Als iemand 8 jaar geleden had gezocht, echt had gezocht, dan was Soras een zonnige vrolijke tiener geweest die op schooluitstap trok naar de Berg.
En waren zijn ergste nachtmerries die van slechte punten of een verkeerd afgelopen date. Niet het beeld van zijn ouders die werden opgeknabbeld.
'Maar ze hebben mij jou gegeven, maatje,' na ieder verhaal, na iedere nachtmerrie eindigde Soras met hetzelfde, ' en alleen al daarvoor ben ik hen dankbaar.'
Maar zo nu en dan vroeg Råvin zich wel eens af ofdat zijn bescheiden persoontje kon compenseren voor die hele wereld die Soras beschreef. Misschien kreeg hij ooit wel genoeg van hem. Misschien waren er in die andere wereld wel boeiender jongens. Råvin had de meisjes zien kijken naar zijn gezel.
Misschien kreeg hij genoeg van bomen, bossen en het kalme dorpsleven. Råvin kreeg bijna geen adem meer. Zijn eigen breekbare echtgenoot in een wereld vol mensen als Alex…Soras was niet gemaakt om onder de mensen te leven. Hij was gemaakt om de liefde te bedrijven onder watervallen, om te rennen op smalle bergpaden, om in het holst van de nacht buiten naar de sterren te kijken. Om Råvin te laten genieten van het aanblik als hij 's ochtends uit het meer kwam, om…
'Hé, je droomt.' Het was Jonas die hem betrapte en een duw tegen zijn arm gaf. Hij keek hem streng aan. Råvin grimaste en richtte zijn aandacht op belangrijkere zaken.
Rimpelhuiden.
De tunnels begonnen tekenen van leven te vertonen. Rottende schapenvachten, uitwerpselen en andere dingen die zo intens stonken dat Råvin moest kokhalzen.
Afschuwelijke creaturen!
Soras liet hen halt houden.
'Als ze nog leeft, dan is ze daar.' Hij wees naar een donkere nis.
feedback van andere lezers- greta
Ik lees je delen mee, ik zet er niet altijd wat onder, is niet helemaal mijn genre maar je schrijft erg lekker!
catharina: Dank u wel om mee te lezen, ondank het feit dat het verhaal niet echt uw ding is. Bedankt om te melden dat het schrijven op zich wel ok is :) - ivo
wow, de haartjes op mijn rug stonden als kippenbouten recht en mijn vel op mijn armen boebbelden helemaal - een koude bries doorademde mijn aders - zodat mijn tenen begonnen te reclameren dat het koud was. Maar ik moet je eerlijk zeggen, ik heb ze pas horen roepen toen ik las, als ze nog leven, dan is ze daar ..
catharina: Wauw, bij deze raad ik je aan dikke sokken te kopen :). Pfff, ik zat vast. Herschrijven hielp niet: zelfde resultaat, andere woorden. Weglaten hielp niet : inhoudsprobleem...tja. Het is gebleven. - doolhoofd
Zo vlot, je vliegt er doorheen.
catharina: Joepie!!! Blij dat het 'veel' kan zijn maar dan toch niet langdradig :)
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 5Uitstekend:   2 stem(men), 67%Goed: 1 stem(men), 33%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
