Volg ons op facebook
|
< terug
Mensen komen elkaar tegen, bomen niet…2
Deze morgen heb ik haar gebeld. Een beetje onwennig met de gsm in m'n hand. Logisch, met een gsm in m'n voet zou ik een aap zijn hé? Alhoewel, in 't gesticht zeiden ze altijd dat ik de aap niet moest uithangen. Op de vraag waar ik die aap moest uit hangen, was het antwoord een schop onder m'n achterste…
Het duurde even voor ze aan de lijn kwam. Wat mij de gelegenheid gaf om mij voor te bereiden op wat ik zou zeggen. Er ging van alles door m'n hoofd, te veel om te onthouden. Doe geen moeite, zei ik tegen mezelf en m'n kat. Ben ik ook niet van plan, zei de kattenkop. 't Interesseert me geen fluit, dat je een oud lief terug gezien hebt. Een beetje steun kan ik wel gebruiken hé, haarbal op vier poten. Kan zijn, antwoordt m'n kat, maar ik val niet omver als ik een kater heb…Wat bedoelt ze daar nu weer mee?
" Hallo?"hoor ik plots vragen.
Ik verschiet en al wat je verschiet, ben je kwijt hé?
" Ook hallo, u spreekt hier met de sprekende klok, ik zou graag het juiste uur weten, want ik loop achter…"zeg ik. Een mens moet toch iets zeggen…
" Meneer de sprekende klok, het is acht uur op de kop. Denk je dat ik je stem niet herkend heb?"
" Ik die van jou ook. Ik wist niet zo gauw wat ik moest zeggen. En in zulk geval begint m'n fantasie te werken. Zonder dat ik er iets kan aan doen. 't Is een afwijking, zeggen de dokters. De ongebreidelde fantasieziekte. De Wever kent de Latijnse benaming…"
" Nog altijd even onnozel als vroeger? (Lachje ) Ge zult ook nooit veranderen hé? Ik ben blij dat je me belt…"
Er valt een stilte, alsof ze moet nadenken…
" Hallo, ben je er nog?"vraag ik.
" Jawel hoor, maar ik was aan het denken. Hoe raar dat het is, dat we elkaar tegen komen na al die jaren…"
" Zeg dat wel, ik vind het ook raar. Bomen komen elkaar niet tegen, maar mensen wel hé? Heb je iets te doen vandaag?"
Direct in de aanval gaan is de beste verdediging, heb ik geleerd op de Infanterieschool. Ze hadden daar schijnbaar nog altijd geen lessen getrokken uit de Eerste Wereldoorlog…
" Nee, ik moet alleen m'n boodschappen doen, m'n kot opkuisen, de afwas en was doen. En jij?"vraagt ze.
" Hetzelfde. Maar de afwas kan wachten, ik heb nog één propere tas en da's ruim voldoende om de dag mee door te komen…"
" Willen we afspreken? Tegen een uur of elf, of nee, neem maar twaalf. Ik moet ook nog onder de douche en ik ga nooit met een natte kop naar buiten. Zal ik naar je toe komen? Geef me je adres, wacht, ik neem een bic en een stuk papier. Zeg het maar…"
M'n hart klopt in m'n keel. Het loopt hier wel hard van stapel. Ik heb de tijd niet om na te denken. Ze is geen haar veranderd. Gejaagd door de wind. Misschien heeft ze ook een opleiding gekregen in een Militaire School?
" Zeg, Noël, ik ga nu ophangen. Ik ben tegen twaalf uur bij jou. Doeiiiiiiiiiiii…"
Ik wil nog iets zeggen, maar ze heeft al opgehangen. Een beetje verweesd kijk ik naar m'n gsm. Zo, dat was een vluggerdje. Kort, maar hevig. Ik zit nu wel met de gebakken peren. Ik ben nu wel verplicht om alles op een drafje te doen. Boodschappen, kuisen en ook nog propere lakens op m'n bed leggen. Je weet maar nooit waar het zal eindigen, zei m'n oma zaliger altijd en die had negen kinderen, waarvan er eentje m'n latere moeder werd…
't Is negen uur. Ik ga naar de Colruyt. Krachtvoer gaan halen voor m'n kat. Die moet tegen kerstdag vetgemest zijn, zodat we eindelijk nog eens goed kunnen eten. Ik zeg het haar. Uit pure sadisme en ook om haar reactie te zien. Zou ze de kalender in 't oog houden? Moet vreselijk zijn om te moeten aftellen naar de dag van je executie. Musti op een bedje van verse groentjes met kroketjes. Ze kijkt me aan alsof ze wil zeggen dat ze meer verwacht had van m'n kookkunst. Ik ben Piet Huyzenfluit niet, zeg ik haar. Die gooit z'n kreeften levend op een bbq. Of wil je ook levend in de pot? Daar moet ze even over nadenken. 't Is geen goed vooruitzicht om eerst gevild te worden en dan als toemaatje levend in een pot te verdwijnen. Ze miauwt klagend. 't Is maar om te lachen, zeg ik haar. Ik zal je niet opeten met kerstdag. Da's al stukken beter, zie ik haar denken. Ik zal je opeten met Nieuwjaar, zeg ik haar, alvorens ik de deur achter me dichttrek…
Terwijl ik onderweg ben, denk ik na of ik witte wijn moet inkopen. Vroeger dronk ze altijd witte wijn. Zou dat nu nog zo zijn? Kriek heb ik nog in huis, koffie en thee ook. Frisdrank moet ik sowieso kopen. Katteneten niet vergeten. Tabak en filters. 't Is weer maandag. Wanneer ga ik eens leren om voldoende in huis te hebben. Je krijgt op onverwachte momenten bezoek en je kunt beginnen lopen om alles bij elkaar te zoeken om niet met rode kaken te staan…
't Gaat weer niet vooruit in de Colruyt. Drie kassa's open en drie rijen die bijna even lang zijn als de evenaar. Zo'n kleine veertigduizend kilometer dus. Ik kijk op m'n klok. Vijf voor tien. Ben ik hier al zo lang? Wilt dus zeggen dat ik alles moet doen op twee uren? En dat op een maandag? Zal veel volk komen naar kijken. Op m'n kat moet ik ook al niet rekenen om te helpen. Even denk ik eraan om te wachten tot Brigitte er is en bij wijze van hernieuwde kennismaking haar de afwas te laten doen. Maar ik heb zo 't gedacht dat ze de afwasborstel waarschijnlijk in m'n gat zal steken, zodat ik verder door 't leven moet gaan als een danseres uit de Moulin Rouge.
Bepakt en bezakt sleur ik m'n boodschappen en mezelf naar boven. Ik vervloek al die trappen. Waarom ben ik uitgerekend hier komen wonen? Derde verdiep en geen lift. Uitgeput en bijna zonder adem. Ik rook te weinig, 't zal daar aan liggen. Ik ga binnen, wat me volkomen logisch lijkt. Ik woon namelijk aan de binnenkant van m'n appartement, niet aan de buitenkant hé?
Ik wrijf in m'n ogen. Nee, de kaboutertjes zijn niet geweest. Ik zal alles zelf moeten doen. Eerst die twee flessen witte wijn in de frigo steken. Zo, die liggen er frisjes bij. M'n hart gaat te keer als een kip aan 't spit die niet meer weet hoeveel rondjes hij al gedraaid heeft. Rustig aan jongen, rustig aan. Haast en spoed is zelden goed, behalve als het om geld gaat. Hoe laat is het? Kwart voor elf? Miljaarde, de tijd gaat nog vlugger dan gewoonlijk.
Wat moet ik nu eerst doen? Eerst afstoffen en de vloer dweilen of eerst de afwas? Een dilemma. M'n kat staat tegen m'n benen te schuren. Ze wil eten en een beetje vlug ook. Ook dat nog, denk ik. M'n gsm rinkelt. Brigitte kan niet komen, is m'n eerste gedacht. Of ze zal later komen. Komt me goed uit. Ik neem de gsm op. 't Is m'n dochter. Om te vragen of ze langs mag komen. Ze is weer wat depressief. Wat moet ik nu zeggen? Nee, ik krijg straks bezoek? Ik wil alleen zijn met Brigitte? 't Is m'n dochter hé? Dus zeg ik, als goede vader, kom maar af. Ik verzwijg dat ik bezoek krijg. Ik sta beneden voor je deur. Doe eens open, zegt m'n dochterlief. Ook gejaagd door de wind, denk ik dan…
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
knap, de spanningen en hartkloppingen zijn overdrachtelijk geschreven :)
GoNo2: Dank u! - andremoortgat
Dit wordt weer wat !
GoNo2: Dank u! - catharina
'Catharina pour la Caisse suivante...' jaja, zo gaat dat bij ons...hmmm, de stress van het opkuisen in beperkte tijd is dus universeel? gelukkig...
het is bekend spannend :)
GoNo2: Dank u wel!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 7Uitstekend:   3 stem(men), 75%Goed: 1 stem(men), 25%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 4 stem(men) |
