Volg ons op facebook
|
< terug
*Clandestien* - 43. "gelukkig" zijn ...
- Je bent niet gelukkig, zei Paulus. Daarom bracht ik je bij mijn moeder. Ze is een wijze vrouw. Ze kan je helpen.
Ze bekeek de vrouw aandachtig. Paulus gunde ze geen blik.
- Wat betekent het, zei ze kalm, wat betekent het voor jullie en voor alle anderen gelukkig te zijn? Ik weet wat geluk voor mij betekent. Geluk is wat je in de schoot geworpen wordt. Een bloem die er de dag tevoren nog niet was. Een vogel die je 's ochtends wekt. Je eigen kind van zeven dat schuchter en helemaal uit zichzelf een nieuwe weg met je begint te gaan, hand in hand, als twee personen, en niet langer als moeder en kind. Een oude vriend die zichtbaar blij is om je na lange tijd terug te zien. Dat is geluk. En voor mij regent het van de daken. Elke dag opnieuw. Het mengt zich met alles wat ik levend houd hierbinnen in mijn hoofd. En al wat er geweest is, wordt frisser door wat nieuw is, en al wat ongerept naar binnen komt wordt kostbaarder door de rijpheid van wat oud is. Maar als je met geluk bedoelt afwezigheid van pijn en van verdriet, dan bedank ik voor geluk. Ik hoef het niet. O ja, ik lijd, ik heb vaak pijn tot in het diepste van mijn ziel en verdriet dat door mijn lijf zwemt als duizend scherpe naalden. Voor al wat onvolkomen is, voor wat niet tot zijn recht komt, voor wat zou kunnen zijn en niet mag zijn en vooral voor het onvermogen van de mensen om met elkander om te gaan. Ook voor wat ik gebroken heb op mijn weg en voor wat ik nog zal breken. Ik laat er mij door raken, door ontroeren en door zeer doen. Voluit en langgerekt. Ik ontvang het verdriet even graag als de vreugde.Ik ben een huis waarin de ganse wereld tot wonen komen mag. En dat weegt zwaar, heel zwaar. Maar ik ben rijk, oneindig rijk en wijder dan een oceaan en vrij, vrij van al wat mensen bindt en vasthoudt, vrij van willen hebben, willen kunnen, willen kennen. Vrij voor al wat roept. Ik ben een schaal zo open als een schaal kan zijn. En al wat er gebeurt en ook al wat zich niet voltrekt, sijpelt gestaag bij mij naar binnen. Zo ben ik gemaakt en zo behoor ik te zijn. En ik wil met niemand ruilen. Voor geen goud, voor geen onsterfelijkheid, voor geen man.
Ze zwegen. Paulus en zijn moeder. Ze keken elkaar aan, moeder en zoon.
Raak elkaar aan, dacht ze, zolang je het nog kunt en voel het, voel het aan je lijf en aan je vel, van je kruin over je navel tot in de toppen van je tenen, dat wat je niet gelooft, bestaat. Dat het er louter op aankomt de uiteindelijke spijt behoedzaam in te halen. Maar ze zweeg. Het was genoeg geweest. Dit was haar zwanenzang. Haar afscheid van een taal die achterhaald in haar verjongde hoofd was blijven hangen. Een taal die eigenlijk haar boekje te buiten ging en waaraan ze verzaken wou. Wittgenstein I volstond voorlopig wel.
Kleine, domme Paulus, dacht ze, kleine, domme man. Je hele leven gaat aan je voorbij en ook voor jou is er geen weg terug. Ze lachte. Ze glimlachte. Helemaal zoals het zijn moest. Geen misprijzen meer, geen hoon, geen opstandigheid. Ze lachte de brede glimlach van het teder verdriet. Het verdriet dat op vreugde lijkt. Het verdriet dat ze misschien ook wel geluk zou kunnen noemen.
En in kleine domme Paulus zag ze allen die ze in haar leven ooit had liefgehad en in Paulus had ze ze allen meer lief dan ooit. En in al die kleine mensen had ze de mensheid lief. Kom, dacht ze, net niet luidop, kom nu maar allemaal. Ic ben zo wyd.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Vansion ik buig mijn hoofd, nederig met het schaamrood op de kaken. Zo subtiel een vingerwijzing te geven naar onze egoistische aard. Teder geluk, waar we als dolle paarden aan voorbij lopen, wat wij als onbenullige of normaal aanschouwen. Top klasse.
vansion: Ja Ghislaine, ik buig mijn hoofd even diep hoor. Deze tekst is al een paar jaar oud en ik schaam me er eigenlijk voor dit te hebben neergeschreven. Omdat het niet helemaal waarachtig is. Niemand kan zijn zoals deze vrouw beweert te zijn. Op haar manier is ze eigenlijk 'onmenselijk'. Ik hoop dat mijn nieuwe schrijvedingen een beetje dichter bij de realiteit liggen en enkel van het mogelijke (doen) dromen. Van het échte dus. Dat is al meer dan goed genoeg. Bovendien wil ik de wreedheid die in elke mens zit niet meer zo ellendig zitten te versluieren. Daar wordt niemand beter van. Pfff. blablabla ... Ik begin echt als een ouwe zaag te klinken ... Best dat mijn gasten dit niet lezen...;) - geertje
"Je eigen kind van zeven dat schuchter en helemaal uit zichzelf een nieuwe weg met je begint te gaan, hand in hand, als twee personen, en niet langer als moeder en kind".
deze zin in jouw verhaal
koester ik (nog) altijd, ondanks zijn 23 jaar.
vansion: ... (denk denk) ... misschien ... (idem) is dat redelijk fundamenteel ... dat het van hun kant komt, bedoel ik ... en dat het een heerlijk wonder is ... (ja, ook uit eigen ervaring) - jean_loeckx
Dit vond en vind één van de mooiste stukken ( er zijn er zoveel !) van Clandestien.
Niemand is zo volmaakt zeg je nu ?
Ja, maar je had indertijd blijkbaar het instinct om de tekst te laten zeggen door een soort sibylle : de onwezenlijke lichtelijk bovenaardse moeder van voortuinkabouter Paulus.
En binnen die aanhalige aanhalingstekens stoort het niet, vind ik.
Alles heeft een eigen stem en toonaard.
Wat bergen ons zeggen is toch ook altijd wat verheven of overhellend, niet ?
Maar natuurlijk – zoals je in je repliek op de feedback van Ghislaine lijkt te zeggen – zou het met het onvolmaakt-menselijke erbij symmetrischer en symmetrie-bestendiger zijn : wereldvast, omwentelbaar, chaosklievend, oceaanklievend, continent-en mensverbindend.
Grandeur heet zoiets.
En die grandessa betracht je in je Rdx.
Alleen onder die voorwaarde heb ik er geen moeite mee dat je dat schitterende “Clandestien” een beetje laat verfomfaaien.
g
vansion: Ja Jean. Ik zou beter zwijgen ipv commentaar geven, soms. Het is altijd hetzelfde geslinger tussen enthousiasme en afstand; tussen openbaring en twijfel; tussen intensiteit en nuancering ...Altijd té. Teveel of te weinig. Nooit genoeg dus en er toch altijd over. Je weet het hé ... Het uiteindelijke roerloze echte is niet te vinden ... - commissarisV
Op en top vansion, hoeft alles steeds op en top waarachtig te zijn an? De lessen die in het stukje zitten zijn niet beklijvend, er zitten streefdoelen in...iets wat je niet kunt bereiken maar waar je zo dicht als mogelijk wil bijkomen. Daarom vind ik zulk schrijven zo belangrijk, niet iedereen kan een Mahatma Gandhi zijn.
vansion: Een mens die meent altijd waarachtig te zijn is een dikke leugenaar, denk ik, of nog erg jong. Maar het is zo confronterend hé, dat idealisme en die hang naar "zuiverheid"... terwijl je maar een onnozele aardworm bent ... enfin met jij bedoel ok niet jou maar wij allemaal ... - duivelstrikje
mooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooi!
héééééééééééééééééél mmmoooooooooooi!!!!!!
vansion: oeioeioei - blijf er niet in hé...
het IS mooi dit soort gedachten hé ... die heeft iedereen wel eens zeker ... jij alleszins ook ...X.... in alle duiveltjes zit een engeltje (en omgekeerd - vice versa in 't Latijn)
|
