Volg ons op facebook
|
< terug
een man lag op de vloer van een ijssalon
In het ijssalon, aan de dreef, lag een man op de grond, spartelend, hijgend naar adem, terwijl een dame in volle verwarrring gilde en riep.
Het leek serieus, een hartaanval of een herseninfarct, wie zou het zeggen.
De dame achter de toog niet, die belde naar de 112, maar daar was het heel druk, ze kwam op een wachtmuziekje terecht.
"Vivaldi" riep ze in alle emotie doorheen haar salon.
Verschrikte ogen keken haar aan, alsof ze niets zou inzitten met die mijnheer die daar lag te vechten voor zijn leven.
"neen, hier aan de telefoon, geen 112 maar de herfst gespeeld met een elektronisch orgel, het is een schande, Vivaldi zo massacreren"
Geen mens in de zaak die haar begreep en de buurvrouw, die even was binnengekomen voor een pakje dat de PTT had afgegeven omdat ze niet thuis was, dacht echt dat ze van lotje getikt was. Ze was al geen ijsliefhebster, maar nu wilde ze zeker hier zeker geen ijsje eten, zie dat ze vergiftigd zou buitengedragen worden, ze was haar leven nog niet moe.
Een verpleegster net op pensioen, had zich voorovergebogen en vroeg aan de stervende man of ze iets kon doen.
Zij was altijd wijkverpleegster geweest en had de laatste dertig jaar niets anders dan dossiers ingevuld, zij kon al lang geen EHBO meer toepassen, laat staan een stervende mens helpen te overleven.
Pas als hij zonder adem viel, kon ze hem mond op mond beademen, maar zij was toegetreden tot een kloosterorde en ze vroeg zich in haar binnenste af of een mond op mond geen zonde tegen haar belofte zou zijn, dus bleef ze hem maar op een veilige afstand toespreken dat er hulp onderweg was ... terwijl Vivaldi nog steeds doorheen de I-Phone klonk, want de dame achter de toog had haar mobieltje op luidspreker gezet.
Dertig jaar daarvoor was het ijssalon een zeer druk etablissement, waar heel het dorp kwam koffie drinken en naargelang het weer een ijsje of een wafel kwam eten.
Nu komt er veel minder volk. De televisie houdt iedereen thuis en het internet nog meer, klaagde de oude man.
Uit protest wilde hij geen internet en tv, hierdoor moest hij steeds achter de grote nieuwsfeiten aanhollen, en waren het de enkele gepensioneerde klanten die het hem kwamen vertellen zoals zij het hadden begrepen van tv.
Daarom dat het nieuws dat vanuit zijn salon kwam altijd zo 'anders' was. Want hij kon met de grootste stelligheid vertellen, zelfs met een zekerheid van gezien door horen zeggen, dat het nieuws dat van hem kwam, rechtstreeks was ingesproken door de journalisten van VRT en VTM, want die kwamen allemaal in zijn salon een koffie drinken en een ijsje eten.
Vandaag lag hij te creperen van de pijn, en er kon geen hulp komen want het wachtmuziekje speede nog steeds.
Een klant was naar de overkant van de straat gelopen. De apothekeres zou toch wel kunnen helpen dacht ze. Maar de apothekeres was ook al ver over de zestig jaar oud, en had dit jaar graag gestopt, maar nu moet ze weer twee jaar meer werken, wil ze een deftig pensioen overhouden na haar veertig jaar werken.
De apothekeres sloot vlug haar winkel af en kwam mee met de klant om de stervende te helpen in zijn doodstrijd.
Toen ze hem zag liggen, knielde ze hem bij hem neer en begon de knoopjes van zijn hemd los te maken, zodat ze zijn hart kon horen kloppen.
De oude man, vechtend voor adem, trok zich aan haar blouse op, zodat heel haar balkon zichtbaar werd, want alles wat onder haar blouse zat, had hij mee naar beneden getrokken.
Daar zat ze dan half naakt naast een man die niet meer wist waar het begin, laat staan het einde van zijn miserie was.
De dame achter de toog liep vlug met een reserve schort naar de arme apothekeres en legde de schort over haar neer. De apothekeres antwoordde met een dankbare knik en legde haar hand op de borst van de stervende man, zodat ze kon voelen hoe erg zijn toestand was.
De verpleegster hielp de apothekeres ondertussen om haar naaktheid in de schort te verstoppen, maar deze schort was ook redelijk diep ingesneden, waardoor er nog maar weinig stof over was om heel die bloesem, die ook in de herfst van zijn leven stond, enigszins toe te dekken.
Twee jonge jongens, net hun plechtige communie gedaan, stonden met rode oortjes en hun mond wijd open toe te kijken en zagen hoe de apothekeres van een oud vrouwtje plots iets heel weelderigs over zich had. Ze vroegen haar of ze vriend mochten worden van haar Facebook pagina.
Eindelijk viel Vivaldi stil en kregen ze iemand van 112 aan de telefoon. De telefoniste zei dat iedereen kalm moest blijven en dat hulp onderweg was. Zij vroeg of de man rood, blauw of wit zag.
De dame achter de toog keek in haar ijsbakken en zei dat zij die kleuren nog wel had en achteraan was er ook nog wel voorraad, zeker van die witte.
Een van de jongens vroeg een hoorntje met twee bollen wit en slagroom, de dame achter de toog zei dat nu het moment niet is om een ijsje te eten.
De jongen bekeek haar beduusd aan en vroeg dan maar naar een wafel.
De dame nam een wafel en spoot er driemaal slagroom op, als de jongen geen halt had geroepen, dan had de dame er misschien wel heel wat meer slagroom op gespoten, ze was duidelijk van slag.
De verpleegster zag hoe de jongen aan een tafeltje ging zitten, als een ramptoerist, de wafel etend vanuit zijn hand, zat toe te kijken hoe de man daar lag te creperen en te sterven. Ze zei dat hij beter naar buiten ging om te eten, want het had toch geen stijl om bij een stervende al etend toe te kijken.
Met veel Piepaa kwam de ziekenwagen, samen met een aparte auto, waarin de dokters zaten.
Iedereen werd verzocht om de zaak te verlaten, de dame pruttelde nog tegen, maar er was geen kruid tegen gewassen, ze moest vertrekken, of ze kreeg een schop achter haar dikke kont, had de dokter gezegd.
De verpleegster stelde zich voor, maar ze kreeg ook de volle lading, want zo'n oude kneut kon hier weinig betekenen, buiten dat ze in de weg liep, en dan nog ook eens veel te traag.
Ze sloeg snel een kruisteken, want zo vloeken, dat was voor haar heiligschennis.
Met heel wat trammelant werd de stervende man terug tot zijn positieven gebracht en moest enkel voor controle nog mee naar het ziekenhuis.
Iedereen kwam opgelucht terug naar binnen.
Behalve die jongens, die hadden nog niet betaald en hadden zo een gratis wafel gehad.
Maar, de dame achter de toog kende ze wel en zei tegen de buurvrouw dat zij ze nog wel eens te pakken zou krijgen.
Toen ze 's avonds naar huis ging, kregen deze woorden nog waarheid ook. Ze viel bijna over hun voeten.
Toen ze het geld alsnog sommeerde gingen beide snaken op de vlucht, ze hadden echter niet gezien dat zij vergezeld was van een soort hond, zo ene met vier poten en een arm in zijn bek.
Toen haar hond achter die gasten aanging hoorde ze een gil en geroep. De hond had in ene zijn broek gebeten, recht in zijn zitvlak, de broek was nog heel, maar zijn billen, daar was een haakje in. Het bloed sijpelde een beetje doorheen zijn pijp.
Ze weenden als kleine kinderen en gaven haar snel het geld dat ze hadden uitgespaard door niet te betalen.
Ze liep verder naar huis en hoorde nog steeds Vivaldi spelen in haar hoofd. Wat een stervende man allemaal kan veroorzaken in een ijssalon, dacht ze, ik kan beter een uitvaartcentrum beginnen, zodat ik bij de koffietafel ook nog ijscrème kan serveren en koffiekoeken of rijstvla.
De volgende ochtend hing er een briefje aan de deur van het salon. De dame had de koe bij de horens genomen en had die avond op Facebook een begrafenisondernemer gestrikt. Een uitvaartcentrum met ijs, dat is een gat in de markt had hij getikt via de chat, en zij had hem geloofd.
Weeral lag er een man te creperen op de vloer van het ijssalon.
Zei riep weer Vivaldi en weerom keken de mensen vreemd op. De wijkverpleegster stond er op te kijken en de apothekers kwam niet meer om te helpen. Ze vond het genânt dat ze enkel hiervoor door mannen werd lastig gevallen, ze wou ook eens een andere rol spelen in dit gek verhaal.
feedback van andere lezers- lin
Hilarisch maar naar het einde toe wat tegenvallend. De herhaling van vrienden worden op facebook is niet nodig, dat staat er net boevn. Vrienden worden is daar voldoende.
"de dame achter de toog kende (ipv kenden) ze wel"
gr Lin
ivo: merci Lin, inderdaad die dubbele vermelding was niet nodig
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 2Uitstekend:   0 stem(men), 0%Goed: 2 stem(men), 100%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
