naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

De intensiteit van het leven

door erinneke

Leef nu! Gisteren is voorbij en zal nooit meer terugkomen. Morgen bestaat misschien niet. Nu is je kans om te leven! Om plezier te maken en te genieten, om een stempel te drukken op anderen, om juiste of foute keuzes te maken. Nu is wat je hebt om iets te doen, hoe klein of groot of belangrijk of onbelangrijk dan ook. Nu is je moment om te treuren of te lachen, nu is je moment om bewust en ten volle te zijn. En nu is ook alweer voorbij en verleden. En dat is geweldig, want als je een fout hebt gemaakt, moet je er niet langer om tobben, ze is toch al voorbij. Nu is het enige dat echt is en dat is een feit. Helaas is het in ons hoofd vaak anders. We leven in het verleden of in de toekomst. Kijken naar wat is geweest en houden daaraan vast of naar wat komen zal of kan.

Ken je het gevoel iemand te missen terwijl die eigenlijk al lang niet meer zo goed voor je was. Je niet meer gelukkig maakte? Wat je mist, is een situatie die ooit is geweest, een persoon die ooit heeft bestaan, een idee en perceptie, een illusie misschien. Herinneringen kleuren, dat doen ze altijd. En afhankelijk van wie jij bent en hoe jij naar de wereld kijkt en de mensen om je heen, kleuren ze in prachtige tinten en zonnige beelden of in sombere flarden van wat is geweest. Wat de ene bekijkt als een droom, is voor de ander een nachtmerrie. En de waarheid ligt ergens tussenin. Hoe je naar dingen kijkt, heb je zelf in de hand, het is een kwestie van openheid en keuze. Ik kies ervoor om te zien wat mooi en goed was. Een ander kiest misschien om dat niet te doen.

De keuze die je maakt, bepaalt hoe je verder gaat. Wie enkel ziet wat goed was, kiest voor nieuwe kansen en mogelijkheden, voor vertrouwen en hernieuwde moed. Wie enkel ziet wat minder was, kiest voor vluchten en afscheid, voor wantrouwen en teleurstelling. Wie ziet wat goed was, kan niet begrijpen hoe een ander zoveel moois kan laten gaan, zoveel kansen op geluk. Wie ziet wat minder was, kan niet zien hoe een ander daaraan kan vasthouden, hoe het anders en beter kan, waarom iemand wil blijven strijden voor zoveel somberheid. Enkel wanneer je volledig kunt loslaten, kan je terug met een heldere blik kijken, maar geheel ongekleurd raken ze nooit.

Wat herinneringen wel doen, is vervagen. Ze krijgen een filter over zich heen gegoten die hen verzacht. Inwendig sterven, wordt het moeilijk gehad hebben met iets. Totaal geluk wordt een zeer fijn moment. Ondraaglijk wordt zwaar en fantastisch wordt zeer fijn. De intensiteit is verdwenen. Je weet nog wel dat iets intens was, maar je kan je nooit herinneren hoe dat exact voelde. Wat dat met zich meebracht, hoe overweldigend het was. Het is iets geworden dat je enkel nog in woorden kunt uitdrukken, maar niet meer in gevoelens. Misschien is dat wel goed, want sommige dingen willen we ons niet levendig kunnen herinneren, ze doen te veel pijn, zijn te zwaar om dragen en de enige reden dat we ermee om kunnen gaan is omdat ze verzacht zijn.

Onze hersenen doen wat nodig is om alles draaglijk te maken, helaas doen ze dat ook met vreugde en geluk. Ze beperken zich niet tot het minderen van pijn en verdriet, ze filteren niet en maken geen onderscheid tussen positieve en negatieve ervaringen. Eigenlijk neutraliseren ze onze belevingen een beetje. Afhankelijk van je persoonlijkheid doen ze dat volcontinu of slechts met momenten.

Ik stel me wel eens de vraag of mensen die niet pieken en dalen gelukkig zijn? Ze kennen niet de intensiteit die zo'n schommelingen met zich meebrengen, maar ook niet de diepte die erbij komt kijken. Misschien zijn ze gelukkiger, wat je niet kent kan je niet missen. Misschien ook niet, misschien zouden ze willen dat ze dat wel konden ervaren. Ik ken koppels die nooit halsoverkop voor elkaar zijn gevallen, niet volledig uit hun lood geslagen waren. Ze zien elkaar graag, ze passen bij elkaar, maar de intense passie hebben ze nooit ervaren. Ze geloven er ook niet in, het is volgens hen een illusie en niet van blijvende aard. Ik geloof er wel in. Misschien zit in mijn lichaam de mogelijkheid tot een chemisch proces dat zij niet kennen. Een proces met voor- en nadelen. Verslavend, allesoverheersend met momenten en doorspekt van risico's, maar evengoed fantastisch, overweldigend en grandioos.

feedback van andere lezers

• koyaanisqatsi
  Laten we er van uitgaan dat alles een illusie is. In dat geval is dit uitgangspunt zelf ook een illusie, en dus is alles...?
  erinneke: idd
• andremoortgat
  Beetje zwaar om door te lezen, te herkauwen en nog eens te herlezen.
  Maar wel zeer belezen en oh zo echt !
  erinneke: vanuit echtheid geschreven ;-)
• ivo
  schitterend hoe je dit hier schrijft, haast als apologie van je zijn, mooi en herkenbaar vanuit de gedichten die je vroeger schreef, ik herinner me ze nog
  
  mooi
  erinneke: bedankt ivo, leuk je weer eens te lezen
• GoNo2
  Sluit me aan bij de andere lezers!
  erinneke: bedankt daarvoor

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 7

Uitstekend: 3 stem(men), 75%
Goed: 1 stem(men), 25%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 4 stem(men)