Volg ons op facebook
|
< terug
Twee lieve oude mensen...
We zitten rond de Leuvense stoof. Zeggen weinig of iets. Hoeft ook niet, je hebt van die momenten waar zwijgen soms een bondgenoot is om na te denken over wat je gaat zeggen. Ze zijn oud geworden, denk ik plots, vergetende dat ik zelf niet meer van de jongste ben...
' Nog wat koffie?'vraagt ze zacht.
' Ja, als het kan' antwoord ik, even zacht.
De regen tikt tegen de ramen. Af en toe zwiept er een tak tegen het raam, het lijkt wel of de boom vraagt of hij niet mag komen schuilen. Tok, tok, mag ik binnenkomen?
' Vijf jaar...'zegt hij ineens.
' Vijf jaar? Wat bedoel je?'vraag ik.
' Zo lang is het geleden dat je hier nog geweest ben...'zegt hij met een droeve blik in z'n ogen.
Ik voel me schuldig, het verwondert me dat ik nog binnen mag...
' Waarom?'vraagt hij.
' Ik weet het niet...'zeg ik eerlijk.
' Rijden er geen bussen meer naar Boechout?'
' Ja wel, maar het kwam er niet van...'
' En nu plots wel?'
' Sorry, 'k zal het nooit meer doen...'zeg ik. Macht der gewoonte, als ik vroeger een terechtwijzing kreeg, zei ik dat ook altijd...
' Emiel, stop toch eens me zagen. Wees blij dat hij er is...' zegt ze, zonder haar stem te verheffen.
' ' Een schrijnwerker op pensioen mag toch nog af en toe eens zagen hé?'zegt hij met een glimlachje.
' Je slaat nagels met koppen...'zeg ik.
' En zij zoekt spijkers op laag water...'is z'n antwoord.
' Het wordt stilaan winter, de nachten zijn al behoorlijk koud aan 't worden...'zegt ze.
' Ja, maar we kunnen nog niet klagen hé?'
' Klagers zijn zielepoten, die worden niet oud...'zegt Emiel.
' Zageventen ook niet...'zegt ze...
Het regent nu wat harder, ik moet nog een kilometer te voet gaan voor ik aan het bushokje ben. Dat belooft, denk ik plots. Waarom regent het altijd als ik ergens op bezoek ga? Omdat ik dan het zonnetje in huis kan spelen, misschien?
We vervallen terug in stilzwijgen. Ik snuif de geur op. Deze gerenoveerde boerderij doet me denken aan vroeger. Een beetje zoals bij m'n grootouders. De versgemalen koffie, de cichorei op de Leuvense stoof. Het stoofpotje dat staat te pruttelen. de combinatie van al die geuren en aroma's roepen herinneringen op...
' Eet je straks een stukje mee?'vraagt ze.
' Nee, want meneer is een druk bezet persoon. Heeft maar om de vijf jaar even de tijd om z'n oude vrienden te bezoeken. Seffens wordt hij opgepikt door z'n privé-helikopter want hij moet nog naar de Verenigde Naties in New York...'zegt hij meesmuilend.
M'n schuldgevoel is weer een stukje groter geworden. Ik begin de neiging te krijgen om alle dagen z'n deur plat te lopen...
' Emiel, als ge nog één steek durft te geven, kunt ge tussen uw kiekens gaan eten. Kunt ge misschien leren hoe je een ei met dubbele dooier moet leggen...' zegt ze, alsof ze het echt meent. Maar haar ogen vertellen een ander verhaaltje...
' Ge ziet wie er hier de broek draagt hé?'
' Ja, Emiel, beiden, denk ik...'
' Ik heb verse goulash gemaakt...'zegt ze.
' En ik heb de frietjes gesneden...'zegt hij.
' Ja, Emiel, jij hebt de frietjes gesneden en 't heeft twee dagen geduurd...'
Ze zijn geen haar veranderd, denk ik dan. Nog altijd bekvechtende...
' Emiel, ge gaat toch de gazet niet lezen tijdens het eten hé? Er is bezoek hé?'zegt ze, terwijl ze de borden vult.
' Ik lees altijd m'n gazet tijdens het eten. Waarom zou ik ze nu niet mogen lezen?'
' Omdat er bezoek is, Daarom...'
' Stoort het meneer de bezoeker als ik de gazet lees?'vraagt hij, me doordringend aankijkende.
' Nee, helemaal niet, terwijl jij de gazet leest kan ik je vrouw wat opvrijen...'zeg ik met een grijnslachje.
' Ga samenwonen hé...ge past perfect bij elkaar...'
' Breng ons niet op ideeën hé?zegt ze.
Hij is er tachtig, zij is er tweeëntachtig. Maar beiden nog kwiek van geest, zo te horen...
Als ik zo oud zal zijn geworden, op hoop van zege, zal dan m'n geest ook nog zo vlug werken of zal ik zitten te verkommeren in m'n zetel? Waar een mens allemaal aan denkt als hij ergens op bezoek is hé?
' En? Heeft het gesmaakt? Wil je nog een Kriekske?'vraagt ze.
' Meneer drinkt alleen champagne. Kriek was vroeger toen hij nog z'n wereld kende...'zegt Emiel, mij proberende uit m'n tent te lokken.
' Ja, uit de sproeikop van m'n douche komt er zelfs champagne. In de zomer loop ik constant te douchen. Hoe meer ik een douche neem, hoe zatter ik word. Raar hé?'
Hij moet lachen, z'n fantasie neemt hem mee...
' Schrijf je nog boeken?'vraagt ze.
' Cathy, het enige dat hij ooit geschreven heeft, zijn telefoonboeken. Na het eerste deel was hij compleet de draad kwijt. Te veel personages hé?'
' Emiel, het enige dat jij ooit geschreven hebt, zijn de facturen voor de klanten...'
' Ja, 't kan zijn, maar 't waren stuk voor stuk boeiende personages...en hun meubels staan er nog, niet gelijk diene brol die ze tegenwoordig verkopen...'
Ik zeg dat ik afscheid moet nemen. Om kwart na acht heb ik een bus. Als ik die mis, moet ik anderhalf uur wachten...
' Hier zie, 'k heb wat goulash in een potteke gedaan. Kunt ge morgen opeten met een boterham. Beetje mayonaise erbij en laat het je smaken hé?'zegt ze met haar lieve glimlach.
Zij is de moeder die ik nooit gehad heb, denk ik ineens...
' Moeder Kloek verzorgt haar kuikens...'is z'n commentaar.
Ik neem afscheid, geef beiden een kus op de wang. Hij doet alsof hij huivert.
' Allé, tot binnen vijf jaar hé? Verloren gelopen zoon...'mompelt hij.
Ze geeft me een sjaal, knoopt hem rond m'n nek...
' Geen vijf jaar meer wachten hé? Je bent een schatje...'zegt ze.
' Ga samenwonen...'hoor ik hem mompelen.
' Jij bent tenminste geen zeurpiet of brompot...'zegt ze terwijl ze haren vent vernietigend aankijkt...
Het is verdomme het mooiste compliment dat ik ooit gekregen heb, denk ik dan...
©GoNo
feedback van andere lezers- ivo
schitterend
GoNo2: Dank u wel! - andremoortgat
Prachtige schets
GoNo2: Dank u wel! - greta
Ben blij dat jij hier nog schrijft. Topstukje GoNo.
GoNo2: Dank u wel! - koyaanisqatsi
Dit hoort beslist in GoNo's top 5!
GoNo2: Dank u wel!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 7Uitstekend:   3 stem(men), 75%Goed: 1 stem(men), 25%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 4 stem(men) |
