Volg ons op facebook
|
< terug
Zestig jaar huwelijk...
Ze bestaan nog! Ik dacht dat ze uitgestorven waren, maar ik moet m'n mening herzien. Zestig jaar huwelijk, zestig jaar lief en leed gedeeld. En dat terwijl de meeste hedendaagse huwelijken al na enkele jaren op de klippen lopen. Je moet het maar doen hé?
Rene en Florreke zijn dus zestig jaar getrouwd. Dat moet in de bloemetjes gezet worden, heeft het buurtcomité besloten. Een kleine gift van tien euro volstaat om er een grandioos feest van te maken. Als het op feesten aankomt, ben ik er als de kippen bij. Een beetje leven in de brouwerij is mooi meegenomen, denk ik altijd. M'n nieuwe onderbuur Ahmed vraagt of hij ook uitgenodigd is. De buurtsecretaris voor feestelijke aangelegenheden wrijft over z'n stoppelbaard. Hij zit duidelijk met deze vraag verveeld. Ik besluit de arme man uit z'n lijden te verlossen.
' Waarom zou Ahmed ook niet op het feestje mogen komen?'vraag ik, in de hoop, een discussie los te weken.
' Daar beslis ik niet over, 'k moet dat voorleggen aan 't comité....'
' Wat een onzin hé? Ahmed woont ook in onze straat. Is het omdat hij een vreemdeling is? Wanneer ben je feitelijk een vreemdeling? Hij is verdomme hier geboren en getogen. Spreekt beter Antwaarps dan de meeste sinjoren...'
De secretaris kijkt me aan met z'n mond wagenwijd open. De man moet dringend naar de tandarts want ik zie een paar gaatjes in z'n onderste tanden. Bijna wilde ik zeggen dat hij z'n schuur moet dicht doen want de walm van alcohol is bedwelmend. Ik verdenk hem ervan zich eerst moed in te drinken alvorens te komen bellen aan m'n deur. Zal waarschijnlijk denken ' och nee, zeg dat het niet waar is, moet ik bellen bij die zot die denkt dat hij een schrijver is?'...
Ik geef hem z'n tien euro, Ahmed doet hetzelfde. Hij noteert netjes onze naam op z'n lijstje. Maar op m'n vraag krijg ik geen antwoord. Dus nog maar eens proberen hé?
' Ahmed heeft betaald, dus heeft hij het recht om aanwezig te zijn op uwen party hé?'vraag ik met enige aandrang.
' Ik zal het voorleggen...'zegt de secretaris, die zo gauw mogelijk weg wil van deze deur.
' Je hoeft niets voor te leggen. Ahmed is ook uitgenodigd en daarmee basta. Of moet ik het voorleggen aan de pers, die waarschijnlijk ook aanwezig zal zijn? Ik kan misschien ook een storm in een glas water ontketenen op de sociale media?'
' Ja ja...'t is al goed, ge hebt al honderd, ge moet van een olifant geen muis maken hé?..'zegt de nu rood aangelopen secretaris.
' Je bedoelt van een muis geen olifant maken? Of een olifant die een muis baart? 'zeg ik grijnslachend.
' Als 't kind maar een naam heeft hé?'zegt hij, in een poging om leuk te zijn.
Ahmed duwt in m'n zij, ik kijk hem aan en zie dat hij met moeite z'n lach kan inhouden. Wat voor mij het sein is om er nog een schepje bovenop te doen...
' Zeg Ahmed, we kunnen misschien die buikdanseres uit Egypte meebrengen? René en Florreke zullen dat zeker appreciëren. Temeer dat Florreke in haar jonge tijd nog paaldanseres geweest is. En als ge dan nog wat moslimbroeders optrommelt, dan is de multiculturele samenleving goed vertegenwoordigd...'
Het zweet staat nu niet alleen op de secretaris z'n voorhoofd, maar ook in z'n schoenen...
' Da's feitelijk wel een goed gedacht, ik kan ook nog een paar kamelen versieren. Van die afgedankte uit Egypte. Die zijn het gewoon om met volk op hun rug te lopen...'zegt Ahmed bloedserieus.
Plots zie ik René en Florreke al op zo'n woestijnschip. Al wiegelend door onze straat, de hemel biddend dat ze niet naar beneden donderen. 's Anderendaags in de krant: " Twee bejaarde feestelingen gedood door een kameel..."
' Wanneer is dat feestje?'vraag ik de man.
' Na de feestdagen, in de loop van januari. Ge krijgt nog bericht in uw bus...'
' Kunt ge dat feestje niet in de zomer organiseren? Kamelen houden niet van winterse buien, niet waar Ahmed?'vraag ik met een glimlach.
' Nee, hun huwelijksverjaardag is in januari. O ja, we willen de feestzaal huren in café " Breugelhof". We gaan de feestelingen en familie ophalen met een oude bus. Alleen weten we nog niet of we een koud buffet of een bbq moeten doen...'
' Wat denkt ge van een koffietafel? Als ge die twee oudjes af gaat halen met een oude bus, zijn ze op sterven na dood hé?..'zeg ik.
Hij antwoordt niet...
' Bon, 'k moet verder gaan. Bedankt voor de medewerking en nog een goeie dag hé?'
' Ook zoveel en tot op het feestje hé?'antwoord ik.
' Zeg Abdel, is Florreke echt een paaldanseres geweest?'vraagt Ahmed.
' Mij niet beledigen hé? 't Is Noël, zie ik eruit als een Abdel soms? En nee, ze is nooit paaldanseres geweest. De enige paal die ze ooit gezien heeft is die van haren René. Maar ik weet dat meneer de secretaris dat gerucht nu zal rondstrooien. Ik moet nu alleen maar oppassen dat Florreke mij niet halfdood slaat met haar wandelstok...'
' 't Is hier toch een rare buurt hé?'zegt Ahmed.
' Ja, ik woon hier bijna negen jaar en 'k verschiet nog alle dagen. Ze zijn hier niet racistisch, maar toch laten ze voelen dat je als je een andere huidskleur hebt, je er niet volledig bij hoort. En zeggen dat m'n roots in Frankrijk liggen hé? Maar ik ben een bleekscheet, dus is er geen probleem...'
' Ik twijfel of ik wel welkom zal zijn op dat feest. Misschien is 't beter dat ik niet ga. Ik wil niet als een aap bekeken worden...'
' Zeg Ahmed, we zijn allemaal apen hé? Ge hebt betaald en ge gaat mee. Marokkanen houden toch van schapenvlees? Welnu, als ge dat comité zult zien, dan zult ge een andere kijk op schapen hebben. Ze denken dat ze de wijsheid in pacht hebben. Voelen zich meer dan de gewone werkman en weet je waarom? Nee? Omdat er twee zelfstandigen, een ex-dokter en een gewezen officier van de landmacht in het bestuur zitten. Van die twee zelfstandigen was de ene uitbater van een gazettenwinkel en de andere een kruidenier. De secretaris, die nu staat te bellen hiernaast, was de kruidenier. Heeft z'n winkeltje voor veel geld gelaten aan een Marokkaan. Straf hé?..
Ahmed kijkt me met z'n donkere ogen aan. Schiet plots in een lach...
' Als het op geld aankomt zijn ze ineens zo racistisch niet meer...'zegt hij.
' Nee, op geld staat gene naam hé? 't Zijn allemaal euro's....'
' Ik ga naar binnen, 't is te koud om buiten te blijven staan...'zegt hij.
' Ik ga naar de Colruyt. Het varkensvlees staat in reclame. Moet ik een kilootje mee brengen voor jou?'
' Moet ik je een kopje kleiner maken?'
' Nee, laat maar, 'k ben al klein genoeg hé?'zeg ik met een grijnslachje.
Je weet maar nooit, denk ik dan...
©GoNo
feedback van andere lezersEnkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 4Uitstekend:   2 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
