|
< terug
De laatste communisten en de man die werk zocht
(1) Gelijk jehova's
"Moet je nu wat weten, Christophe heeft gezegd dat ik naar pis ruik."
Ik kijk recht voor me uit, ogen gefixeerd op de weg.
"Dat is goed he, zeg! Dat hij dat durft zeggen. Nee, ik had dat echt niet van hem verwacht. Normaal is die altijd zo timide. Zeker tegenover mij. Dat hij dat nu zo ineens durft zeggen. En hij heeft gelijk he. Als ik thuis kom, is dat als een paard die naar zijn stal gaat. Dat begint te lopen nog voor ik bij 't toilet ben. En met al dat werk voor de partij. Jongen, jongen, zo veel werk. Ik heb geen tijd om onderbroeken te wassen."
Romain, voorzitter PVDA-Aalst, een 'strontpartijtje' naar eigen zeggen, steekt zijn derde sigaret aan. We rijden anderhalf uur rond. We zijn een beetje zoals die getuigen van Jehova die aan uw deur komen bellen. Waarvoor ge al lang niet meer open doet. Die zelf ook al niet meer verwachten dat ze welkom zijn. Het aanbellen op zich is al genoeg in de ogen van God. In wiens ogen wij goed bezig zijn, weet ik niet. Wij leuren niet met de Wachttoren. Wij leuren met het weekblad Solidair en Marxistische Studies. En eigenlijk leuren we zelfs daar niet echt mee, want dat is al een stap te ver. Wij leuren nu met het nieuwste boek van ons opperhoofd. Peter Mertens heet hij. Hij heeft net het boek 'Hoe durven ze?' geschreven. En dat moet een bestseller worden. Al was het maar omdat een erg populaire bestsellerauteur het voorwoord heeft geschreven van Peter Mertens zijn nieuwste boek. Zijn vorige heet 'Op mensenmaat: Voor een socialisme zonder blauwe plekken'. En als u er nog nooit van gehoord hebt, is dat heel normaal.
Het is 11u22. We staan ergens langs de kant van een verlaten straat. Wij zijn van de partij van de arbeid. Maar de mensen die we op dit uur bezoeken, verrichten natuurlijk geen arbeid die zitten thuis. Romain overloopt zijn adressenlijst. Een papieren bundel. Niet op zijn I-pad of zo. Die heeft hij niet. Zo geavanceerd zijn we nog niet. De computerrevolutie sloeg de Sovjet-Unie over. Maar bon, dat soort grapjes zeg ik beter niet luidop. "Ja, ik kan niet bij de mensen gaan en stinken naar pis. Het is echt ontzettend goed dat hij mij dat gezegd heeft." Ik knik en ik knik en ik knik.
Romain laat zijn vinger vallen op de naam Renaat Van Poelvoorde. "Die woont hier niet ver van. Gepensioneerde buschauffeur. Heb hem ontdekt omdat hij altijd lezersbrieven stuurde naar De Morgen. Hij zit veel op internet. Hij komt niet veel buiten. Misschien kunnen we hem toch overtuigen om bij ons op de lijst te staan."
Als we aanbellen in de portiek van het lichtjes vervallen appartementsgebouwtje zegt Romain nog: "Hij is trouwens met een Russin. Goed voor u he. Oost-Europa geeft u een insteek. Als ze thuis is, kunt ge er Russisch mee spreken."
De Russin is niet thuis. Anders had ik toch nog mijn Russisch kunnen oefenen. Russisch staat beter op een CV dan leuren met 'Hoe durven ze?"
(PS. Er is een nieuwe aflevering van de webstrip over onderwijs: www.verkrijt.net)
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 2Uitstekend:   1 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 1 stem(men) |
