|
< terug
Lekker visvoer
De laatste communisten en de man die werk zocht (aflevering 3)
Een ding moet ik Romain, leerkracht Germaanse talen op rust (als werkloze bots je precies alleen nog op gepensioneerden en andere werklozen), meegeven: Hij is een magneet voor alles wat lekker visvoer is om de PVDA-rangen eventueel mee te versterken. De Partij van de Armoede. We hebben er eentje in ons vizier. Een werkloze kunstenaar van boven de 50. Kan je als linkse strontpartij happiger wild vinden? Haha, zie je wel! Hij is nog geabonneerd geweest op solidair. Maar hij vond het toch maar saai en te intellectueel. Hij begreep het wel, maar met zo'n gedrocht van een krant moet je echt het mooie weer niet gaan maken onder het arbeiderspubliek. En dat is toch ons doelpubliek? Zijn vrouw zit er bij en knikt enthousiast. Ze vindt dat we meer met foto's moeten werken en pakkende human interest verhalen moeten brengen.
Romain kijkt naar haar of hij haar gaat lynchen met zijn schoenveters. Hij heeft overzetboten van voeten, dus dat moet technisch nog wel te klaren zijn. Ze werkt bij het Nieuwsblad zegt ze, bij wijze van referentie. Ik schuif haar mijn potje vanillepudding toe en ik geef haar mijn visitekaartje. Ik zeg ook en passant dat ik zelf ook kunstenaar ben. Dat ik scenarist ben van de webstrip 'Herman Verkrijt'. Een strip die lacht met het onderwijs. Slagzinnen: 'Twintig jaar in 't onderwijs en een vijs of vijf kwijt' en 'Buiten de lijntjes kleuren, opent deuren.' Ik zeg dat ik het Nieuwsblad al eens gemaild heb met de vraag of ze mij en mijn tekenaar niet eens kunnen interviewen. "Ik zal ze daar op de redactie eens aan 't werk zetten, zie." Verdorie,zeg, buiten komen, heeft dan toch zin.
Je bent maar zo sterk als je netwerk.
Haar man, de kunstenaar, blijkt ook interviews te hebben in Het Nieuwsblad. En verder in geen enkele krant. Hij is ouder dan vijftig. Kijkt nog elke dag op de site van de VDAB voor vacatures, maar in de werkwinkel van de VDAB hebben ze hem eerlijk gezegd dat hij het boven de 50 mag vergeten op de arbeidsmarkt. Romain spuwt er drie kwart van zijn vanillepudding uit als hij blaast: "En ondertussen willen ze de pensioenleeftijd optrekken tot 65! Kunt ge dat nu geloven? Dat kaptialisme maakt alles kapot, alles maakt dat kapitalisme kapot. Jongen, jongen, jongen. En het politiek besef van de mensen is zo laag, zo laag. Dat individualisme van de mensen is zo moeilijk te doorbreken. Ze sluiten zich allemaal af. En de kapialisten hebben vrij spel. Het zijn allemaal eilandjes, en de kapitalisten varen daar tussen gelijk piraten en zetten iedereen in 't zak. En de mensen staan er naar te gapen, gelijk koeien naar een voorbijrazende trein. Die laten hun bepikken waar ze bij staan."
Als de zilvergrijze kunstenaar met zijn glanzende leren vest zegt: "Met zo'n doorwrocht intellectualistisch weekblad als solidair ga je hen niet wakker schudden", schuif ik mijn stoel alvast een half metertje achteruit. Kwestie van rapper naar de uitgang te kunnen lopen. "Maar Solidair is daar niet voor bedoeld!', schreeuwt Romain. 'Solidair dient om de militanten te revolutionariseren. Om hun marxistische analyses te geven, zodat ze dat kunnen vertalen naar de arbeiders." De eindredactrice van het Nieuwsblad blijft erbij dat je met human interest verhalen veel makkelijker tot mensen doordringt. Haar echtgenoot beaamt dat.
"Kom, we zijn weg. We moeten nog folders kopiëren", zegt Romain. Ik haal mijn charmantste glimlach boven en maak zo lang mogelijk oogcontact. "Ik maak werk van dat interview", zegt de vrouw. En ze geeft mij haar kaartje. Het is tegelijk het kaartje van haar man. Een koppel dat een visitekaartje deelt, die kunnen nog niet lang samen zijn.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 2Uitstekend:   1 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 1 stem(men) |
