Volg ons op facebook
|
< terug
Sprookjes uit de oude doos?
Als m'n kleinkinderen op bezoek komen, vragen ze telkens of ik een verhaaltje wil vertellen. Liefst een sprookje uit de goede oude tijd. Weliswaar een aangepaste versie, die ik meestal ter plaatse verzin. Hoe griezeliger, hoe liever ze het hebben. Met een portie bloederige taferelen, waar de boze wolf een puntje kan aanzuigen...Seks laat ik eruit, daar hebben ze tegenwoordig een pc voor...
Ik vraag altijd welk sprookje ze willen horen. 't Zijn altijd dezelfde sprookjes, er worden tegenwoordig geen nieuwe meer gemaakt, denk ik. Waar is de tijd toen ik voor m'n eigen kinderen voorlas uit Het Groot Sprookjesboek? Toen al las ik dingen voor die er helemaal niet stonden. Ik liet me soms meeslepen door m'n eigen fantasie. Het verhaal kreeg soms absurde wendingen, leek soms meer op een thriller of een misdaadverhaal waarin de goeden het moesten afleggen tegen de slechten. De wolf in Roodkapje werd bij mij niet gedood door de jager. Nee, de jager werd, na Roodkapje en grootmoe, ook opgevreten. M'n kinderen slikten het als zoete broodjes. Tot de juf in de klas de officiële versie ten gehore bracht. M'n kinderen, die in de nabewaking zaten, beweerden bij hoog en bij laag dat haar verhaaltje niet klopte. Toen de juf vroeg wat er dan niet klopte, vertelden ze mijn versie. De juf was er eventjes niet goed van, ze moest een paar keer slikken toen ze de gruwelijke details hoorde...
Ik moest dringend op gesprek komen bij de directrice. Wat ik dus met veel plezier deed.
' Dag meneer, zet u, we moeten dringend eens praten...'
' Oei, dat klinkt gewichtig hé? 'zei ik met een glimlach.
Ze keek me aan, haar brilletje met gouden montuur op het puntje van haar neus. Ze zag er uit als een uil in een galmgat van een kerktoren. Ze zal waarschijnlijk gedacht hebben dat ze er intelligent uitzag. Wat dus, in m'n ogen, niet het geval was. Ik verbeet m'n opkomende lachbui, durfde haar bijna niet aan te kijken...
' Het gaat over de sprookjes die u aan uw kinderen vertelt...'
Ze stopte even, me streng aankijkende. Dacht ze soms dat ze met een kleuter te doen had? Moet ik straks in de hoek staan met ezelsoren op m'n kop? Of krijg ik zoals vroeger billenkoek? Dat laatste zei me wel iets, ik zag haar al bezig als SM-meesteres. Ik schoot in een lach...
' U vindt het om te lachen?'
' Feitelijk wel, als ik eerlijk mag zijn, 'k dacht al dat m'n lieftallige kindjes iets mispeuterd hadden...'zei ik geheel niet naar waarheid.
Ik kon toch moeilijk m'n fantasierijke verbeelding aan haar vertellen hé?
' Meneer, ik vind dat uw kinderen nog te klein zijn om hen bloot te stellen aan gruwelverhalen. Vindt u dat ook niet?'
Nee, dat vind ik dus niet. Anders zou ik me wel houden aan wat er in het Sprookjesboek staat. En wie denkt ze wel dat ze is? Thuis vertel ik wat ik wil, op school mogen ze de kinderen wijsmaken wat ze willen. Dat noemen ze een leerprogramma...
' Luister eens, beste directrice, wat ik thuis vertel, zijn mijn zaken en niet de uwe. Ik kom ook niet vertellen hoe u uw lessen moet geven hé?'
Daarmee was de toon gezet, het beloofde nog boeiend te worden...
' Kijk....'vervolgde ik,' m'n verhaaltjes zijn gebaseerd op bestaande sprookjes. De meeste sprookjes zijn regelrechte gruwelverhalen. Of vindt je het normaal dat de boze heks in Hans en Grietje levend verbrandt wordt in haar eigen oven? Dat een jager jacht maakt op Sneeuwwitje om haar hart uit haar overigens mooie lichaam te snijden. Dat het arme schaap vergiftigd wordt door het eten van een appel? Niet verwonderlijk dat m'n kinderen geen appels lusten hé? Doornroosje prikt zich aan een spinnewiel, valt in een honderdjarige slaap en wordt gewekt door een prins die verandert in een koele kikker, omdat ze op een erwt lag...'
M'n fantasie was weer op de loop met mij, ik sloeg al die sprookjes door elkaar. Ze keek me aan alsof er een onweer boven haar hoofd losgebarsten is. Ik kon in haar ogen lezen dat mensen zoals ik opgesloten moeten worden en liefst de sleutel dan nog weggooien ook...
' Maar meneer, het gaat hier om het welzijn van uw kinderen. Kinderen weten perfect dat dit maar sprookjes zijn, ze kunnen heus wel het onderscheid maken...'
' Ja, dat kunnen de mijne ook, daarom dat ik er hen op wijs dat die sprookjes echte gruwels zijn. Wat is daar nu mis mee? Als de jager de wolf opensnijdt, komt er bloed aan te pas, veel bloed hé? Heel die boshut zat onder het bloed, 't was daar een echte slachtpartij, neem dat van me aan. Ze hebben nadien die hut nooit meer proper gekregen. Van armoede zijn ze toen maar ingetrokken bij de drie biggetjes. Maar daar moesten ze afrekenen met de boze wolf z'n broer. Ook toevallig een wolf. Ik kan u verzekeren dat die er niet graag bij was. En deze keer was de jager er niet om hen te helpen. Die was op zoek naar een frisse deerne die Sneeuwwitje heette. Maar die jager had een goed hart en doodde haar niet. Nee, die onnozelaar doodde een onschuldig hert die hem met grote bambi-ogen aankeek. En zeggen dat herten een beschermde diersoort zijn hé? Maar kom, er zijn ergere dingen op de wereld. Zoals een klein ventje vetmesten in een hok, om hem nadien te kunnen opeten. Van kannibalisme gesproken. Al goed dat die heks een beetje bijziende was of die kleine was de eerste dag al in haar stoofpotje belandt...'
Ik wachtte geduldig op een reactie. Ze zette haar brilletje af en wreef in haar ogen. Waarschijnlijk veegde ze een traan weg bij het horen van al dat leed...
' Ja, meneer, zoals u het uitlegt kunnen we beter stoppen met uit het Sprookjesboek te lezen....'
Ze schudde met haar hoofd. Keek me plots droevig aan, alsof ze de hele wereld moest dragen. Ik begon al spijt te krijgen van m'n voortvarendheid. Waar haalde ik het recht om sprookjes in twijfel te trekken? Zijn sprookjes geen spiegel van de werkelijkheid?
' Ik zie dat ik u niet kan overtuigen om uw kinderen de sprookjes te vertellen zoals ze opgetekend zijn? Spijtig, maar ik denk dat u op weg bent om van uw kinderen psychopaten te maken...'zegt ze met enige nadruk.
Daar had ik nog niet aan gedacht. Stel je voor, m'n kinderen die de sprookjes omzetten in werkelijkheid. Die dieren en mensen afslachten en dat allemaal omdat ik m'n fantasie op hen losgelaten had. Je zou voor minder de pijp aan Maarten geven hé? Ik sta recht, beschouw het gesprek als afgelopen en voorbij.
' Mag ik u bedanken voor dit verhelderend gesprek? Ik beloof plechtig dat als ik nog eens een sprookje vertel dat nogal bloederig is, ik erbij zal vertellen dat het geen echt bloed is maar ketchup of tomatensaus, zoals in de films. Ik weet het, het is een pleister op een houten been, maar ge moet geen spijkers op laag water zoeken omdat ge door de bomen het bos niet meer ziet hé? Een splinter zie je ook niet als je een balk in je ogen hebt. Ik hoop dat ik een nagel met een kop geslagen heb. Denk daar maar eens aan als u nog eens oproept om mij dringend te spreken. En wist u dat uw brilletje scheef staat op uw neus?'
Dat wist ze dus niet. Ze zette haar brilletje recht en niet meer op het puntje van haar neus. Ze zag er plots heel wat intelligenter uit. Er was nog toekomst, dacht ik toen..en nu nog...
Ik heb me aan m'n woord gehouden. Ik vertelde m'n kinderen dat al dat bloed nep was. Ze geloofden me niet. Kinderen zijn verdorie slimmer dan we denken, was m'n conclusie...
©GoNo
feedback van andere lezers- andremoortgat
Mooie tekening en babbel
GoNo2: Dank u! - lin
Heel humoristisch verhaal waar ik als juf toch wel erg om moest lachen. Vertel gerust verder aan je (klein)kinderen! gr Lin
GoNo2: Dank u!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 4Uitstekend:   2 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
