Volg ons op facebook
|
< terug
Koersen is vallen en opstaan...
Kleindochter op bezoek geweest. 'k Ben er nog niet goed van. Als die later geen advocaat wordt, dan weet ik het ook niet meer. Van acht uur 's morgens tot vijf uur 's avonds heeft haar mondje geen minuut stil gestaan. Ze tatert en tatert maar, de hele dag door. Van de ronde van Spanje heb ik weinig kunnen volgen, gezien ze de meest absurde vragen stelde...
' Bompa, waarom vallen die altijd?'
' Ja, meisje, dat gebeurt soms, omdat ze niet opletten hé?'
' Ze rijden veel te dicht bij elkaar. Als ze altijd maar vallen, moeten ze leren met de fiets rijden hé?'
' Inderdaad...'
Ik hoop op een moment van stilte...
' Bompa, er hangt er ene aan die auto vast. Kijk, da's niet eerlijk. Zo kan ik ook winnen...'
Het lijkt wel dat ze even moet bezinnen over wat ze zo juist gezien heeft. De wereld van valsspelen openbaart zich voor haar. Welkom, denk ik dan...
' Bompa, naar waar rijden ze?'
' Goeie vraag, 'k weet het niet meer. Ik denk naar Linkeroever, naar Sint-Anneke. Mosselen gaan eten bij Minerva, misschien?'
' Linkeroever ligt toch niet in Spanje of wel soms?'
Kleindochter is zeven jaar en weet al meer van Spanje dan ik op die leeftijd. Zouden die kinderen van tegenwoordig alles opzoeken op 't internet, stel ik me de vraag.
' Meisje, Antwerpen is het middelpunt van het universum, al de rest is parking hé?'
' In onze klas zaten er ook twee Spanjaarden. Alberto en Conchita...'
Ik schiet in een lach...
' Waarom lach je?'
' Omdat ik moest denken aan Alberto van Samson en Gert. En aan Conchita Wurst, de vrouw met de baard. Een mooie combinatie, die twee...'
Ze kijkt me niet begrijpend aan, verwacht nu dat ik ook uitleg wat zo mooi is aan die combinatie...ik zwijg als een graf...
' Bompa, duurt die koers nog lang? 't Is altijd maar hetzelfde, ze rijden bijna de mensen omver. Ons mama zegt altijd dat ik goed uit m'n doppen moet kijken als ik met de fiets rijd, maar zij kijken niet eens waar ze rijden. Boempatat, er liggen er weer een paar op de grond. Leren rijden hé?'
' Die zullen moe en in slaap gevallen zijn. Misschien komt het door het getater van jou. Die luisteren mee naar jouw commentaar. Zie je dat ding in hun oor? Dat noemen ze een oortje. Een koptelefoontje waarmee ze alles kunnen horen en ook in kunnen spreken...'
' Ze kunnen toch ook hun gsm gebruiken?'
' Dat mag niet omdat daar spelletjes mee kunnen gespeeld worden. Dan zouden er nog meer vallen hé?'
Aan mijn uitleg zal het niet liggen, maar op den duur weet ik geen antwoorden meer te verzinnen...
' Bompa, zijn ze er bijna?'
' Nog 20 km. Ze kunnen de mosselen al ruiken. Ze zullen content zijn op Linkeroever, lang geleden dat er nog zo veel volk was...'zeg ik met een grijnslachje.
' Twintig kilometer, da's nog ver. Dan is m'n feuilleton al gedaan...'
Ze kijkt me mokkend aan. Hardvochtig als ik ben, zal ik deze keer niet plooien...
Om één of andere reden valt plots het beeld weg, we zitten naar een zwart scherm te staren. De Voorzienigheid spant duidelijk samen met m'n kleindochter, denk ik dan. We horen wel het afgezaagde commentaar van de twee goddelijke deugden die zich sportcommentatoren noemen...
' Ik zal eens kijken op een andere zender...'
' Op Ketnet, daar geven ze altijd goeie feuilletons, bompa?'
Ze smeekt bijna...
' Nee, op de Noord-Koreaanse staatszender. Die hebben de beste sportzender. Kim Jung Twee is daar verkozen tot beste sportschutter van z'n land en omgeving. Heeft ook de trofee van de liggende wip gewonnen...'
' Wie is Kim Jan Twee?'
' Kim Jung, niet Jan, is de goddelijke president van Noord-Korea. Schijnt rechtstreeks uit de hemel gekomen te zijn. Z'n volk aanbidt hem als een God. Een beetje zoals met die popzangers, waar de massa op festivals hun centen aan uitgeven...'
Toeval of niet, met al dat zappen beland ik toch wel op Ketnet zeker...
' Bompa, 't is juist begonnen...'
' Wat is juist begonnen?'
' M'n feuilleton...'
' Maar de koers is nog niet gedaan, meisje. Ik wil m'n koers zien hé?' zeg ik nu ook een beetje mokkende. Ieder op z'n beurt, zoals bij de belastingen of in de biechtstoel hé?
' Is er morgen ook koers?'vraagt ze.
' Ja, morgen is er ook koers, en overmorgen ook...'
' Dan kun je nog veel koers zien als ik er niet ben hé?'
Ik voel dat ik op het addertje ga trappen...
' Meisje, mag uwen oude bompa ook nog tv kijken?'
' Bompa, mag ik ook tv kijken? Ik kan niet volgen omdat je altijd maar zit te tateren. 't Is juist spannend aan 't worden...'
Ik kijk met een scheef oog naar wat in haar ogen zo spannend is...
' De koers is even spannend, al was het maar om te zien hoeveel er in een bocht tegen de vlakte gaan...'probeer ik haar nog te overhalen.
' Bompa, koers is voor oude zageventen. Jij bent toch geen oude zagevent hé?'
Da's ook diplomatisch opgelost, denk ik dan. Voor de tweede keer ben ik ervan overtuigd dat ik hier met een advocate in wording zit...
Ik laat de koers en de kelk aan mij voorbij gaan. Morgen is een andere dag hé? Morgen ga ik eens niet plooien, m'n kat mag op haar achterste poten of op haar kop
gaan staan...
' Is ze braaf geweest?'vraagt haar moeder.
' We hebben samen naar de koers gezien...'zegt m'n kleindochter.
' Je ziet dat de appel niet ver van de boom valt hé?'zegt m'n dochter met enige fierheid in haar stem.
' Ja, ik denk dat ze later wielrenster gaat worden. Ze kent bijna al die coureurs. Allé, toch zeker die dat gevallen zijn hé...'
M'n kleindochter kijkt me aan met een verwijtende blik, geen haar op haar lieftallige hoofdje dat er ook maar aan denkt om wielrijdster te worden, zo veel is zeker. 't Is te veel vallen en opstaan hé?
©GoNo
feedback van andere lezersEnkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 4Uitstekend:   2 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
