naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Manik Neko

door Ghislaine

Hoofdstuk 1


'If you're as poor as I'm, than you got nothing to lose.'
Zorgkundige Laura Maes, verzorgster van dienst, bleef alsmaar aan de woorden denken, terwijl ze beter haar aandacht op het werk toespitste. Ze kende de man nog niet, daarvoor was ze niet lang genoeg in dienst. Voor haar bleef hij de man van de wijze woorden. Ze begreep hem. Gehuld in een Corduroy broek die de sporen van menselijk verval scherp aftekende, een vormloos T-shirt en daarop een vaal houthakkershemd, staafde zijn woorden. Maar anderzijds snapte ze niet hoe hij arm kon zijn, met aan elke vinger een knots van een gouden ring. Dat gaf zijn wijze woorden een dubbele bodem. Nadat ze de koffie had geserveerd, besloot ze zich even terug te trekken in het kantoortje van de hoofdverpleegster. Daar kon ze de bewoners van rusthuis 'Het Mussenhof' echt leren kennen. Hun medische gegevens, de hen omringde familieleden maar vooral welk gezicht bij welke bewoner hoorde. Gewapend met een overheerlijke kop koffie en een koekje zette ze zich neer aan de bureautafel. Maar voor ze zich boog over de informatie, bond ze haar dikke zwarte krullen bijeen in een elastiekje. Haar kapster ging eerdaags weer brommen over uitvallende haren, maar dat deerde haar hier niet. Het koekje was op, haar kopje koffie bijna leeg, als een roffel op de kantoordeur weerklonk.
'Kom maar binnen,' zei ze in de veronderstelling dat het mogelijk een of ander familielid van een bewoner kon zijn. Maar er kwam niemand binnen en Laura las door. Dossier na dossier ging door haar handen en bleven in haar hoofd steken. Ze moest alles uit het hoofd leren, wilde ze geen flaters slaan. Veel van de bewoners waren mensen die hun hele leven in het buitenland hard gewerkt hadden. Enkel van de man van de wijze woorden vond ze niets. Geen mapje, geen papiertje, niks. Alsof de man niet bestond. Door een geluidje werd ze afgeleid. Normaal mocht men tijdens de werkuren hier niet komen. Maar nu Janina Strauven, de hoofdverpleegster er niet was, had ze de kans gegrepen. In gewone omstandigheden was het rond dit uur zo druk, dat bijspijkeren onmogelijk was. Al haar collegaatjes deden het, en waarom zou zij het dan niet doen. Ze had redenen te over, als nieuwkomer. Op drie dagen tijd, iedereen kennen met naam en toenaam leek haar bijzonder moeilijk. Het laatste slokje koffie was koud. Vies vond ze koude koffie. Net zoals ze aanrakingen in haar rug niet wist te smaken. Ze wilde de bureaustoel draaien, maar op een of andere manier zat die klem. Te laat merkte ze de plastic folie over haar gezicht. Haar bewegingen sloegen ongecontroleerd in het wilde weg. Toch zag ze de kans schoon om achter zich te grijpen en voelde droog prikkerig lang haar. Het laatste wat ze voelde.


Hoofdstuk 2
Grauwgrijze luchten, troosteloze straten en nergens een beschikbare parkeerplaats. Morgane Saenen vloekte. Menselijk maar niet erg professioneel. Vandaag te laat komen, schaadde haar goede reputatie als jongste rechercheur. Een unieke kans als deze werd haar geen tweede keer aangeboden. Een eer om ervaring op te doen bij de beste. Het Santiago team stond bekend als een eliteteam. En daar mocht zij met haar zevenentwintig lentes een carrière uitbouwen. Tegen een opportuniteit als deze zei niemand neen. De kerk. Eindelijk gevonden. Het gps systeem in haar wagen deed het de laatste tijd niet naar behoren. De garagist vond geen abnormaliteiten en liet het zoals het was. Kuren, zie de man en bij veelvuldig gebruik, gingen die wel over. Licht lila tegen getinte ruiten en een parkeerplaats vlak voor de deur. Een opsporingsbericht, een poster van Childfocus en een boodschap van algemeen nut op de deur. Ze was er. Voor ze uit haar Ferrari stapte, keek ze nog snel in de spiegel. Niet uit ijdelheid maar uit bezorgdheid over haar uiterlijk. Goed voor de dag komen, vond ze belangrijk. Alles leek in orde. Handtas, parkeerkaart op het dashboard en dan stapte ze uit. Klaar voor de vuurdoop. De wagen sloot af na een lichte druk op de sleutel. Tien stappen verder open de deur automatisch. Licht grijs tapijt dempte haar voetstap. Hoge smalle ramen hielden de depressief makende natuur buiten. Aan de receptie werd ze vriendelijk onthaald en gelijk begeleid tot .aan de groene deur. Vanaf daar stond ze er alleen voor, althans dat dacht ze. De deur schoof open. Getinte ramen van het plafond tot aan de vloer. Grijsblauw hoogpolig tapijt en vrolijk stemmende lichtgele muren. Daar werd ze onthaald door een boom van een kerel. Deze stelde zich voor als Bosmans Johannes. Naast hem voelde ze zich klein ondanks haar een meter tachtig. IJdel was ze niet, maar hij kon de kleine kale vlek op haar kruin iets te gemakkelijk zien. Een beginnersfout met nare gevolgen. Toen werkte ze nog bij de interventiedienst en begeleidde de sociaal - economische inspectie. Doordat ze zich misrekende bij het betreden van een bouwwerf, liep ze tegen een balk met uitstekende stalen pinnen. Het gevolg van die misrekening, was zes hechtingen en een klein kale vlek. Toch wilde ze niet altijd met haar haren in een pony. Het elastiekje deed het haar afbreken. Daarom had ze ervoor gekozen om haar dikke steile haren los te laten hangen maar dat verborg zelden het kale vlekje. Johannes klopte op een chocolade kleurige deur. Men gaf snel gehoord. Ze hield haar adem in voor een seconde. Wat een prachtige man was Mateo Santiago. Licht getaande huid, veel te lange haren naar haar smaak, maar dat lijf was om bij weg te dromen. Hij hoefde zich niet voor te stellen. Daarvoor kwam Mateo teveel in de media om hem niet te kennen. Hij stelde de rest van het team voor. Daarbij ging hij de ronde tafel klokgewijs en eindigde bij de zwartharige vrouw die hij voorstelde als Gitta Gerben, wiens plaats zij innam.
"Ze worden steeds jonger Mats. Dan kunnen ze zich omhoog neuken," sneerde de vrouw minachtend.
Morgane verschoot van de grove ongemanierde wijze waarop de vrouw haar chef aansprak. Maar ze verschoot nog meer van Santiago's reactie. Het 'dimmen' had luid genoeg geklonken, een teken dat Mateo niet met alles gediend was. Dat zag Morgane ook aan zijn gelaatsuitdrukking. Toch klonk er licht gegrinnik.
"Troost je kind, buiten onze Mats is er niemand nog beschikbaar. Lex is van mij,"weerklonk het waarschuwend van Gitta. Morgane kreeg er koude rillingen van. Er werd gelachen en gescandeerd, Go Gitta go.
"Het is niet mijn bedoeling om echtbreker te spelen, inspecteur Gerben. Het kan mijn carrière schaden en dat is iemand anders zijn echtgenoot me heus niet waard," antwoordde Morgane liefjes maar verwenste het mens met haar grove manieren.
"Ach snotneus. Dat zeggen ze allemaal tot ze de kans krijgen. Voor een beter betaald postje zijn de beentjes snel gespreid.'
"U kan het weten Gitta. Zoveel ervaring in deze materie?"
De draai om haar oren had Morgane niet zien aankomen. Maar ze diende dat grof wijf niet meer van repliek. Weerwerk tegen een hoger geplaatste was niet echt ondoenbaar, maar het kostte energie. Niets zo energie verslindend dan zinloze discussie. Ze gebruikte haar kracht liever voor dienstbaarheid aan de burger. Santiago stond echter wel op zijn strepen. Hij nam de vrouw ruw bij de arm en dirigeerde haar de gang op waar zijn stem doorheen bulderde. Toen Gitta weer binnenkwam, wist ze niet hoe snel ze moest wegkomen. Handtas, autosleutels en een vluchtige groet naar haar man en weg was ze. Morgane rook haar parfum toen ze haar passeerde en zag toen dat er waarschijnlijk meer dan een kind op komst was in het gezin Vanbreukelen. Toen de brutale vrouw zich moeizaam in haar wagen hijste, kreeg Morgane spijt. Spijt dat ze de vrouw geen klap had verkocht, spijt dat ze haar leergierigheid niet had ingetoomd en spijt dat ze deze kans had aangenomen. Maar zoals altijd kwam spijt na de zonde, zelden ervoor. Het was te laat. Zo simpel was dat. Op de achtergrond zag ze twee interventiewagens vertrekken en hopelijk boden die haar de kans zich te bewijzen wie ze was en waar ze voor stond. Toen ze zich omdraaide, keek ze in de pretoogjes van Bonnarens Mark.
"Nogal een ontvangst," zie hij en knipoogde.
"Wat moet ik daarop zeggen? Die oorveeg vond u blijkbaar vermakelijk," sneerde ze, terwijl ze op de bureautafel van Gitta ging zitten.
Mark lichtte de hielen. Als het hier zo aan toeging, stonden haar nog flink wat verrassingen te wachten. De grootste was wellicht de kakofonie van muziek. Alle Iphones en Smartphones gingen gelijkertijd over, enkel die van haar zweeg in alle toonaarde. Alex en Mark haalden hun fototoestellen uit de grenen kast. Mateo worstelde zich in zijn jas terwijl hij telefoneerde. Morgane waagde zich niet in zijn buurt, al kon hij een helpende hand gebruiken. Niet met wat hier net had gespeeld.

feedback van andere lezers

• GoNo2
  Rap en snel het vervolg lezen!

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 2

Uitstekend: 1 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 1 stem(men)