Volg ons op facebook
|
< terug
Ik heb de zon zien zakken in de zee.
Het was woensdagnamiddag. Op z'n zondags gekleed wandelden we door de drukke winkelstraat van de stad. Mijn moeder, m'n zus en ik hadden net elk een paar nieuwe schoenen gekocht. Moeder worstelde met drie volle Shoe Post-plasticzakken en een veel te grote handtas.
'Wacht hier even', zei ze plotseling. 'Ik ben zo terug.' Ze plaatste het schoeisel tussen mij en Sonja. 'Zie dat ze niet weglopen. En Mario, let ook op je zus.'
Ze draaide zich om en stapte een eindje terug. Daar sloeg ze een babbeltje met een wildvreemde man. Ze lachten naar elkaar en keken af en toe onze richting uit.
Kom, gebaarde ik met een wijde armbeweging en tikte vervolgens met de wijsvinger op m'n linkerpols alsof ik een horloge droeg. Ze begreep me en knikte.
'Ken je hem?' vroeg ik Sonja. Ze haalde ongeïnteresseerd haar schouders op en had enkel oog voor de tussen ons staande zakken.
Moeders hand gleed zachtjes langs zijn bovenarm. Meteen daarna stapte ze terug naar ons toe.
'Ma, wie was dat?' vroeg ik nieuwsgierig.
'Kerjeuzeneuze', zei ze. 'Kom, we moeten gaan. Straks missen we de bus.'
Nog geen uurtje later zaten we thuis al televisie te kijken. Kapitein Zeppos moest nog even wachten om het verdwenen schilderij te zoeken, want Nonkel Bob en zijn vrolijke vrienden wisten weer van geen ophouden. Als elfjarige vond ik mezelf iets te oud om nog mee te zingen met die afgezaagde kinderliedjes. Wat je niet kon zeggen van m'n drie jaar jongere zus. Die zag elke woensdag de zon vrolijk in de zee zakken.
Ondertussen maakte moeder het eten klaar. En woensdag betekende frietjesdag. Terwijl Bob op zijn gitaar tokkelde, volgde ik alle bewegingen in de keuken. Ze schilde fluitend de aardappelen, spoelde en droogde ze af, sneed ze in schijfjes en reepjes, en frituurde de frietjes voor de eerste maal. Tomaten werden neuriënd in plakjes gesneden en samen met azijn en olie in een glazen kom gemengd. De eieren werden klaargelegd om later in een paardenoog te veranderen. Daarna werd de tafel overdreven opgewekt gedekt. Ik dacht bijna dat ze ging dansen met de borden. Haar voeten leken niet eens de grond te raken. Het bestek werd met zo'n elegantie op tafel geplaatst dat ik me even in een driesterrenrestaurant waande. Haar hele doen verwarde me. Ik wou bijna vragen wat er loos was, maar het gepiep van een opengaande deur voorkwam dat.
Vader kwam binnen. Hij murmelde iets dat waarschijnlijk als groet bedoeld was. Hij nam de krant en plofte zich uitgestrekt in de zetel. De liefde stroomde van z'n bevuild gezicht. Moeder ging met beide voeten weer op de grond de keuken in. M'n zus paste voor de tiende maal haar nieuwe rode schoenen. Nonkel Bob was ondertussen samen met zijn zon van het scherm verdwenen. De legendarische begintune van Kapitein Zeppos weerklonk door ons huis. En ik, ik dacht nog steeds aan die onbekende man.
'Aan tafel! 't Eten is klaar', riep moeder.
Mijn zus en ik hielden ons dagelijks wedstrijdje "om ter snelst aan tafel".
'Een beetje kalm hé', zei vader, 'of jullie mogen in bed zonder eten.'
Moeder bediende ons één voor één. Vader kreeg als hardst werkende en meest hongerige de grootste portie. Onder de twee paardenogen en een halve kilo tomaten kon je nog amper frieten zien.
'En wat hebben jullie vandaag uitgespookt?' mompelde hij met een volle mond.
'We zijn naar de stad geweest en hebben nieuwe schoenen gekocht', antwoordde moeder.
'Ja', zei Sonja, 'ik heb rode schoenen, Mario bruine en ma zwarte.'
'Ach zo', zei vader, 'alweer nieuwe schoenen. En wat hebben jullie nog gedaan?'
'Gewandeld', antwoordde m'n zus.
'En hard gelopen toen we bijna de bus misten', voegde ik er uitdagend aan toe.
'Ja. Hij was iets te vroeg', loog moeder.
'Ma heeft te lang getaterd met een vreemde man', zei ik in mijn bord kijkend.
Ik had beter naar m'n moeder gekeken, dan had ik misschien die aankomende oorveeg kunnen ontwijken.
M'n vader schrok. 'Wat is er hier aan de hand?' vroeg ie verbaasd.
'Ma die bij een andere vent zit', schreeuwde ik achteruit deinzend en bang voor een tweede veeg.
'Ben je nu helemaal gek geworden!' krijste ze. 'Ik heb gewoon staan praten met een oude bekende. Iemand die ooit bij mij op school zat. Hoe durf je zoiets te zeggen.'
'Mario, naar je kamer', riep vader. 'Denk maar eens goed na over de onzin die je weer uitkraamt.'
Ik liep boos naar m'n kamer. Ik moest niet meer nadenken. Ik was nu helemaal overtuigd. Moeder had een nieuwe vriend. Die klap sprak boekdelen. Ik moest zelfs lachen om wat ze zei: een oude schoolvriend! Hij leek me eerder twintig jaar ouder, of hij was heel wat jaren blijven zitten. Had ze gezegd een oude leraar, dan had ik misschien nog even getwijfeld.
Vier maanden later werd de onzin waarheid. Sonja en ik kwamen thuis van school. Een grote verhuiswagen stond al bijna volgeladen op de oprit. Er stond ook nog een klein autootje met die vreemde man uit de stad achter het stuur.
'Kom eens beiden', zei moeder.
'Ma gaat een tijdje weg. Pa en ik maken steeds ruzie en ik ga ergens anders wonen met Daniël.'
Dus zo heet hij, dacht ik. Daniël de Veroveraar!
Mijn zus vroeg huilend: 'Maar ma, waar ga je wonen?'
'In de stad waar we enkele maanden geleden jouw rode schoenen gekocht hebben', antwoordde ze.
'En mag ik niet mee?' vroeg ze snikkend.
'Nu nog niet, misschien later. Zou je dat willen?'
'Als Mario ook mee mag', zei m'n zus.
'Luister meisje. Zaterdag mogen jullie misschien komen. Pa en ik zullen wel iets regelen.'
Ik ging naar binnen en werd bijna omvergelopen door twee fluitende verhuizers. Tot m'n grote verbazing zag ik enkel nog een tafel met vier stoelen staan. Toen besefte ik dat het echt menens was. Ik huilde stilletjes terwijl ik rondkeek. Aan de muur hing nog één foto van wat ooit het mooiste modelgezin in België was. Ik zag de foto en het gezin zo uiteenscheuren.
Moeder kwam met Sonja binnen. 'Mario, let jij nog eventjes op je zus. Straks komt pa thuis, dus ik moet nu gaan.'
Sonja kreeg nog snel een dikke kus. Ik deed een stap achteruit toen ze ook mij wou zoenen.
'Misschien tot zaterdag,' zei ze en sloot de piepende deur.
We keken schreiend door het raam en zagen haar plaatsnemen naast "haar oude schoolvriend". Het kleine autootje reed weg en de grote verhuiswagen volgde. Verdwaasd ging ik aan tafel zitten en staarde naar moeders stoel. Terwijl 't autootje haar naar de stad reed, verscheen ze naast mij aan tafel. 'Waarom toch', vroeg ik, 'waarom toch, ma?' Ik zou nog lang moeten wachten op een antwoord.
Na één jaar vechtscheiding was de echtscheiding een feit. We zijn altijd bij ons vader gebleven. Hij was één der eerste vaders in Vlaanderen die z'n kinderen na een echtscheiding officieel toegewezen kreeg. Hij had tenslotte niets misdaan. Hij ging er niet vandoor met een andere man. Hij haalde het huis niet leeg en hij had de beste advocaat. Gelukkig voor ons begon ie pas na de uitspraak pintjes te drinken en minder thuis te zijn. "Je verdriet verdrinken" werd zijn nieuwe hobby en ik zou hem snel volgen.
Om de maand mochten of moesten we één volle zondag bij moeder. De dagen erna waren we mentaal steeds een wrak. Het was alsof we telkens opnieuw in de steek werden gelaten. Als ik 's avonds in bed het huilen temperde, hoorde ik op de andere kamer het snikken van mijn zus. Na een jaar weigerde ik nog te gaan. Ik kon dat "er is toch niets gebeurd-spelletje" niet verder meespelen. Eerlijk gezegd was deze beslissing niet veel slimmer dan de beslissing die m'n moeder ooit nam.
Na vijftien jaar weinig of geen contact kwam de kentering. Eerst ontmoette ik Els, de vrouw van mijn leven. Dankzij haar bekeek ik alles minder zwart. Lichtgrijs werd m'n lievelingskleur. Ik werd goedhartiger. Ik nam terug contact op met m'n moeder. Ik leerde mijn halfzus Nele alsmaar beter kennen. Die was inmiddels zestien en toen zwanger van mijn neefje Simon. Ik begreep alsmaar meer dat alles wat ooit gebeurd is niet zomaar vruchteloos was. Nele en Simon zijn daar het levende bewijs van. Dat besef heeft de relatie met m'n moeder totaal veranderd. Nu is alles vergeven, maar helaas niet vergeten. Ik zal de oorveeg, die ik enkel kreeg omdat ik de waarheid sprak, nooit vergeten. 'k Zie m'n vader en zijn paardenogen nog steeds verbaasd kijken.
Ik heb de zon diep in de zee zien zakken en het duurde lang voor ze weer aan de hemel verscheen. Veel te lang.
feedback van andere lezers- geertje
De liefde stroomde van z'n bevuild gezicht.
Hij leek me eerder twintig jaar ouder, of hij was heel wat jaren blijven zitten.
Ik zal de oorveeg, die ik enkel kreeg omdat ik de waarheid sprak, nooit vergeten.
Mario, ik heb enkele zinnen eruit "gelift" om aan te tonen, hoe (h)eerlijk ik jouw verhaal vind.
Heel humoristisch geschreven, ik ga er van uit dat dit echt fictie IS.
kus, geertje
backie: Dit is totaal non-fictie, geertje. Zo is het echt gebeurd in 1975. Enkel Kapitein Zeppos is twijfelachtig.
Groetjes backie. - mindy
wauw, ik ben zeer onder de indruk, je hebt het heel mooi verwoord, de zinnen zie geertje uit je verhaal citeert spreken mij het meest aan.
Liefs Mindy
backie: Dank u, mindy, voor deze lovende feedback.
groetjes. backie - Ghislaine
Super. Verwoorden hoe kinderen zich voelen na een scheiding kan vrijwel niemand meer op latere leeftijd tenzij de schrijver het van kortbij meemaakte.
backie: Juist Ghislaine. Ik zie nog alles voor me als gisteren. Heb me er nooit goed bij gevoeld, zelfs niet bij het schrijven.
groetjes. backie - duivelstrikje
leuk verhaaltje!
k moest lachen toen ik jouw titel zag!!!
Ik heb de zon zien zakken in de zee, jaja joepie jaja joepie jaja joepie joepie jee!
Ik heb de zak zien zonnen in de zee........
grappig liedje.
Heel mooi verhaal uiteraard!!! Prachtig verwoord, hartverscheurend, echt buitengewoon prachtig!
kusjes
fientje
PS: uitstekend volstaat zelfs niet, het hoort zeer uitmuntend te zijn! Of iets anders? Toch iets wat beter betekent dan uitstekend.
backie: Ik heb de zee zien zonnen in een zak, singing jaja joepie jaja joepie jaja joepie joepie yeah, enz, enzovoort.
Dank u, duivelstrikje, voor deze fijne feedback.
groetjes. backie - waterklok1
knap! Ik wist niet dat je eieren met frieten kon eten... lijkt me vies... ma ja`
ieder zijn eigen smaak, hé!
lot
backie: Hmmm lekker, frietjes met een paardenoog. Ja Charlotte, in de jaren 70 kregen we nog niet elke dag biefstuk of stoverij. Nu doen we stoverijsaus op ons frietjes. Maar toen was een traag leegstromende eidooier een delicatesse. Je kon daar je frietjes in doppen en het dan zo binnenslurpen.
Hartelijk dank voor de feedback en groetjes. backie - lilKim
Ik kan me enkel aansluiten bij de rest: mooi verwoord, de emotie is goed voelbaar, op sommige momenten is het zelfs grappig, ... Respect!
backie: Dank u, lilkim. Ja, zelfs het serieuste onderwerp kan ik niet zonder wat humor schrijven.
groeten. backie - Draakje
Ik was nog te klein om te beseffen wat er gebeurde toen mijn ouders uit elkaar gingen, maar ik voel de klappen van de zweep nu soms wel. Een pareltje, zij het het droevig. Mooi geschreven!
backie: Dank u Cindy,
Ze zeggen altijd: hoe jonger het kind als de ouders scheiden, hoe beter voor het kind. Dan zijn de herinneringen maar beperkt. Dus 11 jaar was voor mij geen ideale leeftijd. Ik hoop in jouw geval dat ze gelijk hebben. Maar aangezien je de klappen van de zweep soms nu nog voelt, is er misschien toch iets blijven hangen. De één verwerkt het beter dan de ander. Ik was zwak op dat gebied. Al wat later misging in m'n leven was altijd de schuld van mijn moeder: mijn studies, mijn gedrag, alles. Dat was een gemakkelijk excuus. Maar tijd heelde de wonde.
Groetjes. backie - Leona
Wat een pakkend verhaal, ik kan me die situatie zo inbeelden, het moet vreselijk geweest zijn, zo'n gezellig nestje als kind te zien stukgereten worden,
supergoed beschreven, vooral de zon die in verschillende facetten in het verhaal zakt ... gelukkig kwam Els!
backie: Dank u, Leona.
Ja, Els heeft een groot aandeel voor de positieve ommekeer. Nu is scheiden een trend. In de klas zitten 40% kinderen met gescheiden ouders. Die kinderen hebben misschien nog iets aan elkaar, als ze erover willen praten? In de jaren zeventig was dat niet zo evident. Ik was beschaamd om naar school te gaan de eerste jaren. Bang van reacties, die ik eigenlijhk nooit kreeg. Dan bekijk je het anders als kind: ik krijg geen reacties, dus niemand trekt het zich aan. Met andere woorden: je voelt je altijd het slachtoffer. Maar dat was vroeger hé. Er zijn toch mooie dingen en mensen uit voortgekomen. Dat is het mooie.
groetjes. backie - VickyLievens
leuke titel,
heel mooi verhaal,
goed geschreven.
groetjes Vicky
backie: Dank u, Vicky, voor de lovende feedback. Mag ik weten waarom al je 'Mijn leven als.........' -verhalen verdwenen zijn? Leestermijn verstreken?
groetjes. backie - knuffieke
Prachtig beschreven... we kunnen echt zien hoe het toen aanvoelde... . Heel mooi verwoord!
Groetjes, Sonia.
backie: Hartelijk dank, Sonia, voor deze feedback. Je doet me onvrijwillig aan mijn zus denken (ivm dit verhaal en het feit dat je Son(j)ia noemt).
Groetjes. backie - Vansion
Je -ondanks alles- relativerende humor en originele beelden halen zelfs een kletsnatte zon boven water.
backie: Dank u, Vansion. U heeft mijn bewust schrijffoutje in een andere feedback goed opgemerkt(het woordje 'er' eruit gelaten' bij dat in-vetten). Ik kan niet toegeven hoor, als ik een foutje maak. Heb altijd een excuus. Je laat u ook niet rap beetnemen hé.
Tot wederlezen. backie - gelaarsdekat
Hallo Backie, Ik vind de eerste 4 alinea's voortreffelijk geschreven, veel vaart, humor, goede stijl, origineel ook( de laatste alinea herken ik de stijl niet meer: stijlbreuk alsof je in je dagboek schrijft, het eerste gedeelte heb ik dat niet. Alsof het meer commentaar is op het andere, komt denk ik ook omdat je daar geen dialoog in het verwerkt. Vergeef me mijn kritische noot bij je verhaal wat een schokkende ervaring moet zijn geweest. Ik vind nl. dat je het heel mooi verwoord zonder dat het sentimenteel wordt en dat vind ik knap gedaan. Zou het leuk vinden als je mijn Olafverhaal leest en vertelt wat je er van vindt. Liefs Anneke
backie: Ja, gelaarsdekat, ik wou de twee dagen die ik nooit zal vergeten beschrijven. De laatste alinea is meer een samenvatting van wat later nog gebeurd is, en om te tonen dat het toch nog goed gekomen is. Het verhaal werd me nu al te lang, dus een boek zal ik nooit schrijven. Maar je hebt natuurlijk gelijk. Ik zal je Olafverhaal deze week eens lezen.
Ik dank je voor alle lovende woorden en groet je. backie - verf
ge weet toch wat ze zegen over BOB en kinderen ze noemden hem NONKEL
"de zon diep in de zee zien zakken " kan ernstige gevolgen hebben
- erinneke
Hey, wat betreft schrijfstijl en structuur, zit je inderdaad met een stijlbreuk. Ik kan er geheel inkomen dat die omwille van therapeurisch, verklarende, duidende of meer van die redenen gerechtvaardigd bijstaat, maar het breekt het verhaal. Ook voelt het tweede deel aan of het er in de rapte is bijgeschreven. Er staat trouwens een kleine fout in, het is dankzij Els en niet dankzich Els... Tot daar de commentaar.
Inhoudelijk is het een sterk verhaal, maar heb ik moeite om erin mee te gaan. Mijn ouders zijn nog steeds samen, en ik ben toegekomen op een leeftijd waarop ik er niet hartbroken van zou zijn, mochten ze beslissen dat het niet meer lukt (niet dat dat likely to happen is). Ik kan me perfect inbeelden dat zelfs de ware plots de ware niet meer is, alhoewel ik zelf al 10 jaar gelukkig ben met de ware. In oorlog en liefde kent men nu eenmaal geen vrienden en enkel de dood is een zekerheid. Ik vind het verhaal dus goed geschreven (het jaren 70 gedeelte toch), bijna filmisch in beeld gebracht en ik wil geloven dat zoiets een zware impact kan hebben, maar het is te kort om mij emotioneel te kunnen meeslepen. Toch zeer blij dat ik het gelezen heb, dit belicht een andere kant van je als schrijver. Erinneke
backie: Je hebt gelijk wat betreft het tweede deel. Het is er snel bijgeschreven. Ik had geen geduld om door te gaan op het elan van de jaren zeventig. Ik wou enkel die bewuste dag beschrijven omdat het de meest donkere dag uit m'n leven is. Daarna wou ik nog snel meegeven hoe het nu met ons gesteld was. Even laten blijken dat het achteraf nog allemaal zo slecht niet was. Ik had wel geen zin om een gans boek te schrijven. Ik heb al werk genoeg met zo'n kortverhaaltje. En over die stijlbreuk waarover je regelmatig feedbackt: ik vind dat niet echt stijlbreuk. Dat is bewust. Het is als in vele films. Regelmatig van het verleden naar het heden. Tussenin wat informatie en dan weer een sprong naar het verleden. Ik vind dit dan ook de betere films. Net als die films waarin de hoofpersoon de kijker tussendoor persoonlijk aanspreekt. Misschien is de vergelijking niet juist, maar ik hoop dat je me niet begrijpt. Of bedoel je dat niet met stijlbreuk?
Bedankt erinneke. Altijd leuk om je mening te lezen. We kunnen het niet altijd eens zijn hé.
groetjes - thijl
Indrukwekkend, leed afstandelijk beschreven, als een toeschouwer naderhand.
backie: thijl, ik dank je voor deze lovende feedback.
groeten.
backie
|
