Volg ons op facebook
|
< terug
Maneki Neko
Hoofdstuk 10
Krachtig hoge wilde sprongen, vrolijk geblaf en modderpoten maakte Gitta ziedend. Ze had al moeite genoeg om het huis netjes te houden nu haar immens dikke buik in de weg stak. Hoewel ze Max, hun langharige Duitse herder graag rond zicht had, kon het beest haar met evenveel genoegen het leven zuur maken. Ze vond hem met momenten zo'n immens stomme hond. Als hij op zijn achterste poten ging staan, geraakte hij moeiteloos aan Loes die op de barkast zat. Wat die twee de laatste tijd bezielde, snapte ze voor geen meter. Eerst konden ze niet zonder elkaar, sliepen gelijk in de grote hondenmand, maar sinds kort kon Loes zo onhebbelijk blazen en krabben. Loes, hun muisgrijs getijgerde kat draaide zich in een vlotte beweging tot een bolletje wol. Die blaffende jumper maakt niet de minste indruk, zag Gitta. Ze kon toch moeilijk het toverwoord weer gebruiken om de rust te herstellen. Dat zou dan het tiende koekje van de dag zijn en Max rug was al zo breed als het salontafeltje. Kon ze niet maken voor de hond zijn gezondheid.
"Max!" zei ze, maar het 'genoeg' dat ze er achteraan wilde roepen werd in de kiem gesmoord door de bel. Als een speer vloog Max naar de andere kant van het huis. Moeizaam hees Gitta haar zwaar lichaam uit de clubzetel. Die immens dikke buik werd stilaan hinderlijk, maar voor het welzijn van haar tweeling, diende ze het nog minstens zes weken rustig aan te doen. Aan de eiken tussendeur keek ze om naar de hond. Hij zat rustig aan de voordeur, waardoor ze wist dat het de postbode niet kon zijn. In dat geval ging Max als een duivel te keer tot de postbode van het tuinpad af was of schoot hij naar buiten en raasde langsheen de afspanning tot de man uit het zicht verdwenen was. Door het spionnetje zag ze niemand staan. Raar. Ze deed de deur open. Niemand. Echt niemand. Doordat Max ging liggen, nam ze een pas terug en zag ze een pakje liggen. Het commando 'apport' deed zijn werk. Max nam het pakje op en liet het in haar wachtende hand vallen. Gelijk veranderde de hond in een gevaarlijk monster. Rechtstaande haren en grommend schoot hij haar voorbij de keuken in. Op de achtergrond hoorde ze een opeenvolging van geluiden waardoor ze wist, dat er weer diende opgeruimd te worden. De glazen deur van de veranda ging met een fikse klap dicht.
"Max! Verdomme kuthond," fulmineerde Gitta onderweg naar de oorlogszone. In de spoelbak onder het brede raam vond ze geen spoor meer van de hond noch de kat, maar een hoop scherven van de ontbijtboel, die ze nog had willen opruimen maar waar vermoeidheid de overhand had gekregen. Ze hoorde in de verte Max blaffen, het klonk zo raar. Hij stond naar haar mening te ver van het huis af. Waarschijnlijk achter de grote groenteserre aan het zwembad, waardoor het blafgeluid verwrongen klonk. Gitta nam het kopje met klaproos op en hield de helft in haar hand. Alex zal tevreden zijn, dacht ze, dit is het tweede servies voor de vuilnisbak. Gelukkig lag haar glas met zilveren randje enkel om, maar bleek bij nader inspectie intact. Haar koesterglas, een geschenk van Kirian's vader. Een doorn in het oog van Lex, die vond dat Urbain de laatste maanden te vaak over de vloer kwam als hij niet thuis was, of net vertrok als hij binnenkwam. Ze had dorst. Ze spoelde voor alle zekerheid het glas om, vulde het onder de kraan en dronk het in een teug leeg. Dat deed deugd. Daarna ging haar aandacht naar het grappige pakje. Ze prutste het open en haalde tot haarverbazing een miniversie van Loes eruit met een knoert van een robijn op zijn buik. Dit was een geslaagde verrassing. Ze nam haar mobiel van het raamkozijn en stuurde een tekstberichtje naar Lex. Daarna verdwijn de mobiele telefoon in haar broekzak. In afwachting van een antwoord, ging ze voor de zoveelste keer naar het toilet. De baby's hadden een topmatch geschopt. In de gang naar de badkamer snoof ze een vreemde geur op. Ze gaf er geen aandacht meer aan, want sinds ze zwanger was, bedroog haar reukorgaan haar te pas en te onpas. Zo had ze nog niet zo heel lang geleden aan Lex gevraagd wie er in het midden van de nacht eierkoeken had gebakken. Andere dagen stond ze in volle paniek in de tuin omdat ze gas rook, of zoals eergisteren toen ze de pot met soep op het vuur zette, die flink zuur geworden was. Het rook naar spaghettisaus waardoor ze er geen erg in had. Het werd tijd dat ze van dit volle pakje verlost werd, want Alex stoorde zich enorm aan de rare kuren. Vlak voor de badkamerdeur voelde ze een enorme kracht in haar rug die haar de badkamer insmeet, tegen de glazenwand van de douche aanknalde. In de verte hoorde ze wolvengehuil en het ruizen van de zee.
Hoofdstuk 11
Buikpijn en hoofdpijn. Een kater na een stevig feestje was milder. Al haar spieren jankten. Maar laksheid kon Santiago haar niet verwijten. Ondanks dat ze door het smalle stuk van het dakraam van de Beamer gekropen was, stond ze voor de deur van het griezelhuis. Voor ze de deur opende, hulde ze haar handen in blauwe latex, verbrak daarna de zegel en ontsloot de deur. Ze liet ze op een kier open. Frisse lucht was hier zeker nog welkom, hoewel alle vuilnis opgeruid was, hing de geur van verwaarlozing en verderf er nog steeds. Niet meer zo intens en indringend echter, zodat ze er niet misselijk van werd, maar toch. Het zonlicht benadrukte de schreeuw van de vloer om zeepsop. Ze ging op haar hurken zitten, de smerige vlekken vertoonden een patroon die ze met onzichtbare krijtlijnen in haar gedachten verbond. Het beeld dat zich vormde, vervaagde snel. Een foto leek een betere oplossing. Die verdomde hoofdpijn. Met haar Samsung S schoot ze de ene foto na de andere, terwijl ze het patroon klokgewijs afliep. Toen ze op haar vertrekpunt aankwam, stond ze weer richt. Haar door elkaar geranselde spieren maakten bezwaar tegen het eendendansje. Haar wereld draaide een versnelling hoger, waardoor zwarte vlekken voor haar ogen een goed zicht voor enkele seconden belemmerden. Ze strompelde de smalle gang in om aan de voordeur even een kleine pauze in te lassen. De brede straal helder licht, liet haar ook toe de gangvloer aan een grondige inspectie te onderwerpen. Groezelig, maar aan de houten plinten was het beduidend minder vuil. De gelakte houten plinten hadden een zwart - oranje gespikkeld ruitpatroon. Ze waren niet eens behoorlijk afgewerkt, zag ze. Ondanks dat ze gekit waren, vertoonde ze toch een spleet van drie à vier millimeter breed. De trap bleek licht groen en niet gelig zoals ze op de dag van de ontruiming had gedacht. Zijwaarts gesteund door de vale van behang ontdane muur ging ze buiten haar schaduw op de eerste trede staan. Ze nam de tweede trede en zag dat haar hakken geen afdruk hadden nagelaten. Waar ze stond ontwaarde ze eveneens een afdruk, anders en vager. Voor ze tot de bovenste trede ging, wilde ze er zeker van zijn dat het geen oude afdruk was of slijtvegen. Ze sprong van het stukje trap af, waarna ze gelijk naar haar hoofd greep. Een domme actie met venijnige gevolgen. Het werd een moeilijke oefening om de afdruk schaduwvrij te houden. Voorzichtig tipte ze haar wijsvinger in de bovenste rand van de afdruk. Rul droog zand. Iemand had duidelijk de dag van de ontruiming geen schoenbeschermers gedragen. De enige dag dat het vochtig mistig weer geweest was. Dit spoor leek haar opportuun om te volgen. Of had iemand nog toegang tot de woning, vroeg ze zich af. Net toen ze een foto wilde nemen, viel er een langgerekte zwarte vlek over de trap.
"What the fuck,"werd ruw onderbroken door een zwart gestalte, die haar moeiteloos de kamer in smeet. Toen het haar bij de voeten wilde grijpen, schopte ze omhoog en trof doel. Ze kon niet zeggen wat haar belaagde. Het had zelfs geen ogen. Ondanks haar stevig verzet, kreeg het ding haar bij de armen te pakken en zwierde haar door de lucht de gang weer in. De landing tegen de muur was een bij voorbaat verloren gevecht.
Hoofdstuk 12
Smoutebollen, gebakken pensen en frietjes. Vanmiddag had het allemaal lekker geroken, maar na uren begon het Ayse de strot uit te hangen en dat niet alleen. Het heen en weer rennen tussen de bewoners verspreid over het hele 'Mussenhof' en de mensen buiten, resulteerde in dik opgezwollen pijnlijke voeten. Haar rug protesteerde mee, maar dit was haar eigen schuld want ze had ergonomisch leren bukken, maar dat ging nooit zo snel als gewoon je rug buigen. Haar lijf voelde alsof er een smalle pijnlijke spies door haar ruggengraat stak. Het overgrote deel van de bewoners lag al te pitten, terwijl een evenredig aantal mensen nog stevig door feestte. Ze was echt aan een pauze toe en besloot zich even neer te zetten in de lege kamer van de overleden Jozef Bleyen. Ze pikte een stoel uit de kamer van Ida Poels, het mensje zat nog heerlijk buiten met haar familie. Ayse schopte haar witte klompjes uit en schoof ze onder de tafel, zodat ze die straks in het donker weer terugvond, zonder lawaai te maken. Op kousenvoeten sloop ze de lege kamer in, maar liet voorzichtigheidshalve de deur op een kier. Eindelijk een sigaret in alle rust. Ze opende het raam. Zo kon de rook ontsnappen en liet haar ongeoorloofde escapade geen geur achter. Niet dat het in deze kamer veel uitmaakte. Het stonk hier de laatste tijd onophoudelijk, vooral bij regenweer werd de stank intens. In deze kamer hing constant een penetrante geur en niemand wist waar die vandaan kwam. Gulzig inhaleerde ze en blies de rook naar het raam. Overmorgen ging ze zo moe zijn en dan wachtte haar nog zo'n drukke dag als deze. In de weerspiegeling van het raam zag ze dat de deur verder openging.
"Shit, als dat Jelle Bosmans, de hoofdverpleegster van mijn afdeling ben ik genaaid,," dacht ze met een bang hartje en smeet gelijk haar half opgerookte sigaret door het raam.
"Pst, its only mij. Schrik niet hebben,"klonk het in gebroken Nederlands met een flink accent van de hoogblonde Lilly Smith, de uitwisselingsstudente. Ayse veerde recht, trok het kind weg van de plaats waar ze stond. De juffer meende haar sigaret op te steken, vlak onder de rookmelder.
"Thanks, not very smart of me. Sorry," excuseerde het blonde kind zich voor haar dom gedrag, waarna ze uit het raam ging hangen. Ayse vermoedde dat Lilly gewoon pauze had, terwijl ze zelf een kwartier wilde met rust gelaten worden. Haar pauzemoment lag nog een aantal uren verwijderd. Ze stak haar tweede sigaret op, maar wist dat een gesprek aanknopen met dit meisje onmogelijk was. Ze was meertalig maar het beperkte zich tot het Nederlands, Turks en het Frans, maar Engels had ze nooit gestudeerd. Achter zich hoorde ze de bel van de lift.
"Nog meer bezoek," dacht ze geërgerd Wil een mens al eens ontsnappen aan de drukte, verplaatst de drukte zich. Dat was niet de bedoeling. Na enkele minuten was ze bijna door het raam naar buiten gesprongen. De deur vloog met een knal tegen de muur.
"Hey! Dames! Worden jullie niet beneden verwacht," vroeg Christine Jaspers, de poetsvrouw, die de avonddienst vervulde.
"Kunde gij een keer kloppen? Als Jelle ons hier ziet, zijn we nog niet jarig en toonde veelbetekende haar sigaret."
Doe ik wel alsof ik tegen mezelf bezig ben, heb maar gene schrik, ik verraad jullie niet.
"Lief van je Chrisje."
De gezette vrouw startte de boenmachine en toog aan het werk. Ook Lilly vertrok en trok de deur niet helemaal achter zich dicht. Eindelijk weer rust. Ayse stak haar derde sigaret op. Ze had geen zin meer in vieze geuren en melige muziek. Ze was fier dat het evenement 'Mussenrock' een geslaagde dag was geweest voor iedereen. Ook het mooie weer had erin meegespeeld Als haar eigen trouwfeest overmorgen voor de helft zo sfeervol en vrolijk werd, was ze een tevreden mens. Ondanks dat haar sigaret alweer op was, bleef ze zitten. Deze zonsondergang wilde ze nog zien als meisje vooraleer ze zich weer in het feestgedruis begaf. Een onbestemd griezelig geluid dreef haar de gang op. Ze dacht dat ze iets in de liftenblok bewoog, maar het was enkel een flikkering van de deuren in de zon. Ze slaakte een zucht van opluchting. Niemand te zien.
"Het was misschien Christine die met de boenmachine wat onvoorzichtig geweest was, waardoor ze zo'n raar geluid gehoord had," dacht ze, en ging de kamer weer in. Ze zette de stoel voor het raam om een beter zicht op de tent te krijgen. Deze dag wilde ze tot de allerlaatste seconde puren. Het werd steeds onwezenlijker dat ze overmorgen meisje af was. Ze was wat bang voor wat na het feest kwam. Op haar vragen hoe het was, vertelde niemand iets, ook haar oudere getrouwde zusters lieten niks los. De zon ging voor haar gevoel veel te snel onder. Van het ene moment op het anders was het aardedonker. Happend naar lucht. "Wat gebeurde er?" Zwaaiende greep ze naar achter en voelde een ruige mat. Vaag zweefde ze en voelde een heerlijk koud briesje tussen haar benen.. De botsing, stekende pijn en op een verre achtergrond stierf 'Ik mis je elke dag' weg.
feedback van andere lezers- lonelyinla
wow! schrijf eens een boek!
Ghislaine: Zonder pocherig over te komen is dit mijn zesde boek. Bedankt om dit verhaal te lezen. Hopelijk kunnen de vervolgen u eveneens smaken. - GoNo2
Smoutebollen en pensen met frietjes gaan er altijd bij mij in hé?
Ghislaine: Ben zelf niet zo'n fan van smoutebollen noch frietjes maar het aroma is heerlijk om snuiven. Bedankt lieve vriend om dit verhaal op de volgen. - danvoieanne
GRAAG komen lezen en lekker die smoutebollen...
Ghislaine: Ben zelf niet zo'n fan van smoutebollen, al is het aroma ervan heerlijk om snuiven. Bedankt dat u kwam lezen.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 5Uitstekend:   2 stem(men), 67%Goed: 1 stem(men), 33%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
