Volg ons op facebook
|
< terug
Maneki Neko
Hoofdstuk 17
Dokter Buyschaart geeuwde. Zo vroeg in de ochtend was hij moeilijk wakker te krijgen. De twee lijken uit de liftkoker van het Mussenhof lagen op de stalen tafels.
"Eerst wil deze man koffie, dames," excuseerde hij zich voor dat lamentabel gevoel. In zijn kantoortje was het knus warm. Een gevaarlijk plaatsje om in te doezelen wist hij uit ervaring. Een sterke kop oploskoffie was snel gezet, maar hij had knabbelzin door het vergeten super vroeg ontbijt. Waar had hij dat doosje speculoos gelaten? Zijn bureaulade? Neen. De dossierkast? Ook niet. Intussen slurpte hij van zijn koffie. De lage groene dressoirkast? Al net zo min. De grijze hoge metalen draak van een kast? Op slot. Dorien sloot haar kasten meestal af en nam de sleutels mee naar huis. Bij de laatste slok koffie wist hij waar de koekjes lagen. In de auto. Netjes op de achterbank. Hij wuifde denkbeeldig naar zijn wagen en proestte het uit om zijn eigen mallotenstreken. Mok leeg, dan maar weer naar de stalen tafels. Op tafel één links van de automatisch deur lag Ayse Edemir. Nog voor hij enig uiterlijk kenmerk op het post - mortumblad invulde, begon hij met een rapekit. Iets had hem op de plaats delict gewezen dat dit meisje verkracht was, ante- mortum.
"Een kleine scheur ter hoogte van de vaginale wand. Er steekt een vreemd voorwerp in de baarmoeder," sprak hij op band in.
Met een pincet trok hij aan het stokje en hield een paar seconde later een Maneki Neko in zijn hand. Eentje van zilver met een joekel van een turkoois op zijn buik. Het leek hem een bijzonder duur seksspeeltje en uitgerust met bijzonder scherpe voorwerpen. Twee plastic tubes waren eraan geplakt. Naar de inhoud had hij het gissen. Dat was werk voor het laboratorium van Mathieu. Al had hij zo'n bruin vermoedde, toch stond dit beeldje in schril contrast met de origine van dit mooi kind. In haar cultuur was seks voor het huwelijk een schande voor haar familie. Maar of dat hier in het moderne België nog betrof, wist hij niet. Hij verpakte het beeldje in een plasticzakje, kleefde het toe en voorzag het van zijn handtekening in de witte sticker op de achterkant. Daarna nam hij de klipboard en begon met het invullen van het post- mortumblad. Op de zijkant van haar borsten vond hij twee blauwe vlekken met daarin een markering. Vanaf haar middenrif tot aan haar venusheuvel zag ze zwart. Inwendig trof hij nog een grotere ellende aan. Al haar organen dreven in een pap van uitwerpselen en bloed. De meeste organen die door zijn handen gingen, had geen opmerkelijke schade opgelopen. De borstelpin van de schrobmachine waarop ze gevallen was, had een stuk van haar hart afgescheurd, zodat ze bij iedere hartslag inwendig doodbloedde. Een pijnlijke dood. Maar al gauw werd het hem duidelijk, dat het hart gelijk gestopt was met kloppen, zodat het ze gelijk stierf. Een opluchting maar voor haar familie een magere troost. Hetgeen hen geen troost zou brengen was haar maaginhoud constateerde hij. Witte pens was daar het bewijs van, alsook de stukjes bloedworst. Stuk voor stuk dingen ten strengste verboden voor Islamieten. Bij nader onderzoek vond hij ook nog kleine fragmenten van varkensrib. Deze juffer leefde dan toch niet zo nauwgezet de Koranregels na. Terwijl hij haar dichtnaaide, bleven de blauwe markeringen op haar borsten hem integreren. Om een of ander idee staakte hij zijn werk, liep naar zijn kantoortje en nam de defibrillator uit de kast. Gewapend met het toestel ging hij terug naar de tafel en paste een van de peddels in de markering. Match! Hoewel hij geen rechercheur was, rees het idee dat dit target zich een vals alibi wilde verschaffen. Hij zette het toestel op zijn werkbank en begon opnieuw met het eerder in de steek gelaten naaiwerk. Zonde van dit jong leven. Al haar organen gaven blijk van een goede gezondheid, op een minpuntje na. Haar longen vertoonden teer sporen. In andere omstandigheden had ze met deze gezondheid makkelijk kunnen worden.
"Tja, het leven is soms een wreed spel en zijn we enkel maar pionnetjes,"dacht Chris wrang, nadat hij de koeler achter Ayse sloot.
Aan de tafel waarop Jaspers Christine lag, had Chris minder intensief werk. Ook hier was hij eerst met een rapekit begonnen en constateerde dat deze jonge vrouw post- mortum verkracht was. Christine's doodsoorzaak werd nadat hij haar opende duidelijk. De diepe duik in de liftkoker had al haar botten gebroken en de poetsmachine die nadook had de rest tot pulp herleid. Alle vitale organen waren op verschillende plaatsen doorboord met botfragmenten. Ze was integenstelling met Ayse onmiddellijk dood. Ook bij haar zag hij de afdruk van een defibrillatorpeddel. Ze was vaag blauwrood gekleurd hoewel deze jonge dame bijzonder fel was gehavend. Hij kon er als man niet bij, dat iemand hierop kon geilen. Vanaf haar schouders tot aan haar voeten zag ze zwartblauw. Flinke diepe snijwonden waaruit bloederige botten staken.
"Je moet wel erg ziek in je hoofd zijn, als je dan nog aan neuken denkt,"concludeerde hij, nadat hij de deur van de koelcel achter Christine dichtsloeg.
Hoofdstuk 18
Alex zuchtte en wreef zich de ogen uit. Die vervloekte wekker. Alles tolde nog in zijn hoofd. Wat een nacht. Een nacht waarin hij in z'n eentje stevig was doorgezakt. Waarom hij in het holst van de nacht het idiote plan kreeg om zijn hond in de tuin te begraven, wist hij alsnog niet. Daarna had de fles cognac hem de nodige ontspanning geboden. In de slaapkamer op bed met z'n smerige schoenen en dito kleding. Het was wijzer geweest om bij vrouw en kinderen in het ziekenhuis te blijven, maar de artsen vonden het geen goed idee zolang Gitta niet op de intensieve zorg unit lag. Heel eventjes was hij naar zijn meiden gaan kijken. Ze sliepen. Daar had hij ook niets aan gehad. De wekker ging voor een tweede keer af. Waar waren zijn startblokken gebleven? Er viel nochtans flink wat te doen. De rommel in de badkamer, de vage slecht opgeruimde kots van Max en dan de keuken. Hij draaide zich loom om de wekker het zwijgen op de leggen, als honderd scherpe naalden hem in zijn hielen prikten. De wekker kreeg een knal, het dekbed zweefde door de kamer en een verschrokken Loes ging als een duivelin tegen hem tekeer.
"Stoem kat, doe normaal wil je,"waarna hij ontdekte waarom de kat zo tegen hem tekeer ging.
"Loes!? Zes? Wat moeten we ermee," klonk het verontwaardigd als Alex de kittens ontdekte. Hiermee vond hij de start van de dag. Douche ging niet, maar met een kattenwasje kwam hij de dag ook door. Een kop sterke koffie, vier stevige boterhammen met spek en eieren en dan zich aankleden. Hij werd nog op het werk verwacht, en tijdens het aankleden dacht hij erover om zijn vaderschapsverlof op te nemen. Gelijk werd deze gedachte uitgesloten. Om hier de hele dag rond te lummelen was zinloos en in het ziekenhuis zitten trok hem al evenmin. Toch belde hij tien minuten later om één dag vrij van dienst. Mateo deed moeilijk en stemde toe zonder tekst en uitleg. Zelfs aan zijn makker kon Alex het goede nieuws niet kwijt, al had hij het als argument kunnen gebruiken. Dat Mateo niet zonder slag of stoot in discussie ging, begreep Alex. Gezien de omstandigheden leek het hem normaal dat niet zomaar een dag verlof gegeven werd. Met hernieuwde kracht, sleept hij de afvalcontainer uit het stookkot en ruimde het kapotte serviesgoed op. Straks kocht hij gelijk een ander. Dat bood een goed excuus om dan gelijk bij Mateo aan te lopen. De grijze afvalcontainer ging weer terug het stookkot in en werd verruild voor de blauwe. Die sleepte Alex de badkamer in waar hij voorzichtig de achtergelaten rommel van de ambulanciers opruimde. Het gebroken glas en wat braaksel van Max hadden de mensen van het labo meegenomen voor verder onderzoek. Ook de blauwe container ging weer terug op z'n plaats. Maar ondanks het nu opgeruimd was, leek de vloer nergens naar. Om met emmer en dweil aan de slag te gaan, leek hem te vermoeiend. De douche kraan volstond om zowel de badkamer alsook de gang gelijk in een ruk te poetsen. Een schrobborstel, bruine zeep en flink wat mankracht volstond om alles in geen tijd netjes te maken. Een betere work-out bestond niet. Daarna kreeg de keukenvloer dezelfde behandeling hetzij met de tuinslang. Nadat hij de laatste keer de dweil uitwrong, weerklonk een snerpend geluid door de straat. Net alsof iemand met een kettingzaag in de weer was. Vanuit de veranda zag hij niets, waardoor hij besloot de emmer langs de straat in een van de slokkers te legen. Nergens in de straat was iets abnormaals te bespeuren en toch bleef het geluid over het asfalt razen. Via het tuinpad ging hij terug binnen en floot. Maar beseft gelijk dat Max er niet meer was. Nooit meer. Aan de veranda lag een plas modder. Op de vloer in de keuken lagen dikke plukken witte watten.
"What the fuck! Loes!"
Als hij het spoor naliep, zat de kat doodleuk op de grote tafel in de living en had ergens een pak rommel gepikt om haar jongen in te verstoppen.
Hoofdstuk 19
Luchtsteun vloog laag over zijn hoofd wat voor een bende herrie over de grond joeg. De zon kwam vanachter de bomen omhoog. Eindelijk wat beter licht om te zoeken. Mateo zat op een houten afspanning. De zware nacht begon zijn tol te eisen. Even pauzeren om zijn hoofd leeg te maken en dan er weer tegen aan. Morgane was nog steeds niet gevonden. ook de onderzoeksrechter bleek niet op haar plaats te zijn. Nadat hij haar uitdrukkelijk verzocht had om bij het wrak te blijven, kreeg hij geen gehoor op zijne vele oproepen. Zo moeilijk kon het niet zijn om een mobiel gesprek aan te nemen. Intussen had hij al een vijftigtal berichten op haar voicemail achter gelaten.
"Vrouwen! Je kon ze beter in een glazen kastje opsluiten, dan wist je tenminste waar je ze gelaten had,"dacht hij sarcastisch. Alsof het constante gemail het zoekwerk naar Morgane bevorderde. Opnieuw toetste hij het nummer van mevrouw De Wulf in en voor de zoveelste keer kreeg hij een drietalig antwoordapparaat te horen. Weer zoveel minuten verspild voor niks. Zijn Iphone verdween in zijn vestzak. Hij rekte de adempauze en tuurde intussen de omgeving af. Links ver weg tekende vaag de laagbouw zich af, tussen een lint van schreeuwerig geel. De brem botste tegen een grijze muur van beton en hoge sparren. Rechts de kilometers lange afspanning bestaande uit vangrails bakende een weide af, waarin een groot aantal runderen rustig graasden. Vlak voor hem laag struikgewas dat een zekere strengheid gebood aan beide werelden. Achter hem een stuk aarde waarin diepe voren getrokken waren en zo een landweg creëerden. De lucht vulde zich met dierengeluiden. Het bonte tapijt van wit, bruin en zwart op de groene deken uitte loeiend hun misnoegen. Het idee dat Morgane daar in gesukkeld was, bezorgde hem de kriebels. Een bende ruziënde kauwen vlogen over zijn hoofd.
"Ja, ik ga weer aan het werk," bromde hij binnensmonds misnoegd naar het zwarte pluimvee, die zijn vermoeidheid niet meenamen op hun vlucht. Hij zat nog zo lekker. Heel even dacht hij erover na zich te laten vervangen zodat hij zijn bed in kon. Maar een leeg smerig huis was al evenmin aanlokkelijk, zodat hij van het hek afgleed. Over de hele lengte van het hekwerk speurde hij de kale strook zand af naar voetafdrukken. Vlak voor een bosje verwilderde lelies vond hij een afdruk van een zware wandelschoen. Aan de zijkant leek de afdruk dieper, waardoor hij vermoedde dat het om iemand ging die fors gebouwd was. Een man waarvan de schoenmaat overeenstemde met de zijne en dat was minstens maatje vijfenveertig. Jammer van de mooie witte lelies, maar er was niets anders voorhanden om dit spoor te markeren. Hij kon er ook een digitale afdruk met zijn Iphone van maken, maar digitale bewijslast werd zelden aanvaard door de rechtbanken door de manipuleerbaarheid ervan, wist hij uit ervaring. Toch trok hij vier foto's. Hij volgde de richting van de afdruk tot aan het gras. Vanaf daar zocht hij in het gras naar zandafdrukken. De zon hielp hem als een gigantische Megglight. Bij elke afdruk legde hij een bloem neer. Vijf passen verder zand noch platgetrapt gras. Ook van een mogelijke aanwijzing dat Morgane hier kon zijn, vond hij niet. Hij rekte zich. Dat voorovergebogen lopen, eiste veel van zijn rug. Een flikkering in het gras trok even zijn aandacht, maar al snel bleek het om een achtergelaten blikje te gaan. Er lagen nog meer tekenen van moedwillige vervuiling. Vier vuilniszakken, een krat stukgeslagen glazen en een picknickmand waarin een insectenfeestje aan de gang was. Nood gedwongen trok hij van dit triest beeld een foto en verstuurde deze gelijk door naar de gemeentelijke diensten met de melding dit zo vlug als kon op te ruimen. Een kreet deed hem verbaasd omkijken. Morgane? Hij had haar gevonden. Ze lag half naakt vastgegespt met zwarte spanbinders en zal het eruit zag, was ze zwaar onder invloed van narcotische middelen. Straks had hij een weinig coherente verklaring.
"Denk je maar. In een grijs verleden heb je er nog een gehad met Gerben als hoofdrolspeelster in het Partyckadossier" kruiste zijn gedachte. Met zijn zakmes trachtte hij de spanriemen door te snijden terwijl de juffer nog zalig klaarkwam op haar vingers. Een spanriem begaf het waardoor een been vrije ruimte kreeg. Het tweede zat ingewikkeld gespannen rond haar been en taille. Zijn handen trilden als hij haar buik beroerde. De zachtheid van de frisse jeugd, het verlangen naar een partner en seks, onderminden zijn professioneel handelen. De band rondom haar taille liet zich sneller doorsnijden, maar hij had hierbij een misrekening in zijn eigen risico gemaakt. De poging om haar op te tillen, liep op een worsteling uit. Ze graaide naar zijn gevoelige plaatsen en verbrak zijn lichamelijke macht. Hoewel hij zeker sterker was dan dit frêle juffertje, kreeg ze hem bij zijn das te pakken. Een inschattingsfout die hem dreigde te verstrikken. Letterlijk. Met beide handen aan zijn hemdsboord geklemd, veroverde ze macht.
"Hier komt gedonder van", dacht hij bij het verloren spel.
feedback van andere lezers- danvoieanne
Graag weer komen lezen...
Ghislaine: Dank u voor het lezen. - GoNo2
't Wordt knapper en knapperder!
Ghislaine: Het wordt nog een beetje ruiger. Bedankt voor het lezen lieverd.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 3Uitstekend:   1 stem(men), 50%Goed: 1 stem(men), 50%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
