Volg ons op facebook
|
< terug
Geboren in het verkeerde lichaam…
Ik zit op een terrasje, stilletjes te genieten van de zon. Terwijl ik de krant lees, observeer ik stiekem de mensen. Hoe komt het toch dat de meeste mensen zo gehaast zijn, vraag ik me af. Komt er nog bij dat al die mensen met een mobieltje aan hun oor rond lopen. Zouden die soms geboren zijn met een dergelijk ding? Een genetische afwijking misschien? Sommige gesprekken kan ik perfect volgen. Ik word, of ik nu wil of niet, meegesleurd in wat normaal een intiem gesprek zou moeten zijn…
' Ja, natuurlijk, ik heb een briefje van de dokter. Nee, ik ga niet werken als ik mijn regels moet krijgen…'
Zo, denk ik dan, ze moet haar maandstonden nog krijgen en verklaart zich nu al ziek. Spijtig dat venten geen maandstonden kunnen krijgen, dan had ik om de twee dagen ziekteverlof aan kunnen vragen…
' Of mijn baas tevreden zal zijn? Dat weet ik niet, ik lig er ook niet van wakker. Het is zijn supermarkt, niet de mijne. Hij neemt zo veel vakantie op een jaar, ik mag toch ook nog iets hebben in het leven hé? En als het hem niet aanstaat dan ga ik gaan doppen…'
Boeiend, uitermate boeiend dat gesprekje. Ik krijg een gratis inkijk hoe de jeugd omgaat met het verschijnsel dat men werken noemt. Ik begin te begrijpen hoe het komt dat we er economisch zo slecht voorstaan. De jongedame verwijdert zich, zodat ik het verdere verloop nooit te weten zal komen…
Er nestelt zich een wat oudere heer aan het tafeltje naast mij. Hij bestelt een Trappist, liefst een donkere maar als er geen is, dan mag het ook een blonde zijn, zegt hij tegen de dienster. Dat snap ik nu niet hé? Het is zoals het bestellen van een Kriek, maar als er geen is dan mag het ook een watertje zijn van de kraan. En als er geen water van de kraan is omdat de cafébaas zijn waterrekening niet betaald heeft, dan heb ik pech hé?
Zijn mobieltje gaat af. Een melodietje dat iets weg heeft van ' Wij dansen de samba…'. Luid genoeg om te denken dat karnaval terug begonnen is…
' Hallo, ja met mij, met wie anders? Voor de koning moet je een ander nummer draaien hé? Zeg het een keer…'
Ik kijk hem aan, het legt zijn hand op het spreekgedeelte. Het is mijn vrouw, zegt hij tegen mij. Ik ken die vent van haar noch pluimen en zijn vrouw ken ik helemaal al niet. Ik word dus, of ik nu wil of niet, deel van een familie waarvan tien minuten eerder niet wist dat ze bestond. We gaan erop vooruit, denk ik dan…
' Ja schatteke, ik sta nu aan de ingang van de Delhaize. Nee, ik zal die worsten en dat gehakt niet vergeten. Nee, en de boter en zes eieren ook niet. Nee, schatteke, die zak hondeneten ook niet…'
Hij somt nog een hele waslijst op, de man heeft een fenomenaal geheugen, beter dan dat van mij. Hij knipoogt naar mij, een goede verstaander heeft maar een half woord nodig hé? Zo van mannen onder elkaar, we zijn goed in halve waarheden en hele leugens, denk ik dan. Zeg toch gewoon dat je een stuk in je kraag wilt zuipen en dat ze haar boodschappen zelf doet. Lapzwans, poepchinees en slofjesdrager, het zijn geen echte venten meer hé?
Hij sluit het gesprek af met een kusje. Wat bij mij totaal absurd over komt. Een kusje geven aan je mobieltje, op wat slaat dat? Heeft die nog niet genoeg aan zijn relatie met zijn vrouw? Al hoewel, ik heb ooit eens in een zatte bui mijn tv gekust. Maar dat was omdat ik verliefd was op Wendy van Wanten. Eerlijk gezegd op haar borsten waar ik gemakkelijk mijn velo kon tussen parkeren. Maar het was van voorbijgaande aard, om de eenvoudige reden dat mijn dochtertjelief het ging verraden aan mijn toenmalige halve trouwboek. Papa is zot van Wendy, papa geeft kusjes aan de tv. Het heeft mijn relatie geen goed gedaan. En zeker niet omdat er restanten van stoofvlees en mayo op het scherm bleven plakken. Met een volle mond kussen is niet gemakkelijk hé?
' Vrouwen, het is een schoon gerief, maar je mag het niet in huis hebben…'zegt de slof tegen mij.
Blijf dan bij je moeder, schiet het door mijn kop…
' Ja, vrouwen hé?', antwoord ik met een raadselachtig lachje alsof ik een expert ben in deze materie.
' Is je vrouw ook zo bazig?', vraagt hij.
' Nee, ik ben vrijgezel. Maar vroeger was ik een vrouw, na die operatie heb ik respect gekregen voor het mannelijke geslacht…'zeg ik met een uitgestreken gezicht. Ik moet oppassen dat ik niet de slappe lach krijg…
' Was je dan vroeger een vrouw? ' vraagt hij met zweem van nieuwsgierigheid in zijn stem.
' Ja, ik ben geboren in het verkeerde lichaam. Ik had al van toen ik amper kon lopen geen interesse in poppen. Ik wilde timmeren en alles kapot slaan, het echte jongenswerk dus. Ik speelde liever soldaatje dan schooljuffrouw. Mijn ouders begrepen er niets van. Het zou wel overgaan als ik in de pubertijd zat. Maar het ging van kwaad naar erger. Ik begon toen ook nog gevoelens te krijgen voor andere meisjes. Ze is, op de koop toe, ook nog lesbisch, zeiden nonkel pastoor en tante nonneke, nadat ze mij betrapt hadden met mijn nichtje. Ze is door de duivel bezeten, we moeten haar zegenen met wijwater, zei tante nonneke. Nee, we moeten de duivel uitdrijven, zei nonkel pastoor…'
De man bestelt nog een Trappist, een donkere want die hadden ze. Vraagt aan mij of ik nog een Kriek de baas kan. Ik beaam het en denk stilletjes meer dan ene ook. De vraag is natuurlijk of ik deze nonsens kan blijven verkopen zonder mij een breuk te lachen. Maar eens ik op dreef ben, is het moeilijk om mijn fantasie in toom te houden. Zeker als er nog mensen op het terras mee aan het luisteren zijn…
' En hoe is het verder verlopen?', vraagt hij.
' Hoe het verder verlopen is?', herhaal ik zijn vraag.
' Ja, hebben ze een duivelsuitdrijving gedaan?'
' Ja, twee zelfs, man, ik heb er van af gezien. Een uur aan een stuk Latijnse gebeden. Waar ik geen bal van begreep, laat staan dat ik wist waar nonkel pastoor het over had. Om nog maar te zwijgen over tante nonneke, die mij voortdurend besprenkelde met wijwater. Ze schepte het wijwater met een pollepel en kapte het over mijn hoofd. Ik verzoop bijna in dat gezegende water, terwijl ze ook nog eens alle heiligen en toekomstige zaligen aanriep. Om horendol van te worden, een uur kan lang duren als men op zulke manier gefolterd wordt. Mijn ouders stonden erbij en keken er naar, met ontzag in hun ogen. Toen had men nog ontzag voor de kerkelijke rituelen hé?...'
Ik doe een ferme slok van mijn Kriek, van al dat gezever krijgt men dorst hé?
De man doet hetzelfde maar komt tot de conclusie dat zijn glas leeg is. Ik ga zo op in mijn verhaal dat het niet eens gemerkt heb. Mee gesleept door mijn eigen fantasie. Kan niet gezond zijn hé? Ik roep de dienster die in het deurgat mee staat te luisteren. Mijn publiek wordt met de minuut groter en groter. Ik ga straks rond met een asbak, kunnen ze wat eurootjes kwijt als compensatie voor mijn vertelkunst. In de kerk gaan ze ook rond met een schaal. En gezien het over de kerk gaat is het mijn plicht om mij ook te verrijken, denk ik dan. Ik vraag of hij nog een Trappist lust. Ja zeker, zegt hij, maar ik betaal. Alsof ik iets anders verwacht had…
' En wat gebeurde er toen?, vraagt hij.
' Ja, wat gebeurde er toen?', herhaal ik, zoals gewoonlijk, zijn vraag.
' Ik had niet veel keuze. Het was doen alsof ik een meisje was of om de twee weken een duiveluitdrijving. Keuze was rap en vlug gemaakt hé? Dus speelde ik netjes met mijn Barbiepoppen en kleurde even netjes binnen de lijntjes. Pastoor content en tevreden, nonneke ook. Alles komt goed, zeiden ze tegen mijn ouders. De Kerk en God hebben hun werk gedaan, halleluja, misschien kan ze beter in het klooster gaan. Daar zal de duivel geen vat op haar hebben. Dat ziet je van hier, dacht ik toen. Ik ga nog liever bij de Eskimo's gaan wonen dan dat ik ooit in een klooster zal gaan. Uit goede bron, van tante nonneke dus, had ik vernomen dat ze de komkommers van zo gauw die binnen kwamen in schijfjes sneden. Zo ook met de worsten en alles wat maar enigszins op een penis leek. Om hen niet in verleiding te brengen hé? En ik die juist een penis wilde en mijn grot zo beu was als koude pap. Nee, het is geen lachertje als je in het verkeerde lichaam zit…'
Dorst dat ik van dat gewauwel kreeg, niet te doen…
' Maar om het kort te maken, ik heb moeten wachten tot ik achttien jaar was om een geslachtsoperatie te ondergaan. Ze hebben overal stukken uit mijn lijf gesneden om een penis te kunnen maken. Ik moest ook nog mannelijke hormonen slikken. Ik liep erbij als een opgefokte bodybuilder. Ik kreeg een baard, maar mijn haar op mijn kop verdween als sneeuw in de zon. Uiteindelijk was ik na een paar jaar een echte vent, met alles erop en eraan. Fier dat ik was, toen ik de eerste keer rechtop plaste. Ik plaste toen ook nog op mijn broekspijpen, omdat ik niet gewoon was om dat stukje vlees vast te houden. Maar al doende leert men hé?'
Zijn mobieltje gaat terug af? Dat is mijn redding, dacht ik, maken dat ik hier weg ben. Saluut en de kost, het is welletjes geweest.
Ik sta recht, betaal de dienster en verlaat het terras, mijn publiek achterlatend met een gevoel van een verhaal dat nog zo veel in petto had. Het zal me worst wezen, denk ik dan, ik kan mijn lach niet langer inhouden. Als ik de kerk voorbij ga, wuift meneer pastoor naar mij. Schijnheilige, denk ik plots…
©GoNo
feedback van andere lezers- Ghislaine
Hilarisch.
GoNo2: Dank u! - danvoieanne
Wat een heel verhaal weer....knap gedaan weer van je....
fijn om je nogmaals te mogen lezen....
GoNo2: Dankuwel! - greta
Wat een verhaal. Hilarisch. Geheel verzonnen hoop ik? Hoe dan ook, je hebt het geweldig neergezet.
Oh oh:
" . . . en mijn grot zo beu was als koude pap."
GoNo2: Dankuwel!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 7Uitstekend:   3 stem(men), 75%Goed: 1 stem(men), 25%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 4 stem(men) |
