Volg ons op facebook
|
< terug
Maneki Neko
Hoofdstuk 26
De stoelpoot rammelde, zodra Lilly haar hand erom geklemd had. Het nare monster dat ze gezien had, was weg maar ondanks het stevige wapen in haar hand was ze bang. Bang dat het haar zou vermoorden. Haar wilde ombrengen omdat ze op de verkeerde plaats geweest. Die lege kamer had zijn geheim prijsgegeven. Al was ze enkel op een vaag vermoedde afgegaan. Maar vooral de stank die de lege kamer typeerde, had haar op het idee gebracht. Ze vond zichzelf zo stom, tegen het idioten af. Wie viel er nu flauw door iemand in een carnavalspak? Gelukkig had het rooster onder het balkon haar val gebroken, al deden haar ledematen pijn. Toen ze weer bijkwam had ze gezien hoe het monters hen over de brandgang sleepte. Zodra het uit haar gezichtsveld verdwenen was, liep ze zo hard als ze kon de trappenhal om als een bezetenen het cafetaria binnen te vallen.
"Lilly!" loeide Janina, "Wat moet die vertoning?"
Dan pas realiseerde ze zich dat ze geen broek meer droeg. En haar moedertaal riep ze dat Edith en Laura terecht waren. Als op dat moment een verjaardagstaart werd binnengebracht door een gorilla.
"Dat monster!" waarna ze gillend naar buiten liep.
…
Ondanks het feestje van tante Ada waren de oren van rechercheur Jonathan Linart gefocust geweest op dat ene woordje van het blonde Engelstalige meisje. Zonder ook maar één seconde te twijfelen, greep hij de gorilla vast en zorgde ervoor dat die niet meer weg kon. Hij verbaasde zich erover dat de hoofdverpleegster daar gewoon stond alsof ze zich schaamde voor iets waaraan het blondje waarschijnlijk geen schuld trof.
"Jij zorgt ervoor dat het meisje naar het ziekenhuis is. Nu!," blafte hij de verpleegster vrij onprofessioneel toe.
"Euh, het enige wat ik doe is, een vlucht regelen voor die slet. Het is.,"
Jonathan liet de vrouw niet de kans haar zin verder af te maken. Ruw duwde hij haar een kantoor binnen, kwakte haar op een stoel.
"Nu ga je eens goed luisteren snotaap. Ze loop hier de kantjes af, doet zelden wat de anderen haar vragen en spreekt nog steeds geen woordje Nederlands. Hoe,"
"Loopt ze altijd naakt?"
"Neen. Maar geeft u het recht niet om.'
"Toch wel. Rechercheur Linart is de naam en ja, dat uw personeelslid misschien verkracht is, dat hoeft ze maar voor lief te nemen. Ophoepelen!,"snauwde hij de vrouw toe en toetste gelijk het nummer van een onderzoeksrechter in. Nadat de deur met een harde klap in het slot viel, kreeg hij de kans om Kempenaers Leon uit te leggen wat zich een kwartier geleden had afgespeeld. Omdat de onderzoeksrechter niet wilde ingaan op zijn verzoek tot een huiszoekingsbevel, lichtte hij toe dat er nog iets anders speelde. De toestemming klonk hem als muziek in de oren. Nadat hij het gesprek beëindigd had, en het kantoor verlaten, botste hij op zijn moeder. Ze fluisterde ingetogen, al ontging hem de boze flikkering in haar ogen niet. Natuurlijk had zijn lieve mama gelijk, maar hij had nu eenmaal geen job van negen tot vijf. Recherchewerk was haar toch niet onbekend, gezien zijn vader Jean- Luc ook rechercheur geweest was. Daar wrong het voor moeder. Hij verzocht haar geen scene te maken. Rustig legde hij haar uit dat het blonde meisje mogelijkerwijze verkracht was. Dat dit onderzoek belangrijker was dan de zeventigste verjaardag van zijn oma, hoefde hij zijn moeder niet meer uit te leggen. Zulke misdaden diende bestraft, punt. Hij dirigeerde moeder weer richting feestgedruis om daarna de vastgemaakte gorilla te ontmaskeren. Dat deed hij in het kader van diens privacy niet tussen de gasten. Daar hadden ze niets mee van doen, noch dat hij hier procedurefouten wenste te maken. Het apenpak bestond uit een geheel. De persoon erin brabbelde totaal onverstaanbaar. Jonathan ontdeed hem van een handboei. Die losgekomen apenpoot greep hem bij de nek en duwde hem een deur door die achter de toog lag. Daar greep de apenhand naar het sleuteltje van de handboeien en ontdeed zich van de tweede boei. Daarna kreeg hij een oorveeg die hem deed duizelen. Voor Jonathan het goed en wel besefte, hing hij zelf geboeid aan de radiator, terwijl achter hem zich iemand ontdeed van het apenpak om de benen te nemen. Maar hij vergiste zich. Mensenhanden maakte de handboeien los.
"Pa!?"
Hoofdstuk 27
Bonnarens Marc zat vooraan in de briefingszaal, veel te kort op het scherm, gegevens door te nemen van het toxicologisch rapport van Morgane. Met zo'n cocktail aan lustopwekkers kreeg zelfs een os zin in seks. In de linkerbovenhoek van het scherm werd hij getrakteerd op een heuse pornofilm met in de hoofdrol Morgane en Mateo. Deze opnamen waren niet gemaakt door luchtsteun, had Mathieu Peeters hen verzekerd. Alsook het ontbreken van elk spoor dat naar de afzender leidde. Het enige wat topograaf Dubois hem had verteld, was de hoogte van de filmer en diens afstand van de scene. Gezien de locatie kon die overal ongemerkt dit gefilmd hebben. De brandpunt afstand bedroeg twintig à dertig meter en de filmer werd geschat op één meter tachtig. Hoeveel mensen liepen er vandaag de dag niet rond met een digitale camera? Het was dan ook totaal onbegonnen werk om naar de eigenaar te zoeken. De filmer had zich steriel ingepakt, want DNA specialist Kurt Gielen had haartje noch huidschilfertjes kunnen terugvinden. Dit alles was de aanleiding voor de oorlog die boven zijn hoofd uitgevochten werd. Marc sloot het scherm af. Dit geruzie haalde hem uit zijn concentratie. Chef Luypaert zat verlegen met de situatie en Geets leek al evenmin happy na het telefoontje vanuit het stedelijk ziekenhuis waar Morgane verbleef. Uit voorzorg werd Mateo geschorst en de leiding in dit dossier overgedragen aan Geets. Hoewel Carl hun commissaris een beste kerel was, leek het alsof hij net dat tikkeltje gereserveerder tegen hem en Saenen werd. De donkere bril op diens neus, leek een teint donkerder en zijn ogen kregen een boosaardige uitdrukking. Vooral Alex werd geviseerd. Deze had al een paar dagen verstek laten gaan. Marc vermoedde op vaderschapsverlof, hoewel er nog geen nieuws was binnengelopen. Zo iets werd al gauw in de wandelgangen tot het nieuwtje van de dag. Boven zijn hoofd werd een deur zwaar mishandeld. Marc schakelde het onmia solvit bord volledig uit, nu het scherm zwart kleurde. Zo werd hij voor de rest van de avond niet meer gestoord. Hij plofte in zijn bureelstoel neer, klikte zijn computerscherm open op het dossier Debeuzelick Bettina was zorgkundige in het lokaal rusthuis en had geen sociaal- economisch geen opmerkelijk bestaan. Ze had dagen voor haar verdwijning geen abnormale bankverrichtingen gedaan noch grote sommen geld ontvangen. Als vrijwilliger gaf ze les aan toekomstige zorgkundigen om niet alleen te zijn. Familie noch vrienden, stond in het rood onderlijnd. Marc schrok door het bord dat zichzelf aangeschakeld had.
"Witte, noteer even de volgende namen: Jelena Katorska, Inga Kazmirick en Olga Halinek.
"Genoteerd Chris."
Het bord floepte weer uit. Raar ding, maar kom, hij ging niet klagen, want het bespaarde wandeltijd. Eerst doorzocht hij hun eigen database, doordat ze niet in het systeem stonden, schakelde hij over naar Interpol waar hij ook niet over hen vond. Ook bij de F.B.I geen spoor van de meiden. Dan legde hij de sociale media onder het vergrootglas. Twitter niets, facebook verrassend wel. Althans van Inga niet, maar Halinek had een duizendtal vrienden, waaronder hij ook Katorska ontdekte. Bij nader onderzoek werkte beide meisjes in hetzelfde rusthuis. Dat was de link in de Victimologie waarachter hij zocht. Maar hun arbeidsplaats was zeker niet de enige link. Er zat er nog een, daarvan was hij meer dan overtuigd. Marc stond recht, ging naar het omnia solvit bord en klikte videoconferentie aan met het mortuarium.
"Chris, hoe kom je op die namen?"
"Via collega orthodontie Struelens. Ze had de meisjes behandeld voor een tandvlees infectie."
"Oké, thanks."
Dokter Christina Struelens had hij snel gevonden. Hetgeen de vrouw hem vertelde, bracht summier een vaag vermoedde. En met vermoedens kon hij niet veel. Er zat niets anders op dan contact te leggen met de Poolse ambassade. Normaal had hij hiervoor de goedkeuring van een leidinggevende nodig. Maar gezien de toestand boven zijn hoofd, handelde hij liever onopgemerkt. Het was een moeilijk vermoeiend gesprek geweest. Zijn Pools was aan metaalmoeheid onderhevig en aan de andere kant was men gereserveerd. Maar het bevestigde zijn vermoedde dat er nog een verbinding lag in de victimologie. Het waren allemaal meisjes zonder familie en vrienden, zodat hun verdwijning onopgemerkt bleef. Lang nadat hij het gesprek met de ambassade had beëindigd, bleef hij alsnog met vragen zitten. Iemand met een werkkring kon niet van de ene dag op de andere zomaar verdwijnen! Er moest iets anders gespeeld hebben, maar wat? Een vluchtig blik op het klokje van zijn computer deed hem twijfelen. Op dit uur was de administratie in rusthuis 'Eikenhof' niet meer bereikbaar. Toch wilde hij meer informatie te achterhalen, nam de hoorn van het telefoontoestel, waarna boven zijn hoofd zo'n tumult ontstond, dat hij de hoorn weer inhaakte. Gelijk ging het intern alarm.
Hoofdstuk 28
Rechercheur Linart Jonathan beende door het intussen leeggelopen cafetaria van rusthuis 'Het Mussenhof' Het duurde bijzonder lang voor hij dat stukje papier in handen kreeg. Zolang hij het bevel van huiszoeking niet in handen had, mocht er geen onderzoeksdaad gesteld worden. Dit was maar één onderdeel van zijn ergernis. De directeur van dit rusthuis zat ergens in Oostende op een conventie en kon deze niet van het ene moment verlet krijgen om ze te verlaten. Bovendien bleef die hoofdverpleegster ook veel te lang achter naar zijn zin. Hij wreef zich over zijn licht kalend hoofd. Hij moest buiten, want daar kon hij sporen vrijwaren, wat hij dan ook gelijk deed. De zware glazen deur knalde in het slot. De personeelsparking was nagenoeg leeg. Op de bezoekersparking stonden drie wagens. Die van zijn ouders en van hemzelf. Die grote zwarte wagen met getinte ruiten kende hij niet. Nagenoeg bleek ook de vooruit getint en zover hij wist, was dit verboden. Of was dit een of andere chauffeur van een belangrijk persoon, want die mochten natuurlijk wel altijd iets anders dan Jan met de pet. Hij kon zijn vader onmogelijk laten vertrekken. Het meisje had het pak duidelijk herkent, waardoor pa een mogelijke verdachte werd. Als de verklaring van het blond Amerikaans meisje hem ook duidde als verkrachter, zag het voor pa niet zo best uit, maar ook voor hem als rechercheur niet. Partijdig, want ook de verklaringen van zijn ooms en tantes werden uit het dossier geweerd. Pa zat flink in nesten. Waarom die ook altijd klaarstond voor mensen waarvan hij wist dat het tot hun takenpakket behoorden, snapte Jonathan niet. Pa en zijn empathie voor mensen, kwam hem dit keer duur te staan. . Jonathan werd nerveus door die gedachten, zo erg dat de trek in een sigaret weer de kop op stak. Maar hij had sinds kort die dingen uit zijn leven verbannen. Een kauwgum bracht soelaas, enkel vond hij het pakje niet terug in zijn jaszak, ook in zijn colbertjasje vond hij er geen. Dan lagen er steevast nog wel in zijn wagen. In het schemerlicht zag hij een nat spoortje over het asfalt lopen. Het had toch niet geregend? Of reed er iemand met een brandstof lek? Nieuwsgierig tipte hij zijn wijsvinger in, rook eraan en ging bijna over zijn nek. Onmiskenbaar de stank van rottend vlees. Aan zijn auto toegekomen, was het spoor weg. Het verwonderde hem, want tussen de wagen van zijn ouders en die van hem was te krap voor een ander voertuig geweest. Hij liep een rondje rond beide wagen en merkte een vlek op vaders witte Volvo XC 90. Die vlek stond er vanmiddag niet op, want dan had hij er zeker wat van gezegd. Bovendien reed pa nooit met een vuile auto. Hij behandelde de auto beter dan hij soms ma behandelde. Moeder had de nieuwe wagen als eens smalend een valse minnares genoemd. Bij nader inspectie bleek het om een lap vel te gaan, geen pels. Jonathan kromp ineen. Zijn pa, rechercheur in hart en nieren, een moordenaar? Dat kon niet! Onmogelijk! Hij stopte later wel weer met roken, nadat hij sneller een pakje sigaretten gevonden had, dan zijn kauwgum. In gedachte overliep hij de gangen van zijn vader. Pa en ma waren samen met binnengekomen met nonkel Willy en tante Lisette. Pa had tante Ada een flinke bos rozen overhandigd en haar een gelukkige verjaardag gewenst. Ma was bij tante Lisette blijven staan aan de bar en pa was neergeploft aan de tafel bij een Duitstalige jonge vrouw. Iets later verliet hij het cafetaria met de brunette. Toen pa weer terug kwam, zat zijn hemd onder de olievlekken. Dat draaide op een scene uit bij ma, die bijna hysterisch werd. Pa en witte hemden gingen ook niet altijd samen. Ma had boos de autosleutels van de feesttafel genomen en botste bij het verlaten van het cafetaria op nonkel Jean en tante Pauline. Ma en Pauline vertrokken. Door de warmte aan zijn vingers besefte Jonathan dat hij zat te dommelen en dat met een sigaret! Toch was het voor hem belangrijk verder te denken, wat pa gedaan had. Een hele tijd kreeg hij de kans niet meer om op te letten, tante Ada knoopte een gesprek met hem aan en vroeg naar zijn werk en of hem het beviel. Tuurlijk beviel hem dat. Recherchewerk, politieman zijn, allemaal dingen die als een jongensdroom in vervulling gegaan waren. Het enige wat Jonathan zich werkelijk weer voor de geest kan halen, was het feit dan pa in de rokersruimte stond te praten met een grote blonde vent. De man stak kop en schouders boven pa uit. Het gesprek was geanimeerd, waardoor hij de conclusie trok dat het waarschijnlijk een ex- collega van pa was. De man overhandigde pa en sporttas en wees naar de deur met opschrift: 'Berging' Waar pa iets later uitkwam verkleed als gorilla en stootte een ontbijtkarretje met een reuze verjaardagstaart. Bijna gelijkertijd stormde het blonde meisje half ontkleed het cafetaria binnen, roepend dat twee mensen zijn gevonden en bij het zien van pa in haar vlucht naar pa wees en gilde
"He killed them," en naar buiten rende. Waardoor hij in actie trad, en de gorilla boeide, na een dispuut met de hoofdverpleegster. In de veronderstelling dat diegene in het pak de potentiële dader was. Wat was hij geschrokken toen pa hem moeiteloos had overmeesterd. Een vluchtig blik op het dashboardklokje vertelde hem, dat het wachten welletjes geweest was en vroeg via de dispatch om versterking. Waar bleef die hoofdverpleegster!
feedback van andere lezers- GoNo2
Herlees eventjes uw tekst, er staan fouten in!
Ghislaine: Ik verbeter zodra ik me wat beter voel.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 3Uitstekend:   1 stem(men), 50%Goed: 1 stem(men), 50%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
