Volg ons op facebook
|
< terug
Maneki Neko
Hoofdstuk 29
Na een bescheidde klopje op de deur van de briefingszaal, betrad Alex de ruimte met in zijn kielzog Pascal. Hij fluisterde. Marc lag met zijn hoofd op een stapel papieren. Alex vermoedde dan hun profiler in slaap gesukkeld was en dat verwonderde hem nog het allerminst. Bonnarens had er tweeënzeventig uur non- stop opzitten. Mocht de man moe worden? Pascal vroeg wat er moest gebeuren.
"Hem wakker maken en huiswaarts sturen om te beginnen en dan start jij waar hij gestopt is met het onderzoek. Hij gaat echt naar huis, Saenen!' benadrukte Alex in de wetenschap dat die twee best nog uren konden doorgaan ook al werd het niet van hen verlangd.
"Ik moet naar Peeters met wat we hebben aan toxicologie,"waarna hij vertrok. In de wandelgang klonk zachtjes muziek, het verzachte de zeden. Maar de zijne niet. Het kolkte nog in hem, de boosheid en de teleurstelling. Het leven had zo van die onaangename verrassing gepland voor hem. Dingen die normaal te relativeren waren, maar dit was echt een brug te ver. Vriendschap was betrekkelijk. Men kende de ander nooit helemaal. Vooral donkere kantjes bleven onder een masker van onbestemdheid liggen. Het dispuut met Luypaert en Geets lag hem nog steeds zwaar op de maag. Waarom moest Mateo nu over zijn kookpunt geraken. Hetgeen er gezegd was, lag op film vast. Dan ontken je niet meer! Net dit had het onderzoek flink schade toegebracht. Maar had hij wel het recht om Mateo hierop aan te spreken, na het handgemeen met Geets? Zelf bekroop hem het gevoel van nalatigheid eveneens. Niet dat dit het onderzoek schade toebracht, maar het plaatste een bom onder zijn huwelijk. Sinds de geboorte van zijn trio, had hij zich in het ziekenhuis niet meer laten zien. Noch had hij telefonisch naar de toestand van zijn vrouw gevraagd. Het werk was prominent aanwezig en beheerste zijn dag. Deze zaak eiste volledige inzet en discretie. Daar kwam de schorsing van Mateo bovenop wel erg ongelegen. Zelf voelde hij niets om het leiderschap op zich te nemen. Liever een nieuwe kapitein dan een stuurloos schip. Commissaris Geets had beloofd om erover na te denken en nam Santiago's plaats in tot er iemand nieuw werd aangesteld. Aan het forensisch labo aangekomen, roffelde hij op de deur. Senior inspecteur Mathieu Peeters was er niet, zodat hij genoodzaakt werd het bruine mapje te voorzien van een nota en achterliet op diens bureautafel. Dan dacht hij weer aan zijn nalatig gedrag, plofte in de bureaustoel neer. Hier kon hij even ongestoord naar het ziekenhuis bellen om naar de toestand van vrouw en kinderen te vragen. Tien minuten later verliet hij als een tevreden man, het kantoortje. Zijn klavertje vier was in goede handen en alles verliep naar wens. Al had Gitta geklaagd dat ze te weinig bezoek kreeg. Dat ze hem mistte, sprak zijn vrouw niet uit. Ze wist als rechercheur dat dit dossier een moeilijk en moeizame klus was, maar het nam niet weg, dat ze zich alleen voelde. Hij mocht best dankbaar zijn, dat hij voor zo'n prachtvrouw. Ondanks haar vrij scherpe kantje, maar daarvan was hij eveneens voorzien; Het verwonderde hem al lang niet meer dat menig collega de moeilijke balans tussen deze enerverende job en een relatie niet in balans wisten te houden. Ze konden evenwel niet allemaal een Gitta hebben.
"Zo is er maar een," dacht Alex terwijl de deur van het labo achter hem dichtviel. Over zijn vaderschapsverlof maakte hij zich geen zorgen. Dat kon later opgenomen worden. Misschien als vrouw en kinderen thuiskwamen. In de briefingszaal was het stil. Pascal had een nota op het omnia solvitbord geplakt, waarop geschreven stond, 'brokken' en tekst en uitleg volgt later.' Daar werd Alex ook geen steek wijzer van. Als het van Saenen afhing, herleed hij zulke korte berichten tot cryptogrammen.
"Typisch Pascal," dacht Alex en toog zelf aan het werk. Hij doorzocht de notities van Marc. Victimologie met daaronder , alleenstaanden, zorgkundigen, Maneki Neko en Eikenhof waaronder een telefoonnummer gekribbeld stond. Het was misschien nog wat aan de vroege kant, maar Alex waagde het erop. Na nog wat gerommel in de papieren vond hij een rood notablaadje met opschrift 'Mensen met een werkkring worden gemist!'
Rusthuis 'Eikenhof' goede morgen met Concetta Lipi. Waarmee kan ik u van dienst zijn," vroeg de vrolijke stem.
"Ook goede morgen. Recherche HEZO, inspecteur Vanbreukelen Alex. Verbind u me door met een hoofdverpleegkundige of de personeelsdienst?"
"U spreek met de hoofdverpleegkundige, de personeelsdienst is nog niet beschikbaar."
Hij rommelde in de notitiebladen om uit te vissen over wie het ging.
"Hallo inspecteur, bent u er nog?"
"Jaja, een minuutje geduld," vroeg Alex die niet snel genoeg vond wat hij nodig had. Hij vond dat hij dit dom had aangepakt.
"Is er iets gebeurd met kinderen of kleinkinderen van een van onze bewoners?"
"Nee, eerder met personeelsleden," zei Alex,opgelucht als hij de namen van de desbetreffende personen vond. "Zeggen de volgende namen u iets? Inga Kasmirszik, Jelena Katorska en Olga Halinek."
"Katorska en Halinek hebben hier gewerkt, maar werden ontslagen. De eerste naam zegt me niets. Wat heeft Eikenhof met uw onderzoek te maken?"
Het klonk koel en afstandelijk maar het benam hem niet de lust om verder te vragen.
"Reden van ontslag,"vroeg hij bars.
"Diefstal en oplichting. Geen bagatellen. Ze hadden een wagen ontvreemd, medicijnen en tot twee keer toe valse testamenten laten ondertekenen door demente bewoners. Zo erfden dat duo tot zes huizen. Bij hun laatste poging hadden ze zich op de familie misrekend. De zonen van het slachtoffer vocht het testament aan en zo zijn die twee tegen de lamp gelopen. Waarom rakelt u die nare geschiedenis weer op?"
Alex kreeg het vermoedde dat deze dames niet helemaal in het dossier thuishoorden, maar hun vindplaats verbond hen ermee.
"De meisjes zijn vermoord," zei hij, omdat zwijgen geen nut had. Mensen aan de zelfkant van de samenleving hadden evenveel recht op rechtvaardigheid, ondanks hun gedrag.
"Hun verdiend loon," klonk zo wreed in zijn oren dat hij vrij onprofessioneel de verbinding verbrak. Toen zijn ontsteltenis bekoelde, kon hij zichzelf slaan. Nu wist hij niet hoe de familie van het laatste slachtoffer noemde.
Hoofdstuk 30
Eindelijk was zijn versterking er en Jonathan hielp waar hij kon. Mathieu Peeters had hem koeltjes begroet. Wat op zich niet zo verwonderlijk was.
"Als ik wat meer opgelet had en hoofdinspecteur Peeters zijn lessen ter harte genomen had, was deze onverwachte ontmoeting vast prettiger verlopen," dacht Jonathan terwijl hij uitstrijkjes van de vochtplek op de inrijlaan van het Mussenhof nam. Ook de vlek op de wagen nam hij een staal. Van het bandenspoor een afdruk maken verliep niet van een leien dakje. Het droge zand liet zich niet gewillig manipuleren en viel telkens op het natte gips. Jonathan vond het briesje zo kort op de grond bijzonder vreemd, want als hij rechtstond voelde hij geen wind. Bij de tweede afdruk zag Jonathan dat het gips uitgelopen was bij de randen. In het schijnsel van zijn Megglight werken had zo zijn nadelen. Bij de derde afdruk zat een kolos van een kerel op z'n knieën.
"Hallo!, blijf daar eens af', waarna hij op het gestalte toe liep.
"Dag Jonathan. Kom erbij zitten en voel,"fluisterde de man.
"Dag Johannes. Waarom fluister je?"
"Voel."
De rust die eerst op deze parking hing, sloeg om in grimmigheid. Hier was iemand die sporen verknoeide. Jonathan hoorde hoe Johannes zijn Glock ontgrendelde. Zelf was hij ongewapend.
Jonathan rook in het spoor van het briesje. Diesel!
"Waar zit die?"
"Derde auto naast die van me pa,"zei Jonathan.
Daarna ging het zo snel, dat Jonathan zich enkel bewust was van een flinke duw en twee salvo's.
"Shit, Fuck, mij weer!" galmde in de donkere omgeving.
"Alles goed Bosmans," vroeg de jonge rechercheur die gelijk op het geluid afging.
"Neen, verdomme."
In het vale licht van de straatlantaarn zag Jonathan, inspecteur Bosmans in de gracht liggen. Als de kolos overeind komt, leek hij op Dracula. Slierten viezigheid vormden vleugels onder de lange klapwiekende armen.
"Krijg ik nog een hand hulp of hoe zit dat," bulderde de luide bariton over de parking.
"Geen haar op me kop die daaraan denkt. Lig ik geheid in die stinkende smurrie," antwoordde Jonathan gevat in de wetenschap dat Bosmans altijd wel in was voor zulke streken.
"Zal Saenen roepen, kan je hem kopje onder duwen," waarna hij over de inrijlaan naar binnen liep. Tien minuten later aanhoorde hij en flinke reprimade van Johannes gehuld in een outfit van een bewoner.
"Watch your six! Zeggen ze niet voor niks. Als ik er niet geweest was, hadden we je met de hogedrukreiniger van het asfalt mogen schrapen. Terwijl je sporen zoekt, hou je de omgeving eveneens in het oog. Ga naar huis! Je bent niet eens in dienst," eiste Johannes op een toon die geen tegenstribbelen duldde.
Jonathan kon de inspecteur onmogelijk ongelijk geven. Pa, hadden ze een kwartier geleden al laten gaan. Hij werkte niet eens voor zone HEZO.
Na een timide "Thanks bro," verliet hij het cafetaria en ging naar zijn wagen. Achter het stuur kwam de herinnering in een flits. De onverlichte wagen die achteruit uit de rij kwam. De kofferbak die op hem afkwam, de duw, de geloste schoten. Het ging zo snel. Zijn handen trilden als hij de sleutel in het contact stak. Johannes had gelijk. Wilde hij in leven, dan diende hij dit werk met volle aandacht te doen, zonder de omgeving uit het oog te verliezen. De lichte muziek verjoeg het plakkend ongenoegen. Hij was geen beginneling meer, maar zeker geen door de wol geverfde rechercheur. Wilde hij zover geraken als zijn super idool Kris Daels, viel er nog veel te leren en hard te werken. Hij stuurde de wagen de Nieuwstraat in, De Drij Dreven en dan de brug over. De autoradio ging af en schakelde het gpssysteem over op mobiele telefoon. Een tegemoetkomend voertuig knipperde met de grootlichten, al snapte hij niet waarom. Zelf was hij er zeker van dat de verlichting van zijn wagen werkte, maar na het derde voertuig begreep Jonathan dat dit de manier was, waarop men een controlepost verried. Nog honderd meter dan werd de rijbaan breder en was hij het dispositief gepasseerd. Hij had geen flitswagen zien staan. Maar waarom bleven de passerende wagens met de lichten flitsen? De vijfde passant liet na het lichtspel van zich horen. Er was duidelijk iets wat niet klopte, waardoor hij zijn snelheid opdreef. Een tik tegen de kofferbak joeg hem de stuipen op het lijf. In de achteruitkijkspiegel zag hij een zwart vlak met een stalen beugel. De gaspedaal werd dieper ingedrukt.
Hoofdstuk 31
Het 'Eikenhof" werd snel teruggevonden in de gerechtelijke dossiers. Een rusthuis met een kwalijke reputatie. Stelend personeel, valse artsen en ongediplomeerde zorgkundigen. Een zooitje ongeregeld. Bij verbouwingswerken vonden arbeiders drie koffers met daarin kinderlijkjes. Zes stuks en gezien het pathologisch rapport allen ante-mortum verkracht. Was dit wat Marc bedoelde met 'proefkonijnen'? Naarstig scrolde Alex door het lijvige dossier en stuitte op de naam Cox. Niet bepaald een Duitse naam. Maar waar had hij die naam nog gehoord of gelezen. Hij klikte het dossier weg en zocht naar de naam in het Maneki Neko dossier. Niets, wat een verband legde tussen de naam en de vindplaats van de lijken. Tuinwijk zes was eigendom van een Oostenrijks bedrijf onder de naam Global Wirring Systems. Toen hij deze bedrijfsnaam via het internet opzocht, vond hij geen naam maar enkel een telefoonnummer. Een blik op de computerklok vertelde hem dat het nog uren zou duren vooraleer kantoren opende. Intussen kon hij zich beter bezighouden met de verdere uitwerking van de victimologie. Marc had een voorlopige schema op papier gekribbeld. Alleenstaanden zonder familie,zorgkundigen en dan een vraagteken. De woorden op het vlammend rood memoblaadje schreeuwden om aandacht.
'Mensen met een werkkring worden gemist!' Het daagde hem dat Marc nog een link gedacht had. Welke? Weer keek Alex naar de woorden en werd ruw gestoord door het omnia solvitbord. Een videogesprek met Kurt Gielen die het bruine mapje voor de camera zwaaide.
"Vertaal het gelijk naar mensentaal," grapte Alex die van Latijn noch chemie enige kennis bezat.
"Rohypnol, cocaïne, verkrachtingsdrugs, Katarsiskeverextract en een hoge dossier bloedverdunners. Een klein wondje in de vagina is voldoende om dood te bloeden."
"Wat bijna gebeurde als Mateo niet zo st," zei Alex en dacht dat als Mateo er niet geweest was, Morgane eraan was voor de moeite.
"We hebben er al van gehoord. Hier fluisteren de muren. Hoe gaat het verder,"klonk het nieuwsgierig van Kurt.
"Zoals verwacht. Mateo tot nader order in ziekenverlof. Verder weet ik ook niets."
"En dat door een dodelijk heet blond pepertje," waarna het bord weer zwart kleurde. Een pijnlijke confrontatie, die de reputatie van Mateo volledig onderuit haalde. Dit dossier verliep in het gebruikelijke teamverband zoals ze dat gewend waren. Maar procedurefouten zoals die van Mateo konden gemist worden. De magistratuur had kapsones genoeg. Raadsheren waren gehaaid genoeg om alles op alles te zetten om dit target op vrije voeten te krijgen. Samenhorigheid, daar draaide het voortaan op, hoe moeilijk dat ook werd. Terwijl Alex zocht naar de intenties in de notities van Marc op diens computerscherm, dwaalden zijn gedachten toch weer naar het precaire voorval bij commissaris Geets. Had Mateo echt gedacht dan een uppercut de gekende laatste druppel werd. Of dacht Mateo steeds minder na voor hij handelde? Hoe Alex het draaide of keerde, zijn makker was het Noorden kwijt geraakt. Deels voelde hij zich er medeplichtig aan. Vroeger voor zijn huwelijk met Gitta trokken ze veel met elkaar op. Ook toen Mateo trouwde bleef alles bij het oude, enkel het huwelijk met Gitta bracht een wig in hun vriendschap. Hij scrolde de tekst verder naar beneden, maar vond vooralsnog niets belangrijk genoeg om dit dossier open te breken. Een spreekwoordelijk bom. Dat had Mateo ook onder hun huwelijk gelegd. Fratsen gebeurden, zeker op trouwfeesten, maar wat Mateo hen flikkerde, was alles behalve grappig. Dat feit en de nasleep was verantwoordelijk voor de louter werkrelatie tussen Mateo en hem. Door die gedachtegang kreeg Alex het antwoord waarom hij zich niet meer bekommerd had om de drieling en zijn vrouw. Hij vertrouwde haar niet meer. Een van de peilers in een goede relatie. In eender welke relatie! De meiden konden net zo lief van Bormans zijn. Want drie maanden na hun huwelijk vond Gitta het nodig dat Kirian zijn echte vader leerde kennen. Alsof Urbain erop zat te wachten! Als Mateo zijn kop gehouden had, wist Bormans niet eens dat hij een zoon had. Nu hij erover nadacht, viel hem het een en ander op. Gitta deed nog zelden dagdienst, haalde hoofdpijn aan als excuus, zeker als ze wist dan Bormans kwam. Misschien was het beter een punt achter dit huwelijk te zetten of de zaak uitklaren voor hij de verkeerde conclusies trok. Alles dingen waaraan Alex dacht, brachten hem dan ook het enige wat nooit loog. Een D.N.A test. Een kind van een ander grootbrengen was geen opgave, maar vijf leek hem van het goede te veel. Om niet compleet te verzinken in verkeerde conclusies en gedachten, trok hij het telefoontoestel naar zich toe en toetste het nummer van het 'Eikenhof' in.
"Eikenhof, goede morgen met Bleyen Linda, waarmee kan ik u van dienst zijn?"
Hetzelfde moment lichtte het bord weer op.
"Moment, ik zet u in wacht," zei Alex, waarna hij , Kurt aan het woord liet.
"Noteer, Rozenhof, Dendermonde. Merelhof, Tubeke. Herfstzucht, Eindhoven en Adelaarsnest, Aken. Succes."
Het bord werd weer zwart en zijn verbinding met het Eikenhof was ook weg. Aan de andere kant van de telefoonlijn had men niet willen wachten. Terugbellen had weinig zin, gezien het veel te vroege uur. Dit soort navragen waren voor personeelsdiensten, niet voor zorgverstrekkers in het veld. Ook voor de door Kurt vernoemde rusthuizen was contact geen optie. Administratieve diensten. Soms wenste een mens dat ze altijd beschikbaar waren.
feedback van andere lezers- GoNo2
Zo, we kunnen weer even verder hé?
Ghislaine: Dank u voor het lezen. Ik post tussen ziekenhuisopnames, waar de internetverbinding niet goed werkt. Intussen weer terug thuis.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 4Uitstekend:   2 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
