Volg ons op facebook
|
< terug
Maneki Neko
Hoofdstuk 32
Haar grijze haren strak naar achteren gekamd, gaf Janina Strauven een streng uitzicht. Ze keek vanuit haar eigen Dodge Laramie de witte bestelwagen van de technische recherche na. Zodra die de parking vrijgaf, mocht ze binnenrijden. Ze was nog steeds boos. Wat meende die snotneus van een rechercheur wel niet? Dat hij haar zomaar in het bijzijn van de bewoners en hun bezoek haar mocht belachelijk maken? Zij dacht daar heel anders over en de eerste die dat mocht ontgelden was Lilly Smith. Die zette ze vandaag nog op de eerste vlucht richting Amerika. Op de eerstkomende ledenvergadering werd haar mening van doorslaggevend belang. Geen vreemde snoeshanen op de werkvloer en een nieuwe klusjesman was ook dringend nodig. Eentje die kon werken. Een kraakje van haar short wist haar te kalmeren. Ze moest er onberispelijk uitzien en dan met spelden en toestanden de zaak aan elkaar flansen, bestond in haar wereld van prestige niet. Nadat ze zich omgekleed had, ging ze naar de refter. Daar trof ze een paar bewoners aan en enkele personeelsleden, waaronder collega hoofdverpleegster Jelle. Een grote struise wat volkse vrouw die het met iedereen goed kon vinden.
"Wat hebben ze gevonden,"vroeg ze bars aan Jelle.
"De voet van Edith," antwoordde Jelle.
"Hoe weet je dat zo zeker? Kan ook van iemand anders zijn."
"Edith mistte een teen, daardoor was ik zeker. Ook de pumps die ze de dag van haar verdwijning droeg, herkende ik," zei Jelle, die zich kokhalzend naar buiten werkte.
Janina keek haar verbaasd na. Als verpleegster kende je de dood, een metgezel van het leven, zeker in een plaats als deze. In rusthuizen werden de mensen niet zo heel erg oud. Voor een zwangerschap was Jelle ook veel te oud, dus die mogelijkheid verwierp Janina.
"Wat sta jij daar te gapen? Niks beters te doen. Ik weet nog een werkje of tien voor je. De elektrische schakelkast, de lampen naast de voetgangersbrug en de hekken schreeuwen voor een likje verf," beet ze Stefan, de klusjesman toe.
"Ik, ik," stotterde de man, die niet veel zin had in buitenwerkzaamheden terwijl het hier binnen met de nieuwe zorgkundigen Davina en Dana Lijnen, zo gezellig was.
"Wat voer je de hele dag uit behalve hier rondlummelen bij de bewoners en het personeel. Daarvoor wordt jij niet betaald; Je neemt nu je materiaalkoffer, repareert de lampen van de brug, en zorgt dat ze ook proper zijn. Tegen morgenmiddag zijn de bomen achter de keuken, getopt en gekapt, die gekapt moeten worden. Vooral de seringenstruik is hinderlijk voor de wagens. Onder mijn ogen uit man," toeterde ze kwaad.
"Weet u hoe laat het nog maar is. Ik zie buiten geen steek,"klonk het verontwaardigd van Stefan.
"Je kan ook stante pede voor ontslag kiezen. Vandaag!"
Die dreiging mistte zijn effect niet. Stefan liep de groene gang in en verdween uit haar zicht. Als hij dacht dat hij de kantjes kon blijven vanaf lopen, had hij zich behoorlijk misrekend. Ze ging hem de hele dag controleren, al deed ze niks anders meer. Als Lilly's vliegtuigticket vanmiddag op haar bureau lag, had het meisje nog een paar dagen de tijd, want ze moest ook vervangen worden. Een beetje gekalmeerd liep Janina de kitchenette in en begon aan de vaat die er nog steeds stond. Maar onder handenarbeid laten gedachten zich net zo min bedwingen. Waar vond ze zo snel vervanging voor Lilly? En als ze die al vond, was dat blond sletje ver weg, maar haar collegaatjes niet. Die zouden de nieuwelingen inlichten over het wel en wee van dit rusthuis maar ook over de hoofdverpleegkundigen. Ook over het monster Janina Strauven. Dan namen de nieuwkomers gelijk de benen.
"Eerlijk gezegd, je zou hetzelfde doen. Je bent amper vijftig en een verbitterde oude tang geworden. Waar is je empathie gebleven? Je idealisme? Je liefde en respect voor de bewoners?"
De antwoorden waren in het verleden gebleven. Zij was vooruitgegaan en alle passie was blijven staan. Het leven had haar in veel opzichten niet gespaard, maar een leven zonder haken en ogen was geen leven. Een geluidje dat ze eerder al eens gehoord had, trok haar aandacht. Hangjongeren! Niet weer. Ze ging buiten via het terras en zag nog net de achterlichten van een donkere wagen de parking afrijden. Raar vond ze het. Normaal bleef het overlast tot de achterkant van het gebouw beperkt, en zelden kwam dat schorem met auto's aandraven. Een poort werd dringend nodig. Iets waar ze straks met Robert, de directeur een balletje ging opwerpen. Door andere maar evengoed vertrouwde geluiden, keek ze op de brandgang. Vechtende katten die een enorme schaduw wierpen op het gebouw in het vale licht van de straatlantaarns. Binnen klonken deze natuurkreten heel anders. Al een geluk dat mevrouw Wilders wakker was en in de refter zat, anders had het arme mens er weer last van. Nadat Janina de terrasdeur achter zich sloot, meldde Davina dat mevrouw Ada over iets gestruikeld was. Janina haastte zich naar de paarse gang, ontstak het licht. Althans dat was de bedoeling, maar niet een lamp werkte. Enkel het gedempte licht van de grote lantaarnpalen over de brandgang gaf voldoende licht om bij de kamer van Ada te komen. Bij de deur kokhalsde ze. Ada's kamer lag tegenover de lege kamer. De stank van ontbinding was bij het weghalen van Laura blijven hangen in de gang. Ze deed de deur van Ada's kamer open en vond de vrouw op haar bed. Een koude rilling liep over Janina's rug bij het zien van de nachtwacht die brandde. Een kleine lamp die enkel wat schemerlicht gaf , zodat men 's nachts vrij kon werken zonder de bewoner te storen of te wekken. Het gros van de bewoners deed ook dat lampje uit wat soms voor misverstanden zorgden. Maar één ding stond voor Janina vast, Stefan ging morgen iet weten waar eerst aan beginnen. Ze vroeg Ada of het haar lukt even recht te staan.
"Er een ontsnapte een groot pruttelend beest uit mijn kamer," zei de oude dame, terwijl ze kreunend rechtstond naast het bed. In het gedempte licht van de nachtwacht zag Janina te weinig en automatisch deed ze de grote lichtbalk aan. Dit kon niet! Normaal brandde deze balken niet als het ganglicht niet werkte. Ze controleerde Ada's bewegingen. Vroeg de vrouw om haar armen te buigen en strekken.
"Ergens pijn?"
"Een beetje in mijn rug."
Janina schoof het slaapkleed omhoog en zag een paar blauwe vlekken niet groter dan een twee euro stuk. Ze duwde eerst op het bovenste waarop een 'ai' weerklonk. Op het onderste vlekje kwam een flinke 'auw' terug. Ada was op dat vlak een makkelijk oud mensje. Een 'ai' betekende dat de pijn snel weer weg was. Een 'auw' betekende dagen ongemak. Janina fatsoeneerde Ada's nachtkleding, hielp haar weer in bed en beloofde later op de ochtend de huisarts te verwittigen.
"Probeer nog een uur of wat te slapen," zei ze en ging de kamer uit. Op de gang bonsde haar hart alsof het uit haar lijf wilde springen. Volop licht in de gang, het politielint gebroken en de lege kamer op. Wie liep hier zonder toestemming rond?
Hoofdstuk 33
Alex zuchtte, als hij de hoorn weer op het telefoontoestel legde, na een telefonisch onderhoud met de personeelsdienst van het 'Merelhof' in Tubeke. Dit gesprek had het victimologie compleet gemaakt. Alle tot nu toe geintiviseerde skeletten waren ontslagen zorgkundigen. De oorzaak was de vele besparingen in de gezondheidszorg. Naakte ontslagen, zelfs sluiting. Zoals het 'Rozenhof' in Dendermonde. Ze hadden alle archieven en andere documenten overgemaakt aan de gemeentelijke diensten, die ze vervolgens hadden laten vernietigen. Alle andere rusthuizen hadden hem beloofd binnen het uur ervoor te zorgen dat personeelslijsten en een lijst van hun bewoners via mail verstuurd werden. Enkel het 'Adelaarsnest" in Aken deed moeilijk en drongen aan op een bevel. Dat konden ze krijgen. Het was in bijlage al verstuurd. Met moeilijk volk moest je zelf ook moeilijk doen. Al begreep hij het wel. Phising in de naam van de politie was geen nieuws meer. Zodoende had hij als rechercheur gedaan wat van hem verlangd werd. Met wachten had Alex niets. Een wandeling naar de cellenkamers leek hem een beter idee. Mateo zat in cel vier. Een van hun eigen mensen. Het leek Alex nog steeds onwezenlijk. Na het debacle met Geets en Geert had Carl Geets zijn rol als vriend verruild voor commissaris en Mateo in de boeien geslagen. Geluidloos sloop Alex de tussenkamer in. Mateo zat met zijn hoofd in zijn handen, om maar niet in de spiegel hoeven kijken. Alex wist als geen ander dat Mateo de confrontatie met zichzelf een brug te ver vond. Wat bezielde een mens om zo stom te doen? Alex bleef het zich afvragen. Al had hij dan nog een vaag vermoedde dan nog had Mateo de stommiteit van zijn leven begaan. Wat het Maneki Neko dossier niet ten goede kwam. Alex besefte dat ook Gitta nog een sanctie boven het hoofd hing, al had Morgane nog steeds geen stappen ondernomen. Die klinkend oorveeg was Morgane vast niet vergeten. Of het kon zijn dat Morgane de regel van drie toepaste: horen, zien en zwijgen, doordat ze zelf ook niet zo zuiver was. Dat kon ook. Zijn Gitta was al een vak apart. Het piepend geluid van de celdeur haalde Alex weer in de tussenruimte. Commissaris Geets bleef even in de deuropening staan, duwde zijn donker brilmontuur weer dieper op zijn neus en deed toen de deur achter zich dicht. Alex zag aan diens gezicht dat het voorval vergeven was maar niet vergeten. Alex herinnerde zich de beginperiode van Geets aanstelling. Ze werkten al jaren zonder toezichthoudend commissaris en tekenden allemaal protest aan. Tot chef Luypaert de zaak toelichtte. Een moe getergde man, gebruikt als balletje tussen zijn eigen zonechef en de burgemeester. In het kader van ons kent ons,werden te veel feiten onder de politiek getinte mat geveegd. Als men een balletje te hard sloeg, stuiterde het over de omheining. Wat dan volgde, was veeleer een machtspel dan een werkelijkheidszin om zijn verantwoordelijkheid op te nemen. Carl had zich geweerd en gewonnen. Maar toen zijn zonechef besefte dat hij iemand gedegen had laten lopen, was het te laat en had hij bij chef Luypaert een man die aan zulke mistoestanden niet meedeed. Commissaris van het Santiago team was een promotie in plaats van een degradatie.
"Some things are just to good to be throug, hoorde hij zachtjes in de gang spelen.
"Jaja, Alex droom verder. Mateo zit aan de verkeerde kant van de tafel en dan is heus niet het wandelpad naar het sprookjesbos."
Hij duwde de rode knop in. Dit gesprek wilde hij niet missen. Het kon voor Mateo van belang zijn om te zeggen waarom hij die stomme kuur had uitgehaald. Dan zag Alex dat Carl naast Mateo aan de verkeerde kant van de tafel plaats nam. Een stukje van het gesprek had weinig om het lijf. Mateo mocht naar huis in afwachting van zijn zaak.
…..
Op de vraag van de commissaris, die indringend over zijn bril keek, wilde Mateo niet antwoorden. Dat kon niet. Zulke dingen vertelde je niet eens aan je vader, laat staan aan een chef. Hoewel Carl hem min of meer begripvol tegemoet trad, bracht datzelfde begrip geen verandering in de feiten. Mateo was zich terdege bewust van zijn vrij onprofessioneel handelen, tot twee keer toe. In het eerste feit had hij zich in de kracht van het moment laten meeslepen. Hij had gehandeld als een mannetjes dier. Zijn nood aan seks had al zijn andere gedachten verbannen. Het dossier waaraan hij werkte op losse schroeven gezet. Hij was niet meer mens dan de verkrachters die hij oppakte en voorleidde. Bedachtzaam stond hij op en drukte de uitgestoken hand van Geets die hem indringend bleef aankijken.
"Denk eraan! Met niemand van het team contact. Ook niet met Alex! Met hem nog het minst!.
Hij knikte. Een waarschuwing die hij ter hart nam. Zijn carrière was onherroepelijk voorbij, maar dat wilde niet zeggen dat hij de anderen in gevaar mocht brengen. Mateo ging naar buiten. Alles lag al bij de achterdeur klaar. Twee kartonnen dozen met persoonlijke spullen, zijn jas met daar bovenop, zijn autosleutels. In zijn Volvo voelde de hele heisa wrang aan, maar berustte in het feit dat zijn temperamentvolle mannelijkheid een professionele beslissing in de weg had gestaan. En dan die welgemeende vuistslag. Het had niet mogen gebeuren maar zonder het goed en wel te beseffen, was het te laat. Hij drukte de startknop van de motor in. Dit was het dan. Maar wat nu? Een andere job zoeken of wachten op de uitspraak van de interne commissie? Hoe bracht hij de lange uitzichtloze dagen door? Een job als goede huisvader was aan hem verloren gegaan en als hij er goed bij nadacht die van zorgzame vader eveneens. Rafaello verbleef steeds vaker bij zijn grootouders dan bij thuis. Thuis. Het woord proefde bitter sinds Nadia er niet meer was. Iedereen die de hoop netjes gestapelde bakstenen passeerde, zag de groezelige vitrages, veel hoog opgeschoten onkruid en totaal verwilderde rozenstruiken. Hij kon alsnog niet vertrekken. De berg van uitzichtloze dagen staarden hem aan. Al wist hij dat zijn leefomgeving meer op een zwijnenstal leek. De wagen kon al meer dan twee jaar niet meer in de garage door de stapel huisvuilzakken. Mateo kreunde onder het gewicht van het vele werk waarvoor hij de startblokken niet meer vond. Hij begreep het leven niet meer. Wat had hij de mensheid misdaan waarvoor ze het leven van vrouw en ongeboren kind als prijs eisten? Hij klikte de noodrem los en voelde het glas. Het glas van vergetelheid. Wat hij kon maken of niet, hij deed het. Een halve fles whisky ging er moeiteloos in. Zijn thuis en werk lagen hier in het hoge gebouw achter hem. Hij vertrok. Claxonneerde tweemaal en wachtte tot de stalen spijlen een voor een tussen de dubbele groen muur verdwenen. Zodra de opening groot genoeg was, gaf hij volle gas. Het spookbeeld dat iedereen hem medelijdend nagaapte, joeg hem op. De lichte kiezelsteentjes vlogen in de rondte. Na vijfhonderd meter remde Mateo met kracht de wagen af als een zeer zwaar gehavende Audi S hem de pas afsneed. Al een geluk dat de remmen van zijn Volvo XC 70 uitstekend werkten, anders had een aanrijding onvermijdelijk geweest. Hij wilde de bestuurder een goed zijn gedacht zeggen, maar tegen de tijd dat hij was uitgestapt, schoot de Audi achteruit de kruising op. Al een geluk dat er vanuit beide richtingen geen verkeer kwam, anders had dit voor chaos gezorgd. Mateo stapte weer in en zette de achtervolging in. Halfweg de Meylandtlaan besefte hij waarom hij op dit uur en deze plaats was. Dit behoorde niet meer tot zijn takenpakket. Misschien wel nooit meer.
feedback van andere lezers- GoNo2
Ik blijf volgen en hoop dat je ooit gezond zult zijn !
Ghislaine: Dank u voor het volgen. Gezondheid is relatief weer even beter. - danvoieanne
Spannend...
Ghislaine: Dank u voor het volgen van deze thriller
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 4Uitstekend:   2 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
