Volg ons op facebook
|
< terug
Het leven zoals het is?
Het regent, zo van die miezerige regen die tot in je slipje kruipt. Maar ik zal er door moeten want mijn tabak is op. Mijn filters ook. Ik probeer het uit te stellen, aan iets anders te denken dan aan die verdomde sigaretten. Het lukt me welgeteld tien minuten, niet langer. Ik zeg tegen mijn onovertroffen kater dat ik snak naar een sigaretje. Hij kijkt me begripvol aan en schudt dan zijn kattenkop. Ik zie in zijn ogen dat hij mij een slapjanus vindt. Een vent zonder karakter…
Ik trek mijn gemakkelijke schoenen aan, vergetende dat die zo lek zijn als een duikboot met openstaande raampjes. De reden dat het ten strengste verboden is om te roken op een duikboot, is dat men de neiging heeft om de raampjes open te zetten voor wat frisse lucht. Onder water is dat zoeken naar problemen hé?
Het regent nu nog wat harder, moet weer lukken, de weergoden houden me schijnbaar in het oog! Een paraplu is een handig ding als men die niet vergeet, denk ik plots en ineens. De weg naar de nachtwinkel lijkt me kilometers lang, hoewel die amper op tweehonderd meter van mijn woonst ligt. Het water klots in mijn schoenen. Mijn voeten zullen proper zijn, denk ik dan. Ik zie het licht van de nachtwinkel, de redding is nabij. Ik ruik de walm van cannabis, die mij tegemoet komt. Een penetrante geur, die me de adem beneemt. Op de stoep staan twee mensen met getaande huid lustig een jointje te roken. Kopen, vraagt er eentje en hij toont me een plastic zakje met iets dat er groen uitziet. Het kan even goed groene thee zijn. Muntthee. Ik bedank hem beleefd, zo ben ik, en ook een beetje uit schrik dat ik een mes tussen mijn ribben zal krijgen. Je moet nu leven, zegt de andere, morgen ben je misschien dood. Dat zegt mijn dokter ook altijd, mompel ik…
Ha, mijn achterbuur, zegt de Pakistaanse nachtwinkeleigenaar. Vriendelijke man, getrouwd met een Vlaamse deerne. Leerde haar kennen toen hij studeerde aan de unief. Is hier blijven plakken. Spreekt vloeiend Vlaams met haar op, Engels en een soort Pakistaans waar ik de ballen van begrijp. Laat me raden, zegt hij, je tabak is op of heb je onverwacht bezoek?
Ja, antwoord ik, de deurwaarder zit te wachten en mijn koffie is op. De melk en de koekjes ook. Gelukkig dat ik dat allemaal verkoop hé, zegt hij, zich in de handen wrijvend. Droom rustig verder, mompel ik. Het valt mij op dat ik de laatste tijd nogal veel mompel. Zou dat door het ouder worden komen?
Deurwaarders komen van een andere planeet, zegt hij. Ik moet hem bijna geloven. Soms denk ik dat ook, zeg ik hem. Maar geef me maar een grote pot tabak en sigarettenfilters. Nee, niet die dure, die goedkope zijn even goed, het is toch maar om in brand te steken. Nachtwinkels zijn duur, ze doen op elk artikel dat ze verkopen een eurootje of twee er bij. De Pakistaan gaat zijn gerief kopen in de Colruyt, ik zie hem daar regelmatig. Ik heb het hem al een paar keer gezegd, maar zijn antwoord is steevast dat ik niet verplicht ben om bij hem te kopen. Hij zegt het altijd op een vriendelijke manier, dat wel. Er stopt een combi voor de deur…
Mijn eerste gedacht is dat die wachtende deurwaarder bijstand gevraagd heeft. Maar dat kan dus niet, gezien ik het uit mijn linkerduim gezogen heb. Het kan ook mijn rechterduim geweest zijn, maar dat is maar een detail hé?
Twee ferme bonken van flikken stappen uit de combi. Met kogelvrije vest en tot de tanden bewapend. De twee heren gooien iets op de grond, maar het alziend oog van de arm der wet hebben het gezien. Ik ook. De Pakistaan niet, die stond met zijn rug naar de deur. Wat is dat, vraagt de agent. Een condoom, zegt de gebruinde medeburger. Gaan we lachen, vraagt de agent met woede in zijn stem. Nee, meneer, maar het is wel degelijk een condoom, kijk zelf maar. Het is inderdaad een condoom, nog gevuld ook. Dat ruikt naar voorbedachte rade. Wie loopt er nu met een gevulde condoom op zak, vraag ik me plots af. Raar volkje. Ik vind heel de situatie zo onnozel dat ik in een luide lach schiet. Moet je niet doen als er twee flikken in de regen staan te verkleumen met een kogelvrije vest die niet waterdicht is…
Een agent komt binnen. Geef uw pasje maar eens, zegt hij tegen mij. Ik geef hem mijn pasje, zonder morren. De foto is niet erg gelijkend, zegt hij. Nee, mijn baard was toen een stukje langer, maar als je binnen een paar weken dat zelfde pasje vraagt zal hij geweldig gelijkend zijn, zeg ik met een grijnslachje…
Ken je die twee kerels, vraagt hij aan mij. Ik wilde bijna zeggen: ja, vanop kamp in Syrië, maar ik doe er het zwijgen toe en schudt ' neen ' met mijn hoofd. Met mijn voeten ' neen' schudden zou totaal geen zin gehad hebben hé? Hij geeft mijn pasje terug en wendt zich nu tot de eigenaar. Gij kent die ook niet, vraagt hij. De Pakistaan valt uit de lucht en begint in het gebroken Engels tegen de agent een uitleg te doen, die achter zijn oren krabt. Verdomme, ik heb een tolk nodig, hoor ik hem zeggen. Hij draait zich om, beent met lange passen naar buiten. Opladen en wegwezen, zegt hij. De twee onschuldige bruingebrande medemensen worden met de nodige zachtheid in de combi geduwd. De combi vertrekt met loeiende sirene, hoewel er geen verkeer is. Die moeten nog naar de frituur, denk ik dan…
Ik moet wat meer 's nachts buiten komen, valt hier altijd wel iets te beleven, zeg ik tegen de Pakistaan. Ja, die drugverslaafden, het is een ramp, nietwaar? Hij kijkt me aan met zijn zwarte ogen. Om zijn mond een monkellach…
Ik ben al bijna thuis als ik tot de conclusie kom dat ik niet betaald heb. Even twijfel ik of ik hem morgen zal betalen, maar ik ben eerlijk op dat gebied. Morgen ga ik terug, misschien valt er dan weer iets te beleven hé?
©GoNo
feedback van andere lezers- Ghislaine
Leuk hoe je mijn voormalige collega's neerzet, hoewel het best wel fijne mensen zijn. Maar voor wie boter op z'n koppie heeft, is het oppassen. Dan gaat leuk en fijn naar buiten en komt professioneel naar binnen.
GoNo2: Dank u! - pieter
Beste Noël,
Je hebt een uitstekende fantasie en die gebruik je ook. Waarvoor hulde!
Maar, natuurlijk een maar. Je verhaal hinkt op twee, nee, drie benen.
-In het eerste deel zou je stijl uitstekend geschikt zijn voor een kinderboek. Je vertelt iets en meteen voeg je er iets bij, zonder uitleggerig te zijn.
-Ook schrijf je met een zekere zelfspot, tongue in cheek zeggen de Engelsen.
-Daarnaast is jouw stijl wat hilarisch.
Allemaal prima. Maar het wordt op deze manier toch wat vol. De lezer moet steeds 'heen en weer schuiven'. Drie stijlen in een verhaal is te veel.
Mijn advies is om je op één van de drie te richten. Dat is plezieriger voor de lezer, is mijn idee. Want, zo heb ik begrepen en ervaren, als je iets publiceert is het niet meer van jou maar van degene die het leest. Of, nog beter en leuker is als je hetzelfde stuk in drie versies schrijft. Dan zie je hoogstwaarschijnlijk zelf waar je het best in bent.
Je ziet het. Ik zit deze keer niet op mijn praatstoel maar op mijn schrijfstoel.
Vriendelijke groet,
Pieter.
GoNo2: Misschien is dat wel mijn bedoeling? - danvoieanne
zeker doen ....weer leuk je te lezen ...
GoNo2: Dank u wel!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 5Uitstekend:   2 stem(men), 67%Goed: 1 stem(men), 33%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 3 stem(men) |
