naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Deze wereld is mijn wereld niet...

door GoNo2

deel 1.

Ik werd geboren op een lentedag in april. De zon deed moeite om mij te verwelkomen,maar kon niet op tegen de de grijze wolken. Het gaat regenen, hoorde ik de vroedvrouw zeggen tegen mijn moeder. Wat kan mij dat schelen, was haar antwoord, tussen twee persingen door. Op dat moment besloot ik haar en de vroedvrouw een handje toe te steken. In mijn geval een hoofdje want als je geboren wordt met de handjes eerst, is er duidelijk iets mis hé?
Ik was een prachtige baby met roze billetjes, zwart dunne haartjes op mijn even roze kop, dikke vingertjes als zwanworstjes uit een blikje. Kortom, zoals de meeste pasgeboren baby's. Ik werd uitgeperst, willen of niet, later, veel later zouden de belastingen mij ook uitpersen, maar dan als een citroen. Maar dat was op die befaamde lentedag het minste van mijn toekomstige zorgen. Ik was toen de onschuld zelve hé?

Ik kreeg een paar ferme tikken op mijn zitvlakje. Het waarom had ik het raden naar. Ik zette mijn keel open, zoveel onrecht in mijn pas begonnen leven, dat was even slikken. De slijmen vlogen in het rond en in het gezicht van al wie in mijn nabijheid stond. Zal ze leren, dacht ik. Ze moesten mij maar niet slaan zonder dat ik iets misdaan had. Ergens was het een voorbode van de latere klappen die ik nog te verwerken zou krijgen...

Het is een jongen, mevrouw, een gezonde jongen, hoorde ik de vroedvrouw zeggen. Vertel me eens iets nieuws, dacht ik. Ik heb een piemeltje, het lijkt me evident dat ik dan een jongetje ben hé? Of niet soms? Dat zelfde piemeltje heeft me later wel parten gespeeld. Zeker toen ik er zelf mee speelde. In de kerk en in de godsdienstlessen werd er constant op gewezen dat wie aan zelfbevlekking deed, naar de hel en de verdoemenis zou gaan. Zonder te mogen genieten van de rijstpap met gouden lepeltjes. Die gouden lepeltjes staken mijn ogen uit. Die rijstpap mochten ze houden. Van rijst krijgt ge spleetogen, zei mijn opa zaliger altijd. Kijk maar naar al die Aziaten, voegde hij eraan toe. Op dat punt moest ik hem gelijk geven...

Maar ik dwaal af, wat we al gewoon zijn hé?

Ik had honger, zag er al naar uit om gezoogd te worden. Gezellig bij moeder aan de borst lurken, meer moet dat niet zijn voor een pasgeborene. De band met je mama wordt er door versterkt. Ik kwam van een koude kermis terug. Geen borstvoeding, mijn mama wilde geen gekloven tepels. Afkolven wel en daar hield het ook mee op. Later heb ik mijn schade deftig opgehaald want ik werd een echte tepelzot. Niets mis mee, maar als je je eerste liefde kent en gelijk vraagt om aan haar tepels te mogen sabbelen, bekijkt ze je alsof je van een andere planeet komt. Het mocht dus niet, ik was weer een frustratie rijker. Al doende leert men hé?

Ik kreeg dus afgekolven melk, als het ware recht van 't vat. Ik zoog het uit het flesje alsof mijn leven ervan afhing. Wat ook zo was. Ik kreeg na mijn maaltijd een klap op mijn rugje, zogezegd om een boertje te laten. Bij mij kwam het over alsof ik in een aardbeving terecht gekomen was. Heel mijn innerlijke huishouding werd door elkaar geschud. Kan het niet wat minder, wilde ik vragen, maar ik deed er het zwijgen toe om erger te voorkomen. Ik werd in een aquarium gedeponeerd, toegedekt en de verpleegster zei dat ik als een grote jongen dodo moest doen. Is dat mens blind of wat, vroeg ik me af, ik ben geen grote jongen, ik ben een paar uren geleden pas geboren. Het gaat hier nogal vooruit in deze grote mensenwereld. De ene moment zit je nog in het vruchtwater en het andere moment loop je al rond met een korte broek, op weg naar je eerste kleuterklas bij tante Nonneke...

Dus besloot ik om lekker mijn eigen goesting te doen, in plaats van te slapen zette ik nogmaals mijn keeltje open. Ik moest toch laten horen dat ik er was, hopende om in de armen van mijn mama te mogen inslapen. Weer misrekent van mijnentwege. Laat hem maar blèten, hij zal het wel leren, geen gewoonte van maken zegde mijn mama tegen de verpleegster. In wat voor een wereld ben ik hier terecht gekomen, dacht ik toen en nu nog altijd...

Maar de natuur laat zich niet gebieden, ik huilde me letterlijk in slaap. Ik droomde van een zachte borst, een liefdevolle mama die mij koesterde als een diamant. Het tegendeel zou later blijken...

©GoNo

feedback van andere lezers

• Ghislaine
  Hier proef ik het onverwerkt verdriet van een mislukt leven door het gebrek aan liefde. Het blijft je echt wel achtervolgen niet? Maar ze hebben je niet klein gekregen. Jouw zonnige met humor doorspekte teksten zijn daar het bewijs van. Lik op stuk, moet je maar denken.
  GoNo2: Dank u!
• pieter
  Wat een kommer en kwel kan een pasgeborene overkomen. Ik zal maar niet zeggen hoe het mij in die tijd vergaan is. Vroeger had je voor dat soort ervaringen een 'mannenpraatgroep'. Helaas is dat uit de mode geraakt.
  Op een goede manier schrijf je hoe verontwaardigd je bent. Zonder dat woord 'verontwaardigd' zelf te gebruiken.
  Vriendelijke groet,
  Pieter.
• danvoieanne
  Knap, hoe je
  een geboorte beschrijft met kommer en kwel.....
  

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 5

Uitstekend: 2 stem(men), 67%
Goed: 1 stem(men), 33%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 3 stem(men)