Volg ons op facebook
|
< terug
Een kort verhaal over echt gebeurde feiten..
Op de hoofdkwartieren van alle partijen is het hens aan dek. Een nooit geziene paniek maakt zich van de kopstukken meester. Hoe moeten we dit aanpakken? Hoe moeten wij dit stoppen? Op een geheime locatie, ergens in Zwevezele, komen de grote leiders samen om een strategie te vinden om deze waanzin in te dijken. Om over alle partijgrenzen heen een consensus te bereiken waarbij ze zelf als grote overwinnaar uit te voorschijn zullen komen...
De anonieme wagens, begeleidt door motards van de federale politie en evenveel wagens van de Staatsveiligheid, rijden het park van het kasteel van Zwevezele binnen. Deze geheime locatie, perfect verscholen in een ondoordringbaar bos, is alleen toegankelijk via een landweg dat nog dateert uit de middeleeuwen. Nu ligt er asfalt vermengd met asbest op wat eens een landelijke weg was. De weg is omzoomt met schijnwerpers uit de Tweede Wereldoorlog, toen het Opperbevel van de Duitse Wehrmacht hier nog zijn hoofdkwartier had. Generaal Von Bierbrauhoff zwaaide er de plak en ook zijn rijzweepje. De vrijwillige arbeiders uit Polen konden er van meespreken. Als de generaal op zijn schimmel door het park reed, deelde hij links en rechts een vriendelijke tik uit met zijn artisanaal gemaakte zweepje. Het was zijn striemend antwoord op die onverlaten die te lui waren om te werken.
Generaal Von Bierbrauhoff kwam uit een roemrijk geslacht van dappere krijgsheren die van op afstand slachtpartijen organiseerden. Uit verveling en om te kunnen opscheppen staken ze de ene oorlog aan met de andere. Het leverde roem, geld en vrouwen op. Voor de kleine man was alleen een roemloze dood en een massagraf weggelegd. Het zou die krijgsheren worst wezen en zoals algemeen geweten kennen de Duitsers wel iets van braadworsten met zuurkool hé? Maar dit terzijde...
De vergadering vindt plaats in de ridderzaal van het kasteel. Tegen de muur, tussen de harnassen van reeds lang verdwenen ridders, staan lange tafels waarop een koud buffet te pronken staat. Een in livrei gestoken Syriër ( daar zijn ze weer!) loopt af en aan met een dienblad vol met aperitieven. Bij nader toezien lopen er meerdere Syriërs in livrei rond. Het zijn asielzoekers die een inburgeringscursus volgen. Ze zijn speciaal gescreend door het Hoog Commissariaat voor Vluchtelingen en de plaatselijke VDAB. Ze verstaan geen woord Nederlands en nog minder Vlaams. Kunnen dus ook geen geheimen vertellen als ze terugkeren naar hun moeder- en tevens vaderland.
Na het koud buffet, rijkelijk overgoten met wijn en andere geestrijke vochten, begeven ze zich naar het paviljoen Oranjerie genaamd om daar de vergadering voort te zetten. De Oranjerie is afgezet met zwaarbewapende militairen, vechtjassen die niets liever zouden doen dan gans die meute te doorzeven met hun oorlogsmunitie. Maar het mag niet en is ten strengste verboden want wie gaat er dan hun gevarenpremie betalen hé?
Iedereen, bekend of minder bekend, wordt gecontroleerd op verborgen wapens en bommengordels. Een vrouwelijke voorzitter ene Gwendolyn Trutten wordt er uitgepikt. Mevrouw, u moet zich uitkleden, het alarm is afgegaan, wat wijst op een verborgen wapen. Bevel is bevel, we volgen ook maar onze orders op, zegt een sergeant met een grijnslach.
Een vrouwelijk korporaal met een lange staat van dienst, bijna pensioengerechtigd, neemt Gwendolyn Trutten mee naar een wat verderop gelegen partytent. De sergeant, een jonge kerel, steekt zijn mobieltje terug weg. 't Zal weer niks worden vandaag en selfies mogen ook al niet. Het alarm dat afgegaan was, kwam door de baleinen in haar korset die haar een slankere figuur moest geven...
Eindelijk, iedereen is binnen in de vergaderzaal. De deuren worden hermetisch gesloten. Top secret wat er nu besproken zal worden. Het is er broeiend heet en ze besluiten om toch maar enkele ramen op een kier te zetten. De ruitenwasser doet z'n werk alsof er niets aan de hand is. 't Is ook een Syriër die een cursus ramenpoetsen volgt... in zijn land hebben de meeste huizen geen ramen meer en na de wederopbouw zal ramenpoetsers een knelpuntenberoep zijn. Zeg nu nog dat onze regering niet vooruitziende is hé?
We moeten een voorzitter kiezen, werpt er ene op.
Wie zegt dat?
Ik. omdat wij de grootste partij zijn in Vlaanderen.
En wie bent u juist, vraagt ene Wouter Preke, alleen maar om hem te pesten.
Ik ben de grote leider. Mijn naam is Bart de Zever. Als leider van de grootste nationalistische partij, na de Tweede Wereldoorlog, eis ik het voorzitterschap op. Ik zou het in het Latijn ook kunnen zeggen, maar dat verstaat ge toch niet met uw beperkte kennis hé? Als sneer kon het tellen. Wouter Preke voelde zich plots een schooljongen die een preek moest ondergaan omdat hij de Tien Geboden niet meer kende.
Ik ben John Crombeen, als leider van de socialistische partij steun ik mijn voorzitter Bart de Zever volledig. Hij kijkt naar de Zever op een schaapachtige manier, die hem welwillend een kushandje toewerpt. Bijna springt Crombeen een gat in de lucht. Maar gaten in de lucht zijn meestal onzichtbaar, dus hij laat het maar.
Ik ben Filip de Zomer. Als leider van de toekomstige grootste partij van Vlaanderen en omstreken, stel ik mij kandidaat om het cordon sanitaire hier ter plaatse te doorbreken. Ik reik de hand naar allen die van goede wil en vrede zijn. Laten we de strijdbijl begraven, de vredespijp roken en niet langer met gespleten tong spreken. Vlaanderen heeft al veel te lang onder de knoet van de Walen geleefd. Eigen portemonnee eerst, zou ik zo zeggen...
Wat doet die partij hier, vragen z'n collega's zich af. Hoe zijn die hier binnen geraakt?
Ik ben Peter Bertens, voorzitter van de enige echte communistische partij. De enige partij die minstens twee zetels zal halen bij de komende verkiezingen. Wij zijn socialer dan Stalin, Mao en de Chinese president waarvan ik de naam vergeten ben omdat ik hem niet kan uitspreken zonder mijn tong te verstuiken...
Kan allemaal wel zijn, maar wij worden de tweede grootste partij, zegt Groen!-voorzitter Allemachtzie. Onze partij wil vooruitgang, de kerncentrales sluiten, de mensen een menswaardig leven bieden. Iedereen met de fiets naar zijn werk, zij die geen fiets hebben kunnen nog altijd te voet gaan. Of met paard en kar. Een deelkar, voor de minderbegoeden.
Als ik geen voorzitter wordt, keur ik de begroting van 2025 niet goed, zegt Bart de Zever.
We zijn nog maar 2019, zegt Wouter Preke.
Mag een mens geen toekomstvisie hebben, beperkt breintje, sneert Bart.
Woutertje kijkt schaapachtig naar Crombeen, die even schaapachtig terug kijkt. Ze voelen zich plots zielsverwanten. Als we eens een coalitie vormen zonder de Zever, zie je ze denken...
De reden dat we hier zijn, is om paal en perk te stellen aan al die klimaatbetogingen van de schoolgaande jeugd, zegt Filip de Zomer.
Houdt toch uw racistische muil, je bent niet eens de voorzitter van uw partij. Met uw betoog houden we toch geen rekening. Vreet en zuipt uw kas vol en ga in Borgerhout of Molenbeek wat gaan betogen. Het komt nooit goed tussen De Zever en de Zomer, zoveel is nu wel duidelijk.
Komt dat buiten eens zeggen, zegt de Zomer in z'n wiek geschoten.
Denkt ge dat ik bang ben, vraagt de Zever.
In een vlammende colère springt de Zomer naar de Zever. Geeft hem een linkse en rechtse uppercut, die de Zever over de aperitiefbar doet vliegen. De Zever voelt zich een moment Superman. Die kon ook vliegen hé? Om een kort verhaal lang te maken, het is daar ontaardt in een fikse vechtpartij. Een waar slagveld, met gebroken tanden en bloedneuzen om het een beetje beschaafd uit te drukken.
De militairen lagen op de grond van het lachen. Totaal weerloos. Ze maken elkaar zelf af, snikten ze.
In alle grote steden ter wereld werd er betoogd voor het klimaat. Openlijk en bloot, niets geheim of top secret...
Maar de politiek had al lang door hoe ze het moesten aanpakken. Maak er een verplichting van dan sterft het een stille dood. Iets dat verplicht wordt roept tegenstand op en zeker bij de jeugd...
©GoNo
P.S. De namen zijn lichtjes gewijzigd om privacyredenen en ook omdat ik niet wil terug gevonden worden met een betonblok aan mijn voeten, ergens in de Schelde of andere Belgische rivier...
feedback van andere lezers- Koyaanisqatsi
Socialer zijn dan Mao, Stalin en Xi PINGPING... Da's geen kunst!
- Clodius
Met veel glimlachjes gelezen !
GoNo2: Met een glimlach geschreven!
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 4Uitstekend:   2 stem(men), 100%Goed: 0 stem(men), 0%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 2 stem(men) |
