|
< terug
Het kan gebeuren, binnenkort ofzo.
Het aanschuiven in de eerste rij duurt al 12 minuten. Het is zo'n rij met haarspeldbochten en hekjes, niemand die verloren kan lopen.
Naast elkaar aanschuiven, wat gezelliger zou zijn, is ook onmogelijk. En achter me klinkt er meermaals een diepe zucht: van verveling en ellende, beide gaan samen voor enkelen op de wereldbol. Ik kijk niet om: ik kan me de gezichtsuitdrukking van Nathan al voorstellen.
Dreigend, wantrouwig naar de heel nabije toekomst toe en mottig. Giet dat samen in een man van 1m90 met een woeste blonde haardos en een pesthumeur en je begrijpt waarom ik niet omkijk. Dat hij maar zucht...
Daarna opnieuw identiteitscontrole. De Britten achter het raampje kijken van mijn pas naar mijn gezicht en terug. Driemaal op en neer kijken zorgt niet voor veranderingen in mijn gezicht of haar en ik mag door.
Op naar de Fransen, in een gelijkaardig hokje. Ook hier kijken ze driemaal op en neer voordat ze me een prettige reis wensen.
De drugshond vindt me de max, iets wat de andere reizigers vooral leuk vinden. Ik hou de rij op. Portefeuille, sleutels, gsm…alles in het bakje en door de scanner.
Ik wacht aan de andere kant op Nathan, die er nu al vermoeid uitziet.
'Gaat het?' Hij gromt iets wat ik maar moet interpreteren zoals ik wil. We moeten nog meer dan 40minuten wachten.
Het staat er propvol reizigers: de deftige mensen die heen en weer reizen tussen Parijs en Londen, voor hun werk. Druk aan het bellen of typen. En dan de reizigers: die kijken naar het bord en eten vettige dingen.
Wachten, wachten en nog eens wachten.
Ik zit op een stoeltje, naast een Brits ouder koppel. Nathan ligt op de grond. Het gaat niet goed en hij doet niet eens de moeite meer om te doen alsof.
De man die ik drie jaar geleden tegen het lijf liep in Oslo, meer Viking dan alle Noren samen, is geveld door een exotisch virus, opgelopen tijdens het duiken in Thailand, nu drie maanden geleden.
Om de zoveel tijd wordt hij geveld door iets wat hij zelf omschrijft als ' migraine in mijn hele lijf'. Het is hatelijk voor een man die voordien nog niet eens wist wat een verkoudheid was.
Ons weekendje Londen was niet echt een groot succes. Na 40 minuten wachten staat er een groep reizigers op en we volgen.
Een vriendelijke dame wijst ons erop dat de zitplaatsen veranderd zijn: van wagon zes naar tien.
Onze plaats voor vier is nu gewoon twee stoeltjes naast elkaar. Nathan kijkt er beteuterd naar en plooit zijn lijf dan in het hoekje. Hij nestelt zich in de hoek, trekt zijn blinddoek over zijn ogen waardoor hij eruit ziet als een blinde Zorro en stopt zijn oordoppen in.
Ik neem mijn boek en met een half oog op mijn vriend en drie vierde ogen op mijn boek, sluit ik me evenzeer af voor het rumoer in de trein.
Na 20 minuten gaan we onder de zee: de tunnel in.
'Mevrouw, er is een vergissing gemaakt. Deze plaats is gereserveerd voor deze passagier hier.' Een treinbegeleider kijkt me vriendelijk aan. Naast hem staat een jonge vrouw, één en al verontwaardiging.
'O…wel…' Ik leg hem uit dat we doorverwezen zijn naar deze stoelen. Ik moet mijn ticket tonen.
Nu kijkt de hele wagon naar ons. Er is toch niets anders te doen.
De begeleider wil Nathan zijn ticket zien.
'Hij slaapt, meneer. Hij heeft geen goede dag en ik zou hem het liefst…' Ik word onderbroken door een hele resem klanken waar ik geen één woord van begrijp. Dat moet dan Engels zijn.
De hoge stem van de jonge vrouw dringt zelfs door oordoppen en Nathan gluurt vanonder zijn blinddoek naar ons.
'Cath, wat is er?' Hij praat Frans.
'Is meneer Frans?' De begeleiders sust de passagier snel.
'Nee, we zijn Belgen.'
'Van de Vlaamse kant?'
'Pardon?'
'Bent u Vlaming?'
'Ik wel, Nathan niet. Waarom is…'
'Hij is dus Waal?'
'Ja.'
'Dat verklaart het.' Zegt de man minzaam. 'Zijn plaats is niet meer geldig. Sinds de Brexit hebben we een overeenkomst met Vlaamse regering maar nog niet met de Waalse. Als meneer geen geldig visum heeft dan is hij een illegale reiziger.'
Nathan spreekt Frans, Nederlands, West-Vlaams en Engels. Hij is een globetrotter en zag op zijn 26ste meer van de wereld dan hij van Wallonië zag.
'Meent u dat nu?' De begeleiders is in de war als het Frans plots Engels wordt.
'Sinds gisterenochtend, meneer. Het spijt me verschrikkelijk maar als burger van het Waalse gewest moet u nu beschikken over een reisvisum. Hebt u dat?'
Natuurlijk niet.
'En nu?'
'Deze stoel is herboekt en deze passagier heeft er voor betaald.'
'Ik ook.'
'U kunt dat regelen met onze ombudsdienst.' Komt het snel. 'Het spijt me maar we hebben geen stoel meer voor u. Voelt meneer zich wel in orde?' De treinbegeleider ziet er bezorgd uit en dan zenuwachtig. Een derde man, geheel in uniform, komt polsen naar de heisa in zijn trein.
'Deze mensen…meneer is Waal en ze waren niet op de hoogte…Meneer voelt zich niet goed. Ik denk niet dat het gepast is om...'Ratelt de nu onzekere begeleider.
'Je kent de regels.' Ze klinken minder beleefd tegen elkaar.
...
feedback van andere lezers- wulfy15
Funny & lekker leesbaar. - Koyaanisqatsi
Bloody Brexit! - GoNo2
In Hoboken gaan ook al stemmen op om zich af te scheiden van Antwerpen en Hoboken Vrijstaat uit te roepen! We doen beroep op Frank Sinatra uit Hoboken USA, maar horen niets van hem... - greta
Je moet er toch niet aan denken, dat zoiets echt staat te gebeuren na een brexit. Heel graag gelezen! Leuk actueel onderwerp. - pieter
Wauw!
Dit kan inderdaad zo maar gebeuren. En dan hoeven we niet eens overdreven te denken. Eigenlijk is dit een voorbeeld van culturele antropologie. Uitstekend onder woorden gebracht.
Vriendelijke groet,
Pieter.
Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen. Totale score: 9Uitstekend:   4 stem(men), 80%Goed: 1 stem(men), 20%Niet goed: 0 stem(men), 0%totaal 5 stem(men) |
