naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

Op 't Wad

door pieter

Het begon die dag meteen al fout.
De zeilklipper bleek door twee verschillende groepen gereserveerd te zijn. Dat was niet de bedoeling want voor beiden was het niet alleen een pleziertocht op de Waddenzee.
Er moest namelijk ook gewerkt, getraind worden. Teambuilding, bijscholing en zo.
Hij pikte meteen op dat de andere groep van de Financiële Inlichtingen en Opsporingsdienst, het FIOD, was. Die zou een briefing krijgen voor een actie in de nabije toekomst. En dus van groot belang dat men elkaar goed leerde kennen en wist wat men aan elkaar had; teambuilding dus. Er was echter een probleem. De 'briefer' bleek niet op het schip aanwezig maar stond in Holwerd op de kade van de boot naar Ameland, 45 kilometer verderop. De schipper was niet van plan terug te keren naar Harlingen, want dan had hij het tij tegen. "Dan neemt hij maar een taxi en de snelboot naar Terschelling" had hij gezegd en op zijn gezicht stond duidelijk te lezen wat hij van die ambtenaren dacht.
Het probleem was nu wel opgelost, vanwege het karakter van die briefing moest zij namelijk de enige groep aan boord zijn. En die briefing ging dus niet door.

Zijn eigen groep was niet zo geheim. Verplichte bijscholing om gekwalificeerd te blijven.
Opgelegd door zijn beroepsgenootschap, onder dwang van het Ministerie.
Dat het ook een dagje Wad betekende maakte het verteerbaar. Want zijn vakgenoten en hij waren van het soort dat allergisch was voor verplichtingen en voorschriften.
Hun bijschoolster sprak bekakt en had een belerend toontje. Vooral vier vrouwelijke collega's ergerden zich daar kapot aan.
"Wat een spatsies maakt die troel".
"Wat denkt dat wijf wel?."
"Zijn hier ook haaien?"
"Dan gaat ze overboord."
De vrouw was al geruime tijd de werkvloer 'ontstegen'. Zij werkte nu, zoals zij zelf zei, "op een ander, een hoger niveau". Hield zich nu bezig met "aansturing van verdiepingsprocessen."
De jonge man die haar assisteerde deed weinig anders dan uitdelen van werkmappen en vol bewondering naar haar opkijken. Binnen een half uur zat iedereen aan dek. De vrouw en haar assistent bleven beledigd achter in het ruim. Totdat de knul zeeziek werd en ze wel naar boven moesten. Hij lag daar al lekker in het zonnetje.

"Zo, dus jij bent ook één van die deserteurs." Hij boog zijn hoofd achterover en kon zo net zien wie dat zei. Die Chinese van het FIOD, met handen in haar zij keek ze hem uitdagend aan terwijl zij met haar rechtervoet op het dek tikte. Dat duurde niet lang zo. De hekgolf van de oplopende Sneldienst deed de klipper onverwacht schommelen. Zij verloor haar evenwicht, probeerde rechtop te blijven maar dat lukte niet goed. Hoe ze ook haar best deed om rechtop te staan, ze zakte door de knieën en haar billen stopten vlak boven zijn gezicht. Haar jurk plooide zich rondom zijn hoofd. Hij bleef rustig liggen. Niet onaardig zo. Op zijn gemak haalde hij een paar keer extra diep adem. De vrouw zwaaide wild met haar armen; vergeefs. Tot hij medelijden met haar kreeg. Met vlakke handen duwde hij haar omhoog.
"Sorry. Dat moet heel oncomfortabel voor je geweest zijn. Excuses."
"Excuses geaccepteerd maar absoluut niet nodig. Het was helemaal niet oncomfortabel, vond het een plezierige verrassing. Spannend. Wij met zijn tweeën in een soort tentje, gezellig. Kreeg bijna visioenen…… ." Hij maakte zijn zin niet af.
Met twee handen trok zij hem omhoog. "Tsjin Vaz-Pinto." Met soepele vingers en chopsticks zette zij haar haar weer vast. "Tsjin Vaz-Pinto. Mijn familie stamt van Macao."
"Ja. En je grootvader was dus een Portugees."
"Overgrootvader. Hij verdwaalde daar in een paar ogen en is er dan ook nooit meer weggegaan. Dat hebben mijn tantes verteld. Zij waren nogal gek op hun avô; hij leerde hen zeilen. Meisjes met zowel Chinees als Portugees bloed moeten toch minstens met een boot kunnen omgaan, vond hij. "Dochters van de Atlantische Oceaan en de Zuid-Chinese Zee." Zijn nakomelingen zijn allemaal via Lissabon in Nederland verzeild geraakt. Ik ben een echte Nederlandse hoor, een Hagenees zelfs, in het Westeinde Ziekenhuis geboren. Nee, geen Hagenees. Daar ben ik te chic voor." Ze grijnsde breed. "Nee, een Hagenaar. Weet nou even niet wat de vrouwelijke vorm daarvan is.
"Een Haagse denk ik." daarna viel het stil tussen hen, maar niet lang.
"Wat? Sta je nou naar mijn borsten te loeren? Ik zie dat je naar mijn borsten loert."
"Nee. Ik heb nog niet eens gekeken. Maar als je dat wilt, voldoe ik graag aan je verzoek."
Hij keek, poetste zijn bril op en hij keek nog eens. "Gezien. Fraai."
"Voor een Chinese heb ik grote borsten. Zullen wel de Lusitaanse genen zijn."
"Je overgrootvader was zeker de boekhouder van zo'n gangstercasino?"
"Nee mannetje. Hij was accountant en inspecteur van de belastingen daar. Net als ik, alleen ik bij het FIOD. Ben zelfs een hoge pief. Hoofdinspecteur." Ze snoof even. "Niet slecht voor een vrouw met spleetogen."
"Mooie ogen", corrigeerde hij. Maar zij reageerde niet.
"Ik jaag op belastingontduikers en oplichters. Niet alleen jagen maar ook daadwerkelijk grijpen. Leuk werk. Als jij dat van zonet een plezierige verrassing vond en ook nog eens gezellig, dan moeten wij dringend nader kennis maken." Allebei kregen ze een beetje een rood hoofd. "Alleen ben ik helaas de komende vijf weken onder de radar. Want morgen gaan we met een ploegje undercover. Daar was die briefing voor. Als je geen kaartje hebt, is dat niet erg. Ik weet je wel te vinden. Het worden spannende weken en misschien ook wel gevaarlijk. Dat mag ik eigenlijk helemaal niet vertellen."
"Ik vergeet dingen altijd snel. Als het nou te gevaarlijk wordt, bel me dan even. Dan kom ik je redden."

Hij hoorde niet wat ze even later tegen een collega zei:
"De eerste waar ik iets serieus mee had was een hoog-intellectueel. Toen ik er eindelijk achter kwam dat ik voornamelijk ter decoratie was, was het gauw over. Ik dat Chinese vrouwtje met een qipao, je weet wel met zo'n hoge split en dan het liefst aan twee kanten. Kon-ie goede sier met mij maken op recepties en diners van zijn faculteit. Zo'n Aziatische die schuin achter hem stond paste bij zijn status, goed voor zijn statuur. Kon er anderen mee jaloers maken. De hoogleraar met zijn dienstbaar Oosters neukertje. Nou mooi niet." Haar gezicht schoot even in een kramp. "Sinds hem ben ik niet zo gezeggelijk meer."

"Zijn opvolger was een knappe man. Een echte mooi-boy en dat wist hij zelf maar al te goed. Ook nog eens gevierd schrijver van literaire werken. Moet je tegen kunnen, ik niet dus.

Daarna een sportieveling. Goed figuur, dat wel. Altijd trainen, altijd bezig met voedingssupplementen en altijd vroeg naar bed. Snel, dat was zijn achternaam. Dat woord paste bij hem, alles ging in recordtempo. Gezamenlijk lekker eten was er niet bij, natafelen al helemaal niet.

Dat kon bij zijn opvolger wèl. Duurde een paar maanden. Hij was zorgzaam, dat had ik wel nodig. Héél aantrekkelijk zo iemand. Bleek financieel onafhankelijk en ook nog eens van adel, een jonkheer.
Alles gebeurde bij hem thuis, nooit bij mij. Hij was de kok, kookte altijd. Ontbijt, lunch en diner. Elke keer volgens recept, ook al had hij het al tig keer eerder gedaan. Tot op de gram nauwkeurig. Afwijkingen waren niet toegestaan, laat staan dat ik de keuken in mocht. Deed ik dat toch, al was het alleen maar voor de gezelligheid, dan raakte hij helemaal van slag af. Gingen zijn ogen raar rollen. Volbloed autist dus, arme man eigenlijk.

Ben nou wel toe aan een leuke man" Zij bewoog haar hoofd richting voordek.
"Samen leuke, gezellige, spannende en misschien wel gevaarlijke dingen doen."

Enkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.

Totale score: 2

Uitstekend: 1 stem(men), 100%
Goed: 0 stem(men), 0%
Niet goed: 0 stem(men), 0%

totaal 1 stem(men)