|
12 Terug
In het bos hing een vreemde geur en tierde grimmige begroeiing. Zo een plaats waar donkere sprookjes over gaan en dit was zo een moment waar niemand antwoord op weet. Steeds meer vragen dienden zich aan en op geen enkel daarvan kwam een duidelijk antwoord.
"Wat is een moeras?" Vroeg Theodoric. Daarop vroeg ma aan alle kindjes in een cirkel te gaan zitten en ze vertelde de geheimen van een moeras. De vragende en aandachtige blikken stimuleerden haar, verder te vertellen. Onderwijl dwaalden haar gedachten ongerust uit naar Amalia. Jacobius bleef nu wel erg lang weg. Wanneer haar man eindelijk terug opdook, zag ze aan zijn gezicht dat hij haar niet gevonden had. Ze maakte zich terecht enorme zorgen tot ze opeens besefte waar haar Amalia naartoe was. Voorzichtig fluisterde ze het in het oor van haar geliefde. Ze voelde zijn spieren verstrakken onder haar hand. Nu moesten ze wel terugkeren, ze konden niet anders. Hier blijven had geen nut, verder gaan ging niet zonder zijn dochter. Al was teruggaan eigenlijk te gevaarlijk, toch was er geen andere keuze. "Inpakken!" Grolde Jacobius met norse stem.
De stemming was stuurs. De kleintjes konden amper volgen, zo driftig stapte Jacobius door. Amalia trachtte hen bij elkaar te houden, maar het bleek onbegonnen werk. Na een uurtje, vond Amalia dat het voor de kleintjes een te hels tempo was. Jacobius ging alleen verder, terwijl Amalia een beschut plekje zocht. Ze zouden elkaar weervinden door de roep van de Vlaamse Gaai drie maal na te doen. Die kenden ze alle twee. Als de kust niet veilig zou zijn, zouden ze de roep slechts twee keer laten horen. Jacobius nam zijn vrouw in de armen, ze wensten elkaar spoedig weerzien toe. Daarop vertrok hij, zijn gezin achterlatend, op zoek naar zijn oudste dochter.
Na een uurtje, waarin Micah tegen Theodoric in slaap gevallen was, verzamelden er enkele donkere wolken boven hun hoofden. De lucht leek opeens vervuld van onheilspellende voorbodes en een gruwelijke adem. Amalia voelde de toorn van de Morf, de kinderen waren bang en zakten vervolgens weg in een uitgelokte bewusteloosheid. Amalia was blij dat de kinderen ontzien werden in wat komen zou. Ze voelde hoe haar zenuwen zich spanden. Het verdict zou snel vallen, nu kon ze enkel hopen dat Jacobius Palmyre gevonden had en dat ze op een veilig afstand hier vandaan waren.
stemresultatenEnkel ingeschreven gebruikers kunnen stemmen.
Vindt Jacobius Palmyre op tijdtotaal 6 stemmen |
33%