Volg ons op facebook
|
< terug
Gewaagd !
Ellen, tweedejaars studente aan de hogeschool, pufte met de fiets - een wit geschilderd vehikel waar alle kotstudenten van eenzelfde pand mee rond toeren - de nijdige heuvel op. De kloeke ochtendzon drukte al flink haar warmte door. Het meisje met benig gezicht en blond haar wijkend voor een zuchtje wind, fietste op de brug boven de autostrade en was nog amper vijfhonderd meter van de school verwijderd. Het was 8.30 uur. Straks begon de les patiëntenzorg en ze haatte het om te laat te komen.
Enkele meters verder ving haar rechteroor plots gefluit op. Het melodisch geluid transversaalde tot in haar halswervels en stak fel af tegen het monotone gezoem van het verkeer dat onder haar voorbij scheurde. Ze kon het niet direct lokaliseren doch bij een tweede beurt, percipieerde de jonge dame dat het uit de doornige struiken kwam die wat verderop welig tierden langs het fietspad en de helling van de autosnelweg. Welke dienst was bevoegd die wildgroei weg te hakken ? Terwijl ze krachtig voorovergebogen aan het stuur trok en haar voeten extra stevig op de pedalen plantte om de helling te trotseren - het zweet sijpelde al vanonder haar oksels en straks zou ze moeten bij parfumeren - dook uit het struikgewas een schim op. Het silhouet kreeg vorm en nu ze vlakbij was, onderscheidde de kandidaat-verpleegster een man waarvan zijn gezicht half achter de takken verborgen bleef. Hij had zijn broek laten zakken als een lege jutezak die in plooien lag en boog lichtjes door de knieën waardoor ze niet tot op zijn enkels gleed. Hij troonde zijn harige buik vooruit en aan een hels ritme bewerkte hij met één hand zijn roede alsof hij een tafelpoot gladschuurde. Met de andere hand trok hij zijn T shirt met logo 'I was here' in zijn zij. Een half aangeklede versie van Manneke Pis.
Het steile traject vormde in één klap geen obstakel meer. Opgeschrikt als een hert raasde de adrenaline door haar jeugdig bloed waardoor het nu rillende lijf extra energie ontwikkelde en de trapfrequentie verdubbelde. Ellen verbeterde met minuten haar recordtijd. De maniak kreunde zachtjes, bevlekte het stukje ongerepte natuur, draaide zich om, dook de struiken in en verdween haast geruisloos - ritselende bladeren, versnelde ademhaling -.
Om 8.50 uur precies lanceerde de centralist een algemene oproep naar alle politiepatrouilles uit de zone.
'Begeef u onmiddellijk in de buurt van de hogeschool. De exhibitionist heeft weer eens toegeslagen. Rode T shirt, bleke broek en kort haar,' schalde de luidspreker.
'Verdomme, draai maar onze kar, Michel, we vliegen er naartoe !' Georges veerde recht uit zijn luie positie en zocht met beide handen steun op het smeuïge dashboard. Hij verwachtte zich aan een scherpe interventie van zijn collega-chauffeur.
'Wat doe jij nu ?' Hij staarde de bestuurder met gefronste wenkbrauwen aan toen die amper accelereerde na rechtsomkeer gemaakt te hebben.
'Ik kan geen sirene opzetten, dus hou ik mij aan de snelheidsbeperking, chef. Ik heb onlangs mogen afdokken voor een snelheidsovertreding en ik heb geen zin in een tweede.' De rechercheur keek strak voor zich uit. De opgelopen frustratie stond in zijn gezicht gegroefd.
Georges werd vanuit zijn buik een vlaag van opborrelende woede gewaar doch hield de lippen strak op elkaar. Michel had gelijk, bedacht hij, en moest hij zich nu verder druk maken in het rijgedrag van zijn kompaan dan zou hij gegarandeerd het stuur mogen overnemen - 'rij dan zelf'-. Daar had hij nu echt geen zin in. Hij plofte zijn logge lijf terug in een aangename positie.
'Daarbij,' monkelde hij, 'het slachtoffer is wellicht weer een studente die eerst het secretariaat van de school heeft willen bereiken om van daaruit alarm te slaan. Kostbare minuten zijn daardoor al verloren. De vogel is al lang gaan vliegen !'
Er hing een onbehaaglijke stilte in het voertuig totdat het duo in de buurt van de feiten surveilleerde. Er kropen net twee geüniformeerde collega's uit het struikgewas. Ze hijgden na als hazewinden.
Georges liet de ruit elektronisch zakken en hing zijn kop naar buiten : 'Iets kunnen vaststellen, Peter ?'
'Ja,' hij keek om, 'in de struiken ontdekten wij een looppad.' Hij wees in die richting. 'Je ziet duidelijk waar de dader liep. Hij moet de helling afgeklauterd zijn. Eenmaal beneden kon hij ongemerkt zijn wagen instappen, die in de pechstrook geparkeerd stond en vluchten.' Hij plukte enkele twijgjes weg die nijdig op zijn uniformbroek - een nieuwe outfit sedert de hervorming - bleven haken en bemerkte dikke groene strepen langs de zijkant van zijn linkerbeen. Hij sakkerde. Zijn vrouw zou de vuiligheid mogen aanstiften met 'vizir' vooraleer zijn besmeurde kledij in de wastrommel te deponeren. Georges nam genoegen met de uitleg - geen haar op zijn kalende knikker dacht eraan uit te stappen en zijn beige linnen broek te riskeren in dat klotegroen, hij had genoeg gezien -.
Ellen wriemelde op haar stoel en kon amper haar aandacht bij de les houden. Om de haverklap loenste ze naar de stand van de wijzers op haar horloge. Haar linkerbeen trilde nerveus op en neer. Binnen vijf minuten was het pauze. Ze brandde van binnen om haar verhaal te doen. Ze was slachtoffer maar koesterde die opkomende hitte in haar buik. Nu stond zij in het brandpunt van de belangstelling. Zo'n verhaal ! Er zweefde stiekem een glimlachje rond haar lippen.
Greta, Klara, Anouck en Lien cirkelden om 10.15 uur als uitgehongerde gieren rond Ellen die in geuren en kleuren vertelde wat haar die ochtend overkwam. Ze flapte het er in één adem uit en raakte amper aan het einde van haar Latijn. De laatste zin werd gefezeld : ze had nog nooit een man zien masturberen. Waar meiden met uitgroeiende acne en elastiekjes in het haar anders met enige schroom over het liefdespel praten en de romantische toer opgaan, kegelde het verhaal van Ellen alle obstakels onderuit. Haar bekentenis werkte als doping voor een Tourrenner. De stoere bedverhalen van haar klasgenoten volgden elkaar als een sneltrein op, het ene al straffer dan het ander. Het blond krullend haar en de diepblauwe ogen van hun vrijers waar ze zo naar smachten en uiteindelijk voor vielen, stonden plots niet meer centraal. Zelfstandige naamwoorden als lengte, dikte en hardheid namen ze gretig in de mond.
'Wat ..!' schreeuwde Klara, 'Ludo, de Ludo …?! Nééé, dat méén je niet !' Ze sperde haar ogen open als een uitgehongerde uil die van op zijn tak plots een veldmuis hoort ritselen in het gras.
Anouck die al een tijdje met Ludo scharrelde, plaatste haar handen uiteen alsof ze de standaard breedte van een deur wou tonen. Ze overdreef.
Het gegiechel en gekonkelfoes werd abrupt onderbroken door de schrille beltoon die een volgende les aankondigde.
Jimmy, een dertiger met sprieterig haar, gekleed in rode T shirt en beige, gekreukte broek, plaatste behoedzaam zijn bekertje hete koffie naast zijn pc en opende zijn mailbox. Met verbijsterde blik monsterde hij een bericht van zijn directe chef. Verleden week was hij 's morgens vier keer te laat gekomen, zo luidde de aantijging. Hij diende zich morgen bij zijn overste aan te bieden. Er wachtte hem allicht een tuchtrapport. De uitleg van de eenzame, zieke oma werd blijkbaar niet meer geduld. Nijdig griste hij een dossier uit het bakje IN, vouwde de flappen open en staarde met niets ziende ogen naar de documenten - een aanvraag voor een verzekeringspolis -.
De operationeel analist, stak een sigaret op en krabde zich tot bloedens toe in de nek. Een tiental beduimelde dossiers vulden zijn nepgrenen werkblad in de afdeling recherche.
'Vind daar nu eens een correcte beschrijving van de dader in,' riep hij voor zich uit. Hij gooide zijn armen in de lucht. De plaats was ieder keer dezelfde, het tijdstip idem dito, maar hoe zag die rukker er nu in feite uit ? Hij wilde een gezicht, een smoel, een tronie.
Hij liep het bureel van de directeur in, troonde hem mee naar zijn desk en duwde hem de verschillende verklaringen van de slachtoffers onder de neus. Met kleurstiften had hij de belangrijkste passages aangestipt. Donker haar, baard, geen baard, lichte kleur van haar, grote gestalte, dik, mager, met een muts, zonder hoofddeksel, haar op de buik, geen haar op de buik, blank, getaand, zelfs donker gelaat ! Wat was het nu ? Of waren er verschillende perverse kerels die de plaats delict opeisten ? Ze stonden toch niet in rijen te drummen als cinemabezoekers die na de film bij de uitgang een gratis nieuw colaproduct uit gekoelde boxen krijgen aangereikt ?
' Rustig, man,' klonk het beredeneerd, 'concentreer je op plaats en tijdstip. Dit zijn twee belangrijke elementen die onze collega's op de baan zullen sturen.
De volgende ochtend parkeerde Jimmy zijn gammele Ford Escort in de pechstrook onder de brug in de buurt van de hogeschool. Het was 8.20 uur. 'Nog één keer,' bedroog hij zichzelf, 'nog één keer en dan hou ik er mee op.' Hij kon zijn afwijkend gedrag niet zomaar van zich afschudden als een zak cement die de knecht voor een vloerlegger aanbrengt. Hij kikte op zijn vertoning en thuis kon hij er meestal een knoop inleggen.
In de buurt lagen een tiental politiemensen reeds een half uur op de loer - oorstuk, verrekijker, boeien en geduld, veel geduld .- Jimmy klauterde de helling op en nam de smalle loopgang tussen het verwilderd groen die uitgaf op de brug. Hij koesterde geen argwaan. Alles leek normaal. Zijn hart bonkte. Ademslierten in de vage ochtendnevel. Zijn trillende hand gleed naar zijn warme onderbuik. Hij trok zijn ogen tot spleten en loerde in de verte. Een onschuldig wicht trapte in zijn richting.
Minuten later, na het 'go' signaal, zeulden vier geüniformeerde agenten de eenzaat mee vanuit de struiken richting combi waarvan de schuifdeur al onthalend open stond. Ze torsten de verongelijkte aan handen en voeten met zijn gezicht naar de grond. Een komisch spektakel ! In hun arrestatiedrift gunden ze de exhibitionist de kans niet zijn pantalon behoorlijk op te trekken - niettegenstaande hij er om smeekte, vanwaar plots die schroom ? - en bengelde zijn kostbaarste bezit schokkend heen en weer als een moeilijk te grijpen kwast op een kindermolen. De vrouwelijke ordehandhavers boden hun ogen rijkelijk de kost - of moeten we zeggen de ordehandhavers -. De betrapte rustverstoorder werd overgebracht naar het commissariaat waar ze hem ongefloerst op de rooster legden.
Ellen bereikte dit keer veilig de school. De interceptie was tot in de puntjes voorbereid en de antagoniste acteerde uitstekend - Je doet morgenochtend zo normaal mogelijk oké ? Ja, inspecteur. -
Greta, Klara, Anouck en Lien stonden ongeduldig te stampvoeten en bliezen alle lucht uit hun longen toen ze Ellen de parking zagen oprijden. Eindelijk !
'En ?' Het bezwete kind werd schier bestormd. Ze klonken haast geil. 'Was het weer prijs ? Heb je nu eens goed gekeken ?'
Het rijwiel kletste tegen het doorgeroest metalen rek. Ze gunde het quartet - tong uit de bek - amper een schuine blik. 'Neen,' wimpelde ze hen af, 'de flikken hebben hem opgepakt. Toeme !'
feedback van andere lezers- RolandBergeys
Leuk, al remt een teveel aan bijvoeglijke naamwoorden het lezen (naar mijn smaak).
kronos: ok, wanneer plaats je ze wel, wanneer niet, ik blijf oefenen, thx ! - teevee
Aandacht: Georges liet éérst de ruit zakken en vroeg dan aan Peter:" Iets kunnen vaststellen?"
...straffer DAN het andere...
...uil die van op zijn tak,(komma) op de bodem plots een veldmuis hoort ristelen. (Ofwel 'op de bodem' weglaten.) Ofwel achter 'ritselen' zetten.
Voor de rest PRIMA! Wij horen het nu eens vertellen van de 'andere' kant!
kronos: thx voor de rechtzettingen
tja soms is't moeilijk kant te kiezen - Ghislaine
Meisjes toch. Wat een trien is dat kind. Ik zou hem geholpen hebben en nadien de boeien om gedaan. Meteen goed geklist hahah.
Met schrijffouten ben ik voortaan niet meer alleen, joepie.
kronos: stoere taal maar ja boeien is je niet vreemd :-)
inderdaad zal eens een bril moeten kopen om tekst beter na te lezen !!!
thx voor fb ! - geertje
na herlezen, uitstekend bevonden
kronos: ok bedankt om tweemaal te lezen ! - aquaangel
vind wel grappig
flikken..
dat woord noemen we hier niet zo
blijft lachen hier met de Belgen ;))
arnhems kusje x
kronos: fijn dat je het grappig vond ! hoe noemen jullie flikken ? - Vansion
De vrouwelijke ordehandhavers boden hun ogen rijkelijk de kost - of moeten we zeggen de ordehandhavers -. ????
Prettig om lezen. Vlot gepend. Leuk einde. Alhoewel ... Heb ook 'Toeme' uitgeroepen ...:D
Fijn hoe je beide partijen oordeelloos inkleurt.
kronos: bedankt voor het lezen
|
