Volg ons op facebook
|
< terug
Vergokt
Marcel De Buck stond voor de spiegel in de badkamer en schikte zijn uitgerafelde stropdas behoorlijk. Hij wou er netjes uitzien. Binnen een half uurtje ontmoette hij in het hotel Krap mevrouw Marjolein, één van zijn klanten. Op achtenvijftig jarige leeftijd was hij als dispatcher op rust gesteld. Hij hokte tezamen met zijn vrouw Celine in een gedrongen herenhuis dat langs een kronkelend steegje in de eeuwige schaduw van de Sint Augustinus kerk lag.
Het koppel had het verre van breed. Ze gingen gebukt onder zware financiële schulden die uitzichtloos leken. Banken trokken zich geen zier aan van het menselijk leed dat zij berokkenden door onbezonnen leningen met woekerinteresten aan de lopende band uit te schrijven.
De gokverslaving van Marcel De Buck lag aan de basis van alle ellende waardoor Celine 's morgens uitgedroogde sneden brood in het mandje deponeerde en enkel op zondag een glaasje fruitsap schonk. Ze had zich een comfortabeler oude dag toegewenst doch berustte in haar lot en bleef haar echtgenoot koppig trouw.
Ze las een boek toen hij in de living vlak voor haar neus post vatte als een voetbalback die de doorgebroken tegenspeler de weg naar het doel verhindert.
'Wat vind je, zie ik er goed uit ?'
Ze hief amper haar hoofd en zuchtte : 'Ja ja, ge ziet er goed uit.'
'Nogal een knappe vent die je hebt hé.' Hij smeekte haar om een reactie.
Ze stak de bladwijzer waar ze gekomen was, vouwde het boek dicht en legde het op haar schoot. Ze trok haar ogen tot spleetjes : 'Waar ga je naartoe ?'
Een ontgoocheling rijker schreed hij naar de voordeur, graaide zijn similileren aktentas mee en sprak : 'Een wandeling maken en een partijtje kaarten met vrienden in de Métropool.'
De deur dreunde na toen hij ze dichtgooide. Celine diepte haar zakdoek op en veegde een traan weg.
Van op afstand leek De Buck een keurige man doch eenmaal dichterbij kon men er niet naast kijken. Zijn schoenen poetste hij flink op zodat ze glommen als bowlingballen doch konden in de handel sedert jaren niet meer aangekocht worden. Zijn donkerblauw kostuum was gedemodeerd en zijn das met eendenmotief maakte zelfs al geen deel meer uit van de stock in tweedehands winkels. Zijn opgezwollen gezicht doorspekt met gesprongen adertjes te wijten aan teveel alcoholverbruik, stak af tegen zijn tengere lichaamsbouw. In zijn tas staken onderhandse contracten die hij zelf tikte op een naoorlogs gedrocht waarvan de letters a,e en o steeds een gat boorden in het papier omdat hij de toetsen te hard aansloeg. Hij beloofde zijn klanten acht en een half tot tien percent rente op jaarbasis. Tientallen gefortuneerde rijkaards liepen blindelings in de val. Het decor hielp een handje mee. Het befaamde hotel Krap bood een pleisterplaats voor weduwen en weduwnaars die 's namiddags in de bar bij de koffie hun juwelen zaten te etaleren. Marcel De Buck kon het goed uitleggen en had een deftig voorkomen. De minimum inzet bedroeg tweeduizend en vijfhonderd euro. In vijf jaar tijd jaste De Buck één miljoen euro erdoor. Hij kreeg een VIP behandeling in alle casino's aan de kust. Bij de roulettetafel schoof de guitige manager hem een fluwelen zetel toe en werd er ongevraagd champagne en kaviaar geserveerd.
De rechercheur tikte nadenkend met zijn balpen op de kopie van het contract dat voor hem lag. Marjolein, een dame van vijfenzestig jaar met rechte rug en verzorgde handen, keek radeloos. Wat moest ze doen ? Straks ontmoette ze De Buck in het hotel en zou hij haar wellicht een nieuwe overeenkomst aansmeren. De eerste keer stak ze hem tweeduizend en vijfhonderd euro toe aan achet en een half percent rente. Toen hij na een jaar het verhaal opdiste dat het wat minder goed ging op de beurs maar dat er betere tijden op komst waren, gaf ze hem zevenduizend en vijfhonderd euro aan negen en een half percent. Ook van deze belegging zag de weduwe nog geen cent terug. Ze voelde zich bedrogen als een vrouw die haar man met een del in hun eigen bed betrapt.
'Ga naar die afspraak,' overtuigde de onderzoeker haar.
'En dan ?' Er klonk een wantrouwige toon in haar stem.
'Je doet alsof je neus bloedt. Engageer je voor een nieuwe belegging maar zorg ervoor dat je als eerste de bar van het hotel verlaat. Verzin iets zodat het aanneembaar lijkt dat je weg moet. Wij doen de rest. En haast je nu of je komt te laat !'
De nepbelegger naderde het hotel. 'Eens moet het lukken,' verzekerde hij zichzelf. Het roulettespel zou een wending in zijn voordeel nemen en op die manier zou hij er in slagen al zijn schulden weg te werken. De bank was ingedekt door het verpanden van zijn huis. Bij mondjesmaat zou hij zijn klanten rente uitbetalen waardoor hun vertrouwen in hem zou aangewakkerd worden.
Hij liep fluks de trappen van het hotel op, duwde fors de glazen deur open en vond haast blindelings de weg naar de bar. Marjolein zat aan een tafeltje bij het raam en staarde doelloos naar het volk dat in en uit het station holde. Het verhaal dat gepensioneerden altijd gehaast zijn en overal als eersten willen bediend worden, klopte niet helemaal.
'Dag Marjolein.' Hij stak de hand uit. Ze beantwoordde de handdruk flauwtjes. Hij drukte zijn das tegen zijn borst en nam plaats recht tegenover haar. Het gewemel op straat interesseerde hem niet. Hij stak onmiddellijk van wal.
'Ik heb groot nieuws,' sprak hij en vervolgde met twinkelende oogjes : 'Er komt een nieuw polshorloge op de markt waarvan de wijzerplaat verkleurt naarmate je gemoed. Ben je verliefd, dan wordt die rood, ben je kwaad dan wijzigt die in zwart, of zoiets. Hoe het precies werkt, weet ik niet, maar ik verzeker je, het wordt de nieuwe hype ! Ik heb een exclusief contract kunnen versieren met de ontwerper. We gaan poen scheppen ! Ik kan je nu al een contract aanbieden tegen tien percent wanneer je tienduizend euro belegt.' Hij staarde haar met grote ogen aan en geloofde haast zijn eigen verzinsel.
Ze nipte even van haar thee, bekeek hem als een schoonmoeder die van haar schoonzoon verneemt dat hij carrière gaat maken en zuchtte : 'Allé vooruit, is een cheque ook goed ?'
Zonder te bevestigen, schoof hij de scheefgetrokken rits van zijn mallet open en haalde het enige document dat er in stak te voorschijn. Hij had het deze morgen in zijn pyjama aan zijn bureau opgemaakt.
'Als je hier dan wil tekenen.' Hij durfde haar niet aan te kijken en hield zijn blik op het contract gericht.
Geëmotioneerd en met trillende hand plaatste de dame haar handtekening. Waar zat die politieman ? Ze bespeurde hem nergens. Flikken ruik je toch uren in de wind ?
'En hoe zit het met mijn andere beleggingen ?'
'Geen probleem. Ik zal die overhevelen naar je nieuwe belegging. Zo ontvang je nog meer geld dan dat er contractueel voorzien is.' Hij liet zich achterover vallen in zijn fauteuil en gooide de armen open. Alsof hij net een robot in elkaar geknutseld had en het ding bij de eerste druk op de knop perfect werkte. Hij voelde dat het lukte en glunderde.
'Hou me op de hoogte,' zei ze met verstokte stem. Ze slikte nagels bij de gedachte dat ze de cheque van 10.000 euro zomaar aan die lefgozer overhandigd had.
Toen Marjolein bevangen van onrust en wezenloos de bar verliet, bemerkte zij tot haar verbazing de rechercheur die naast de balie in een zetel nonchalant de krant zat te lezen. Wat verderop drentelde een tweede man aan het rekje met de prentkaarten. Hij leek te twijfelen welke hij eruit zou pikken. De man in de zetel deed teken met de ogen dat ze moest doorwandelen. Ze begreep de boodschap.
De dag nadien staarde Marcel De Buck in een blauw plunje op een berrie naar het plafond. Hij had twee medebewoners : Jaak, een filiaalhouder die de opbrengst van kasbons in eigen zak liet verdwijnen en Maurice, een cinema uitbater die de fiscus zwaar om de tuin had geleid.
'Als ik hier uit kom, kan ik jullie een interessante belegging aan de hand doen,' sprak De Buck na een tijdje…
Celine las de laatste bladzijde uit haar boek en raakte moeizaam recht toen er op de deur gebonkt werd. Bij het opendoen werd ze geconfronteerd met een gekostumeerde heer. Onder de arm hield hij een aktentas.
'Goeie middag, mevrouw. Ik ben deurwaarder Willems en kom de inboedel noteren.'
feedback van andere lezers- teevee
Weer een flink flikverhaal!
kronos: jep !
thx voor appreciatie - Ghislaine
Met genoegen gelezen. Een paar tips waar je mee doet wat je wenst:
In flowtekst worden getallen omgezet in cijfers vb 2 = twee
percenten of procent ipv %
een wat ouder taalgebruik zoals 'ge of gij' is feitelijk spreektaal. Ik weet dit wel te waarderen, sommig niet.
een mallet is Frans voor aktentas. In het dialect wordt dit ook gebruikt en zou geweerd moeten worden. De enige dialecten die echt herkent worden zijn Oost - en West Vlaams. In Nederland wordt het Fries als een echte taal aanschouwd.
Hopelijk ben ik niet te streng geweest collega. Anders mail je het me maar :-)
kronos: dank voor de rechtzettingen
zal aanpassen - geertje
de politie komt hier in de meerderheid in "write" !
goed verhaal !
kronos: tiens, had het zo nog niet bekeken ;-)
thx voor appreciatie ! - RolandBergeys
Een goed verhaal, ja, soms (ik vind dat wel vrij snel bij anderen) een bijvoeglijk naamwoord te veel, maar de verhaallijn op zich en het slot zitten mooi. Ik zou ook de cijfers voluit schrijven, het stoort in het lezen en krijgt wat van een "dossier" op dat moment. Om maar wat te zeggen.
kronos: bedankt, inderdaad zal cijfers voluit schrijven
bn : ik ben er nog niet aan uit - gekko
Leuk verhaal al zou ik in de eerste zin niet zetten dat hij een oplichter is, dan is de lol er af want dan weten we het al. Ook je taalgebruik is dikwijls ouderwets vb naar de deur schreiden. Ik geloof niet dat dat werkwoord nog veel gebruikt wordt behalve als het om de paus of dergelijke gaat :)
kronos: ok wat meer spanning kan geen kwaad
zal plechtig afscheid nemen van schreiden :-) - janwillems
mooi verhaal, alleen één opmerking: het woord 'behoorlijk' in de eerste zin stoort me. Je kan behoorlijk groot zijn, of behoorlijk rijk, maar een stropdas behoorlijk schikken, lijkt me niet te kloppen. Je kan het woord ook gewoon weglaten volgens mij.
Graag gelezen!
Jan
kronos: dank je voor de appreciatie
heb nagezien : behoorlijk kan in betekenis van fatsoenlijk - aquaangel
heb niet veel verhalen van je gelezen moet ik bekennen..
ik zal oppassen ivm de boeien... je zou maar eens maatregelen nemen...
ik vind behoorlijk niet storen.
ik ga zo werken.(tot 21uur)
zal me eens behoorlijk aankleden
anders blijven de klanten hangen hhaha
dagdag
kronos: boeien...multifunctioneel...
hangen aan je scherpe kantjes ? hahaha - Vansion
behoorlijk is hier correct mar dat wist je al
bn: mij niks teveel maar dat kon je wel denken zeker...
Eerst een paar detailkes kriskras toevallig opgemerkt:
- naamkeuzes zijn belangrijk.. Hotel krap spreekt boekdelen.
- niet direct duidelijk waarom het om een ‘vermeend’ koppel gaat
- knappe vent, die je hebt (ipv dat) – al kun je er voor kiezen dialect in je spreektaal toe te laten
- Hij smeekte haar OM een reactie
- Pittig detail: dat similileer ; zo vind ik er nog en dat spekt lekker je tekst
- Hij stak de hand uit die hij flauwtjes beantwoordde: Klopt logisch niet. Je beantwoordt een handdruk, geen hand.
- Leutig: die schoonzoon-vergelijking
Flikken ruik je uren in de wind : zeer lollig – zal er eens op letten…
Eerst en vooral is het een krachttoer in zo weinig woorden een verhaal te brengen dat klopt en rond is, sfeer te scheppen en een personage te tekenen. Dat doe jij allemaal en zeer goed. Taaltekenen gaat je af. Ik neem aan dat je je ogen niet in je zak hebt.
Het verhaal van de bejaarde spoorloopster vind ik nog steeds je beste. Eentje dat blijft in mijn hoofd zitten… Van dit gaat minder straling uit. Maar dat let niet.
Je hebt me daar een personage geschapen.(M arcel is mijn lievelingspersonagenaam-heel veel hoofdpersonages uit de Fr.literatuur heten Marcel). Hij komt op twee paragrafen tot leven en wekt ondanks zijn onguurheid sympathie bij de lezer. Knap is dat.
Daarna spring je naar een ander tafereel. De dame en de rechercheur zijn minder sterk uitgewerkte karakters. Logisch en niet nodig natuurlijk. Alleen maakt dit het stukje minder boeiend om lezen. Beter gezegd. De lezer tuimelt uit zijn gevoel en wordt niet meteen gepakt door iets dat even krachtig is.
Hotel Krappassage: Vreemd, maar net als het handelen begint, en je het statische in je verhaal verlaat, wordt het minder interessant. Als lezer vermoed je nochtans onmiddellijk het verband. Toch bleef ik in gedachten bij Marcel hangen. Wat in zijn hoofd zit kreeg mijn volle aandacht. De rest las ik gewoon door. Toegegeven, dat was enkel zo bij eerste lectuur. Nu ik je verhaal al wel 5 keer heb doorgenomen ligt alles anders. Maar da’s waarschijnlijk minder relevant…
The day after: Heel attent om de twee aan de lezer terug te geven in nieuwe omstandigheden. Rakend. Spreekt verbeelding aan en prikkelt de hersentjes. Zo trek je het verhaal naar het algemeen menselijke plan. Ik heb gedacht aan de Marcellen en Celinen die echt bestaan… Fijn ook dat je slot knipoogt naar je kop. Dat geeft een afgewerkte indruk. Comfortabel slot-gevoel voor de lezer.
Ik vraag me af of je, behalve als je zin hebt dit langer te maken en Marjolein of de rechercheur meer uit te werken, de ontknoping (ik bedoel de passage waarin Marjolein het hotel verlaat) niet naar voor zou kunnen schuiven. Dan verschuif je de spanning van hoe het afloopt naar hoe ze het aangepakt hebben. In dat geval zou je de lezer meer mee hebben, gewoon op zijn empathie voor Marcel kunnen blijven spelen van het begin tot het eind. Je zou dit kunnen versterken door details uit je eerdere beschrijving te herbekijken door de ogen van Marjolein. Haar gebruiken om je personage op alternatieve wijze nog eens te belichten. Prettig voor de lezer is herkenning zonder expliciete herhaling. Repetitie met variaties. Het zou de boel gewoon versterken en verdichten. In een kort verhaal kun je maar weinig uitwerken en moet je het dus hebben van het aantrekken van bindende veters. Da’s heel moeilijk en je moet mijn inval maar gewoon als een mee-denkertje opnemen, zeker niet als een suggestie tot verbetering.
Dit is maar een ideetje he. Je kunt alles op honderd verschillende manieren aanpakken. Alleszins heb je talent om iets op te bouwen tss. lezer en personage. Als ik van jou was, zou ik dat uitbuiten.
Voila… ben eens een paar uurtjes heel intens met iets van jouw hand bezig geweest. Ik hoop dat het je schrijflust verhoogt en verscherpt. Eens een andere blik heb ik van jou ook gekregen. Dat verruimt, vind ik.
Waarom ik dit verhaal koos? Het enige dat ik nog niet gequoteerd had. Zal in het vervolg je gedichten moeten overrompelen. Daarin ben ik niet zo bedreven. Of jij moet nog eens wat posten ...
kronos: Amaai Vansion, dank je voor zoveel aandacht!
Ik heb je feedback nu voor een eerste keer gelezen en wil al direct reageren om je te bedanken, maar ik zal je raad/advies/quotering nog meerde malen herlezen want er steekt veel in dat mij inderdaad kan verruimen.
Eén ding toch: ik heb die verhaaltjes op WH geschreven in weinig tijd maar dat had je al door. Ze zijn niet herwerkt, herlezen of nauwelijks. Dit overkomt me wel eens: een product te vlug afleveren. Maar ik ben blij vast te stellen dat ik 'iets' in me heb en...ik leer nog alle dagen bij.
Zoals van jou die mijn kleppen van mijn taalpaardenbril meer naar buiten geplooid heeft. Zalig als je met woorden kan goochelen!
Dank je!
|
