Volg ons op facebook
|
< terug
Vallen en opstaan - hoofdstuk 13 : Cowboykreten
13.
Ellen had de werkdag met een afnemende mate aan arbeidsvreugde getrotseerd, en het was genoeg geweest.
Ze was moe.
Uitgeteld.
Doodop.
Haar functioneren had deze dagen verdacht veel weg van science - fiction film. Zo eentje waar een aardlinge bevrucht werd door een ruimtewezen en die mutant al haar energie opzoog.
Gelukkig bleef haar fantasiegehalte intact.
Ze plantte haar fiets tegen het muurtje, stak de grootste aan de oranje sleutelbos in het passende gaatje, en duwde met haar linkervoet de donkerbruine voordeur open.
Die piepte.
Haar tweewielige limousine kreeg zijn vertrouwde stek in de lange smalle gang, en ze manoeuvreerde haar pseudo-ranke lichaam tussen de uitstekende pedaal en de houten zijwand van de trap.
Ze snufte.
Het huis geurde raar.
Anders.
Zomers.
De tas kwam met een atoombomplof terecht op de ronde tafel, en botste tegen de groene vaas die er in het midden van stond te prijken. Gele tulpen. Waar kwamen die Amsterdamse bloemklokken vandaan?
Er stak een eenvoudig, melig zalmkleurig, kaartje bij.
Zes woorden.
Geen naam.
"Zomaar. Omdat ik van je hou."
Hij had haar bloemen gekocht, de schat, de engel, de lieveling. Ze werd er helemaal week van.
Snufte nog eens, en nog eens, en liet zich uiteindelijk doorweekt languit in de bruine zetel vallen.
Het doosje uit haar rugzak had ze vandaag al driemaal open en weer dicht gedaan.
Een wit plastic staafje dat leek op een digitale koortsthermometer.
Volgens de bijsluiter moest ze het tuutje onder een straal ochtendurine houden, maar die had ze niet standaard in voorraad.
De schietoefening moest dus noodgedwongen wachten.
Aftellen. En duimen kruisen, maar niet terwijl ze aan het plassen was.
Een sluipend gevoel van paniek maakte zich van haar meester.
Neen!
Ze wist helemaal niet of ze gemaakt was uit het vereiste moederlijke materiaal. En nog minder of Bart wel kindbestendig was.
Of ze haar schaarse en kostbare vrije tijd wou steken in zo'n klein wenend en kakkend mormel.
Waarover zij, als het pamperhoopje opgeschoten was tot een zindelijk wezen, zou zeggen: "kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote."
Haar oogleden werden loodzwaar.
Het laatste beeld dat haar oogbol teisterde was dat van een puberende veertienjarige dochter.
Met een string waarvan het randje deels uitpriemde boven de strakke heupbroek.
Met borsten die nog groter en voller waren dan die van haar.
Nagefloten door een bende overjaarse geile bouwvakkers.
En zij, de moeder, hinkte er als een oud besje achteraan.
Wapperend met haar boodschappentas.
In een ultieme poging om die kerels het zicht op haar dochters pratende achterste te ontnemen.
Bart had haar thuis aangetroffen.
Languit in de lichtbruine sofa, met haar sexy kaki broek rond haar enkels gewikkeld en gerimpeld.
Het rood en wit geblokte dekentje over haar schouders.
Ze sliep rotsvast, in foetushouding, met haar mond lichtjes open en haar blonde haren warrig om het sproetengezichtje gedrapeerd.
Wat was ze mooi, dacht hij, in al haar eenvoud mooi.
Hij streek voorzichtig door haar lichte haarmassa, en de supergrote zilveren oorbellen draaiden zich als schotelantennes.
Ze droeg die rinkeldingen vaak.
Stiekem kickte hij er op, al zou hij dat nooit ofte nimmer toegeven. Het zou hem ongewild plaatsen tussen fetisjisten en doorgedraaide kerels die genoten van leer en latex, van plasseks en gescheurde jeansbroeken.
Maar de idee, Ellen in haar blootje met enkel en alleen die kanjers van oorbellen, wond hem enorm op.
Ze kreunde lichtjes, blies luid uit en opende langzaam een oog.
Hij wreef zachtjes over haar rug die door de opgewekte slaapwarmte klam aanvoelde.
" Liefje?"
" Ellen? " probeerde hij het nog eens.
" De Ling …" ontsnapte uit haar smakkende mond.
De koosnaam was ontstaan uit een woordspelletje, het naspel van een ruzie.
Hij had haar met priemende vinger aangewezen: "Jij, Ellen" en zij had teruggevuurd: "Jij, Ellendeling".
Sindsdien waren ze ook linguďstisch verbonden: Ellen en De Ling.
Hij kon ermee leven, en had het liever dan " Muisje" of " Sloeber", "Honnepon", "Poezewoefje"."Béértje"!
Hij rilde bij de idee.
" Slaap je, liefje?"
De vraag was even stom als het antwoord.
" Ja….Ha….."
Hij keek haar aan en hetzelfde verontrustende gevoel dat al weken op zijn maagsappen inwerkte, maakte zich weer van hem meester.
Er was wat, maar wat het was, daar kon hij de vinger niet op leggen.
De idee dat het iets te maken had met hun nakende trouwpartij verlamde hem.
Zoals het die sul van een Richard Gere in de film overkwam, waar die stoot van een actrice met de grote lippen hem voor het altaar liet staan.
Wat een geluk dat er bij hen geen altaar aan te pas kwam, dacht hij.
Nou ja. Het zou minstens even beschamend zijn om voor joker te staan voor de ambtenaar van de burgerlijke stand, of hoe noemde die ceremoniemeester in het stadhuis.
Hij zag de blikken, strak op hem gericht: de genodigden, de familie, de orgelist, het koppel dat in de wachtrij stond.
Ze zouden ongetwijfeld denken dat er aan hem iets schortte. Want een vrouw doet dat niet zomaar!
Hij hoorde het gefluister al:
" Het schijnt dat hij een afwijking had."
" O ja, de grootte? "
" Van oorringen, naar 't schijnt! "
" Had hij er een oorring in, in zijn grote? "
" Neeneen, 't schaap moest in haar blootje rondlopen met alleen oorringen in!"
" Een dierenbeul! Ze hebben dat schaap toch gered? "
" Nee neen, zij, die vrouw die het afgetrapt is! "
" Groot gelijk, als hij geen respect heeft voor de dieren dan zeker ook niet voor vrouwen."
Ze zag vanonder haar lange wimpers de brede frons over zijn voorhoofd.
Maakte hij zich zorgen?
Er zou toch niets zijn, dacht ze verschrikt, hij zou toch niet terugkrabbelen en niet meer willen trouwen?
Oh god, nu niet, net nu ze misschien "met kind" was?
" Liefje, Ellen, gaat het met je? Je ligt op klaarlichte dag te slapen? "
" Ik was beetje moe."
" Alleen moe? "
Verdomd, hoe kon hij dat nu weten, dacht ze, stond het soms op haar voorhoofd te lezen?
" Ja, verder niets."
" Is er echt niets anders? "
" Neen, er is niets."
Zij haatte het liegen.
Hij haatte haar mond die" niets " zei terwijl haar ogen "iets" zegden.
Hij zuchtte en gooide het dan maar over een andere boeg.
" Wat vond je van de bloemen? "
" Zo fijn, De Ling, zo fijn, had je echt niet moeten doen."
" Je hebt de groeten van mijn moeder, ze belde net nog. Ze heeft je deze ochtend gezien. Bij de apotheek in de stad."
Het duizelde eventjes voor haar ogen.
Betrapt.
" Wat moest je daar, ben je ziek? "
" Nou, neen, niet echt, zo een beetje, misschien, af en toe, nogal last van mijn maag en ik knap af op bepaalde geuren, zweetvoeten en zo."
Hij gaf haar een aai over het hoofd en trok haar naar zich toe.
Er kwam een deukje in haar beschermende emotieharnas.
En een scheur.
Het brak.
Zoals haar vruchtwater misschien binnen acht maanden.
Ze stond op - hij begreep er niets meer van, wat had ze toch?- en zwaaide met een klein rechthoekig wit doosje.
Een thermometer, was het dat wat ze gekocht had, en waar dit kleine drama om ging?
De volslagen belachelijke aankoop van een thermometer?
Omdat het iets was wat hij nooit zou kopen omdat hij geen koorts maakte?
Voelde ze zich zwak omdat zij er wel eentje nodig had?
Die complexe denkwereld van vrouwen toch!
" Een thermometer? Proficiat, en welkom in ons gezin?" begon hij aarzelend.
"Neen, domoor, geen thermometer, een ander soort meter!"
"Een vochtigheidsmeter?"
" Neen, om iets te meten wat misschien ook welkom zal zijn in ons gezin? "
Het daagde, traag, maar het daagde, iets sneller, en het daagde compleet.
" Een baby? "
" Neen, zo ziet een baby er niet uit mijn lief!"
" Krijgen we een kind? " kwam er met een heel benepen stemmetje uit.
Hij slikte.
Zij kuchte.
Het was even stil. Heel even maar.
De ruimte werd gevuld door een oerkreet, wat ze alleen omschrijven kon als het cowboygeluid van zesjarigen:
"Jihaaaaaw".
Hij nam haar verbaasde gezicht tussen zijn twee handen, en zocht haar lippen.
"Dit zou wel heel fijn zijn, liefje!" en gaf haar een grote klapzoen.
Oh neen, dacht ze, dat belooft.
Een wulpse dochter in strings, als ze op haar moeder leek.
En een briesende zoon in een cowboypakje, als hij op zijn vader leek.
feedback van andere lezers- dichtduvel
Ik vind het prachtig. - eomaya
Waar haal je het toch allemaal! Dit is een geweldige reeks. Ik kijk al uit naar het volgende hoofdstuk.
|
