Volg ons op facebook
|
< terug
Vallen en opstaan - hoofdstuk 16 : Kapitein Haddock
16.
De beide wijzers van de grote bibliotheekklok knuffelden elkaar innig op de twaalf en gaven zijn innerlijke hongermens gelijk.
Bétri had hem zevenennegentig minuten geleden gebeld. Eventjes, nanosecondig kort, net voor ze overgeleverd werd aan het wekelijkse boodschappenritueel met haar echtgenoot.
Ze had, zo bekende ze, aan beiden een grondige hekel.
Hun weekendcontact baadde in een heimelijk sfeertje van kalverliefde, het tussen de rietstengels verdoken plukken van een verboden vrucht.
Hoewel, veel had hij nog niet van haar fruitmand geproefd.
Nog niet.
Zijn gedachten zweefden de laatste tijd steeds vaker weg naar haar. Over de letters van zijn leesvoer, over de beelden van het journaal, en over de rimpelige lijnen van het zwembadwater waarin hij wekelijks baadde.
In zijn fantasie had hij ze gezoend, en gleden zijn handen over haar minder elastische maar nog steeds prachtige huid.
Jezus, wat had hij nood aan deze vrouw in zijn leven.
Hij wou bij en met en voor en op en in haar zijn.
Zijn uitnodiging voor een operavoorstelling had ze aan zich laten voorbijgaan.
Niet zijn gezelschap was hiervan de reden, susste ze zijn gekrenkte ego, maar het handje dat ze moest toesteken op het jaarlijkse feest van de school waar ze werkte.
" Heb jij geen zin om al dat kinderlijke feestgedruis mee te maken? " had ze er in één adem aan toegevoegd, " je zou er versteld van staan welk talent wij allemaal in het schoolhuis hebben. Het mag dan wel geen Cosi Fan Tutte zijn, maar ze kunnen zingen als de beste. En het thema is zo leuk: stripfiguren!"
"Stripfiguren, Bétri? ", had hij oude- snoeperig gegrijnsd.
" Neen, Frenchie, ik voel het je denken. Niet dat soort strippen, verdorven geest! Kuifje, en Jommeke en Sus en Wis!"
De smaak van de ondeugd was te zoet om ongeproefd te laten.
Hij had er schertsend aan toegevoegd dat het zijn natte levensdroom was om Kapitein Haddock te zijn.
Haar fijnzinnige voelsprieten lieten het onverwacht afweten.
Helaas.
Ze dramde er tot zijn stijgende verbazing over door, en voor hij enige letter van het alfabet gezegd kreeg, was hij gepromoveerd tot zeeman. De invaller voor Meester Frank, ijscoman van dienst.
Die had op een schoolfeestrepetitie te diep in het glas en in de ogen van Rozemieke gekeken, en was letterlijk voor haar gevallen. Hij had zijn schouder ontwricht en kon dus die "bol voor één euro" niet meer bij elkaar geschept krijgen.
" Dan moeten we elkaar deze week echt nog wel eens zien, Frenchie, geef me maar een seintje wanneer je het kostuumpje komt passen, dan leg ik wel uit wat er van jou verwacht wordt."
Hij had toegezegd.
Alles was goed om in haar buurt uit en weer in de kleren te gaan.
Hij stond op, het was sluitingstijd.
Ze kwamen nog haastig de bibliotheek binnenwandelen, die prachtige vrouw met haar guitig zoontje.
Hand in hand, druk pratend, verend en lachend.
Twee zielsverwanten verbonden door de onverklaarbare hechtingsband die moederliefde heette.
En het kind verafgoodde haar. Dat was duidelijk.
Als hij ze zo bekeek, kon hij hem geen ongelijk geven.
Simon stormde op hem af.
" Kan het nog, zijn we niet te laat? Plea-ea-ea-se? Hebt u nog een goed boek voor mij in de aanbieding, meneer?"
Hij lachte.
Het jeukte blijkbaar aan het door letterstof gebeten neusje van de boekenwurm.
"Ook een goedemiddag, meneertje Simon, alles goed met jou?"
Hij liep naar het metalen rek met de klever "Nieuwe aanwinsten", en toverde een boek tevoorschijn.
"Hier jongen, je zal er van genieten, het speelt zich af in de Middeleeuwen, met kastelen en ridders, best wel spannend!"
Lena lachte hem toe.
" U kunt het wel verkopen, meneer, kijkt u eens, zijn ogen worden zo groot als soepbordjes!"
François keek in de blinkende ogen. De spiegels van het zieltje van een woordenjunkie.
"En waarmee kan ik u van dienst zijn, mevrouw, iets spannends of eerder een vleugje romantiek?"
" Neen, dank u wel," schudde ze de rosse haren, " ik heb momenteel voldoende lectuur in huis, ik begin net aan een boek van Lawrence Vos. Vijf min één. Zegt u het iets?"
Hij keek verbaasd op.
Hij kende het boek en de auteur al te goed.
" Het zegt me zeker iets, en het is een juweeltje als u het mij vraagt. Leest u het vooral op een rustig plekje, het is een intiem boek dat respect vraagt. Laat u me eens weten wat u ervan vond? "
" Doe ik zeker, en dank u wel voor de tips, ook voor deze kleine weetal."
" Altijd welkom, dat weet u ondertussen," glimlachte hij.
François keek het tweetal na tot ze uit zijn gezichtsveld verdwenen waren.
Hij zuchtte.
Duizend bommen en granaten.
feedback van andere lezers- eomaya
stripfiguren: leuk gevonden!!
annvanbyl: Tja, wat gaat er allemaal door mijn hoofd als ik in een boekenwinkel loop hé : -) - aquaangel
graag gelezen
x
annvanbyl: Thx !! - dichtduvel
verafgoodde ware m.i. beter
annvanbyl: Groot gelijk, bedankt ! - Das
Bijzonder geestig om te lezen! Wow!
annvanbyl: Jouw feedback doet altijd deugd, Das ( mea culpa : het duurde een tijdje vooraleer ik doorhad dat fb zonder een antwoordje van mij "extra - muraal" werkt :-) - Vansion
"Hij wou bij en met en voor en op en in haar zijn." Mijn favo-zin in dit stukje. Al zijn er meer die bijblijven.
Heb je al lang niet meer gevolgd en ben de draad wat kwijt. Mijn oog viel op kapitein Haddock. Komiek. Heb hem ook pas gebruikt ... In een totaal andere context. Maar de granaten ontbraken er uiteraard ook niet aan.
Later eens diepgaander commentaar. Beloofd!
annvanbyl: Hé, bedankt Ann, dit is leuk ! Kapitein Haddock is blijkbaar voor de Annen een dankbare figuur :-)
|
