|
< terug
Vallen en opstaan - hoofdstuk 12 : Elfstedentocht
12.
Wijsheid was het mooiste geschenk dat de leeftijd haar geschonken had, dacht Béatrijs, toen ze op het tochtige perron op zijn komst wachtte.
Dertig jaar geleden had ze er voor dit uitstapje vestimentair beslist anders uitgezien!
Ze zou geopteerd hebben voor hoge hakken, fijne stelten van minstens acht centimeter.
Een strakke rok. Een nauwaansluitend truitje, waarbij haar tepels van de koude en de opwinding hard zouden gestaan hebben, als twee knikkers zichtbaar doorheen de lichte wol.
Haar voetkussens bedekt met blaren.
En ze zou het begin van de dag hierdoor vervloekt hebben.
Nu, zoveel jaren aan ervaring rijper, was de keuze minder verscheurend geweest.
Er was bovendien weinig ruimte voor afwijkend gedrag geweest, nu ze samen met Lodewijk de deur achter zich had dichtgetrokken. Hij zou geen begrip opbrengen voor kledijfratsen die klimatologisch niet verantwoord waren!
Ze spiegelde zich in de glazen afscherming van de wachtruimte.
Een lange zwarte stevige broek, halve laarsjes met platte hak, een lichtbruine katoenen trui.
Haar grote handtas met hierin de glanzende veelkleurige zijden sjaal die ze alleen droeg bij feestelijke gelegenheden.
Die ze meteen bij aankomst aan het station om haar hals had geknoopt. Dat sprak boekdelen.
Een beige regenmantel.
Saai.
Vijf jaar geleden had ze in het uitstalraam een prachtig oranje exemplaar had gezien, die perfect paste bij haar tint en haarkleur. Flair! Panache! Ze was enthousiast thuisgekomen en had gepronkt met haar aankoop die, niet onbelangrijk, binnen de marge van het toelaatbare budget had gelegen.
Lodewijk had gegruweld. Begreep niet dat ze op dergelijke manier wou opvallen.
Of ze nu helemaal gek geworden was, had hij haar fijntjes gevraagd, en of ze niet vond dat ze belachelijk deed voor haar leeftijd?
Hun zoon Bart zou vast en zeker lachen met dat sinaasappelgeval, had hij er als doodsteek aan toegevoegd.
Ze had de mantel met beschaamde wangen naar de winkel teruggebracht. Het had haar een verwonderde en lichtelijk geërgerde blik van de verkoopster opgeleverd:
"Maar u zag er zo mooi mee, mevrouw, u zei het zelf nog hij perfect was en dat het net dàt was wat u wou?"
Ze had iets gemompeld over passen en mannen en smaken verschillen, en het vurige exemplaar ingeruild voor de beige halflange jas.
Dertien in een dozijn. Net als zij.
Ze keek verwachtingsvol uit naar François die zijn Blijde Intrede zou maken.
Iemand raakte haar rug aan.
Ze schrok.
Even maar.
Tot ze de cirkeltjes herkende die zijn handen draaiden.
"Eindelijk, Bétri, eindelijk!"
Ze trok hem even tegen zich aan en kuste hem zacht op iedere wang.
Ze rook zalig lekker, vond hij, naar madeliefjes in de wei, naar de dauw die tussen je tenen kriebelt, naar de lucht vlak na een hevige zomerse regenbui.
" Ik neem je mee op Elfstedentocht," zei hij "doorheen Vlaanderen en Wallonië: het SMAK in Gent, Béjart in Brussel, poëzie in Watou, lijkt het je wat?"
Ze knikte gretig op zijn - zonder twijfel - retorische vraag.
De trein bracht hen in cadans naar het Brugse station, en ze genoten van de wandeling door de binnenstad.
De Burg, 't Zand.
Ze lachten om Japanners die zich gewillig lieten rondrijden in de paardenkoetsen, terwijl ze onophoudelijk hun fotocamera's afvuurden op de omgeving.
Hij kocht voor haar een warme wafel met slagroom, en eentje overgoten met chocolade voor hem, op weg naar het labyrint van de tentoonstellingsruimtes die volgestouwd waren met kunstwerken.
De expositie was indrukwekkend.
Ze zag het opschrift bij een zwart-wit foto van een pasgeboren kind, met navelstreng verbonden aan en in de moeder, en las: "Beginnen kan je niet leren".
Ze keek naar zijn profiel, zijn scherpe kanten, het lichtblauwe katoen dat contrasteerde tegen het witte en grijze van zijn haar.
Zijn lange wimpers, lachrimpels rond de ogen.
Hij voelde haar blik op hem rusten en keek haar aan.
Knipoogde.
Dit ging vanzelf, dacht ze. Hij was het begin en het einde. Leren hoefde niet.
feedback van andere lezers- eomaya
Weerom raak!
annvanbyl: bedankt ! - Vansion
volmondig echt goe!!!
annvanbyl: Fijne commentaar, bedankt, naamgenote!
|
